3 mei 2007

Vandaag was de dag van het tweede deel van de chemokuur. Ik had gisteren al bloed laten prikken en gelukkig mocht de chemo door gaan. De bloedwaarden waren goed en de ontsteking was zo goed als weg.
Doordat ik al last had van aderverharding zou ik een half uur voordat de chemo zou starten met mijn armen in heet water gaan liggen zodat de aders goed op zouden komen.
Degene die mijn eerste chemo had gedaan, zou hem nu weer doen. Dat vond ik wel fijn want ze had me goed geprikt en ik had ook een goed gevoel bij haar.
Op een gegeven moment kwam een verpleger naar me toe en vertelde me dat hij de chemo over zou nemen omdat die verpleegster een intake had en daarna vrij had. Of ik het erg vond. Ik zei van ja, omdat ik niet zo lekker in mijn vel zat. Hij verzekerde me er van dat hij heel goed kon prikken. Tsja, wat moest, zou moeten he.
Toen hij de band om mijn arm dichttrok kreeg ik ontzettend veel pijn bij de plek waar ze die zondag daarvoor het infuus hadden aangelegd. Ik gilde het uit van de pijn en ik begon te huilen. Ik raakte in paniek en toen werd de verpleger een beetje bot en gaf me te kennen dat het moest, honderd was geen één en zo. En hij heeft me geprikt. Maar een goed gevoel had ik niet meer.
Tommy en mama waren bij me, en Tommy kwam bij me op bed liggen en heeft de hele tijd mijn hand vast gehouden. Hij huilde... en toen kwam het bij mij ook los. Ik heb toen met hem gepraat. Mama begon zich er een beetje mee te bemoeien en op dat moment kon ik dat niet hebben en heb haar gevraagd of ik eventjes alleen met Tommy kon zijn omdat ik heel even alleen met hem wilde praten. Het deed me heel veel pijn om mijn eigen moeder weg te sturen, maar op dat moment was Tommy belangrijker voor me. Ik had het idee dat dit de eerste keer was dat hij zag dat het menens was. We hebben elkaar getroost en geknuffeld en ik was heel blij dat hij was gebleven. Ik had hem nl gevraagd om weg te gaan omdat ik niet wilde dat hij zag dat ik zo in paniek was. Maar hij week niet meer van mijn zijde. Ooooh wat was ik op dat moment trots op hem. Een gevoel wat ik niet kon omschrijven..... Zo intens.. en zo fijn...