woensdag 27 augustus 2008

Je verjaardag!


Vandaag is het een hele moeilijke dag voor ons allemaal.
Het is de verjaardag van Silvia.
We zouden je zo graag willen feliciteren.....
Het liefst wilden we dat je voor ons zou staan, zodat we je konden aanraken.....
We kunnen je ook niet bellen en even je stem horen......
Maar we kunnen het wel zo doen denk ik.....
Sil waar je ook bent van harte gefeliciteerd

maandag 21 juli 2008

Afsluiten

Lieve Sil

Ondanks dat we het hadden verwacht
Kwam jou overlijden toch als een dief in de nacht
De schok was toch nog groot
Want jij gaf je niet zonder slag of stoot
Jij hebt heel hard moeten strijden
Ook vaak veel pijn moeten lijden
Lieve Sil jij zal blijven in ons hart
Hetzij met droefheid en smart
We zullen je nooit vergeten
Maar dat zul jij wel weten
Want ik geloof dat je nog in ons midden bent
Zoals iedereen die jou heeft gekend
Al ben je niet tastbaar meer
En doen onze harten nog heel zeer
We weten dat jij over ons waakt
Dat deed jij al bij leven en dat was wat jou zo uniek maakt
Dit zijn de laatste woorden die ik in jouw blog zal schrijven
Sil, lieve lieve Sil, je zal altijd in ons hart blijven

Love you ..................



zondag 20 juli 2008

De uitvaart


Allereerst wil ik iedereen bedanken die bij de plechtigheid van Silvia was.
De belangstelling was groot en ik weet zeker dat ze stiekum toe heeft gekeken en iedereen die is geweest een warm hart toedraagt. De mis was mooi, het was alleen jammer dat ze de cd met haar favoriete muziek die Tommy speciaal voor haar brandde de dag voor de plechtigheid, kwijt waren geraakt. Het was dus moeilijk om in een korte tijd muziek uit te kiezen die bij haar paste. Maar ja, al bij al was het toch nog een hele mooie mis.

Silvia, lieve Silvia we zullen je heel erg gaan missen.
Uit onze ogen,maar zeker niet uit onze harten.
Hieronder de muziek die Sil uit had gekozen, plus het nummer dat Tommy voor haar uit had gekozen

Simple Minds-Don't you forget about me



Madonna-The power of goodbye



Enigma-Return to innoncence



Deze is van Tommy, Nino en Priester-Uit het oog



Op deze manier, hebben we toch nog een beetje haar eigen keuze kunnen laten horen. Ik wil nogmaals iedereen bedanken die er was.

Veel liefs Angelique

donderdag 17 juli 2008

Afscheid van onze dierbare Silvia

Zoals beloofd aan Silvia zou ik de lezers van haar blog op de hoogte houden van de crematie en het afscheid van Silvia. Dus hieronder leest u de rouwadvertentie die morgen in de krant komt.




Enige en algemene kennisgeving

Met al haar levenslust en wilskracht heeft zij de strijd niet kunnen winnen. Dankbaar voor alle jaren die wij met haar mochten beleven hebben wij met veel verdriet afscheid moeten nemen van onze lieve moeder, dochter, zus, schoonzus en tante

Silvia van de Liefvoort

Mama van Sarah en Tommy

Zij overleed op 40-jarige leeftijd, na een liefdevolle verzorging in het hospice Daniken te Geleen.

Familie van de Liefvoort


16 juli 2008
Eisenhouwerstraat 91, 6135 AE Sittard

Wij nemen afscheid van Silvia tijdens de crematieplechtigheid op zaterdag 19 juli om 10.00 uur in de aula van het crematorium Nedermaas, Vouershof 1 te Geleen.

Voorafgaande aan de dienst kan men schriftelijk condoleren.

Er is gelegenheid tot afscheid nemen, heden vrijdag 18 juli van 18.00 tot 19.00 uur in het uitvaartcentrum Peusen, Bellekeweg 37 te Echt.

Ik wens verder iedereen heel veel sterkte en liefs van Silvia

woensdag 16 juli 2008

Afscheid


We wisten allemaal dat deze dag zou komen. Maar toch komt het nog hard aan.
Na een heftige strijd die bijna zestien maanden heeft geduurd, is Silvia vandaag rond vijf uur overleden. Ze is gelukkig rustig heengegaan. Ze heeft hard gevochten, maar heeft helaas toch de strijd verloren. Misschien zijn er nog mensen die haar crematie bij willen wonen, of afscheid van haar willen nemen. Ik laat alles weten via deze log. In ieder geval allemaal heel erg bedankt voor de belangstelling en het medeleven die jullie al die tijd hebben getoond in mijn zus.
Het afscheid is erg zwaar, maar de wetenschap dat Silvia nu geen pijn meer heeft en nu eindelijk rust heeft is een kleine pleister op de wond.
Lieve zus, je zal altijd in ons hart zijn.

zaterdag 28 juni 2008

Dat was het dan.....


Volgens de arts van hier heb ik nog maar een paar dagen op deze wereld. Ik wil iedereen die mijn logboek heeft gelezen (of niet)heel erg bedanken uit de grond van mijn hart.
Dit is mijn laatste log. Mijn zus, zal laten weten hoe het het nu verder gaat....



And now, the end is near;
And so I face the final curtain.
My friend, I'll say it clear,
I'll state my case, of which I'm certain.

I've lived a life thats full.
I've traveled each and evry highway;
And more, much more than this,
I did it my way.

Regrets, I've had a few;
But then again, too few to mention.
I did what I had to do
And saw it through without exemption.

I planned each charted course;
Each careful step along the byway,
But more, much more than this,
I did it my way.

Yes, there were times, Im sure you knew
When I bit off more than I could chew.
But through it all, when there was doubt,
I ate it up and spit it out.
I faced it all and I stood tall;
And did it my way.

I've loved, I've laughed and cried.
I've had my fill; my share of losing.
And now, as tears subside,
I find it all so amusing.

To think I did all that;
And may I say - not in a shy way,
No, oh no not me,
I did it my way.

For what is a man, what has he got?
If not himself, then he has naught.
To say the things he truly feels;
And not the words of one who kneels.
The record shows I took the blows -
And did it my way!

____________________________________________________________________________

Nog even dit: Tommy is geslaagd! Ik ben blijf trots op mijn kanjer!
En mijn lieve meid heeft het ook erg goed gedaan, ze komt er ook wel!
Lieve kids, ik kan er niets meer er aan toevoegen dat ik ontzettend trots op jullie ben, veel van jullie houd en over jullie waak....

maandag 2 juni 2008

Circle of life



Vorige week had Angelique bij mij geslapen (het is een geweldig iets dat hier iemand bij mij kan logeren!!!) We hebben het fijn gehad samen en veel gekletst. Bijv. over de cirkel in het leven. Je gaat dood om weer geboren te worden... Waar begint het en waar stopt het? Nooit, denk ik. Ik denk dat ieder zijn eigen taak hier heeft te volbrengen en als je je taak niet helemaal goed hebt volbracht, je terug komt. Maar blijf je terug komen? Mag je ooit eens rusten? Ik ben best nieuwsgierig er naar. Ik kijk ook vaker op bde-websites om te kijken wat mensen daarover te schrijven hebben.
Eigenlijk lees ik dan telkens hetzelfde, alleen zijn de details anders. Een enkele keer wordt het negatief belicht, maar daar lees ik natuurlijk overheen. Ik wil alleen maar positieve en hartverwarmende dingen horen/lezen.

Morgen ben ik alweer 8 weken in de Hospice. Ik heb best veel moeite gehad om te wennen, want toch voel ik het alsof ik steeds meer van mezelf af moet staan. Een groot deel van mijn onafhankelijkheid, terwijl ik hier toch heel vrij ben. En iedereen is hier ontzettend lief en behulpzaam...
Maar nu ook, op dit moment: Het onweert en bliksemt. Vanuit mijn flat kon ik dat heel mooi en hemelsbreed zien. Nu kijk ik uit een raampje en zie bijna niets. En dat zijn dan toch momenten dat ik volschiet....
Hoe het met me gaat? Redelijk. Qua pijn heb ik gelukkig minder klagen, maar de vermoeidheid is fors toegenomen. De huisarts van hier probeert dat tegen te gaan met ritalin. Ik hoop dat het lukt...
Warm eten lukt niet meer. Pap of soep lukt nog wel, maar een aardappeltje niet meer. Ik ben ook heel erg afgevallen. Ik ga niet meer op de weegschaal staan, want dan weet ik dat ik heel depressief ga worden. Gisteren bekeek ik mijn gezicht eens goed in de spiegel en toen zag ik het "doodskopje" er al aankomen... En ja hoor, daar kwamen de waterlanders ook weer. Ik had zo gehoopt dat ik op gewicht zou blijven, zodat mijn kinderen dit als herinnering kon bewaren, maar ik moet er aan geloven. Die kalorie drankjes is ook geen optie van mij, ik krijg daar kotsneigingen van.

Leuk nieuws is dat Sarah van het weekend bij me gelogeerd heeft. Ondanks dat ik niet veel met haar heb kunnen ondernemen, vond ze het heel fijn om bij me te zijn. En ze zegt dan al heel wijs:"Mama het maakt niet uit dat je moe bent, ga maar lekker even slapen."
Tommy mis ik eigenlijk wel. Hij komt zo'n 1 keer per week. Maar vaker denk ik aan hem en dan mis ik hem zo.... Hij heeft nu vakantie en ik ben heel benieuwd of hij geslaagt is. Ik weet eigenlijk niet wanneer hij het hoort.

Maar goed, om weer op Sarah terug te komen. Gisteren is ze hier lekker in het bubbelbad geweest en het was lachen gieren brullen. En ook heeft ze samen met Margriet, een vrijwilligster, wentelteefjes mogen bakken. Met een echte schort aan hihi.







Zoals je ziet heeft ze heerlijk gesmuld! Volgend weekend komt ze weer logeren. Toen ik voor de eerste keer over het hospice hoorde wilde ik niet gaan omdat mijn plaats bij mijn kinderen moest zijn. Maar nu is het goed gecombineerd. En daar moet ik Audrey, Raymond en Jason heel erg voor bedanken want zonder hen was het niet gelukt. Bij deze dus: Heel erg bedankt!

Mijn bezoek begint nu ook te slinken omdat ik de laatste tijd mezelf niet meer ben en vaker een negatieve toon aansla. En dat doet pijn. Ik zou graag willen dat mijn vrienden/vriendinnen daar doorheen konden prikken. Ik heb de energie niet, maar missen doe ik jullie allemaal... Ik kan niet persoonlijk worden omdat ik niemand wil kwetsen als zijn/haar naam er niet bij zou staan (sorry, mijn geheugen weer).

Nog 1 leuk iets voordat ik ga afsluiten (de vermoeidheid slaat weer toe). Saar, Audrey en liepen door het park. Hun liepen al wat door, maar ik keek naar het gras en de klavers en ja hoor, het klavertje vier sprong er uit. Ik attendeerde hun er op en al gauw vonden ze er ook. Ik had er twee gevonden. Ik heb ze uitgedeeld en ik kreeg en eentje terug van Audrey. Deze zit nu inmiddels in een zijvakje van mijn portomonee.



Ik wens iedereen een fijne nachtrust en veel knuffel en kusjes XXX
Liefs, Silvia

vrijdag 2 mei 2008

Je bent niet alleen...

Indien ik je dragen kan
over diepe grachten
van je onrust en je angsten heen
dan draag ik je
uren, dagen en jaren lang.

Indien ik de woorden ken
om antwoord te geven op je duizen en één vraag
over leven, over dood, over jezelf
over liefhebben en gelukkig worden
dan praat ik met je
uren, dagen en jarenlang.

Indien ik de vrede in je hart kan planten
door geduldig te wachten en te hopen
tot het zaad van vrede in je openbreekt
dan wacht ik.....
uren, dagen en jaren lang.

Indien ik genezen kan
wat omgaat in je hart
aan onmacht, ontevredenheid,
en onverwerkt verdriet
dan blijf ik bij je
uren, dag en jaren lang.

Maar we zijn niet groter
niet sterker als jij
en we weten niet alles
en we kunnen niet zoveel
we zijn maar vrienden op je weg
maar we gaan met je mee, uren , dagen en jaren lang..

(Bron: Onbekend)

zaterdag 19 april 2008

Reiki, geheugenverlies en nieuwe huisgenootjes...

Gisteren ging het ook weer goed. Mama was gekomen met Johan en vertelde mij dat ik om half twee een reikibehandeling had. Ik moest even goed nadenken, en vroeg hun of we soms telefonisch contact hadden gehad, want ik kon me niets herinneren dat ik hun van mijn afspraak had gezegd. Blijkbaar toch wel. Ik wist niet eens meer dat mama en Johan op bezoek zouden komen. Ik vind het vreselijk om geheugenverlies te hebben. Het wordt ook steeds erger…
Op een gegeven moment kwamen we op het onderwerp huisdieren. Ik verteld hun dat Flicka donderdagavond geweest was en dat ik toch eigenlijk graag een huisdiertje wilde. Een visje of zo. Nou, ik had het nog niet gezegd of er kwam gehoor aan mijn wens. Omdat Mama en Johan wisten dat ik een reikibehandeling kreeg zijn ze in die tussentijd weggegaan om even naar een dierenwinkel toe te gaan om mij een visje te kopen met aquarium en alles er op en er aan. Twee sluierstaartjes heb ik nu als gezelschap hier en ze luisteren naar de naam Stippie en Rooie hihihihihi.
Maar om half twee was Marij dus hier om me een reikibehandeling te geven. En dat voelde wel goed, maar halverwege ben ik toch in slaap gevallen, zo ontspannen was ik (of vermoeid??). Volgens Marij zitten er veel obstakels in mijn zonnevlecht en dat geloof ik direct. Ik wil er ook echt iets mee doen, maar weet niet wat. Ik zal het Marij de volgende keer vragen….
Nu hier een paar fotootjes van mijn huisgenootjes en mama en ik samen op de foto.


Dat ben ik dus met ons moederke...


Mijn nieuwe huisgenootjes, Stippie en Rooie


Mijn kleine altaartje hier.. Niet alles ging mee, maar zo is het ook goed...


En voordat ik het vergeet, Frunnik is ook nog langs geweest hihihihihi. Wat een uitdagend beessie is het toch, hij straalt een ondeugd uit.. LOL.

Een hele dikke zoen en vele knuffels en een fijn weekend, Silvia

donderdag 17 april 2008

Yes! Mooi weer en binnenkort Flicka....

Ik knap zienderogen op. Momenteel ben ik ook wel erg moe, maar ik moest gewoon even mijn zonnige gemoed met jullie delen, tralalala. Ik ben gisteren met Audrey naar Intratuin geweest, want ik moet en zou lavendel moeten hebben. Nu heb ik eindelijk een tuintje, wil ik er ook iets mee gaan doen. Dus wij naar Intratuin en hebben daar het één en ander gekocht. Ik heb er gelijk fotootjes van gemaakt en die wilde ik graag delen met jullie.
Daar komen ze:


Zo zag mijn tuintje er eerder uit, een beetje kaal dus...


Ik werd zo vrolijk van het lieveheersbeestje, dan maar de boom ermee in hihi


Ik had een treetje met tuinkruiden gekocht, met twee soorten tijm, knoflookbieslook, salie, lavendel en citroenmelisse etc,

Dus ik ben weer lekker in aktie. Maar hetgeen wat hierboven getypt was, was gisteren. Maar geloof het of niet, ik ben zomaar in slaap gevallen en een beetje lopen snurken, in dat openbare gebouw. waaaaaaah lachen hoor, want voordat ik naar het internetcafe ging, zat ik bij het ontbijt ook al te snurken hahahahahaha,
Ik ben nu even gekomen om het verhaal af te maken.
Heel veel liefs en dikke kusjes van Silviaatje

vrijdag 11 april 2008

1 jaar en 1 dag alweer.......

Ik heb heel weinig tijd om te schrijven, omdat dat heel moeizaam gaat. Maar ik wil langs deze weg even laten weten hoe het met me gaat. Momenteel zit ik in het Hospice om de pijn tegen te gaan. Ik ben vorige week vrijdag opgenomen in het ziekenhuis en op een gegeven moment wisten ze niet meer wat ze met me aan moesten. Het Hospice is een hele verademing... Ontzettend lieve mensen, zowel vrijwilligers als betaalde krachten, werken hier. Allemaal, stuk voor stuk engelen. Heel lief, geen moeite is teveel. Vannacht om half 4 of zo nog in bad kunnen gaan voor de pijn. Nu heb ik sinds een half uurtje een morfinedrankje op die wel helpt, alleen.... het moet gedronken worden. Net als de methadon die ik nu heb. Ik voel me net een kankerjunk. Maarja, morgen wordt de methadon opgehoogd en dan moet er gekeken worden of er resultaat bereikt wordt aangezien de morfine niet afdoende helpt.
Ik wil Marij hardstikke bedanken voor de mooie esdoorn, ik vind het idee super, zo emotioneel (later breid ik hier over uit, nu even mijn krachten sparen).
Ik wil alles en iedereen bedanken voor de mailtjes, kaartjes, smsjes, bezoekjes enz enz... Ook al krijg ik het vaak niet mee, toch voel ik het wel en het blijft me goed doen. Ik kan helaas niet veel typen dus mail beantwoorden is voor mij nu geen optie, neem me niet kwalijk. Zodra het weer gaat, zal ik het weer proberen.
Nu is het toch weer een lapje geworden, dus bij deze nu:
Heel veel knuffels en liefs en warmte, Silvia....

maandag 3 maart 2008

Er is een tijd van komen en een tijd van gaan....

Vandaag had ik een afspraak met Dr. Peters. De uitslag was niet leuk. De tumor is wederom gegroeid, dus.... mijn conclusie hieruit is...
Wanneer het mijn tijd is om te gaan, dan ga ik. Dus als er van bovenaf besloten is dat het nog niet mijn tijd is, dan merk ik het vanzelf, is het wel mijn tijd dan merk ik het ook wel...
Ik ben niet bang voor de dood. Alles is zo goed als geregeld en wat ik nu ga doen is alleen nog maar proberen te genieten zoveel als het nog gaat.

A sort of homecoming

vrijdag 29 februari 2008

Ik zag het licht! (Of deed mijn bed dat??)


Sittard in de ochtend deze week, een schitterende
Lieve lotgenootjes, ik vond het weer fijn om reacties van jullie te zien en te weten dat jullie ook aan me dachten. Ik heb ook veel aan jullie gedacht, helaas is het nog niet gelukt om jullie logs te lezen, maar dat hoop ik toch weer te kunnen. Dank je wel lieve meiden! Dikke kus en knuffels!

Vanmorgen stond ik weer op met een ontiegelijke pijnaanval. De oorzaak was het luchtbed dat gisteren bezorgd was. Het zou confortabel moeten liggen bij mij, maar ik voelde me vanmorgen net prinses op de erwt.
Ik had Marjo vanmorgen dan ook gevraagd om het luchtbed van het (ziekenhuis)bed af te halen. Dat was één keer, maar niet weer.
De hele dag heb ik er last van gehad. De huisarts was vanmiddag ook nog langs geweest en toen zijn uiteindelijk de waterlanders ook gekomen. Ik voelde me zo enorm ellendig. Ik heb hem ook verteld dat ik heel erg vermoeid was en dat het vechten ook steeds moeizamer ging. Gewoon door de pijn en vermoeidheid is mijn vechtlust grotendeels verdwenen. En vooral als ik in een pijnaanval zit, kan het me ook allemaal niets meer schelen.
Ik ben vanmiddag wel weer in bad gegaan, zij het met bibberende knietjes... Gisteren was ik bijna verdronken in bad omdat ik zo vermoeid was. Dat was een heel heavy ervaring, en zeker omdat ik begin van de week ook een soortgelijk ervaring had waarbij ik dood had kunnen zijn. Echt shockerend en confronterend. Maar gelukkig heb ik een hele goede engelbewaarder, en ik heb God wel duizenden malen bedankt.
Maar goed, ik ben er nog dus is er nog geen man (vrouw) over boord.
Ik had dus zo'n pijn en zelfs met een heet bad ging het niet weg. Ik heb veel in het ziekenhuisbed gelegen, maar op een gegeven ogenblik heb ik huilend Angelique gebeld of ze me kwam halen, want ik dacht echt dat ik mijn laatste dagen tegemoet ging. Ik had het ook heel erg benauwd. En elke keer als ik weer in zo'n aanval zit, dan zou ik het liefst dood willen zijn. Dit verwoord ik zo, zodat jullie ongeveer een indruk hebben hoe heavy het wel niet is. Ik ben van mezelf een vrij sterk personage, die niet snel opgeeft. Maar het duurt te lang nu en de pijnaanvallen gaan zich nu steeds sneller opvolgen. De huisarts had me ook een nieuw medicijn voorgeschreven, maar dat bleek een verkeerde optie te zijn omdat ik daar suffer dan suf van werd. Ik heb toen het slikken van dat medicijn gelijk gestopt. Nu gaat het weer. Ik ben ook aan het afbouwen van de haldol die ik ook voorgeschreven kreeg zo'n drie weken geleden omdat ik er helemaal doorheen was. Het heeft me geholpen en ik hoop dat ik strakkies zonder dat medicijn verder kan gaan.
Ik vind het in ieder geval al fijn dat ik af en toe weer iets in mijn weblog kan schrijven, want dat vond ik altijd wel leuk om te doen. Ik vind het ook heel erg dat ik vaak niet meer met mijn grote hobby, Paint Shop Pro, bezig kan zijn omdat ik dan vaker langer achter de pc zit dan goed voor me is (hobby of verslaving hahaha).
Dus Carla, kom me maar halen hihihihihi.
Ik heb nu wel weer twee mooie panorama's bewerkt, en ik ben er trots op.
En nu wordt het tijd om mijn bed weer op te zoeken. Wordt het mijn eigen bed of het ziekenhuisbed??

Veel liefs en dikke knuffels, Silvia

Oja, ik wens ook iedereen een heel fijn weekend.XXX

zondag 24 februari 2008

Thuiszorg...... oftwel zorg in huis...

Ik heb per week in totaal 7 thuishulpen. En dan is er nog een standby. Dit is een geschenk uit de hemel. Ik mag God op mijn blote knietjes danken voor de lieve dames die hier rondlopen/slapen.
Voor mij is het een heel moeilijk punt geweest, zo'n thuiszorg. Niet voor de dames, maar voor mezelf. Bij elke thuishulp meer, zie ik steeds hoe minder zelfstandig dat ik ben aan het worden. En dat is geen prettig gevoel. Alhoewel ik wel heel blij ben dat ik 's nachts niet meer bang hoef te zijn om alleen de nacht door te hoeven brengen. Er is altijd wel een engel van een thuishulp die dan over me waakt.
Ik ben altijd heel zelfstandig geweest. Alles wat ik zelf kon doen, liet ik dan ook niet over aan een ander.
En nu..... tsja... het is zo moeilijk om te zeggen dat het steeds slechter gaat. Steeds meer moet ik uit handen geven. En ik ben heel erg eigenwijs. Nog steeds heb ik het motto: Als ik het zelf kan, dan doe ik het ook. Ik zou graag willen dat ik sterke en opgewekte blogs kon blijven schrijven, maar dat gaat nu eenmaal niet meer zo goed.
Mijn pleisters zijn inmiddels opgehoogd naar 500 mg, en daarbij slik ik nog de nodige opiaten om de pijn te onderdrukken, dan nog de gewone pijnstillers die tevens mijn koorts (wat ik ook erg vaak heb) onderdrukken.
Sommige pijnen blijven nu continu zeuren. Sinds een paar weken heb ik ontiegelijk veel last van mijn rechterschouder. Daar is niets aan te doen, de pijn dringt gewoon door alle pijnmedicatie heen. En moet ik gewoon altijd op mijn rug of op mijn linkerzij slapen. Nu heb ik drie schatten van vrouwen die over me waken dat ik dus niet te lang op mijn rechterzijde zal blijven liggen.
Toch was het in het begin heel moeilijk om iemand in huis te hebben, als je slaapt ben je veel kwetsbaarder. Maar dat gevoel ben ik gelukkig nu kwijt. Hoe kan het ook anders met die Florence Nightingales die rond mijn bed zwieren en zweven.

Het is inmiddels 28 februari, en ik doe al vier dagen over deze log. Ik wil zo graag, maar het gaat niet altijd. Het liefst zou ik elke dag wel weer een beetje willen schrijven, maar dat lukt niet. Als ik 's avonds wil schrijven, dan vallen mijn ogen al dicht als ik het geschrevene van deze log eerst nog even teruglees. Maar nu is het nog ochtend en maak deze log af.
Wat ik kan zeggen: Lang leve de thuiszorg!
Ik weet wel dat ik het goed getroffen heb, en dat dit niet overal zo is. En dat vind ik zo jammer. De thuiszorg waar ik bij zit is heel sociaal en kijken er niet op als ze 5 minuten langer moeten blijven als ik nog niet klaar ben met mijn verhaal te vertellen of als ze nog even snel Flicka uitlaten. En aan deze thuiszorg zouden menige thuiszorg een voorbeeld aan kunnen nemen. Bij hun voel ik me nog steeds mens, terwijl ik hier voor een thuiszorg had die me zag als nummer......

Liefs en een warme knuffel, Silvia

dinsdag 12 februari 2008

Beslissing genomen....

Ik heb voor mezelf de beslissing genomen om voorlopig niet meer te webloggen. Er gebeurd momenteel te veel en de momenten dat ik kan/wil gaan webloggen worden steeds schaarser. Ik weet dat er best veel bezoekers zijn, maar als iemand iets wilt weten, dan kan die persoon me mailen. Linksbovenaan zie je de link daar voor. Ik kan niet zeggen dat ik zoveel antwoorden terug kan sturen, dat kan wel eens wat langer duren omdat het me ook veel energie kost. De afgelopen week (weken) hebben me zoveel energie gekost dat ik echt helemaal uitgeput ben. De huisarts is gisteren langs gekomen en heeft me een nieuw medicijn voorgeschreven. Het gaat gewoon niet meer, ik ben helemaal uitgeput.
Mijn lieve zus komt woensdag wel, om me te ondersteunen dus alleen ben ik gelukkig niet. De schat!
Ik hoop op jullie begrip, en mocht je willen mailen..... verwacht niets terug, maar ik zal echt proberen om terug te mailen, als het in mijn macht ligt.

Liefdevolle groeten, Silvia

zaterdag 9 februari 2008

Weer thuis...

We zijn weer thuis. Maar eerst zijn we nog langs de supermarkt in Duitsland gegaan om die overheerlijke yoghurtjes te kopen die ik zo gemist had. Angelique en Jany hebben nog eerst de boodschappen mee uitgeladen en naar boven gebracht, daarna zijn ze gelijk weer gegaan, anders zou het zo laat worden eer ze thuis zouden zijn.
Nu zijn Saar en ik alleen, Tommy komt wat later thuis.
Het gevoel van eenzaamheid overvalt me als een tsunami. De tranen staan me nu hoog, maar heb me net even in de auto al wat laten gaan, in de hoop dat niemand het zou zien omdat het donker was. Maar helaas.....
Ik huil niet graag in het bijzijn van anderen en al helemaal niet bij mijn kinderen of mijn familie, maar af en toe hou ik het niet meer en dan komen ze vanzelf. Dan probeer ik mezelf zo snel mogelijk te vermannen. Natuurlijk, deze gevoelens horen er ook bij, maar toch zijn het gevoelens die niemand graag laat zien. Want op die momenten laat je je kwetsbare kant zien...
Maar goed.... Ik ben nu wel moe, want ik heb twee slapeloze nachten gehad deze week. Ik hoop toch dat dit toch niet te vaak voor gaat komen. Ik heb dat nog nooit gehad, maar nu heb ik dat wel eens vaker. Ik ben dan wel moe, maar op de één of andere manier ben ik dan heel rusteloos en lukt het me, ondanks de vermoeidheid, niet om in slaap te vallen. Ik denk dat ik dan het punt van oververmoeidheid heb bereikt...
Ik hoop dat ik nu een paar uur lekker rustig kan slapen. De laatste tijd wordt ik 's nachts ook meestal wel een keertje wakker. Gelukkig kost het me geen moeite om daarna gelijk weer in slaap te vallen. Hahaha, de nachtzusters zeiden me zelfs wel eens dingen over mij die ik gedaan/gezegd zou hebben terwijl ik dat helemaal niet meer weet. Zolang ze me niet uit gaan horen is het goed LOL LOL LOL.
Nou, ik wens iedereen een goede nacht en een hele fijne zondag.
Veel liefs, Silvia XXX

Laatste nacht alweer :-(

Het is mijn laatste nacht alweer van de vakantie in Den Bosch. Ik heb alleen de eerste nacht goed geslapen. Daarna was het weer niets anders dan pijn, pijn en nog eens pijn. Dus alweer ophoging van de pleisters, zoals ik al in de vorige blog schreef. Nu heb ik vanmiddag in een ander bed geslapen en nu gaat het al een stuk beter. En morgen slaap ik alweer in mijn eigen bed. Dat vind ik het fijnste van het thuiskomen. Nee, eerst komt Tommy natuurlijk, maar die zie ik pas later.
Vandaag heb ik eindelijk mijn nicht Jannie gezien, na dertig jaar of zo....!! Ik vond het heel leuk om haar weer te zien. Ze had ook nog een lief kadootje meegebracht voor me. Een engeltje met een birthstone er in. Die krijgt ook een mooi plaatsje op mijn altaartje...

Dank je wel lieve Jannie
Ik vind het heel leuk om mensen uit het verleden te ontmoeten. Zo wil ik dolgraag nog mijn pleegfamilie (incluis pleegzusen) zien, en Wllem uit Neer. En zo zijn er nog wel een paar, maar ik ben weer moe aan het worden, dus vergeetachtiger. Maar wil nog niet slapen omdat ik morgen weer moet gaan.... Ik weet dat ik het dan weer heel moeilijk zal krijgen. Elke keer wordt het moeilijker om weer terug te gaan. Maar ik moet wel.... Tommy wilt in Sittard blijven.... Dus ik ook!
Gisterenavond was ik nog even naar mama toe gegaan, maar ik werd ineens niet lekker dus kon Toon me gelijk weer ophalen. Dat vond ik wel jammer, want ik was maar heel eventjes bij haar. Maar beter heel eventjes dan helemaal niet hè.
Hoe ik mijn dagen heb doorgebracht.... veel slapen/op bed liggen. Filmpje kijken, het liefste thrillers of horror (geen bloedkoppenfilms, want daar hou ik niet van). Gisteren ben ik met Angelique nog even naar de supermarkt gegaan om te kijken of ze nog lekkere yoghurtjes hadden, maar helaas, ik heb nog niets kunnen vinden wat zich kan meten met de yoghurtjes van Rewe in Duitsland. Dus dat wordt meteen boodschapjes doen als ik thuis kom. Maar allereerst kijk ik op de schoolkalender van Sarah wanneer ze weer vakantie heeft. Want dan gaat Sil weer pleitos hoor. Ik kan nu niet vaak genoeg bij mijn zus zijn. Als ik thuis kom in Sittard duurt het me een paar dagen om te acclimatiseren, en elke keer duurt het wat langer...
Ik begin weer in herhaling te vallen zie ik. Dat komt omdat ik een heerlijk muziekje aan het luisteren ben van BZN. Dat zijn echt van die meezingers en dat is nou net iets wat ik op dit uur van ochtend beter niet kan doen (bijna 6 uur), maar ik swing gewoon een beetje mee op de stoel hihihi.
Het is heel raar, dit is al de tweede slapeloze nacht die ik heb. En dat terwijl ik keikapot ben. Maar ik weet dat ik over een paar uur weer naar huis toe wordt gebracht, en ik denk dat ik daarom nog zo lang mogelijk alles nog bewust mee wil maken hier... Het is niet dé manier... maar wat moet ik dan doen?
En wat mijn nog meer verbazing geeft is dat ik momenteel geen pijn voel. Tenminste... het is pijn die uit te houden is. Terwijl ik vanmorgen niet meer kon van de pijn. En toen zei ik tegen Angelique dat ik het maar raar vond dat ik vaker zoveel uren sliep en dan wakker werd zonder pijn. Ik bedoel, als ik 's avonds naar bed ga en mijn laatste medicijnen van de dag op heb, dan slaap ik vaker 10 tot 12 uur achter elkaar. Soms wel langer. En het komt dan ook vaker voor dat ik dan nog geen pijn heb als ik wakker ben. Maar overdag moet ik echt om de 4 uur mijn pillen blijven slikken want anders gaat het fout. Ik snap hier gewoon niets meer van.
Het lijkt wel of mijn lichaam niet meer van mij is. Mijn lichaam doet wat het zelf wilt. Nu vraag ik aan lotgenoten of ze dit herkennen, dit gevoel.
Ik kan mijn temperatuur ook zelf moeilijk regelen. Ik ben nu al twee dagen achter elkaar wakker geworden met koorts, en het zou me niets verbazen als ik 's nachts ook vaker koorts heb, gezien de natte pyamajasjes en haren die ik dan heb. Ik schrik hier dan vaker van wakker en in een bijna panische aanval wil ik mijn pyama zo snel mogelijk uit om een andere warme droge aan te trekken. Mijn haren doe ik dan in een elastiekje omhoog, want ook dat voelt zo vies. Ik kan dan wel huilen van dat vieze gevoel. Dit heb ik allemaal nog nooit eerder meegemaakt. Mijn lichaam is in die 10 maanden erg veranderd. Oké, ik weet dat veel te wijten is aan al die rommel die ze me in hebben gespoten, de chemo's en alle chemische rotzooi voor al die scans. Ik denk dat er meer kapot is gegaan dan mezelf lief is. Ik hoop dat ik daar nog ooit overheen zal komen. Maar dat zal de toekomst uit moeten wijzen.....
Nu kruip ik toch nog maar voor een uurtje het bed in, hopelijk verslaap ik me niet voor mijn eerste lading medicamenten.
Ik wens iedereen een heel fijne zaterdag toe!

Liefs, Silvia

woensdag 6 februari 2008

Saar is er ook weer!

Angelique en ik zijn vanmiddag Sarah gaan halen. Terwijl ik al vanaf zaterdag in Den Bosch was, bleef zij bij haar hartsvriendinnetje, Melissa, slapen. Want Saar is gek van carnaval. En dat heeft ze dus een beetje kunnen vieren. En ze is gisteren ook naar Kinderstad Heerlen geweest. Dat is een overdekte speeltuin.
Maar na die dagen ben ik altijd weer blij als ik ze even weer in mijn armen kan sluiten.
Ik moest ook nog even wat spullen thuis halen die ik vergeten was, zoals mijn nierwarmer en gelverwarmers. En mijn digipas voor de bank.
Toen ik thuis aankwam, was het aardedonker. Ik zag een beweging van de bank in de slaapkamer, en ik vroeg aan Tommy waarom hij op de bank aan het slapen was. Bleek het een vriend van Tommy, Bryan, te zijn! Hahahaha, Tommy en Priscilla lagen gewoon in Tommy's kamer.
Tommy hoorde me dus, en hij kwam snel naar binnen en omhelsde me en gaf me een kus op mijn wang. "Ben je er weer", vroeg hij, "Wow, wel cool dat ik je zie mam".
Maar ik zei hem dat ik alleen wat spulletjes kwam halen. Maar van binnen gloeide ik van liefde. Een tijdje geleden was de band tussen Tommy en mij niet zo geweldig. Ik kreeg het idee dat het hem niet echt wat interesseerde, maar achteraf lag dit aan mezelf. Ik zag met mijn botte kop niet dat hij dit op zijn eigen manier aan het verwerken was. En aangezien hij niet zo'n prater was..... Ook denk ik wel dat zijn vader ook invloed had, in de tijd dat hij hier nog logeerde om mij te 'ondersteunen'. Want ondanks dat ik erg vaak doodziek was van de chemo's, maakte hij vaker opmerkingen waardoor ik me een lui mens voelde. En dat was dus niet prettig. En ik denk dat Tommy daar ook wel wat van mee heeft gekregen. Maar sinds december laat hij me steeds vaker merken dat hij ontzettend veel van me houd en me niet wilt missen. En dat kan ik dan uit de kleinste dingetjes halen. Er is een tijd geweest dat ik hem niet mocht knuffelen. En nu doet hij het vaak uit zichzelf. Je wilt dan niet weten hoe ik me voel. Zo intens gelukkig. Ik realiseer me dat het voor hun ontzettend moeilijk is, want ze weten nooit wat ze aantreffen als ze s'middags uit school komen. De laatste tijd is het vaker dat ik dan in het bed in de woonkamer lig omdat ik veel te moe ben, of veel pijn heb. Terwijl ik me liever zou bezighouden met het helpen van Sarah's huiswerk of luisteren naar de verhalen van Tommy (zelfs daar ben ik soms te moe voor).
Ik heb vannacht weer een slapeloze nacht gehad, en een half uurtje geleden zat ik te knikkebollen achter de laptop. Angelique zat tegenover mij aan de keukentafel en die had er wel lol in om me zo te zien (Lijkt me ook geen gezicht, het zou misschien leuk zijn als filmpje voor één of ander funniest home video hahaha).
Nu ben ik alleen thuis. Sarah is met Angelique mee om naar het kickboksen van Jany te kijken. Ze had zelf net thuis ook al geoefend, en heb daar snel een fotootje van gemaakt hihihihi

Mooi hè, die twee meiden bij elkaar. Jany heeft me ook beloofd dat ze heel goed voor Sarah zou zijn en ze beschouwt haar eigenlijk al als haar kleine zus. Dat is zo lief om te zien, hoe die twee met elkaar om gaan. Jany mist Tommy ook vaker, maar ja, die gaat al zoveel zijn eigen gang. Sinds hij een vriendin heeft zie ik hem zelf ook veel minder, en dat is toch een kwestie van loslaten. En oei oei oei, dat is moeilijk zeg. Maar het lukt gelukkig wel aardig.
Maar goed, ik ben dan nu alleen thuis, maar dat klopt ook niet helemaal want ik heb gezelschap van Rakker, de buitenhond en Danger, het schoothondje. Maar die ligt al potsierlijk op een kussentje te slapen. Maar daar jaag ik hem strakkies weg, want daar moet mijn hoofd op liggen hihihihihi.
Ik heb trouwens vandaag de morfinepleister weer op kunnen hogen. Nee, ik geloof de laatste uitslag in die zin niet, dat ze iets over het hoofd hebben gezien. De ct-scan was wel goed, maar ik denk dat er in mijn lichaam toch meer aan de hand is dan op die scan te zien is. De pijnen in mijn gewrichten worden steeds erger en ik moet steeds meer morfine pakken om de pijn de kop in te drukken. Mijn nichtje (die laatst een borstbesparende operatie heeft ondergaan) heeft een morfinepleister van 25 mg, waar ze op slaapt als doornroosje, en dan kom ik aan met al 300 mg morfine.... En hoe suf ik me daar van voel vaker. Maarja, het is niet anders nu. Als het helpt tegen de pijn.....
Ik ga nu mijn hoofd op het kussen leggen, met Danger naast me. Het is toch zo'n goeie waakhond (grin grin)

Hij is wel een scheetje hè, een hardstikke goede waakHOND hihihihi

Ik wens iedereen een heel fijne avond en slaap lekker voor strakkies SMAK
Liefs, Silvia XXX

maandag 4 februari 2008

Mijn tweede naggie alweer...

Vanmorgen om 6 uur werd ik wakker van het geluid van de pc. Ik had nl. gisterennacht een dvd opgezet en ben in slaap gevallen, dus vanmorgen pas werd ik wakker van het melodietje van de menupagina van de film. Ik had een beetje pijn, dus had ik gelijk mijn medicijnen maar in genomen. En ben weer lekker in slaap gevallen. Maar om 8 uur schoot ik weer wakker. De wekker op mijn telefoon liep af! En mijn telefoon lag binnen in de kamer, dus moest ik echt maken dat ik binnenkwam om hem het zwijgen op te leggen. En toen maar weer het bedje ingekropen, ik heb trouwens het vezelmatras wat ik geleend heb via de thuiszorg, meegenomen zodat ik hier ook confortabel zou liggen. En dat deed ik dus echt wel! Ik heb het tot half twee volgehouden. Ik(!), die vroeger een ochtendmens was, komt nu dr bed niet meer uit. Ik vind het heerlijk om te slapen, maar dit gaat toch wel heel ver. Ik kan dat niet goed accepteren, maar weet dat het niet anders is hè. Van pijn word ik moe... Zoooo ontzettend moe....
En nu ben ik ook weer zoooooo moe. Maar ik wilde perse kijken naar wat de onthulling was van Joran van der Sloot. Nou, ik hoop dat de politie hem eerder heeft dan anderen. Ik heb het idee dat ie anders weleens gelyncht zou kunnen worden. Wat een arrogant, klein, misselijkmakend stuk schorem.
Maar zoals ik zei, ik ben heeeeeel moe, dus ik ga nu ook naar bed toe, nog een poging wagen om de film te kijken. (hihihi zzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz)

Kusjes en knuffels, Silly

zaterdag 2 februari 2008

Jeuk of pijn?

Vaak hoor ik mensen zeggen dat je beter pijn dan jeuk kunt hebben. Maar ik vraag me af of dat wel zo is.... Jeuk kun je meestal wegkrabben (ligt natuurlijk aan de jeuk en de oorsprong van waar het vandaan komt). Maar pijn kun je niet wegkrabben. Als ik er over nadenk, dan denk ik toch dat pijn erger is dan jeuk.
Ik heb gemerkt dat ik vaker pijnaanvallen krijg die ik met geen mogelijkheid wegkrijg. Ik kan dan slikken wat ik wil, maar niets helpt.
Afgelopen week stond bij mij de pijn en vermoeidheid extreem hoog in het teken. Vrijdag was het zelfs zo erg dat, toen Sarah door Marjo naar school werd gebracht, ik gelijk weer het bed in dook. Na drieen werd ik wakker doordat Marja Saar weer thuis kwam brengen. Ik kon mijn ogen en oren niet geloven dat ik al die tijd heb geslapen!!! En ja hoor, weer ontzettend veel pijn. Ik heb er zelfs mee gehuild, zo erg was het. Ik heb toen mijn medicijnen ingenomen en nog eens een portie morfinepillekes erbij. Ik vroeg Marjo of ze mij een bad wilde maken. En het ongelovelijke is dat ik geen pijn meer had na het bad. Petra, de "nachtwacht" zei dat dat wel mogelijk was omdat heet water de bloedvaten uit laat zetten.
Maar ik heb niet altijd even zin in een bad. Als ik er even inlig, dan gaat het wel. Maar ik vind het afdouchen en alles er bij zo vermoeiend.
Vandaag stond ik ook weer op met ontzettend veel pijn, maar helaas ging het ook niet weg in bad. Het enigste verschil is dat ik vrijdag twee morfinepillen erbij mee heb geslikt. Dus misschien dat het daar aan ligt. Een kwestie van testen dus.
Ik ben sinds vandaag weer bij Angelique. Ik heb op de heenreis lekker op de achterbank gelegen en mijn ogen toe gedaan. Binnen een zucht en een vloek waren we ook dan weer in Den Bosch. Daar ging mijn slaapje verder op de bank, en nu zijn mijn ogen alweer zo moe dat ik straks alweer het zandmannetje zal zien.
Hetgeen waar ik het meeste last van heb is op de de eerste plaats de vermoeidheid en op de tweede plaats de pijn. Als ik die twee dingetjes niet zou hebben, dan zou ik een overgelukkig mens zijn. Het is heel moeilijk om positief te blijven als je dag in en dag uit pijn hebt, en door die pijn uitgeput raakt.
In het begin, toen ik deze weblog starte, schreef ik bijna dagelijks. Maar sinds enkele maanden word het steeds minder. Gewoon omdat ik de energie er niet voor op kan brengen. En dat vind ik heel erg jammer. Eerder zat ik dagelijks achter de pc, en ik dacht dat een laptop een uitkomst zou zijn. Nu is dat ook wel, maar ik had meer van mezelf verwacht. En tja, ik kan het helaas niet waar maken.
Ik hoop dat dat nog eens terug komt...
Voor nu wens ik jullie allemaal een heel fijn weekend en voor degene die carnaval gaan vieren: Alaaf!!!!
Kusjes, Sil

vrijdag 25 januari 2008

Er is een tijd van komen en een tijd van gaan....

Hoe blij je kan zijn dat een dierbare een tijdje bij je is, zo verdrietig en leeg kun je je voelen als die dierbare weer weggaat. Ook al weet je dat je die persoon toch wel weer zal zien.....
Angelique vertrekt vanmiddag weer naar het bourgondische brabant toe en ik heb er nu al de hele nacht niet van kunnen slapen.
Het was de eerste keer dat ze hier hadden gelogeerd, en dat was zo ontzettend fijn. Maarja.... ze kan haar huishouden in Den Bosch ook niet in de steek laten. Ze kan haar dochter (die niet mee kon komen omdat ze naar school moest) ook niet te lang alleen laten, want dan krijgen ze allemaal heimwee naar elkaar.
Maar ik ben heel blij met deze afgelopen dagen, die gevuld waren met (helaas voor mij) slapen, maar ook veel kletsen, en lekker wat winkelen (lekkere thee kopen bij de aldi in Duitsland) en 's nachts de nachtdienst wakker houden met ons geratel hahahaha. En dat neemt niemand ons meer af.
Ik heb een gedichtje voor haar, mijn grootste vriendin, geschreven, wat uitdrukking geeft aan mijn gevoel naar haar toe, ze behoort dan ook tot één van de belangrijkste mensen in mijn leven..



Angelique, mijn lieve zus

Ik wil je even zeggen, dat ik heel erg blij met je ben.
Al zeg ik het dan wel niet met zoveel woorden,
ik doe het heel gewoontjes met mijn (digitale) pen.

De oudste ben je, en op zich lijkt dat niet zo bijzonder,
maar weet één ding wel, dat ik je enorm bewonder,
om je geduld, je goede zin en je vaak goede raad.

Je bent altijd opgewekt, en maakt tijd voor iedereen,
ik er heel erg trots op om jou zusje te zijn.
Want zo eentje als jij, zo is er maar één!

Ja, voor nu en voor altijd, we zijn twee zussen,
en niets of niemand komt daar tussen…

Lieve Angelique, I love you....bedankt……

En dan nu weer over op de orde van de dag...
Gisteren ben ik in het ziekenhuis geweest, en het begon al goed. Ik meldde me aan bij de receptie en de receptioniste wist me te vertellen dat ik woensdag de afspraak had om 11 uur. Ik zei dat dat echt niet zo was en dat ik donderdag de 24e moest melden. Het zou uitgezocht worden wist ze me te vertellen en of we maar even in de wachtkamer wilde zitten. Daar kwam een andere receptioniste ons halen en ook zij zei dat de afspraak op die woensdag was. Ik heb haar toen mijn afsprakenkaartje laten zien en zei erbij dat zij notabene de receptioniste was geweest die de afspraak had. En toen ze haar eigen handschrift zag, kon ze er ook niets anders meer van maken. Ze zei heel voorzichtig dat de enigste mogelijkheid nog was dat ik maandag terug zou komen. Dat werkte op mij in als een rode lap bij een stier. Ik had sowieso al de hele tijd de stress omdat ik er heilig van overtuigd was dat hij gegroeid zou zijn, aan de hand van de uitbreidende pijn. En toen zei ze dat ze het toch maar even ging overleggen dan. Ik zou bij Dr. Erdkamp of Dr. Jonkers terecht kunnen. En het geluk was met mij dat ik bij Dr. Jonkers terecht kon. Alhoewel ze internist is, kon ze me toch de uitslag geven.
We kwamen binnen in haar kantoor en ze vroeg aan mij hoe het met me ging. En ik zei dat ik tegen haar dat ik dacht dat ZIJ me ging vertellen hoe het met mij ging hahaha. Ze kon er wel om lachen. En ze was wat aan het kijken op de pc en tot mijn allerstomste verbazing zei ze me dat de tumor zich al sinds oktober zich stil hield. Sinds die tijd waren de scans onveranderd gebleven! Maar ik kon dus niet gelijk een gat in de lucht springen, want ik had dat 11 juli ook meegemaakt en daar had ik nog steeds naweeen van. Maar ik was ook erg moe omdat ik weinig geslapen had. Later op de dag, eigenlijk in de avond begon ik me toch steeds opgewekter te voelen door het goede nieuws. Ik kreeg er weer 6 weken bij om dan weer een nieuwe scan te ondergaan.
Ik was er heilig van overtuigd dat de tumor weer gegroeid was, want de pijn had zich in die tijd zich meer uitgebreid. Maar Dr. Jonkers kon verder geen afwijkingen vinden aan de hand van de foto's. Ik vroeg haar of zij misschien wist hoe het kwam dat ik toch beduidend meer pijn had gekregen de laatste weken, maar zij moest me helaas een antwoord schuldig blijven.
Ik was afgelopen dinsdag wel bij de pijnpoli geweest en daar hebben we het nog gehad over het dichtbranden van de zenuw in mijn nek, zodat ik geen pijn meer zou voelen op mijn rug (maar dus ook geen warm en koud meer zou kunnen voelen!!) Dr. van Dongen zei me dat die optie in ieder geval open bleef, voor het geval dat ik me in een later stadium toch bedenken. Ook het lokaal verdoven van de pijnplekken op mijn rug bracht de nodige consequenties met zich mee. Want ze zouden dan op die plek alcohol in de bloedvaten spuiten en die bloedvaatjes zouden hierdoor behoorlijk worden beschadigd. Dus dit was ook geen optie.
Hij keek naar de medicijnen die ik slikte en zag dat ik Palladon SR slikte en vroeg me hoeveel ik daar van slikte. Ik zei dat dat alleen was als ik echt veel pijn had. Maar nu kwam ik er dus achter dat die SR stond voor Slow Release! Geen wonder dat ik dus dacht dat ze niet hielpen. Hij heeft me nu Palladon IR voorgeschreven, en de IR staat voor Immidiately Release, dus deze was de snelwerkende morfine die ik al die tijd al gehad dacht te hebben. Maar goed, ik heb ze nu, dus nu kan de pijn nog effectiever bestreden worden. Ik heb van de week een paar heftige stress-situaties meegemaakt en ben er daardoor ook achter gekomen dat dit ook een aanleiding was om een acute pijnaanval te krijgen. Nu was ik wel ontzettend blij dat mijn zus en de nachtdienst er was en dat ik niet alleen met de pijn zat.
Ik was gisteren ook nog eventjes snel naar het ziekenhuisrestaurantje gegaan om het goede nieuws aan Janine te vertellen, maar we konden helaas geen koffie daar drinken omdat de parkeermeter al te laat was (omdat ik bij de afdeling oncologie 3 kwartier tot een uur heb kunnen wachten voordat ze me verder konden helpen!!) Volgende keer beter Janine!

Inmiddels zijn Toon en Angelique alweer naar Den Bosch vertrokken en ben ik maar heel ijverig verder gegaan met mijn weblog zodat ik niet na hoef te denken. Het is gelijk zo stil hier, terwijl het hele rustige mensen zijn. Maar ik mis ze nu al... Hellup, het wordt eigenlijk hoog tijd om daar naar toe te verkassen, maar dat gaat niet vanwege Tommy. Volgend schooljaar zou eventueel wel kunnen omdat hij dan naar de Rooipannen in Eindhoven verder gaat leren. En Den Bosch ligt dichterbij Eindhoven dan Sittard... Maar ja, het is nog niet zo ver en we zien het dan allemaal wel weer.

Zooooo, ik heb er alweer een hele lange blog van gemaakt zeg. Maar ik had nog zoveel te schrijven. En niet alleen in mijn weblog, maar ook in mijn eigen privédagboek. Een dagboek waar alleen de kids en Angelique het recht later hebben om dat te lezen. Want sommige dingen zijn te privé om hier neer te schrijven.

Ik wens iedereen een superfijn weekend toe! Liefs, Silvia (die weer een klein lichtpuntje aan de horizon ziet stralen!)

vrijdag 18 januari 2008

..................

Dit liedje speelt eigenlijk al maanden in mijn hoofd. De tekst klopt niet helemaal, want er is geen "hij" in mijn leven, er is wel een kreng in mijn leven, die langzamerhand de overhand krijgt. Maar de rest klopt wel, ik ben het gewoon eventjes moe.... en heel wanhopig....
Maar ondanks dat, heel veel knuffels, love you allemaal, liefs Silvia



Een stukje tekst wat voor mij een stukje verwoord, maar niet helemaal precies maar wat ik eigenlijk aan wil geven is dat ik me heel alleen voel met mijn ziekte en dat ik me net zo gefrustreerd en wanhopig voel als de mensen die me zo ontzettend graag willen helpen..... Het is hier zo eenzaam... Ik heb de tekst een beetje aangepast...

Laat me alleen, alleen met al m'n verdriet
't Is beter dat ik nu geen mensen zie
Niemand, niemand, niemand die me troosten kan
Ik verloor m'n toekomst en m'n doel
Laat me alleen, alleen met al m'n verdriet
Een glimlach, dat wordt pure parodie
Iemand, iemand, iemand die gelukkig was
En verloor, begrijpt wat ik nu voel

Je bet een sterke vrouw
Dat zegt iedereen in mijn omgeving
Maar ik weet: dat is niet helemaal waar
Deze tranen drogen niet
Dit gevoel gaat nooit voorbij
Want verdriet om de liefde voor mijn kinderen
Is nu te zwaar om mee te dragen
Omdat ik weet dat eens de dag komt,
dat ik ze het in dit leven niet meer kan laten voelen en zien...

Laat me alleen, zeur niet tegen mij
Ik mis mezelf, de oude Silly, de wond is nog te vers
Als ik alleen ben voel ik het verlies steeds dichtbij komen

P.s. vanochtend is mijn ziekenhuisbed gekomen met een vezelmatras. Ik hoop dat deze de pijn ook wat zal verlichten. Het is niet zo dat ik mijn leven nu helemaal zwart zie, want dit bed bijv. is ook heel fijn om te hebben (dus toch positief), alhoewel het ook weer een stukje definitiever lijkt (het negatieve ervan)..... Ik hoop dat ik er goed op kan slapen, dan is dat stukje negativiteit in me weer omgedraaid in positiviteit.

woensdag 16 januari 2008

Nog één nachtje slapen.....

En dan krijg ik weer een scan. Ik ben sinds gisterenavond dat vieze drankje weer aan het drinken. En volgens mij is het een bijwerking van de Tarceva, maar mijn hele tong is nu rauw. Ik had daar al wel eerder last, maar nu lijkt het des te erger worden met dat drankje. Gelukkig is morgen alles weer voorbij.
Sinds twee dagen heb ik ook slaapdienst in huis. Van 23:00 tot 07:00 is er dan iemand in huis zodat ik niet alleen met de kids ben. Het geeft me wel een heel fijn gevoel. Want voor hetzelfde geld loopt het ineens allemaal mis. Want ook begint de pijn zich uit te breiden, en dat is voor mij een teken dat de tumor aan het groeien is. En de pijn komt nu toch steeds sneller terug.
Ik heb gelukkig voor volgende week dinsdag een afspraak op de pijnpoli, zodat mijn pijnmedicatie bijgespijkerd kan worden.
Er zijn nu ook vaker dagen dat ik het niet meer zie zitten. Niet dat ik de hoop verloren heb, maar ik ben gewoon zo moe van het vechten. Al negen maanden lang is het niets anders dan voorzichtig zijn, vechten tegen de kanker, alle bijwerkingen van de chemo's maar voor lief nemen... En dan nog proberen een goede moeder te zijn (blijven), terwijl ik niet eens genoeg energie heb om met mezelf in het reine te komen.... Af en toe is het gewoon heel bitter en wrang.
Willem heeft me zaterdags al gebeld, maar helaas had ik mijn telefoon op stil staan. Ik heb hem maandag eindelijk te pakken gekregen en hebben we een uur aan de telefoon gehangen. Maar op een gegeven moment was ik zo moe dat ik maar heb afgehaakt. Ik vond het wel jammer, want ik vond het heel fijn om weer een stem uit het 'verleden' te horen. En als ik het achteraf allemaal bekijk heb ik toch aan Willem een hele lieve vriend gehad, maar ja, ik was een eigenwijs en volgens mij ben ik dat nog steeds. Ik neem niet snel iets zomaar klakkeloos aan (denkende aan de oncoloog bijv.) en probeer zelf ook altijd mee te denken en creatief te zijn. Ten slotte ken ik mijn lichaam het beste, dus wil ik af en toe wel eens mijn kont tegen de krib aan gooien en lekker eigenwijs zijn.
Ik heb trouwens nog een 'groet uit het verleden' gehad. En daar was/ben ik ook zeer blij mee. Sommige mensen kunnen misschien uit je leven verdwijnen, maar ik heb gemerkt dat ze op een gegeven moment toch weer op kunnen duiken. Gewoon, omdat er toch indrukken zijn achtergelaten. Bij Roel (waarvan ik een lief mailtje heb gekregen) voelde ik het wel zo. Ook al hadden we elkaar 4 jaar niet gezien (en vier jaar geleden was het echt heel stomtoevallig dat we elkaar tegen het lijf aan liepen) toch is hij ook iemand die ik nooit vergeten ben. Dus mijn bezoek aan Roermond is het dubbel en dwars waard geweest.
Het kan trouwens zijn dat ik in herhaling begin te vallen, ik merk dat ik dat met praten ook heb. Ik vind het best wel irritant, maar kan er volgens mij ook niets tegen doen helaas.
Ik ga mijn nestje opzoeken, zodra de nachtwacht er is en hoop dat ik de hele nacht door kan slapen. Want ook dat heb ik de laatste tijd weinig gekund. De afgelopen twee nachten is wel begrijpelijk omdat er toch een vreemd persoon in mijn huis was, en dat zal ook moeten wennen. Maar daar voor had ik ook al wat meer last er van dat ik 's nachts wakker werd.
Ik ben in ieder geval flink moe, en ga nu nog even mijn tabletjes pakken...

Hele dikke knuffels en kusjes, Silvia

maandag 14 januari 2008

Gedichtje...

Mijn lieve nichtje Jany had dit gedichtje in mijn gastenboek geplaatst. Ik vind het een heel mooi gedicht, en ben er ook heel blij mee. Dikke kus voor jou Jany SMAK!
Ik heb altijd wel in God/een kracht gelooft, maar heb nooit in de kerk geloofd. Dit gedicht is puur, zonder poespas. Gewoon het geloven en verder niets, geen materialisme of het kapitalisme.....
Ik heb hem bewerkt met PSP (het was alweer zo lang geleden dat ik iets met PSP had gedaan. Klik op de afbeelding om hem in volledige grootte te kunnen zien..



Liefs en knuffie, Silvia

zondag 13 januari 2008

Roermond...... pijn hebben en bang zijn...


Het is inmiddels alweer vier uur in de morgen. Ik kan de slaap niet vatten. Ohja, er was wel een moment dat mijn ogen dichtvielen, maar ik wilde toch nog even achter de pc kruipen om wat te doen. Zo heb ik al de indexpagina van mijn vakantie gemaakt. Daar ben ik heel blij mee, want ik wil dat verslag gewoon klaar hebben. Ook heb ik er foto's van laten maken bij het kruidvat om er een fotoboek van te maken met tekst en alles er bij. Het was de eerste keer dat ik via internet foto's had besteld. Maar tjee heej, dat is super makkelijk. Daar zal ik vaker gebruik van maken.
Afgelopen vrijdag ben ik met Manuela in Roermond uit gaan eten. Ik wilde nog graag een keertje naar de Italiaan, Da Mauro, gaan. De eigenaar kende ik nog van toen ik zelf 20 jaar geleden in Roermond woonde. Ik heb er zelfs in die tijd nog een paar dagen als afwashulp gewerkt, en hij serveerde toen destijds. Toen we de auto hadden geparkeerd zijn we een klein beetje omgelopen want ik wilde Manuela persé laten zien waar ik gewoond had. Een indrukwekkend statig huis met 8 kamers (4 verdiepingen) dat in 1887 gebouwd is, en onder de monumentenzorg valt. Toen ik er woonde was het precies 100 jaar oud. Het huis was ondergronds verbonden met de kerk die pal tegenover ons huis stond. Het schijnt dat er een wirwar van ondergrondse gangen waren die gebruikt werden in de tweede wereldoorlog. Vroeger woonden er geestelijken in. Ik heb daar met Willem samen gewoond. Ik vond het heel emotioneel om het huis weer te zien.
Het was sowieso heel raar om weer in Roermond te zijn, en toen we het restaurant binnenkwamen, wilde ik ze toch even begroeten. Zelfs Maurice werkt er nog, en was geen spat veranderd (ik vond hem toen een leuk en lekker ding hihi). Helaas was het heel druk, ik had graag even willen kletsen met hun. Maar het loopt goed (toppie gedaan Mark!!), en het eten is er ontzettend lekker. Dus als jullie ooit in Roermond zijn en de magen nog gevuld moeten hebben...... ik beveel het van harte aan.
Nadat we gegeten hadden wilde ik nog even naar Café Locus toe. En, hahaha, sommige dingen veranderen nooit. Het leek bijna alsof ik weer twintig jaar terug was in de tijd. Aan de bar zat een man. Die zei vriendelijk goedenavond en babbelde nog wat. Ik vroeg hem hoe hij heette, en toen hij zijn naam zei vroeg ik of hij mij nog kende. Ja, hij herkende me nog wel. Aan de tafel zat een man en die vroeg of ik diegene was die toen met Pepijn (ex-vriendje) was. En toen was het ijs gebroken. Ik vroeg natuurlijk hoe het met die, die en die ging.... Bij de meesten hoorde ik dat ze inmiddels al overleden waren. Toen vroeg ik of ze Willem ook nog kenden. En ja hoor, die kende ze nog wel. Er hing zelfs een foto aan de muur waar hij ook op stond. Er ging heel wat door me heen toen ik hem op die foto zag staan, hij was nl. een heel lieve jongen, maar ik wilde mijn vrijheid toen. Willem was destijds mijn vriend waarmee ik van Den Bosch naar Neer verhuisde en later naar Roermond waar we de gelukkige bewoners van het huis werden wat ik hierboven beschreven had. (Jammer genoeg was ik vergeten een foto er van te maken). De vrouw acher de bar, Magda, kende Willem ook en zei dat hij regelmatig in het café kwam. Ik heb haar toen gevraagd of ze een bericht voor hem achter kon laten met mijn telefoonnummer erbij. Rond een uur of 11 zijn we weer huiswaarts gegaan. Ik heb toen nog snel even een foto gemaakt van het stadhuis.

Het was een heel fijne avond, lekker gezellig met Manuela erbij, maar genoeg is genoeg. Ik kreeg in het café al ontzettende rugpijn, maar ik durfde geen pijnstillers te nemen omdat ik wat alcohol had gedronken, maar wilde niet gelijk al naar huis, dit wilde ik graag en dat zou me ook niet afgepakt worden.
We hadden een stukje omgereden, mijn schuld want we hadden links moeten gaan ipv rechts hahaha, we waren al een paar kilometer van Weert af voordat we er achter kwamen. Dus hadden we niet alleen sightseeing in Roermond, maar ook een stukje noord-limburg hahahahaha.
Eénmaal thuis bij Manuela heb ik alsnog al mijn tabletten geslikt, maar helaas bleef de pijn. Elke keer als ik indoezelde werd ik weer wakker van de pijn. Op een gegeven moment heb ik maar een palladon gepakt en hèhè eindelijk...... om half zeven sliep ik eindelijk in voor een paar uurtjes. Ik heb toen tot half 4 geslapen. Manuela had me toen thuis afgezet en zou me rond half 7 weer halen omdat ik nog wat boodschappen moest doen. En om half 6 ben ik thuis toch weer in slaap gevallen totdat de bel ging om half 8. Het was een beetje uitgelopen bij Manuela dus gingen we snel even naar Albert Hein om een brood te halen en verder nog naar Duitsland om nog meer boodschappen te halen. Ik was wel heel bij dat ik thuis was... Manuela is later nog even terug gekomen om Flicka uit te laten, want dat was toch even te veel voor mij. En vandaag komt Amal eindelijk weer eens op bezoek. Want elke keer als we wat af wilden spreken lukte het niet. Er kwam altijd wat tussen. Maar nu komt ze toch. Ik ben heel blij dat k Manuela en Amal weer wat vaker zie. Met Manuela is het uiteindelijk ook goed gekomen, het bleek gelukkig geen tia te zijn, maar een gezichtsverlamming (zie de log van 4 juli). Sarah heeft dit 1,5 jaar geleden ook meegemaakt en het bleek door een virus te komen. Alleen konden ze niet zeggen welke.....
Zo, mijn ogen beginnen gelukkig eindelijk weer dicht te vallen (ik heb inmiddels al twee uur over deze log gedaan pffff, maar wilde hem af hebben.), dus ga ik maar lekker slapen. Eerst ga ik mijn tabletten slikken, het is wel wat vroeg, maar ik kan het me niet veroorloven om weer een flinke pijnaanval te krijgen want dit was al de tweede van deze week. Echt afschuwelijk. Ik had van de week bijna Manuela gebeld om te vragen of ze voor mij even naar een coffeeshop wilde gaan om een weedjoint te halen. Maar toch maar niet gedaan, want voor het zelfde geld raak ik dan helemaal in paniek. Want ik heb vanaf deze week ook geregeld angstaanvallen. Ook huil ik heel veel omdat ik mijn kinderen niet in de steek wil laten. Grrrr wat haat ik deze ziekte!!! Ik durf niet meer alleen te zijn 's nachts. En maandag komt Petra (ook werkzaam bij omnizorg en doet voornamelijk slaapdiensten) om kennis te maken en vervolgens te starten met slaapdienst. Omdat de tumor ook mijn lever in aan het groeien is ben ik heel bang voor bloedingen. En ik wil niet dat ik dan alleen met de kids ben als zoiets voorvalt. Ook moet ik de dokter bellen om te kijken hoe ik met die angstaanvallen om kan gaan, want ik wil niet dat het mijn leven gaat beheersen. Het is heel reeel dat zoiets kan gebeuren en maak ik me toch flink zorgen.
Aankomende donderdag heb ik weer een ct-scan. Ik slik dan inmiddels 6 weken Tarceva. Ik ben heel benieuwd wat er uit komt, maar wil het eigenlijk ook liever niet horen. Ik voel dat de tumor toch verder is gegroeid, en misschien dat er nog wel uitzaaiingen er bij zijn gekomen. En als dat zo is, dan ben ik totally uitbehandeld.... Ik hoop dat mijn intuitie het deze keer heel erg mis heeft.... maar ik ben er bang voor..
Eind van volgende week krijg ik ook een ziekenhuisbed voor binnen, bij het raam zodat ik ook naar buiten kan kijken....

Ohjee, het is inmiddels al kwart voor zeven. Bekant 3 uur aan deze log gewerkt zeg! Ik ga Flicka maar eerst uitlaten voordat ik een gat in de dag slaap. Oeioei, ik wil niet dat mijn ritme gaat veranderen. Ik zal morgen maar wat strenger voor mezelf worden en niet gaan liggen als ik moe ben, want anders slaap ik 's nachts misschien weer niet en dat wil ik niet hoor!! Ik wens in ieder geval iedereen een heel fijne zondag toe! Liefs en knuffies, Silvia

P.s. Willem had me al gebeld, jippie! Maar het lullige was dat ik sliep en de telefoon op stil had staan. Maar vanavond ga ik hem bellen. Oh wat leuk zeg, ik hoop hem binnenkort weer eens te kunnen zien....
Nou, doei doei smak smak

maandag 7 januari 2008

Rust in Vrede Marcia....



Vanochtend is een lotgenoot, Marcia, in blogwereld beter bekend als AliasIris in haar slaap overleden. Het ging de laatste tijd vrij snel bergafwaarts...

In juli zou ze samen met haar partner, Raymond, in drie maanden tijd de wereld rond reizen. Helaas werd de reis afgebroken omdat er metastasen waren gevonden in haar hersenen. Ze is toen in Lima nog behandeld (bestraald) en is toen terug gegaan naar Nederland.

Ik ben heel blij dat ik Marcia heb leren kennen, ook al was het via internet. Ik las haar blog regelmatig en moest vaak lachen om haar direkte, onverbloemde uitspraken en haar aanstekelijke humor. Een vrouw met een krachtig karakter....
Ondanks dat ik wel aan zag komen dat het niet meer lang zou duren schokte me het toch heel erg om het bericht te lezen. Het is net alsof er een film wordt afgespeeld. Ik kan me niet voorstellen om ooit nog een bericht van haar te mogen lezen.
Ik heb vannacht niet kunnen slapen en heb veel nagedacht over het 'leven na de dood'. Daar wilde ik eigenlijk een log over schrijven. Maar nu ben ik even helemaal perplex. Vanmorgen ben ik nog snel even aangewipt op haar site om te kijken hoe het met haar was en heb nog een berichtje achter gelaten. Niet wetende dat mijn volgende berichtje vol met verdriet zou zitten.....

Marcia, kanjer, rust in vrede meid. De strijd is gestreden en ik hoop voor je dat daarboven nog geen algeheel rookverbod is.....

Raymond, ik wens jou en de hele familie er omheen heel veel sterkte toe.

Liefs en een hele dikke knuffel, Silvia

donderdag 3 januari 2008

Een zonnige dag...


Het is alweer donderdag. De tijd vliegt!
Ik ben alweer anderhalve week in Den Bosch en helaas ga ik morgen weer terug. Eigenlijk wil ik helemaal niet meer terug naar Sittard, ik wil bij mijn eigen familie blijven. Maarja, ik heb mijn leven in Sittard opgebouwd... En ik voel toch dat ik niet helemaal klaar ben voor de grote stap.

Met kerstavond begon het al.. Ik was moe en wilde alleen maar slapen. Dat heb ik dus ook gedaan. Met de eerste kerstdag ben ik heel even er uit gegaan om te douchen en heb een half uurtje binnen gezeten voor te gourmetten. De hele familie was er dus wilde ik er ook bij zijn. Maar na drie kleine stukjes vlees had ik het al gezien. Ik ben toen weer terug naar bed gegaan en ben er toen eigenlijk ook niet meer uit gekomen. Heb tot oudejaarsdag in bed gelegen. Ik had het de hele tijd warm/koud/warm/koud. En ik heb gewoon gehuild van de rillingen en de kou\als ik er weer even uit was. Ook kon ik geen kopje meer omhoog tillen, zo verslapt was ik. En dit had ik in al die maanden nog niet mee gemaakt. Zo vies ziek. Ja, ik voelde me echt heel vies, want ik heb in die dagen niets gegeten. Alleen water gedronken voor de medicijnen. En als ik begon te transpireren, rook ik helemaal naar medicijn. Afschuwelijk gewoon. Maar gelukkig voelde ik me met oudejaarsdag weer wat fitter. Ik had trouwens die dagen dat ik in bed lag helemaal geen pijn.
's Avonds met oudjaar brak ineens de pijn los, terwijl ik mijn pijnmedicatie toch op tijd in had genomen de hele tijd. En de pijn ging niet weg. Dus heb ik met oudjaar ook weer de hele avond in bed gelegen. Pas om 5 voor twaalf ben ik opgestaan om Tommy te bellen (die was inmiddels alweer in Sittard) en om verder iedereen gelukkig nieuwjaar te wensen. Toen begon de pijn ook eindelijk langzaam weg te zakken.
Al met al was het niet de kerstweek waar ik me op had verheugd, maar ik was wel bij mijn familie en dat vond ik het voornaamste.

Het is hier in Den Bosch een heerlijke zonnige dag, ondanks dat het vriest. Ik zit nog lekker in mijn pyama en ben niet van plan om veel te doen. Misschien straks nog even wat Noveenkaarsen halen in de stad en een kaarsje opsteken in de Sint Jan. En misschien nog wat Paint Shop Pro-en. Daar ben ik gisteren weer een beetje mee begonnen. Maar toch merk ik dat ik niet lang achter de pc kan zitten. Ik heb nu gelukkig wel een hele mooie nieuwe laptop, maar ik heb hem in bed nog niet gebruikt, want dan moet ik ook in een bepaalde houding zitten en juist dan voel ik mijn rug en borst goed.....

Ik wens iedereen in ieder geval een hele fijn dag toe!
Liefs en knuffel, Silvia