En weer ging het mis! Toen ik belde zei de verpleegster iets in die trant van: "Ja mevrouw, u wilde gisteren ook niet komen en nu belt u weer". Ik heb haar te kennen gegeven dat ik geen zin had in een discussie en dat ik gewoon gekomen was en dat ik toestemming had gekregen om toch naar huis te mogen. (Wat een trut zeg, djee!!) Later verontschulde ze zich omdat ze het rapport toen eindelijk verder had gelezen. (Dat maakte haar nog meer een trut!!).
Omdat dit nu al de derde keer was dat ik 's avonds naar de eerste hulp toe moest had ik van ellende toch maar een tasje ingepakt en me er bij neer gelegd dat ik maar moest gaan logeren.
Weer werd een infuus aangelegd. Dat ging goed. De longfoto was ook weer goed. Maar nu bleek er dus toch een ontsteking ergens te zijn. Ik moest dus blijven. Ik had me er al op ingesteld dus erg vond ik het allang niet meer.
Nog even snel buiten een sigaret gerookt en ik geloof dat ik Ed toen ook weer tegen ben gekomen.
Toen ik op de afdeling kwam, kon ik een bed bij het raam krijgen, waar ik heel erg blij om was. Ik had een schitterend uitzicht op de kerktoren van Sittard.
Ik kreeg antibiotica toegediend door het infuus en dat ging wel goed. Maar toen de antibiotica klaar was en ik een half uurtje later belde om te vragen of ze toch maar even gingen spoelen (ik had al bange vermoedens) ging het dus weer mis. De ader zat alweer verstopt en ik gilde het alweer uit van de pijn. Gelukkig was het net Leilani die me hielp dus ze wist ook meteen dat het geen zin had om het infuus er nog in te laten. Ik kreeg mijn antibiotica voortaan in hele dikke pillen toegediend. Dat ging gelukkig wel goed. Maar het eten ging niet goed. Ik was nog steeds misselijk en was al met al toch zo'n 6,5 kilo afgevallen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten