26 april 2007, de eerste chemo

Om drie uur zou ik mijn eerste chemo krijgen. Mijn moeder was er bij samen met Angelique. Toen we bij de hoofdingang kwamen, zag ik Eddy zitten. Een man die ik eerder had leren kennen in het ziekenhuis. Ik vond het altijd heel fijn om hem te zien omdat hij ook één van de jongeren waren in het ziekenhuis. Ik heb altijd het gevoel gehad dat ziekenhuizen iets voor oudere mensen was. Intussen weet ik wel beter.
Ik heb hem gegroet en gevraagd of hij weer in het ziekenhuis lag. En ja hoor, hij lag er weer in. Ik heb hem toen verteld dat ik op weg was naar mijn eerste chemo, en daar schrok hij toch wel heel erg van. Hij heeft me ook heel veel sterkte gewenst.
De chemo viel heel erg mee, we hebben nog heel erg gelachen. Er stond op de vensterbak een kop met een petje op. Ik vroeg aan mama of ze hem even wilde geven en toen ging ik 'showen' hoe ik er uit zou gaan zien als ik mijn haar zou verliezen. We lagen dubbel. Ook zij heeft hem even op gehad, het stond haar leuk hoor, vooral omdat haar haar er onder uitkwam.
Na de chemo wilde ik nog even de stad in om op een terrasje te gaan zitten en om een paar fatsoenlijke slippers te kopen. Ik had heel erg veel last van vocht in mijn enkels.
Al met al een toch relaxte dag gehad.
's Avonds wilde ik nog een potje patiencen met Angelique via msn. Manuela was ook bij me. Eerder had ik nog lekker in het park gezeten met Cerony, Amal, Manuela en de kids. Heb nog lekker met Sas aan de telefoon gebabbeld, en zei haar dat ik behoorlijk stoned aan het worden was van de morfine. Ik had nl alweer een hogere dosis gekregen omdat de pijn heftiger werd.
Ik zei Angelique dat ik toch eerst nog even mijn temperatuur wilde opmeten omdat ik het toch allemaal niet vertrouwde. Ik bleek 39.6 te hebben en heb toen toch maar het ziekenhuis gebeld. Ik kon me gaan melden bij de eerste hulp.
In de lift naar beneden ging het al mis. Ik had gelukkig een zakje bij me en heb me toen de longen uit mijn lijf gekotst. Helemaal overstuur kwam ik in het ziekenhuis aan. Daar aangekomen: Ik begon te ijlen, het prikken lukte niet want de ader stroopte zich op. Ik heb het uitgegild van de pijn. Toen maar in een andere ader het infuus gelegd. Dat ging beter. Intussen wachten, wachten en nog eens wachten. Het ging steeds slechter met me en ik kon naar de afdeling toe. Het was toch verstandiger om in het ziekenhuis te overnachten. Omdat er geen plaats was hadden ze me in de kamer gelegd waar ik die middag nog de chemo had gekregen.
Leilani, de lieve verpleegster, wilde me antibiotica geven (ondanks dat mijn bloedwaarden goed waren). Ik gilde het uit van de pijn want mijn ader was te klein voor de hoeveelheid vloeistof die er doorheen ging. Het infuus zat gewoonweg al verstopt. De actie werd toen maar gestaakt want het ging gewoon niet. Intussen bleek dus dat ik een overdosis morfine had. Daardoor was ik helemaal van de wereld..... Rond een uur of drie in de nacht lukte me het uiteindelijk toch om te gaan slapen...