30 mei 2007

Ik ben alweer drie daagjes in Den Bosch, de tijd vliegt! Gisteren was ik veel te moe om te schrijven. Ik moest toch even wennen om in een ander bed te slapen. Ik heb Saar gisteren naar school gebracht, en ik vond het wel spannend om haar 'nieuwe' school te zien. Het gaf me in ieder geval een heel goed gevoel. Leuke juffrouwen, en minder kinderen dan op haar eigen school. Ze heeft het er naar haar zin, en gisteren waren ze naar een verzorgingstehuis in de wijk gegaan om te mens-erger-je-nieten. Dat vond ze hardstikke leuk.
Mama was gisteren ook nog op bezoek gekomen. Ik wilde vandaag op bezoek gaan bij haar, maar ze was helaas niet thuis. Dus morgen probeer ik het weer een keertje. Ze heeft een schitterende tuin waar ik graag zit. Als ik bij haar logeer, en het is toevallig mooi weer, dan steekt ze vaker de tuinhaard aan. Heel gezellig en knusjes. Er komt 's avonds ook altijd een egeltje op bezoek. Als alles goed gaat dan zal ik in de zomer ook weer een weekje logeren bij haar.
Vanmiddag ben ik met Saar naar de stad geweest. Natuurlijk naar Tum Tum hahaha. Ik heb ouderwetse duimdrop gekocht, mmmm daar kunnen ze me voor wakker maken. Er was markt en aangezien ik de laatste weken (hormonen!!!!) de hele tijd maatjes wil eten had ik er een paar gekocht en die heb ik net met Toon,mijn zwager, soldaat gemaakt.
We zijn ook in de Sint Jan geweest om een kaarsje op te steken voor Jany, ze had vandaag wiskunde-examen. Rond de 14e krijgt ze de uitslag of ze geslaagd is. Ik ging nog in de stad kijken voor een noveenkaars van Zoete Lieve Vrouwe van Den Bosch, maar die verkochten ze in de Sint Jan niet. De vrouw verwees me door naar een winkeltje in de kerkstraat. Daar hadden ze ze inderdaad, maar dat waren hele kleine kaarsjes voor een belachelijk dure prijs. Ik zei tegen de vrouw dat ik wel terug zou komen nadat we in de stad waren geweest, maar toen ik op de markt kwam ging ik kijken bij het souvenierswinkeltje en daar waren ze de normale prijs, en ook de normale grootte. Dus ben ik niet meer terug gegaan naar dat andere winkeltje.
We hebben nog een heerlijk ijsje bij Swirls gehaald, dat hebben we in Sittard niet dus dat moest eventjes hahaha.
Daarna is Angelique me weer komen halen met de auto,en toen ik thuis kwam ben ik gelijk het bed in gedoken,zo moe was ik. Ik heb geslapen tot aan het avondeten. Ik heb het idee dat ik nu in mijn kritieke dagen zit, want toen ik vanmogen de morfinepleister verwisselde had ik gelijk een blauwe plek zitten, en vanavond kreeg ik ineens een bloedneus. Dat had ik allemaal nog niet eerder gehad na dag 8. Dus ik zal me een beetje in acht houden de komende dagen.
Vanavond Audrey gebeld, die voelde zich niet zo lekker. Morgen even bellen hoe het met haar gaat...... Ze stuurt me trouwens elke dag een mailtje met het dagboek van Flicka. Geweldig hoe ze beschrijft wat ze allemaal doen!
En alweer (wordt misschien een beetje afgezaagd) een fijne dag gehad.
Ik mis Flicka heel erg, maar ik heb hier een 'vervanging' voor haar, hahahaha een beetje groter, donkerder en van het andere geslacht. En hij bromt als een beer als je hem achter zijn oren krabbelt.
Rakker:

28 mei 2007, Lieve Saar

Wat fijn om mijn dochter weer te kunnen knuffelen zeg. Ze deed er ook heel lang over om naar bed te gaan. Heb een paar keertjes bij haar gelegen maar op een gegeven moment kwamen bij ons beiden de stille waterlanders. Zij wilde mee naar huis als ik weer naar Sittard toe zou gaan, en ik moest haar uitleggen dat dat eventjes niet kon. En ze hield zich zo groot, maar ik zag toch een traantje langs haar wang rollen. Dat zag zij bij mij dus ook. Ik kon me ook niet meer groot houden. Want ik weet dat het straks ontzettend moeilijk wordt om afscheid te nemen. Het is een zware last om te dragen nu, maar op een gegeven moment zal blijken dat dit op het moment wel het beste was. Maar nu ga ik toch eerst heerlijk genieten samen met haar. Ik heb haar beloofd om morgen naar Tum Tum toe te gaan als het lukt. Dat is een nostalgisch snoepwinkeltje in Den Bosch. Ik had haar gezegd dat ik ook dan iets voor Jany zou kopen. Zij mag dat natuurlijk uitzoeken dan.
En nu ga ik lekker naar bed, tegen mijn prinses aan liggen....

28 mei, op naar Den Bosch!

Angelique is nu onderweg om mij te komen halen. Lekker een weekje naar Den Bosch toe. Maar gelukkig heeft ze internet dus ik kan gewoon lekker verder bloggen. Alleen heb ik wel de beperking dat ik sommige dingen niet kan uploaden, maar dat is niet erg. Komt allemaal wel.
Om 1 uur is Audrey geweest om Flicka te halen, die blijft een week bij hun logeren. Ik zal haar missen hoor. Elke avond kwam ze lekker bij me liggen. Maar nu gaat er iets anders naast me liggen hihihihi. Ik kan eindelijk weer naast Saar liggen. Dat houdt dus in dat ik 20 cm van het bed heb en zij de rest hahahaha. Maar ik verheug me er al op om naar bed te gaan vanavond. Lekker klessebessen. Samen het Huis Anubis kijken (één van de weinige momenten dat ze even niet kletst hahaha).
Van de week had mijn pleegmoeder, tante Han, nog gebeld. En ik wil ook dolgraag een keertje bij hun op bezoek. En hopelijk zie ik Sonja, mijn pleegzus, dan ook. Dus het zal aan het eind van de week worden.
Ik had tante Han al bijna 12,5 jaar niet meer gesproken of gezien, dus dat was heel raar. Maar ook heel fijn. Die mensen hebben mij heel goed opgevangen en hebben me als hun eigen dochter beschouwd, en dat terwijl ze al twee puberende dochters hadden. Het mooiste er van is dat ze nooit aangesloten zijn bij een pleeggezincentrale, maar dat ze me zo maar zonder meer hebben opgenomen. Kanjers van mensen zijn dat!!

Flicka bij Audrey in de auto:

27 mei, Mooie dagen, Pater Karel en cola

Binnenin het kerkje van Pater Karel

Alweer zo'n mooie dag! Is het zo dat ik eigenlijk altijd al van die mooie dagen heb gehad en is het zo dat ik het nu pas allemaal zie? Geniet ik er nu intenser en bewuster van?

Vandaag alweer een gat in de dag geslapen. Gisteren ging ik rond kwart over twaalf naar bed, maar heb het gepresteerd om pas om kart over twee uit bed te rollen. Ik ben nooit een langslaper geweest en al helemaal geen uitslaper. Maar de laatste maanden lijkt het alsof ik nooit anders heb gedaan.
Rond kwart over drie belde Audrey om nog naar Pater Karel te gaan, dus ben ik rap gaan douchen. Daarna zouden we nog naar Kentucky Fried Chicken gaan (mmm kippetjes). Bij Pater Karel was het ontiegelijk druk. Er bleek ook nog eens kermis te zijn in Munstergeleen. Gelukkig was het huisje bij Pater Karel nu wel open dus konden we ook binnen kijken. Daar heb ik nog stiekem een foto gemaakt van het schilderij van Pater Karel. Ook daar kon je briefjes hangen met verzoekjes en zo. Ik had alleen een pen bij me en verder niets. Er hingen zelf wensen die geschreven waren op een stukje dat gescheurd was uit een tijdschrift en zo. Gewoon kleine wensen, mensen die om hulp vroegen. Ik vond het al goed zo om daar even te zijn.
We zijn daarna nog even in de tuin geweest, die had ik nog nooit gezien. En het was er mooi, en heel vredig. Alleen miste ik de zon.
Toen we wegreden was het inmiddels al kwart over 5 en Audrey had geen zin meer om naar Heerlen te rijden, dus hebben we gewoon friet gehaald bij de friture in de wijk. (Daar hadden ze ook lekker kip, want daar had ik echt mijn zinnen op gezet). We hebben haar trouwvideo bekeken, en het was hardstikke leuk om terug te kijken. En ondanks dat ik nogal bleekjes was, zou je zo niet zeggen dat ik ziek was. Ik vond het heel gezellig om met Audrey en Raymond (en Jason) te zijn. Audrey, musj, moet me toch even van het hart hoor. Ik vind je een toppie wijffie. Ik zal het niet snel zeggen, dat weet je maar nu doe ik het toch eventjes hihi.
En toen kwam Manuela me halen..... ze wilde samen met Amal nog even samenzijn met me omdat ik morgen naar Den Bosch toe ga. Loubna die ging ook nog mee, want we moesten en zouden even naar het 'Eisparadeis' gaan. Ik bestelde een kleine vruchtencoupe, en zelfs die kreeg ik niet op. Vroeger kon ik een grote coupe aan, maar nu..... We hebben wel weer flink gelachen om Loubna. Manuela en Amal zijn supermeiden, ook zij hebben me net als Audrey ontzettend goed opgevangen. Dat is niet in woorden uit te drukken hoeveel dat voor mij betekend. Dikke knuf habibi's.
Ik had bij Pater Karel nog wat noveenkaarsen gekocht en toen ik thuiskwam heb ik bij de anonieme gever van het Lourdeswater aangebeld (ik was er inmiddels achter waar ze woonden) en heb ze een noveenkaars gegeven. Ik heb de foto's gezien van Lourdes en ik vind het gewoon toppie dat ze daar hebben kunnen zijn. Ze hebben me nog een boekje geleend over Lourdes, en dat ga ik van de week doorlezen als ik bij Angleique ben. Want hopelijk gaan wij ook binnenkort. Ik kreeg nog een flesje Lourdeswater. Daar kan ik kleine 'borreltjes' van drinken, het positieve is dat ik er geen kater van zal hebben hihihiihihi. Dank je wel lieve buren!
Toen thuis gekomen, en het eerste wat ik heb gedaan is Flicka uitlaten. Ze was zo blij om me te zien. Maar dat heb ik zelf ook. Toen ik haar kocht dacht ik dat het een bevlieging zou zijn en dat ik ooit spijt zou krijgen, maar die kleine musj kan ik niet meer missen. Ze is wel zo aanhankelijk en rustig. Ze komt ook altijd bij me liggen als ik naar bed ga.
Wat ik heel raar vind.... Ik dronk nooit cola, en nu... ik wil niet zeggen liters, maar ik kan toch wel zeker 3 glazen per dag op. En dat terwijl ik dat nooit dronk. Koffie daarentegen vind ik afschuwelijk. 's Morgens een groene thee met citroen, een milk met fruit, maar daarna is het toch elke keer weer cola. En het smaakt tenminste ook nog naar cola. Bij heel veel dingen is de smaak helemaal veranderd door de chemo, maar dit is zo sterk.... Achja.. beter cola dan bier of zo hahahahaha.

26 mei 2007

Gisteren een heel leuke dag gehad. Toen ik 's morgens met Flicka ging wandelen riep een vriendin mij vanuit de flat. Ik ben toen voor de eerste keer weer bij haar geweest, en heb haar jonge hondjes bewonderd. Wat een dotjes zeg! Na een tijdje daar te hebben gezeten keek ik eens op haar kast, daar stonden felicitatiekaarten... Toen moest ik toch even diep na gaan denken.. OOOPS!! Ze bleek jarig te zijn, en ik was het helemaal vergeten! Oh wat een lullig moment was dat zeg. Maar ze nam me niets kwalijk.
Later is Audrey gekomen, we zouden iets gaan doen. Maar ik moest eerst wachten op de huisarts. Die komt elke vrijdag even langs om te kijken hoe het met me gaat. Hij vond me er goed uit zien, dus dat was heeeeeel positief. Moest wel even naar de apotheek want door de anti-biotica had ik weer een ander kwaaltje gekregen. Daarna zijn we naar de stad toe gegaan, een overheerlijk broodje warme beenham gegeten bij Bufkes. Maar ik had nog honger. Eerst wilden we op een terrasje zitten, maar bij nader inzien zijn we wat boodschappen gaan halen en hebben toen lekker in het stadspark gezeten/gelegen. Lekker eten, drinken, ouwehoeren. Dat aws lang geleden dat we zo gezellig bij elkaar hadden gezeten. Eventjes geen kanker (alhoewel dat natuurlijk toch wel als een duiveltje op de achtergrond mee blijft spelen) maar gewoon lekker beppen over van alles en nog wat. Mannen was een geliefd onderwerp hahahahaha. We hebben in een deuk gelegen toen we herinneringen ophaalden. Niet zozeer om mannen af te katten of zo, maar meer over hoe we zelf waren zoveel jaren geleden. Het was een mooie afsluiting van de dag.
Toen ik thuiskwam heb ik nog met Fliek gewandeld, en toen nog even een uur aan de telefoon gezeten met Sas. Toen nog even snel Angelique bellen, maar Saar sliep natuurlijk al. Ik legde de telefoon neer, en het begon me hier toch te bliksemen en te onweren. En ja hoor, daar kwam de regen! Het floot gewoon in huis van de wind. En op een paar plaatsen weer lekkages. En dat terwijl ik een paar maanden geleden voor de zoveelste keer had doorgegeven dat ik lekkages had. Maar nu is het genoeg. Ze moeten er echt iets aan gaan doen, en niet alleen maar eventjes mijn bovenbalkon kitten. Want dat helpt dus niet. Het sijpelde zo langs de ramen die Jutta net die dag van te voren gewassen had.
Maar goed, het heeft mijn dag niet stuk kunnen maken, ik had alleen op een gegeven moment ontzettend last van mijn armen en handen. Dus ik was blij dat ik in bed lag. Heb ook heerlijk geslapen!

24 mei 2007

Gisteren is de chemo goed gegaan. Hahaha, als ik nu moet chemo-en zeg ik vaker, ik moet ff aan de chemo lurken LOL. Maar ik had de pleister er iets te hard er af getrokken en heb nu een flinke bloeduitstorting. Arme huid... had het al zo zwaar te verduren.
Saartje die kreeg gisteren de verrassing van de dag. We waren nog hier en toen kwam net Manuela even langs met Michel en Melissa. En aangezien Melissa Saar dr beste vriendinnetje is en ze elkaar al heel lang (1,5 week) niet hadden gezien, wilde ze toch maar mee naar de speeltuin. Dus niets dochter op mijn schoot tijdens de chemo. Maar dat was niet zo erg, want het was zo ontzettend druk bij de chemo dat ik even moest wachten totdat ik aan de beurt was. En ik heb ze tenminste toch lekker kunnen knuffelen. Maar het was toch wel weer moeilijk om afscheid te nemen.
Gisteren even met Tommy wezen grieken. Gezellig met zijn tweetjes. Maar daarna voelde ik me toch niet lekker worden, dus lag ik om half tien al in bed. Met als gevolg dat ik vannacht om drie uur wakker werd en rond 6 uur toch eindelijk weer in slaap was gesukkeld.
Vanmorgen was Vivian, de maatschappelijk werkster van het ziekenhuis even langs geweest. Ze moest op een gegeven moment lachen, want ik zei dat ik even een ander t-hirt aan ging trekken (ik kreeg ineens een opvlieger). Ze zei al dat ik zo rood werd als een kreeft. Nou, toen werd ik dus nog een keer rood, want ik wist niet dat het zo erg te zien was hahahahaha.
Ik ben daarna nog even gaan rommelen in de keuken totdat Jutta kwam. En toen ben ik maar naar bed gegaan, want ik werd ineens zo ontzettend moe. Toch iets te veel gedaan...
Vanavond samen even met Will naar de stad gegaan om een waaier te kopen (voor de opvliegers hahaha) en een broodje gerookte zalm gegeten. Mijn eetlust is gelukkig weer terug. Ben in die kleine twee maanden toch maar 8 kilo afgevallen. Aan de ene kant ben ik er wel happy mee, want eerder woog ik altijd rond de 60, maar toch vind ik het niet lekker dat ik op deze manier afval.
Nog eventjes de rozemarijn geplant die ik eergisteren gekocht had. Helaas is het plantje van vorig jaar dood gegaan. Maar hopelijk blijft deze wat langer leven..
Ochja, vanmorgen was ik via de telefoongids aan het zoeken naar een antroposofische arts voor de Iscadorbehandeling en toen kwam ik de naam tegen van mijn lasertherapeute voor het stoppen met roken. Die moest ik nog altijd bellen, dus ik kwam haar vanmorgen niet voor niets tegen. Heb gelijk gebeld en een afspraak gemaakt voor 19 juni. Ik heb dan mijn derde chemo gehad en voordat ik de Pet-scan krijg wil ik gestopt zijn met roken. Op zich best een moeilijk moment, maar ik wil het niet uit blijven stellen. Ik heb dus een kleine maand om me er op voor te bereiden om als niet-roker door het leven te gaan. Ze herkende me nog van 2,5 jaar geleden en schrok best van mijn diagnose. Ze ga me ook helemaal de keuze wanneer ik wilde komen.
Ik heb er de volste vertrouwen in dat het me dit keer lukt, ook al lijkt het misschien nu niet meer de moeite waard. Voor mij voelt dat niet zo, want de tijd (die lang gaat worden hoor!!!) die ik nog te leven heb wil ik eigenlijk zo min mogelijk benauwd leven. Elke keer als ik een sigaret op steek voel ik het toch kriebelen en krijg ik het benauwd. En ook al heeft de longarts me eigenlijk een vrijbrief gegeven door te zeggen dat het niet van het roken komt, toch is het niet goed. Het heeft toch wel degelijk invloed. En dat wil ik nu voor ééns en voor altijd de kop indrukken. ELIMINEREN DIE HANDEL hahahahahaha.

Ikke gisteren chemo lurken en dropjes eten hahahaha:

23 mei, Saartje komt!

Ik ben lekker vroeg vandaag. Want Saar die komt! Ooooh wat ben ik blij als ik haar strakkies eens stevig kan knuffelen. Om weer dat gekwebbel te horen. Hoe het gaat op school en welke dieren ze nu weer allemaal heeft gezien (en heeft willen houden). En wat zal zij blij dat ze Flicka weer ziet (haar pruttetutje) en Tommy. En mij natuurlijk!
Het beloofd vandaag een mooie dag te worden, dus kan ik wat zonnigere kleren aan. En dan vanmiddag even chemo-en. Met Saar erbij zal dat zeer zeker wel lukken. Mag ze lekker op mijn schoot gaan zitten (als ik geen kapotte stoel heb hihi)
Ik ga me eens lekker douchen en Flicka uitlaten. Misschien dat ze tegen die tijd al hier zijn......

22 mei 2007

Vandaag een druk dagje gehad. Eerst heb ik Flicka lekker uitgelaten. Het ging echt maar stapje voor stapje, maar het was wel weer lekker om even buiten te zijn. Om 1 uur kwam Jutta en zijn we samen naar het ziekenhuis geweest om bloed te laten prikken. Gelijk maar even de boodschappen er achteraan gedaan en even naar de action geweest. Toch maar de oorthermometer gehaald, want ik was net een acrobaat om de normale thermometer te gebruiken. En natuurlijk uitproberen. Hmz, hij bleef steken bij 36,2. Maar het zal wel goed zijn.
Jutta heeft me toen naar de speeltuin gebracht, en heb ik even lekker bij kunnen kletsen met Astrid, want dat was al lang geleden. Ron kwam me koffie brengen en dat leek me wel lekker. Maar bbbbrrrr bij de eerste slok, gadver, kreeg ik een vieze smaak in mijn mond. Schijnt ook een bijwerking van de chemo te zijn. En vanaf die tijd smaakt niets meer zoals het moet smaken. Allemaal ijzer of zeep. Toen maar een ijsje gegeten om de smaak proberen te verdoven (wat dus niet echt lukte). Angelique belde me om te vragen of de chemo morgen door kon gaan..... CHIPS!!!! helemaal vergeten te bellen. Maar gelukkig kreeg ik nog iemand er aan en thank to god, de chemo kan doorgaan. Dat betekent dus dat mijn bloedlichaampjes nog steeds boven de 150 zijn, yeah!!!
Will kwam me halen bij de speeltuin en hij moest nog even naar de winkel. Daar kwam ik Amal tegen, ze had me al bijna als vermist opgegeven. Ze is nog even lekker mee naar mij toe gegaan, en Audrey kwam ook nog even. Nog even gezellig nakletsen over haar bruiloft. Nadat ze zijn gegaan heb ik nog wat gegeten, gelukkig lukt dat nog steeds een beetje. En nu is het alweer bijna tijd om naar bed te gaan.. De tijd is gevlogen vandaag. En als ik weer terug kijk, dan kan ik alleen maar weer genieten van weer een leuke, intens beleefde dag.....

21 mei 2007, tijgerroosjes en wijwater

Vandaag twee hele bijzondere kadootjes gekregen. De eerste was van mijn buurvrouw, Jeannie. Tijgerrozen. Ik had er nog nooit van gehoord. Maar ik vond ze erg apart en mooi. Jeannie, bedankt! Ze staan nu ook mooi te pronken bij mijn kleine altaartje waar altijd een noveentje brand.
Het tweede kado is te meer nog bijzonderder (waarschijnlijk geen goed nederlands, but who cares ;-) Iemand hier uit de flat, een man, heeft speciaal voor mij uit Lourdes een flesje wijwater meegebracht vanuit Lourdes. Hij heeft het meegegeven aan Manuela met de vraag of ze het aan mij wilde geven. Hij wilde in de anonimiteit blijven. Vertelde wel dat zijn vrouw longenfyseem had. Maar ik weet dus niet wie het is. Maar, anonieme meneer, ik dank u wel. Ik ben er erg blij mee. En ik zal elke avond een druppeltje op mijn slapen wrijven... Dank u wel.

Vandaag was voor Sarah de grote dag omdat ze naar een nieuwe school ging. Ik heb Angelique gebeld hoe het was gegaan vanmorgen en naar haar zeggen ging het heel goed. Alleen was Saar een beetje verlegen. Toen Angelique me na de middagpauze terugbelde vertelde ze me dat Saar het ontzettend leuk vond op school en dat een jongetje haar al heel goed had geholpen. Om half 1 ging ze haar schoenen al weer aan doen om om 1 uur alweer naar school te gaan. En toen ze mij net belde (ik veronderstelde Angelique aan de lijn te krijgen, maar het was dus mijn lieve prinses) toen kwetterde ze honderduit over de nieuwe school en dat ze het heel leuk was. En weer haalde ze die jongen aan die haar zo goed had geholpen. Ook zei ze dat er een meisje was die niets anders deed dan kletsen, waarop Angelique en Jany bijna in hun broek piesten van het lachen want ze dachten dat ze het over zichzelf had.
Voor mij was dit dus een hele geruststelling want ik had het gisteren ontzettend moeilijk ermee (nu begint mijn neus alweer te prikken van de tranen die ik terugdring). Toen ik gisteren met Angelique belde 's avonds, werd Saar wakker en wilde ze me nog even spreken. Gewoon even goedendag zeggen en zeggen dat ze me miste. Oh wat sneed dat door mijn ziel zeg. Op dat moment wilde ik haar vastpakken en lekker knuffelen maar dat ging dus niet. (Ja hoor, daar zijn de waterlanders al.... wat mis ik mijn prinsesje....) Maar woensdag zie ik ze weer. En dan kan ik ze lekker even knuffelen. En volgende week ga ik lekker een week naar Brabant toe. Dan kan ik ze mee van school afhalen en hopelijk kan ik haar 's morgens ook eens mee brengen.
Als de PET-scan goed uitvalt dan kan ze gewoon weer mee naar huis toe. En dan kan ze volgend jaar hier weer verder met school.
In het begin van dat Big Brother huis, was er ook een vrouw die kanker had. Ze vertelde toen dat ze bewust in het huis ging zitten voor haar kids en zo. Om te kijken hoe het ging. Ik weet dat ze nog een hele hoop negatieve kritiek over zich had gekregen. Maar wie waren die mensen die zomaar over haar hebben geoordeeld? Ik heb er toen niet echt een mening over gehad omdat ik me die situatie niet voor kon stellen. Maar nu maar al te goed dus. En ik kan alleen maar respect hebben voor die vrouw. Want ik voel me nu, zoals zij zich toen voelde. Ze deed het niet voor zichzelf... maar voor haar kinderen. Ik weet helaas niet meer hoe die vrouw heette en hoe het met haar verlopen is... (Misschien dat iemand die dit leest het wel weet en me het kan vertellen?)
Verder is mijn dag rustig verlopen, weer veel in bed gelegen van de pijn. Maar ondanks dat ben ik toch twee keer eruit geweest om toch even met Flicka te gaan wandelen. De eerste keer alleen. Dat was vanmorgen en toen ben ik gelijk maar weer naar bed gegaan, zo moe was ik en pijn.. De tweede keer was vanavond met Manuela, gewoon weer heel rustig in het park gelopen en terug. Hopende dat ik de man van het wijwater tegen zou komen om hem persoonlijk te bedanken....
Nu is het weer tijd om naar bed te gaan (alweer???). Morgen bloed laten prikken om te kijken of ik woensdag dag 8 mag hebben. Ik hoop dat het goed is....

Ik wil trouwens nog even reageren op het lurken en ontlurken en koffielurken en pijpjelurken hahahaha. Ik vond het hardstikke leuk om te lezen en ik heb gemerkt dat de log meer wordt gelezen dan ik had gedacht. Ik vind het super!! En ik hoop dat er mensen zijn die hier uit mijn log ook wat hoop kunnen putten als ze in bepaalde situaties zitten.
Knuffels, Sil

Mijn tijgerroosje:


En mijn wijwater uit Lourdes, nogmaals bedankt anonymus!

20 mei, ziek geweest

Zo goed als het de eerste twee dagen na de chemo ging, hoe slechter het vrijdag begon. Ik zou met Manuela naar Duitsland gaan voor boodschapjes. Maar ik had haar al gezegd dat ik me niet zo lekker voelde. Had toch maar weer een morfinecapsule gepakt tegen de pijn en een zofran. Toen we thuiskwamen heb ik haar samen met Will alles laten opruimen, ik had echt geen puf meer.
Rond half drie is de huisarts gekomen en die heeft me nog onderzocht omdat ik pijn aan mijn lever had. Hij heeft ook bij het bloedprikblaadje wat ik volgende week mee moet geven de leverfuncties er ook bij gezet om ze te laten onderzoeken. Ik heb het met de dokter over Maretaktherapie gehad, en hij zou bij een collega gaan navragen, hij stond er ook helemaal niet afwijzend tegenover. Hij zei wel dat ik niet moest verwachten dat het een wondermiddel is, maar gelukkig ben ik wat dat betreft heel nuchter. Maar ik wil het toch gaan doen. Ook wil ik gaan stoppen met roken, want van het roken word ik ook wel benauwder. Ik ga een afspraak maken voor lasertherapie bij Ine Evers, hier in Sittard en ga dat dan doen in combinatie met nicotinepleisters.
Om drie uur kwam Jacqueline, vriendin en schoonheidsspecialiste. Ik kan me nog herinneren, die ene keer dat ik helemaal 'stoned' van de behandelstoel afkwam. Zo ontzettend ontspannend en heerlijk was dat! Ik moet nog ergens foto's er van hebben.
We hebben gezellig gekletst over van alles en nog wat, ook nog samen een traantje gelaten omdat het soms best wat emotioneel werd. Het ging allemaal heel leuk totdat ik een rilling kreeg en ik begon te gloeien. Ik heb toen de temperatuur maar opgenomen en die was 39. En na twintig minuten was hij 39.3 en toen heb ik de afdeling maar weer gebeld en kon ik weer naar de eerste hulp komen. Jacqueline had mij gebracht met haar auto en Will is met eigen vervoer gekomen. We waren om 19:00 uur daar. Om half negen werden er longfoto's gemaakt en ik vroeg de verpleegkundige hoe lang het nog kon duren. Het was druk zei ze, dus ze wist het niet. In die tussentijd had ik tegen Jacqueline gezegd dat ze naar huis toe moest/kon gaan omdat ze zaterdagochtend om 8:15 alweer een klant had. Ik wist dat het nog heel lang zou gaan duren. Rond half tien kwam er een meisje binnen, ze kwam ook nog naast me zitten die heeft lopen hoesten, daar werd je gewoon akelig van. Ik ging al met mijn rug naar haar toe zitten en werd er helemaal niet goed van. Stel je voor dat ze één of andere bacterie bij zich had die besmettelijk was. Om 22:00 uur is Will bij de balie gaan vragen hoe lang het nog ging duren en die vrouw zij dat het nog wel heeeeel lang kon gaan duren. Ik heb toen mijn spullen gepakt, Will, Tommy en Eric liepen achter mij aan. Ik ging naar buiten om de afdeling te gaan bellen. De baliemedewerkster kwam al achter Will aan om te vragen of we naar huis toe gingen. Hij is uitgeflipt tegen haar. Kon het niet begrijpen dat ze een doodzieke vrouw daar drie uur konden laten zitten in dat bacterienhol. Hele discussie hebben ze gehad. Ik had inmiddels Sander aan de lijn en heb hem gezegd dat ik al drie uur onder zat en dat ik niet lang meer kon wachten zo beroerd voelde ik me. Ik zei dat ik anders maar naar huis toe ging. En toen is er gelijk werk van gemaakt. Ik kon naar boven. Die baliemedewerkster heeft wel twintig keer haar excuses aangeboden, maar ik zei alleen maar tegen Will, kom rij me door, ik wil weg hier!
Op afdeling 18 is mijn bloed geprikt, ben ik nagekeken, urine nagekeken, bloeddruk, temperatuur (39.8). Toen kwam de internist, dr. Romberg. Ook zei heeft zich verontschuldigd en gezegd dat dit absoluut niet kon.Zij heeft tot vandaag dienst en als er iets zou zijn, dan kon ik haar naam gebruiken. En ze heeft me een booster antibiotica meegegeven. Ik was pas om 00:15 thuis.
Om 00:30 ben ik naar bed gegaan, en heb geslapen tot 16:00 uur!!!!! Ben toen twee uurtjes wakker geweest en heb toen weer geslapen tot half tien. Daarna ben ik gewoon in bed blijven liggen, want ik had zo'n pijn overal en nog steeds koorts. Ik kon bijna niet lopen door mijn gewrichten (fibromyalgie, die steekt nu ook erger de kop op). Maar ik heb niet meer naar het ziekenhuis gebeld, ik heb afgewacht tot vanmorgen. En toen was mijn temperatuur nog maar 37,5. Dus dat is mooi.
Nu merk ik dat ik alweer te lang zit, het wordt weer tijd om even te gaan liggen ;-)

Jacqueline, bedankt nog dat je er was meid! Dikke knuf XXX

Dit t-shirt kreeg ik van Audrey toen ik in het ziekenhuis lag de laatste keer. Is toch wel toepasselijk ;-):

18 mei 2007, ontlurken

Via de weblog van Hendrike werd ik gewezen op een leuke actie die deze week in het logland plaatsvind. De ontlurkingsweek!
Lurken klinkt als een bezigheid, die in het geniep plaatsvindt. En eigenlijk is dat ook zo! Lurken is het lezen van forums. weblogs en wiki's zonder een reactie te geven. Ontlurken is dan automatisch het tegenovergestelde: het zich bekendmaken. Ben jij dus zo'n voyeur, een meelezer die graag mijn weblog leest, daar dagelijks plezier aan beleeft, maar nooit heeft gereageerd? Ben je bang om te reageren, vertoef je liever in de anonimiteit, denk je dat jouw reactie niet gewaardeerd wordt, heb je geen creatieve invallen of te maken met een ander soort schroom? Niet bang zijn!! Maak jezelf bekend door op [reageer] te klikken. Vul een (schuil)naam in, vertel dat je meeleest en misschien hoe lang, hoe je hier gekomen bent of hoe het komt dat je hier bent bijven hangen. Alle reacties zijn welkom. Want behalve dat ik het een leuke actie vind, ben natuurlijk gewoon nieuwsgierig naar al mijn meelezers....!

Lurkers verenigt U en ontlurk!




Ben heel benieuwd naar de reacties ;-)

17 mei 2007

Ha! Tot nu toe heb ik weinig last van de bijwerkingen van de chemo. Het lijkt wel of door de chemo mijn eetlust weer terug is gekomen. Ik zit nu onder het genot van een bakje verse vruchtensalade te bloggen. Verse frambozen (boordevol anti-oxidanten!!), ananas, mango, druiven en sinaasappel. Heerlijk! Ik heb deel twee van mijn big rib menu op. Ben toen met Flicka en Manuela een ommetje gaan maken in het park. Toen Manuela ging ben ik al het fruit gaan schillen en wassen en toen was het even tijd voor een pauze. Ik ben heerlijk alleen thuis. Will is naar een vriend, Saar is weer bij Angelique en Tommy is buiten. Ik heb vandaag nostalgische muziek gedownload. Zucchero Fornaciari, mmmmm wat brengt dat sweet memories naar boven.
Vanmorgen (middag) ben ik pas om half twee wakker geworden. Heb echt een gat in de dag geslapen, maar het was een genot om helemaal uitgerust wakker te worden. Heb ook verder niet veel gedaan hier. Gewoon lekker een hangdag. Eindelijk weer wat ge paint shop proot. Dat was lang geleden en ik miste het ook wel. Ondanks dat ik alleen maar lesjes heb getest was dat ook leuk. Ik hoop binnenkort weer zelf lesjes te gaan schrijven, maar dan moet eerst mijn inspiratie terug komen.
Als ik alles bij elkaar op tel heb ik een hele fijne dag gehad, boordevol kwaliteit en genot. Veel lieve smsjes gehad. Morgen komt Jacqueline op bezoek. Eigenlijk één van de eerste die op bezoek komt. Eerder had ik er gewoon geen energie voor, maar ook weinig behoefte aan. Ik ben zelf wel vaker op bezoek geweest, maar dan kon ik tenminste zelf bepalen wanneer ik wegging. Maar nu wordt het tijd dat ik zelf ook weer mensen op bezoek krijg. Dus ik verheug me er al op.
Maar morgen ga ik eerst naar Duitsland toe met Manuela, boodschappen doen. Will zou eigenlijk de boodschappen halen, maar ik wil na weken zelf ook weer een keertje de supermarkt van binnen bekijken hahaha. Dan wil ik nog even een bakkie bij Manuela doen, want sinds ze in haar nieuwe huis woont ben ik er maar 1 keer geweest, en toen was het niet eens ingericht. Ook zou ik haar huis nog ritueel reinigen. Maar dat moet nog even wachten want dan moet ik gaan smudgen (wieroken) en ik denk niet dat ik daar nu tegen bestand ben.
De huisarts zou vandaag ook nog komen, maar volgens mij was hij vergeten dat hij een vrije dag had. Dus ik zal hem morgen wel zien.

Een getest lesje: Saar als bruidsmeisje

16 mei 2007 's avonds

Het is een vrij leuke dag geworden, terwijl ik heel erg de zenuwen had voor de chemo. Allereerst de bruiloft van Audrey, wat heel leuk was. Audrey en ik hadden een paar binnenpretjes toen we daar naast elkaar zaten bij de gemeente. Wat een opgeprikt gedoe zeg. Eenmaal buiten zijn er nog wat foto's geschoten, maar omdat het zo'n slecht weer was waren we toch van mening om niet naar het park te gaan voor een fotosessie.
We zijn in een witte limousine vervoerd, dat was kicken. Jason, Marvin en Saar aan de ene kant, Raymond, Audrey en ik tegenover hun. Het enige grote nadeel was dat er geen raampjes open konden en ik kreeg net een opvlieger. Dat was best wel freaky want ik raakte een beetje in paniek en wilde de deur al opendoen om uit de rijdende auto te stappen, maar toen ben ik maar als een kip zonder kop gaan kletsen en dat ging wel een beetje.
Rond twee uur zijn mama en Angelique met mij mee naar huis gegaan om nog even te 'chillen' voordat ik weer kon gaan chemo-en. Ik moest er om drie uur zijn. In het begin werd het me helemaal slecht en duizelig en vroeg aan Angelique of ze een broodje voor me ging halen want ik had het idee dat ik gewoon (eindelijk na weken weer) honger had. Ik heb het broodje helemaal opgegeten, heb wat water en sap gedronken (waardoor ik gelijk twee keer naar het toilet kon gaan met infuus en al) en ik voelde me al stukken beter. Na de chemo zijn we weer even terug gegaan naar het feestgedruis, maar na een uurtje (en een baco rijker hahahahaha) was het toch tijd om op te stappen wan Angelique wilde naar huis. Het is dan ook nog een stukkie rijden van Sittard naar Den Bosch. Ze zei dat ik gerust kon blijven maar ik was ook wel blij om naar huis te gaan. Ik had vandaag zeer veel last van opvliegers.
Vanavond kreeg ik weer ineens reuze honger, dus heb Will even big rib laten bestellen voor een keertje: Spare Ribs naturel, gepofte aardappel en een maiskolf. Heerlijk! En met zo'n maaltijd doe ik nu nog even twee dagen, dus morgen is het weer even feest. In tegeoverstelling van de eerste kuur voel ik me nu nog steeds goed, heb geen last van misselijkheid en braken. Dus dat gaat de goede kant uit. Alleen kreeg ik net even spontaan een lichte bloedneus, dus daar was ik niet zo blij mee. De bloedplaatjes moeten boven de 150 blijven.
Nu ga ik eens lekker mijn bedje opzoeken, het was een hele leuke maar ontzettend vermoeiende dag....

In de limousine: Marvin, Sarah en Jason

Voor het stadhuis: Marvin, Jason, Raymond, Audrey en Sarah

Tommy en Angelique bij de chemo

16 mei 2007

Vandaag is de dag dat Audrey gaat trouwen met Raymond. Eigenlijk zou ze om 3 uur naar het stadhuis zijn gegaan, maar net op dat moment zou ik dan mijn tweede chemo krijgen. Dus heeft ze het gelukkig kunnen verschuiven naar 12 uur. Ik had voor de zekerheid maar twee wekkers gezet omdat ik niet het risico wilde lopen om me net nu te gaan verslapen (net zoals gisteren hahaha). Maar ik kon vannacht niet slapen. Heb maar wat televisie gekeken in bed en daarna wat na liggen denken. Wat er na twee juli gaat gebeuren. Want dan krijg ik nl. de PET-scan. En dan moet ik een weekje wachten op de uitslag. Misschien (hopelijk) gaan we net die dagen naar Euro Disney zodat ik niet de hele tijd hoef te wachten. Ik heb jaren geleden eens een aidstest gedaan en toen moest ik drie weken wachten. En dat duurde wel zo ontzettend lang.... Ik heb nu het idee dat deze week ook drie keer langer zal duren. Dit is wel zo belangrijk. Zou het kreng (de krengen) zich flink hebben verweerd of zouden ze zich overgegeven hebben en het zo'n lekker roesje hebben gevonden dat ze zijn gaan inkrimpen en slapen....
Ik rook nu weer als een ketter, en ondanks dat het niet de longkanker is die je van het roken hebt voel ik me er toch niet prettig bij. Het zal zeker wel een steentje bij dragen. Maar momenteel ben ik te zwak om te stoppen. Het is de enigste verslaving die ik heb (op PSP dan na). Maar na al deze onderzoeken ga ik toch proberen te stoppen met behulp van zyban. Maar dan moet ik eerst de PET-scan afwachten, ze hebben al een vierde chemo ingepland, en dat hoorde ik gisteren pas voor het eerst. En ook had Maya het gisteren voor de eerste keer over bestralingen.
Ik heb wel zoiets van: wat moet, moet! Ik ga door tot het uiterste want ik kan mijn kids niet missen en zij mij niet. En dat geeft, tesamen met de steun die ik van iedereen krijg, ontzettend veel kracht.
In mijn gastenboek stonden twee namen... van mensen die ik me zo op het eerste ogenblik niet ken. Ze komen hier uit de wijk. En ze wensten me kracht en licht... En dat vind ik zo super! Die kleine dingen die ik van iedereen krijg geven me zo'n enorme kracht er bij. Dat is onvoorstelbaar. En als ik kijk wat ik allemaal om me heen heb.. Jutta zei gisteren nog:"Dat heb ik niet om me heen wat jij hebt. Prijs je maar gelukkig." En zo voel ik dat ook.
Ik ga me nu maar eens lekker douchen en wat optutten want als getuige zijnde zal ik ook wel in beeld komen hahahahahaha.

15 mei 2007

Het begon vanmorgen al goed. Ik had de wekker om 8 uur gezet, en om 10 uur stond Audrey aan de deur te bonzen. Ik schrok me wild. Ik moest om 5 voor 11 mijn bloed geprikt hebben omdat ik om 5 voor 12 een gesprek had met Maya, de oncoloog-verpleegkundige. Dus ikke haasten, geen tijd om te douchen of mijn tanden te poetsen. Kauwgum was de uitkomst, want ik had het sowieso ontzettend benauwd door alle stress.
Goed nieuws! De chemo kan morgen gewoon doorgaan! Maya zei me wel dat mijn bloedplaatjes nog net boven de 150 zaten, maar dat ik er absoluut niet onder mocht komen want anders zou ik dag 8 niet kunnen doen. Dus ik hoop dat dat beter wordt. Ik heb gelukkig al twee dagen geen bloed meer bij het snuiten van mijn neus en dat was wel een goed teken. Qua gewicht zit ik nu op een dikke 64 kg, en de vorige keer was het geloof ik bij haar 68 of 69, dus dat viel ook mee. Ik merk zelf wel dat ik afgevallen ben. Maar goed, zolang het geen kwaad kan. Met mijn 1.68m mag ik rond de 60 - 65 zitten. Vroeger woog ik er altijd 55.
Toen we klaar waren moest ik nog snel even naar de apotheek om nieuwe morfinepleisters te halen want die waren op en die moesten vandaag toch vernieuwd worden. Dat ging dus niet zonder slag of stoot, want ik had geen vervolgrecept er van. Gelukkig zit de apotheek in hetzelfde gebouw als Dr. Alberts, dus mocht ik op de spoedbel duwen zodat een assistente me toch nog een recept kon geven.
Het was inmiddels al 1 uur en Jutta, de thuishulp zou dan komen. Dus die snel gebeld of ze even wilde wachten. Ohlala wat een gejaag was het vandaag zeg. Maar alles is op zijn pootjes terecht gekomen.
Manuela belde me op om te vragen of ik bij Amal couscous kwam eten. In de eerste instantie wilde ik niet ivm tijdnood, maar heb het toch maar gedaan. En, zoals gewoonlijk, was het weer heel gezellig. Ben net een stuk meubilair daar whahahaha.
Om negen uur heeft Manuela me naar huis gebracht en nu kan ik eindelijk even bloggen. Ik heb de was weggewerkt, en mijn kleren voor morgen al uitgezocht. Want dan ben ik getuige bij Audrey haar trouwerij. Ze had een hele mooie jurk voor me, maar omdat ik het heel benauwd heb haal ik te diep adem dus paste hij net niet (terwijl hij als gegoten zat). Dan maar andere kleertjes. Ik heb niets sjieks, maar ik denk niet dat ik voor lul zal lopen met de rok en de blouse die ik aan zal trekken.
Gisterenavond trouwens nog bij Tessie geweest, was ook hardstikke gezellig en ik ben helemaal gek op Bonny, haar hondje. Echt een knuffelbeessie.

Maar goed, voor vandaag ga ik er mee stoppen, want ik wil nog even een potje patiencen met Angelique. Dat is sinds enkele weken traditie bij ons. Voor het slapen gaan nog even een potje spelen...

13 mei 2007 moederdag

Vandaag moederdag. Tommy bracht me vanmorgen om half elf ontbijt op bed. Een tosti en een kop koffie. Saar die was bij Amal blijven slapen en die had daarna een communiefeestje dus die kwam pas om 8 uur thuis. Van haar heb ik een knuffel gekregen. Een tijgertje met een hartje in zijn handen. Ik ben dus vandaag best verwend.
Vandaag een rustige dag gehad. Een beetje een hangdag. Nergens geen zin in, eigenlijk veel te moe. Heb vanmiddag ook maar een dutje gedaan, en dat was schijnbaar toch nodig. Maar meestal kom ik daarna niet meer bij.
Ik zie best wel op tegen woensdag... De tweede chemo. Eerst een bruiloft waarbij ik getuige ben. Dat is om twaalf uur en dan om drie uur naar de chemo. Ik draag een behoorlijk sjieke jurk en zit te twijfelen om zo naar het ziekenhuis te gaan hahaha. Ze zien me al komen, in gala en al.
Vandaag nog de website van Renee bezocht, zoals ik eigenlijk de laatste dagen elke dag doe. Ik ben nog steeds diep onder de indruk. Zoveel power dat ze liet zien.. Het was heel raar om de video te bekijken, wetende dat ze er niet meer is. Ondanks dat ik haar niet heb gekend (Angelique had al wel mailcontact met haar) heb ik toch het gevoel iemand te hebben verloren.
Toch raar hoe het leven kan lopen. Het ene moment lijkt er geen vuiltje aan de lucht, en op het andere moment staat de dood ineens heel dichtbij.
En het heeft me in die korte tijd al heel erg veranderd. Ik ben mondiger geworden, en er zijn ook veel dingen die niet meer zo belangrijk zijn. Maar ook dingen die belangrijker zijn geworden zoals mensen om me heen. En mensen die ik heb leren kennen. Zoals Eddy in het ziekenhuis. Of Hendrike, via haar weblog. En, heel vervelend, mensen die eigenlijk afvallen. Omdat ik nu zie wat ik eigenlijk voor hun beteken, en andersom. Op mijn site heb ik een tekst staan, en die zal ik hier nog eens onderzetten, want hij is zo ontzettend raak...

Mensen komen in je leven met een bepaalde REDEN

Mensen komen in je leven met een REDEN, voor een TIJDJE of voor een MENSENLEVEN.

Als je weet wat het is weet je precies wat je moet doen.

Als iemand in je leven is voor een bepaalde REDEN, is het meestal om te voldoen aan een nood die je binnenin of uiterlijk uitgezonden hebt. Ze kwamen om je door een moeilijkheid heen te helpen, om je te helpen met leiding en steun, om je te helpen op fysiek, emotioneel of spiritueel vlak. Het kan lijken alsof ze van God gezonden zijn, en dat zijn ze ook. Ze zijn hier omdat je hen nodig hebt. Dan, zonder dat je iets verkeerd doet van jouw kant uit op een lastig moment, zal die persoon iets doen of zeggen om de relatie tot een einde te brengen. Soms sterven ze. Soms gaan ze gewoon weg. Soms dwingen ze je om een standpunt in te nemen. We moeten ons realiseren dat onze nood voldaan is, en ons verlangen vervuld; het werk is gedaan. Het gebed dat je verstuurd hebt werd beantwoord en nu is het tijd om verder te gaan.

Als mensen in je leven komen voor een TIJDJE, is het omdat jouw tijd gekomen is om te delen, te groeien of te leren. Ze kunnen je een ervaring of vrede brengen, of ze kunnen je doen lachen. Het kan zijn dat ze je iets leren wat je nog nooit gedaan hebt. Ze geven je gewoonlijk een ongelooflijke hoeveelheid vreugde. Geloof het! Het is waar! Maar, enkel voor een tijdje.

LEVENSLANGE relaties leren je levenslange lessen; die dingen moet je opbouwen om een degelijke emotioneel fundament te hebben. Je taak is om deze les te accepteren, die persoon/personen lief te hebben (hoe dan ook); en te gebruiken wat je geleerd hebt in iedere andere relatie en gebied van je leven. Ze zeggen dat liefde blind is maar dat vriendschap helderziend is.

Glimlach en vertel het snel door aan iemand ... Dank je omdat je een deel van mijn leven bent!

12 mei 2007

Vandaag wat laat op gestaan. Toen ik binnen kwam zag ik dat het regende en flink waaide. Ik had gehoopt dat het over zou gaan, maar helaas... geen dag van de wijk. Ik ben toen maar lekker met Saar in bad gegaan en heb haar gezegd dat we gezellig naar Amal toe zouden gaan. Dat vond ze dan ook wel goed.
Bij Amal was het heel gezellig. We hebben allemaal oude hollandse liedjes gedownload en lekker lopen meebléren met Rob de Nijs ~ En het werd zomer. Of Boudewijn de Groot ~ Land van Maas en Waal. Oh wat was dat heerlijk zeg.
Loubna had henna bij zich om het lichaam mee te verven, dus heb ik mijn hand ook een beetje geverfd, en per ongeluk de andere hand meegeverfd hahahaha.
Daarna zijn we pizza gaan halen en ben ik rond een uur of tien naar huis gegaan. Saar die wilde blijven slapen.
En nu ben ik eindelijk bij met mijn log. Het is nu dan ook al 10 over twee en ik behoor al heeeeel lang in bed te liggen, maar wilde gewoon even de log afmaken. Nu kan ik met een gerust hart gaan slapen hahahahaha.
Mijn hennahand:

11 mei 2007

Vandaag is Jutta met mij samen boodschappen gaan doen. En even snel een bakkie doen bij Vitamik, want het is voor mij best vermoeiend om boodschappen te doen.
's Avonds is Manuela nog even geweest en hebben we afgesproken dat ik haar morgen zou bellen ivm de dag van de wijk. Saar verheugd zich daar enorm op. Dus ik hoop dat het weer mee zit.

10 mei 2007

Om 11 uur kwam Vivian, de maatschappelijk werkster van het ziekenhuis en heb haar verteld van wat er gebeurd was met het UWV. En dat ik ook niet terug gebeld was. Ze zou de voedselbank in gaan schakelen en ze zou het UWV ook maar eens gaan bellen vanuit kantoor.
Toen ze me later belde vanaf kantoor kwam ze met de mededeling dat ik een machtiging af moest geven zodat ze haar inlichtingen konden verschaffen omtrent mijn persoon (zeg maar gerust nummer dus!!). Ze was laaiend, en vond het niet meer normaal hoe het UWV met mensen omging.
Ik heb weer opnieuw gebeld en ook Angelique belde weer op. En dit keer heeft ze zich niet ingehouden. Ze is tekeer gegaan. Maar kreeg wederom alleen maar een terugbelactie. Net als ik dus.
Intussen belde Vivian weer en ze zei dat ik een voedselpakket zou krijgen en dat de vrouw die de voedselpakketten regelde zelfs de wethouder van Sittard op de hoogte had gebracht van mij. En aangezien ik Barry van Rijswijk zelf ook persoonlijk ken wil ik toch graag eens met hem rond de tafel zitten.
Om twee uur 's middags belde een meneer Cuypers van het UWV met terug. Er bleek helemaal NIETS met mijn WW aanvraag gebeurd te zijn!! Niemand wist iets! Ik heb hem gezegd dat ik op 16 april had gebeld, en dat ik die dag daarna terug was gebeld door de verzekeringsarts. Deze zou het oppakken. En dat was dus niet gebeurd!!!
Meneer Cuypers ging dus wel zorgen dat mijn uitkering ging lopen. Ik zou voorschotten krijgen etc etc.
Daarna belde Angelique me om te zeggen dat ze maandag naar Sittard toe zou komen en dat wij samen naar het erbeidsongeschikheidsplatform zouden gaan. Die mensen blijken gespecialiseert te zijn in gevallen zoals dit.
En ook al heeft die meneer Cuypers mij de uitkering voor zover toegezegd, ik ga door. Nu laat ik niet meer met me sollen. En ik ga proberen of ik het landelijk kan maken. Want met mij zijn velen die in zo'n shitsituatie zitten en dan zit je echt niet op problemen met het UWV te wachten.
Ojee, ik ben echt een kattekop geworden de laatste weken. Maar het boeit me niet, ik ga nu meer voor mezelf opkomen, maar ook voor anderen. Ik heb het geluk dat ik een heel goed sociaal netwerk om me heen heb. Maar hoeveel mensen zitten ook in de problemen door het UWV en hebben geen hulp?
Vandaag waren ook drie man sterk thuishulp gekomen: Jutta, Jeannette en Marjo! Ze zijn hier eens grondig te keer gegaan, want het was al maanden geleden dat ik goed mijn huishouden had kunnen doen. Ik ben superblij met die dames en Marjo ken ik al langer en die komt binnenkort ook voor vast bij mij. Jippie!!

9 mei 2007

Vandaag is Jutta voor de eerste keer gekomen. Jutta is mijn thuishulp, en wat was dat een verademing na wat ik van een andere thuiszorg heb meegemaakt. Wat een geweldige vrouw. Heel gewoontjes, geen poespas, en heel flexibel. Ze heeft de woonkamer gestoft, gezuigd en gedweild en daarna hebben we nog een kopje koffie gedronken. Het klikte gelijk.
Ook had ik met het UWV gebeld om te vragen hoe het met mijn uitkering zat. Nou.... ze konden me niet veel vertellen. In ieder geval wel dat ik geen uitkering kreeg. Ik was in alle staten. Op dat moment had ik zoiets van: Hoeveel kan een mens nog meer verdragen. Dit was nl niet de eerste keer dat het UWV mij zo behandeld heeft. Ik heb eind 2005 twee maanden zonder uitkering gezeten, ziektewet, en daarna hadden ze nog eens 5 keer mijn uitkering stopgezet omdat ik geen oproep kreeg van de verzekeringsarts. Toen dat eindelijk allemaal rond was en goed liep (ik bleef tot oktober 2007 onveranderd in de ziektewet) ging ik ineens de WAO in. Dat zou een stabielere uitkering zijn en blah blah blah.
Toen ik in februari dit jaar op hercontrole ging, liet de verzekeringsarts een paar vragen weg. Hij vroeg me hoe het ging, en ik zei dat het slechter ging. Hij was toch van mening dat ik goedgekeurd moest worden. En dat is dus ook gebeurd. Op 27 februari ben ik bij de arbeidsdeskundige moeten komen en die vertelde me dat hun me in zouden schrijven bij het CWI en dat ik helemaal niets hoefde te doen. Hun zouden mijn WW in gaan dienen.
Maar goed, ik kreeg een terugbelactie. En die zou dan morgen om kwart over 11 aflopen. Als ik dan nog niet gebeld was, moest ik nog maar eens bellen.
s'Middags kwam Angelique en die heeft ook nog eens gebeld naar het UWV, maar ook zij kreeg een terugbelactie.

8 mei 2007

Vandaag dus bij de oncoloog geweest. Ik heb hem toen verteld dat ik de toiletten en wasgelegenheden ontzettend vies vond en dat er schimmel op de douchestoelen was en lekkages tegen de muren. De luchtventilatie werkte ook niet zoals het zou moeten.
Ook heb ik verteld dat ik niet meer door die verpleger geprikt wilde worden die de tweede chemo had gedaan. Ze (want Maya was er ook bij) zeiden dat hij een uitstekende prikker was, maar dat mijn verhaal omtrent zijn lompheid niet onbekend was. Ik heb wel gezegd dat ik openstond voor een eventueel gesprek, maar dat hij nu uit den boze was wat prikken betrof. Audrey was met me meegegaan. Het was een heel ontspannend gesprek ondanks de opvliegers die ik had.
Daarna zijn we nog afscheid gaan nemen bij Eddy. Die werd ontslagen omdat ze vonden dat er niets meer met hem aan de hand was. Garum, die jongen die leed een pijn waar je u tegen zei. Maar goed, wie zouden wij zijn om daar tegenin te gaan. We hebben nog wat gezellig gekletst en ik kon op dat moment het ziekenhuis even met andere ogen bekijken. Ik was aangekleed, liep niet rond in mijn badjas, en ik voelde me in ieder geval vrij fit.

7 mei 2007

Dr. Alberts kwam op huisbezoek en eindelijk kon ik mijn ongenoegens over het ziekenhuis ventileren. De hygiene, de bejegening van het verplegend personeel, de onduidelijkheid. Hij heeft toen de oncoloog gebeld. En ik kreeg op een gegeven moment een telefoontje... Oeps, de oncoloog. Wat mijn ongenoegens waren en of ik naar het ziekenhuis wilde komen om die toe te lichten. Oh my, ik dacht echt dat ik het gedaan had. Hij klonk niet vriendelijk....

4 mei 2007

Yes! Ik mocht naar huis! De ontsteking was weg en ik mocht lekker weer naar huis. Ik kreeg net mijn medicijnen (X-praep zat er ook bij) en toen ik die innam toen moest ik echt kokhalzen. Ik had gewoon te lang in het ziekenhuis gelegen en ik had het gevoel dat ik helemaal doordrongen was van de ziekenhuisgeur. Ik voelde me misselijk en vies.
Omdat ik Eddy niet meer had gezien, ben ik naar zijn afdeling toe gegaan om afscheid van hem te nemen. Ik wist dat ik hem niet meer ging zien na deze dag als ik niets zou doen. Toen hij me zag wist hij gelijk al hoe laat het was. Ik heb hem toen de url van mijn website gegeven en mijn telefoonnummer. Ik heb in het ziekenhuis toch een band met hem opgebouwd, en vond het jammer om afscheid van hem te moeten nemen.
Toen ik thuis was voelde ik me nog steeds vies en belabberd. Ben ook maar gelijk op de bank gaan liggen om er niet meer af te komen. Flicka (mijn lieve hondje) kwam bij me liggen en week niet meer van mijn zijde.

3 mei 2007

Vandaag was de dag van het tweede deel van de chemokuur. Ik had gisteren al bloed laten prikken en gelukkig mocht de chemo door gaan. De bloedwaarden waren goed en de ontsteking was zo goed als weg.
Doordat ik al last had van aderverharding zou ik een half uur voordat de chemo zou starten met mijn armen in heet water gaan liggen zodat de aders goed op zouden komen.
Degene die mijn eerste chemo had gedaan, zou hem nu weer doen. Dat vond ik wel fijn want ze had me goed geprikt en ik had ook een goed gevoel bij haar.
Op een gegeven moment kwam een verpleger naar me toe en vertelde me dat hij de chemo over zou nemen omdat die verpleegster een intake had en daarna vrij had. Of ik het erg vond. Ik zei van ja, omdat ik niet zo lekker in mijn vel zat. Hij verzekerde me er van dat hij heel goed kon prikken. Tsja, wat moest, zou moeten he.
Toen hij de band om mijn arm dichttrok kreeg ik ontzettend veel pijn bij de plek waar ze die zondag daarvoor het infuus hadden aangelegd. Ik gilde het uit van de pijn en ik begon te huilen. Ik raakte in paniek en toen werd de verpleger een beetje bot en gaf me te kennen dat het moest, honderd was geen één en zo. En hij heeft me geprikt. Maar een goed gevoel had ik niet meer.
Tommy en mama waren bij me, en Tommy kwam bij me op bed liggen en heeft de hele tijd mijn hand vast gehouden. Hij huilde... en toen kwam het bij mij ook los. Ik heb toen met hem gepraat. Mama begon zich er een beetje mee te bemoeien en op dat moment kon ik dat niet hebben en heb haar gevraagd of ik eventjes alleen met Tommy kon zijn omdat ik heel even alleen met hem wilde praten. Het deed me heel veel pijn om mijn eigen moeder weg te sturen, maar op dat moment was Tommy belangrijker voor me. Ik had het idee dat dit de eerste keer was dat hij zag dat het menens was. We hebben elkaar getroost en geknuffeld en ik was heel blij dat hij was gebleven. Ik had hem nl gevraagd om weg te gaan omdat ik niet wilde dat hij zag dat ik zo in paniek was. Maar hij week niet meer van mijn zijde. Ooooh wat was ik op dat moment trots op hem. Een gevoel wat ik niet kon omschrijven..... Zo intens.. en zo fijn...

29 april 2007

En weer ging het mis! Toen ik belde zei de verpleegster iets in die trant van: "Ja mevrouw, u wilde gisteren ook niet komen en nu belt u weer". Ik heb haar te kennen gegeven dat ik geen zin had in een discussie en dat ik gewoon gekomen was en dat ik toestemming had gekregen om toch naar huis te mogen. (Wat een trut zeg, djee!!) Later verontschulde ze zich omdat ze het rapport toen eindelijk verder had gelezen. (Dat maakte haar nog meer een trut!!).
Omdat dit nu al de derde keer was dat ik 's avonds naar de eerste hulp toe moest had ik van ellende toch maar een tasje ingepakt en me er bij neer gelegd dat ik maar moest gaan logeren.
Weer werd een infuus aangelegd. Dat ging goed. De longfoto was ook weer goed. Maar nu bleek er dus toch een ontsteking ergens te zijn. Ik moest dus blijven. Ik had me er al op ingesteld dus erg vond ik het allang niet meer.
Nog even snel buiten een sigaret gerookt en ik geloof dat ik Ed toen ook weer tegen ben gekomen.
Toen ik op de afdeling kwam, kon ik een bed bij het raam krijgen, waar ik heel erg blij om was. Ik had een schitterend uitzicht op de kerktoren van Sittard.
Ik kreeg antibiotica toegediend door het infuus en dat ging wel goed. Maar toen de antibiotica klaar was en ik een half uurtje later belde om te vragen of ze toch maar even gingen spoelen (ik had al bange vermoedens) ging het dus weer mis. De ader zat alweer verstopt en ik gilde het alweer uit van de pijn. Gelukkig was het net Leilani die me hielp dus ze wist ook meteen dat het geen zin had om het infuus er nog in te laten. Ik kreeg mijn antibiotica voortaan in hele dikke pillen toegediend. Dat ging gelukkig wel goed. Maar het eten ging niet goed. Ik was nog steeds misselijk en was al met al toch zo'n 6,5 kilo afgevallen.

28 april 2007

's Avonds ging het weer mis en kon ik weer naar de eerste hulp toe. De bloedwaarden bleken goed te zijn, ook was er geen wijziging te zien op de rontgenfoto van mijn long. Mijn enkels waren wel heel erg opgezwollen, maar ondanks dat mocht ik gelukkig toch naar huis.

27 april 2007

Toen ik 's ochtends wakker werd, lag ik tussen twee mannen in. Allebei een plasfles op hun nachtkastje waardoor ik op dat moment kotsneigingen kreeg. Toen het tijd was voor de warme maaltijd (tussen de middag) moest ik dat eten met het uitzicht van een man die wijdbeens in een onderbroek lag met zijn plasfles op nog geen met afstand van me. Ik heb dus echt geen hap kunnen eten.
Gelukkig werd ik snel daarna naar een andere kamer gebracht. Later is een verpleegster gekomen om te zeggen dat ik geen ontsteking had en dat de koorts gezakt was. Ze hadden me liever nog een nachtje daar gehouden, maar ik zei dat ik liever thuis uit ging zieken. Dus mocht ik gelukkig gaan...
Manuela kwam me samen met Michel (haar zoontje) halen. Michel had die nacht ook in het ziekenhuis door moeten brengen doordat iemand hem een flinke stomp in zijn nieren had gegeven. Hij plaste bloed, maar alles bleek toch gelukkig mee te vallen. Ik heb eerst nog een sigaretje gerookt in een rokerprieeltje en heb daarna mijn ontslagbrief gehaald en nog wat recepten. Ik kon bijna niet lopen van de pijn in mijn enkels... maar goed, ik was heel blij dat ik naar huis kon gaan.

26 april 2007, de eerste chemo

Om drie uur zou ik mijn eerste chemo krijgen. Mijn moeder was er bij samen met Angelique. Toen we bij de hoofdingang kwamen, zag ik Eddy zitten. Een man die ik eerder had leren kennen in het ziekenhuis. Ik vond het altijd heel fijn om hem te zien omdat hij ook één van de jongeren waren in het ziekenhuis. Ik heb altijd het gevoel gehad dat ziekenhuizen iets voor oudere mensen was. Intussen weet ik wel beter.
Ik heb hem gegroet en gevraagd of hij weer in het ziekenhuis lag. En ja hoor, hij lag er weer in. Ik heb hem toen verteld dat ik op weg was naar mijn eerste chemo, en daar schrok hij toch wel heel erg van. Hij heeft me ook heel veel sterkte gewenst.
De chemo viel heel erg mee, we hebben nog heel erg gelachen. Er stond op de vensterbak een kop met een petje op. Ik vroeg aan mama of ze hem even wilde geven en toen ging ik 'showen' hoe ik er uit zou gaan zien als ik mijn haar zou verliezen. We lagen dubbel. Ook zij heeft hem even op gehad, het stond haar leuk hoor, vooral omdat haar haar er onder uitkwam.
Na de chemo wilde ik nog even de stad in om op een terrasje te gaan zitten en om een paar fatsoenlijke slippers te kopen. Ik had heel erg veel last van vocht in mijn enkels.
Al met al een toch relaxte dag gehad.
's Avonds wilde ik nog een potje patiencen met Angelique via msn. Manuela was ook bij me. Eerder had ik nog lekker in het park gezeten met Cerony, Amal, Manuela en de kids. Heb nog lekker met Sas aan de telefoon gebabbeld, en zei haar dat ik behoorlijk stoned aan het worden was van de morfine. Ik had nl alweer een hogere dosis gekregen omdat de pijn heftiger werd.
Ik zei Angelique dat ik toch eerst nog even mijn temperatuur wilde opmeten omdat ik het toch allemaal niet vertrouwde. Ik bleek 39.6 te hebben en heb toen toch maar het ziekenhuis gebeld. Ik kon me gaan melden bij de eerste hulp.
In de lift naar beneden ging het al mis. Ik had gelukkig een zakje bij me en heb me toen de longen uit mijn lijf gekotst. Helemaal overstuur kwam ik in het ziekenhuis aan. Daar aangekomen: Ik begon te ijlen, het prikken lukte niet want de ader stroopte zich op. Ik heb het uitgegild van de pijn. Toen maar in een andere ader het infuus gelegd. Dat ging beter. Intussen wachten, wachten en nog eens wachten. Het ging steeds slechter met me en ik kon naar de afdeling toe. Het was toch verstandiger om in het ziekenhuis te overnachten. Omdat er geen plaats was hadden ze me in de kamer gelegd waar ik die middag nog de chemo had gekregen.
Leilani, de lieve verpleegster, wilde me antibiotica geven (ondanks dat mijn bloedwaarden goed waren). Ik gilde het uit van de pijn want mijn ader was te klein voor de hoeveelheid vloeistof die er doorheen ging. Het infuus zat gewoonweg al verstopt. De actie werd toen maar gestaakt want het ging gewoon niet. Intussen bleek dus dat ik een overdosis morfine had. Daardoor was ik helemaal van de wereld..... Rond een uur of drie in de nacht lukte me het uiteindelijk toch om te gaan slapen...

23 april 2007

Vandaag bij de notaris geweest om vast te laten leggen dan Sarah na mijn overlijden bij mijn zus gaat wonen. Het was een hele moeilijke beslissing, maar wel de juiste. Ik weet dat ze het daar heel goed zal hebben en dat haar niets zal ontbreken. Nu maar heel hard hopen dat ze nog heeeeeel lang bij mij kan zijn.
's Avonds is Marij bij me geweest. Marij is destijds ook bij de bevalling van Saar geweest en ondanks dat we elkaar heel weinig zien, hebben we een heel fijn contact. Ze had me twee cd's gegeven om te mediteren. Ik vond het heel fijn om haar te zien, ze was in het ziekenhuis ook bij me geweest, maar nu had ik het gevoel dat ik wat bewuster was van alles. In het ziekenhuis had ik echt het gevoel constant stoned te zijn van de morfine. En thuis zijn is toch altijd het fijnste.....

20 april 2007

Om kwart over negen is Dhr. Hendriks van het CIZ gekomen om een indicatie te geven voor de thuiszorg. Hij heeft me voorlopig 12 tot 13 uur gegeven, maar mocht het nodig zijn dan kon ik meer krijgen. Deze meneer was een hele verademing na de vrouw die in november was gekomen om een indicatie te stellen. Dat heeft me toen zoveel stress gegeven dat ik 's avonds in alle wanhoop naar de huisartsenpost heb moeten gaan omdat ik helemaal overstuur was. De dienstdoende huisarts had alle begrip voor mij en gaf me ook helemaal gelijk na wat ik vertelde wat er die ochtend was gebeurd. Ik heb toen ook gelijk een klacht ingediend bij het CIZ omtrent het gedrag van de indicatiesteller. (Begin mei heb ik een brief gekregen dat, ondanks dat ik niet bij de hoorzitting kon zijn omdat ik in het ziekenhuis lag, dat de klacht gegrond was. Een overwinning voor mij dus!)

19 april 2007

Om half tien werd ik verwacht op afdeling 18, de oncologische afdeling. Daar werd me verteld wat ik kon verwachten van de chemo. Die zou in ieder geval de 26e starten. Ik kreeg een 'patientenpaspoort' mee waar alles in stond, en wat ik kon verwachten en wat de bijwerkingen en zo konden zijn. Sander, de verpleegkundige, liet me zien waar de chemo's werden gegeven. Het zag er heel gezellig uit. Heel fleurig. Er stonden 6 stoelen, die je bij de tandarts ook tegenkomt. Dus ik zou lekker confortabel liggen. Angelique en mama waren meegegaan, en elke keer vond ik het toch wel fijn dat Angelique mee kon gaan. Ze moest tenslotte toch elke keer van Den Bosch af komen om erbij te zijn.
Ik kon dus nog lekker een weekje thuis zijn om te zorgen dat ik helemaal klaar zou zijn om de chemo te doorstaan.....

16 april 2007

Vandaag een gesprek gehad met Maya Portz, de oncoloog-verpleegkundige. Ze vroeg mij welke oncoloog ik wilde. Tsja, daar vroeg ze me wat. Ik had nog nooit eerder hiermee te maken gehad. Dus heb ik maar op naam gekozen. Blijkt dat ik wel de goede keuze gemaakt had hahahaha.
Angelique was er ook bij en Maya heeft uitgelegd hoe het allemaal in zijn werk zou gaan. Ze zei dat het team had besloten dat ze het 'genezend' wilden behandelen, maar eigenlijk mocht ze het zo niet zeggen omdat het misschien te rooskleurig over zou komen. Ach, ik blijf het allemaal rooskleurig zien totdat het tegendeel zich bewijst. Daarna is bij mij thuis nog de maatschappelijk werkster van het ziekenhuis geweest om alle dingen thuis te regelen. Thuishulp en zo. Ook met haar (Vivian) klikte het. Dus ik al met al een positieve dag.

11 april 2007

Als een kip zonder kop heb ik op de afdeling gelopen. Tussentijds naar beneden toe om te roken. De longarts had me heel duidelijk gezegd dat de longkanker niet van het roken kwam. Daar was ik nog veel te jong voor.
Omdat er voor mij nog veel onduidelijkheid was, vroeg ik een gesprek aan met de zaalarts. En net op het moment dat ze kwam en tijd had, kwamen ook net mijn huisarts en mijn zus. Dus hebben die het verhaal ook verder mee gekregen.
Ik blijk in fase 4 te zitten (er is dus schijnbaar niets meer aan te doen) en ze gaan me toch chemo geven en als die aan zou slaan, dan wilden ze kijken of ze de uitzaaiing (waar ik me die dag pas van bewust werd) op de bijnier zouden kunnen verwijderen.
En ze zei me dat ik vrijdag naar huis toe mocht.

Dinsdag 10 april 2007, de dag des oordeels...

Om half tien kwam een verpleger me vertellen dat de longarts mij om half twaalf zou kunnen zien. En het was wenselijk dat er een familielid bij zou zijn. Oei oei, ik wist al genoeg natuurlijk. En ik kreeg Angelique op dat moment niet te pakken, dus belde ik Manuela en Audrey. Maar in de tussentijd belde Angelique me terug en ik zei haar dat ze om half twaalf in het ziekenhuis moest zijn. Gelukkig haalde ze het net op tijd. Ik verzocht Manuela en Audrey om buiten te blijven wachten omdat dat toch iets was waar ik alleen mijn zus bij wilde hebben.
Wij gingen mee het kantoortje in en daar zat de longarts met een assistente erbij.. Het enigste wat ik heb gehoord was dat ik longkanker had en dat het niet meer te genezen was. Een operatie was niet mogelijk. Wat daarna gebeurde weet ik niet meer, ik was helemaal van de wereld. Heb alleen maar gehuild, samen met Angelique in elkaars armen.
We zijn samen naar onder gegaan om het de rest te vertellen. Maar ik kan me daar niet veel meer van herinneren, de dag is verder heel wazig verlopen....

4 April

Vandaag was de dag van de bronchoscopie. Ik had uitvoerige uitleg gehad wat dat in zou houden. Ik kreeg een half uurtje van te voren een rustgevend tabletje, want het kon wel eens heftig worden. Twee verpleegsters van de afdeling gingen met me mee en daar aangekomen waren nog eens twee verpleegkundigen. Allemaal super aardig en heel relaxed. Ook hier kreeg ik nog eens een uitleg en toen ging het beginnen.
Eerst gingen ze het achterste van mijn tong verdoven. En zo gingen ze steeds verder mijn keel in. Totdat ik dus ging kokhalzen. Het was verschrikkelijk, maar het lukte! En toen kwam de longarts met zijn cameraslangetje en verdovingsslangetje. Dat ging dus helemaal fout. Ik raakte in paniek en dacht dat ik geen adem meer kon halen. Er zat allemaal vocht in mijn longen en daardoor bleef ik hoesten en doen.
Ik was helemaal verlamd, en de longarts bleef op me inpraten totdat ik me weer kon bewegen en hem aan kon kijken. Hij zei dat het heel goed ging en dat we nog even verder moesten gaan. En dat heb ik dus gedaan. Ik moest even sterk blijven dus dacht ik aan Tommy en Saar en hoe nodig dit onderzoek wel niet was. Dat heeft me op de been gehouden en zo hebben ze toch het onderzoek kunnen doen.
Ik was blij dat het achter de rug was en dat ik weer naar de afdeling mocht...
En nu maar wachten op de uitslag... Die zou pas dinsdag komen, aangezien het die maandag de tweede paasdag was.

3 April

Vandaag ging ik de PET-scan krijgen. Rond half drie. Aangezien het nogal een vluchtig goedje zou zijn wat ze me in zouden spuiten zou het allemaal volgens strakke tijdsplanning gaan.
Om kwart over drie vroeg ik maar eens aan een verpleegster of ze me misschien vergeten waren. Oh, zei ze, wist u het dan niet? Ze waren de vloeistof kwijtgeraakt maar toch weer gevonden en het zou wat later worden. Dus ik zei dat ik naar beneden ging om een sigaret te roken, maar ook om Tommy te bellen dat het later zou worden. Toen ik Tommy aan de telefoon kreeg, gaf hij me gelijk door aan Miranda. En die vertelde me dat Tommy een steen net onder zijn oog had gekregen en dat ze op de eerste hulp waren om het te laten hechten. Er ging van alles door me heen, en moeder krijgen vleugels als er iets met hun kind is.
Ik gelijk naar de receptie om te zeggen dat Mw. van de Liefvoort naar de eerste hulp was, voor het geval ze me zouden zoeken. Toen ik op de eerste hulp aankwam, kwam ook gelijk de verpleegster mij halen voor de PET-scan. Ik heb haar toen gezegd dat ik eerst mijn zoon wilde zien en knuffelen. Ik was helemaal overstuur. Maar gelukkig was Tommy in goede handen en ben ik braaf met de verpleegster mee gegaan. Zij haalde intussen ook nog even mijn mp3-speler, omdat ik 3 kwartier stokstijf moest blijven liggen zodat dat chemische goedje goed door mijn aderen kon stromen. Ik heb dus geen muziek gehoord, want ik zat met mijn gedachten alleen maar bij Tommy.
Na drie kwartier brachten ze me naar de bus toe, waar de scan gemaakt zou worden. Eerst kreeg ik weer een CT-scan, waarna vervolgens de PET-scan kwam.
Toen ik klaar was kwam een verpleegster me met een rolstoel halen, maar ik ben naar een rookplekje gestrompeld omdat ik wilde roken en Tommy wilde bellen om te kijken hoe het met hem was. Gelukkig ging het goed, en was zijn oog niet geraakt. Wel had hij de pech dat hij die week daarna niet kon serveren in zijn stage-periode. Maar ook dat is achteraf goed gekomen.

30 Maart 2007

De pijn in mijn long werd steeds heftiger en ik kreeg nu ook steken op mijn borst. Mijn thuishulp zei toen dat ik maar terug moest gaan naar de huisarts, en dat ik zo niet het weekend in kon. Zo gezegd, zo gedaan. En wederom stuurde de huisarts me door naar de eerste hulp.
Na eerst weer wat onderzoekjes te hebben gekregen vertelde de internist me (na alweer 3 uur) dat ik die avond een CT-scan zou krijgen. Het apparaat was defect, dus moest ik even wachten. Er werd alvast een bed voor me klaar gemaakt op afdeling 14 waar ik dan naar toe kon.
Ik barstte van de honger en vond in de snackautomaat alleen maar een huzarenslaatje, de rest was allemaal zoetigheid en daar had ik geen zin in. Ik moest iets vasts in mijn maag krijgen.
Ik was met mijn laatste hapjes bezig toen een verpleegster mij kwam halen.
Hoi zei ze, we gaan naar de CT-scan toe. Ik was helemaal verbaasd, want dat zou pas in de avond gebeuren.
Ik kreeg een goedje ingespoten en op een gegeven moment kreeg ik wel een giechelbui want het leek net of ik in mijn broek pieste. Ik werd daarna wel een beetje misselijk omdat ik net dat huzarenslaadje had gegeten.
Toen we klaar waren, zei de verpleegster vrolijk dat ze me naar de afdeling zou brengen. Ik was een beetje verbouwereerd, want ik dacht dat ik naar huis toe mocht gaan na die scan. Maar aangezien ik zoveel pijn had konden ze me toch niet laten gaan, aldus de verpleegster.
De dag daar op kwam er een longarts aan mijn bed en die vertelde me dat ze kalk in mijn longen hadden gezien en dat dat in ieder geval betekende dat het NIET kwaadaardig was. Wel zou ik dinsdag een PET-scan krijgen en woensdag een bronchoscopie.

12 Maart 2007

Op 12 maart 2007 ging ik toch eindelijk maar eens naar de huisarts voor een steeds terugkerende keelontsteking. Deze bevoelde mijn keel en dacht dat het de schildklier was, en hij liet er geen gras over groeien en ik kon gelijk door naar het ziekenhuis om bloed te laten prikken en om een echo van mijn keel te laten maken.
Toen ik belde voor de uitslag van het bloed, bleek ik een ontsteking te hebben. Maar om even af te wachten wat er ging gebeuren moest ik na twee weken terug naar de huisarts om daar opnieuw mijn bloed te laten prikken.
Dat deed ik dus op 22 maart, en ik dacht dat het allemaal oké zou zijn, want ik had geen last meer van mijn keel. Maar toen ik naar de assistente belde, bleek de ontsteking er nog te zitten.
Aangezien ik die maandag er op toch een afspraak had bij de huisarts, zei ik tegen de assistente dat ik wel tot dan kon wachten..
Die maandag vertelde ik de huisarts dat ik geen last meer had van mijn keel, maar dat ik wel heel erg pijn had aan mijn rechterlong. Na mijn rug beluisterd te hebben stuurde hij me via de eerste hulp naar het ziekenhuis, want via de poli zou het wel weken kunnen duren voordat ik terecht kon. (Dank je wel dokter Alberts voor het adequate optreden!)
Daar aangekomen constateerde de internist na 3 uur een longontsteking. En ik kon weer naar huis met antibiotica. Ikke blij dat ik niet in het ziekenhuis hoefde te blijven, maar desondanks voelde het niet goed dat ik naar huis mocht....