12 Maart 2007

Op 12 maart 2007 ging ik toch eindelijk maar eens naar de huisarts voor een steeds terugkerende keelontsteking. Deze bevoelde mijn keel en dacht dat het de schildklier was, en hij liet er geen gras over groeien en ik kon gelijk door naar het ziekenhuis om bloed te laten prikken en om een echo van mijn keel te laten maken.
Toen ik belde voor de uitslag van het bloed, bleek ik een ontsteking te hebben. Maar om even af te wachten wat er ging gebeuren moest ik na twee weken terug naar de huisarts om daar opnieuw mijn bloed te laten prikken.
Dat deed ik dus op 22 maart, en ik dacht dat het allemaal oké zou zijn, want ik had geen last meer van mijn keel. Maar toen ik naar de assistente belde, bleek de ontsteking er nog te zitten.
Aangezien ik die maandag er op toch een afspraak had bij de huisarts, zei ik tegen de assistente dat ik wel tot dan kon wachten..
Die maandag vertelde ik de huisarts dat ik geen last meer had van mijn keel, maar dat ik wel heel erg pijn had aan mijn rechterlong. Na mijn rug beluisterd te hebben stuurde hij me via de eerste hulp naar het ziekenhuis, want via de poli zou het wel weken kunnen duren voordat ik terecht kon. (Dank je wel dokter Alberts voor het adequate optreden!)
Daar aangekomen constateerde de internist na 3 uur een longontsteking. En ik kon weer naar huis met antibiotica. Ikke blij dat ik niet in het ziekenhuis hoefde te blijven, maar desondanks voelde het niet goed dat ik naar huis mocht....