De pijn in mijn long werd steeds heftiger en ik kreeg nu ook steken op mijn borst. Mijn thuishulp zei toen dat ik maar terug moest gaan naar de huisarts, en dat ik zo niet het weekend in kon. Zo gezegd, zo gedaan. En wederom stuurde de huisarts me door naar de eerste hulp.
Na eerst weer wat onderzoekjes te hebben gekregen vertelde de internist me (na alweer 3 uur) dat ik die avond een CT-scan zou krijgen. Het apparaat was defect, dus moest ik even wachten. Er werd alvast een bed voor me klaar gemaakt op afdeling 14 waar ik dan naar toe kon.
Ik barstte van de honger en vond in de snackautomaat alleen maar een huzarenslaatje, de rest was allemaal zoetigheid en daar had ik geen zin in. Ik moest iets vasts in mijn maag krijgen.
Ik was met mijn laatste hapjes bezig toen een verpleegster mij kwam halen.
Hoi zei ze, we gaan naar de CT-scan toe. Ik was helemaal verbaasd, want dat zou pas in de avond gebeuren.
Ik kreeg een goedje ingespoten en op een gegeven moment kreeg ik wel een giechelbui want het leek net of ik in mijn broek pieste. Ik werd daarna wel een beetje misselijk omdat ik net dat huzarenslaadje had gegeten.
Toen we klaar waren, zei de verpleegster vrolijk dat ze me naar de afdeling zou brengen. Ik was een beetje verbouwereerd, want ik dacht dat ik naar huis toe mocht gaan na die scan. Maar aangezien ik zoveel pijn had konden ze me toch niet laten gaan, aldus de verpleegster.
De dag daar op kwam er een longarts aan mijn bed en die vertelde me dat ze kalk in mijn longen hadden gezien en dat dat in ieder geval betekende dat het NIET kwaadaardig was. Wel zou ik dinsdag een PET-scan krijgen en woensdag een bronchoscopie.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten