Roermond...... pijn hebben en bang zijn...

Het is inmiddels alweer vier uur in de morgen. Ik kan de slaap niet vatten. Ohja, er was wel een moment dat mijn ogen dichtvielen, maar ik wilde toch nog even achter de pc kruipen om wat te doen. Zo heb ik al de indexpagina van mijn vakantie gemaakt. Daar ben ik heel blij mee, want ik wil dat verslag gewoon klaar hebben. Ook heb ik er foto's van laten maken bij het kruidvat om er een fotoboek van te maken met tekst en alles er bij. Het was de eerste keer dat ik via internet foto's had besteld. Maar tjee heej, dat is super makkelijk. Daar zal ik vaker gebruik van maken.
Afgelopen vrijdag ben ik met Manuela in Roermond uit gaan eten. Ik wilde nog graag een keertje naar de Italiaan, Da Mauro, gaan. De eigenaar kende ik nog van toen ik zelf 20 jaar geleden in Roermond woonde. Ik heb er zelfs in die tijd nog een paar dagen als afwashulp gewerkt, en hij serveerde toen destijds. Toen we de auto hadden geparkeerd zijn we een klein beetje omgelopen want ik wilde Manuela persé laten zien waar ik gewoond had. Een indrukwekkend statig huis met 8 kamers (4 verdiepingen) dat in 1887 gebouwd is, en onder de monumentenzorg valt. Toen ik er woonde was het precies 100 jaar oud. Het huis was ondergronds verbonden met de kerk die pal tegenover ons huis stond. Het schijnt dat er een wirwar van ondergrondse gangen waren die gebruikt werden in de tweede wereldoorlog. Vroeger woonden er geestelijken in. Ik heb daar met Willem samen gewoond. Ik vond het heel emotioneel om het huis weer te zien.
Het was sowieso heel raar om weer in Roermond te zijn, en toen we het restaurant binnenkwamen, wilde ik ze toch even begroeten. Zelfs Maurice werkt er nog, en was geen spat veranderd (ik vond hem toen een leuk en lekker ding hihi). Helaas was het heel druk, ik had graag even willen kletsen met hun. Maar het loopt goed (toppie gedaan Mark!!), en het eten is er ontzettend lekker. Dus als jullie ooit in Roermond zijn en de magen nog gevuld moeten hebben...... ik beveel het van harte aan.
Nadat we gegeten hadden wilde ik nog even naar Café Locus toe. En, hahaha, sommige dingen veranderen nooit. Het leek bijna alsof ik weer twintig jaar terug was in de tijd. Aan de bar zat een man. Die zei vriendelijk goedenavond en babbelde nog wat. Ik vroeg hem hoe hij heette, en toen hij zijn naam zei vroeg ik of hij mij nog kende. Ja, hij herkende me nog wel. Aan de tafel zat een man en die vroeg of ik diegene was die toen met Pepijn (ex-vriendje) was. En toen was het ijs gebroken. Ik vroeg natuurlijk hoe het met die, die en die ging.... Bij de meesten hoorde ik dat ze inmiddels al overleden waren. Toen vroeg ik of ze Willem ook nog kenden. En ja hoor, die kende ze nog wel. Er hing zelfs een foto aan de muur waar hij ook op stond. Er ging heel wat door me heen toen ik hem op die foto zag staan, hij was nl. een heel lieve jongen, maar ik wilde mijn vrijheid toen. Willem was destijds mijn vriend waarmee ik van Den Bosch naar Neer verhuisde en later naar Roermond waar we de gelukkige bewoners van het huis werden wat ik hierboven beschreven had. (Jammer genoeg was ik vergeten een foto er van te maken). De vrouw acher de bar, Magda, kende Willem ook en zei dat hij regelmatig in het café kwam. Ik heb haar toen gevraagd of ze een bericht voor hem achter kon laten met mijn telefoonnummer erbij. Rond een uur of 11 zijn we weer huiswaarts gegaan. Ik heb toen nog snel even een foto gemaakt van het stadhuis.

Het was een heel fijne avond, lekker gezellig met Manuela erbij, maar genoeg is genoeg. Ik kreeg in het café al ontzettende rugpijn, maar ik durfde geen pijnstillers te nemen omdat ik wat alcohol had gedronken, maar wilde niet gelijk al naar huis, dit wilde ik graag en dat zou me ook niet afgepakt worden.
We hadden een stukje omgereden, mijn schuld want we hadden links moeten gaan ipv rechts hahaha, we waren al een paar kilometer van Weert af voordat we er achter kwamen. Dus hadden we niet alleen sightseeing in Roermond, maar ook een stukje noord-limburg hahahahaha.
Eénmaal thuis bij Manuela heb ik alsnog al mijn tabletten geslikt, maar helaas bleef de pijn. Elke keer als ik indoezelde werd ik weer wakker van de pijn. Op een gegeven moment heb ik maar een palladon gepakt en hèhè eindelijk...... om half zeven sliep ik eindelijk in voor een paar uurtjes. Ik heb toen tot half 4 geslapen. Manuela had me toen thuis afgezet en zou me rond half 7 weer halen omdat ik nog wat boodschappen moest doen. En om half 6 ben ik thuis toch weer in slaap gevallen totdat de bel ging om half 8. Het was een beetje uitgelopen bij Manuela dus gingen we snel even naar Albert Hein om een brood te halen en verder nog naar Duitsland om nog meer boodschappen te halen. Ik was wel heel bij dat ik thuis was... Manuela is later nog even terug gekomen om Flicka uit te laten, want dat was toch even te veel voor mij. En vandaag komt Amal eindelijk weer eens op bezoek. Want elke keer als we wat af wilden spreken lukte het niet. Er kwam altijd wat tussen. Maar nu komt ze toch. Ik ben heel blij dat k Manuela en Amal weer wat vaker zie. Met Manuela is het uiteindelijk ook goed gekomen, het bleek gelukkig geen tia te zijn, maar een gezichtsverlamming (zie de log van 4 juli). Sarah heeft dit 1,5 jaar geleden ook meegemaakt en het bleek door een virus te komen. Alleen konden ze niet zeggen welke.....
Zo, mijn ogen beginnen gelukkig eindelijk weer dicht te vallen (ik heb inmiddels al twee uur over deze log gedaan pffff, maar wilde hem af hebben.), dus ga ik maar lekker slapen. Eerst ga ik mijn tabletten slikken, het is wel wat vroeg, maar ik kan het me niet veroorloven om weer een flinke pijnaanval te krijgen want dit was al de tweede van deze week. Echt afschuwelijk. Ik had van de week bijna Manuela gebeld om te vragen of ze voor mij even naar een coffeeshop wilde gaan om een weedjoint te halen. Maar toch maar niet gedaan, want voor het zelfde geld raak ik dan helemaal in paniek. Want ik heb vanaf deze week ook geregeld angstaanvallen. Ook huil ik heel veel omdat ik mijn kinderen niet in de steek wil laten. Grrrr wat haat ik deze ziekte!!! Ik durf niet meer alleen te zijn 's nachts. En maandag komt Petra (ook werkzaam bij omnizorg en doet voornamelijk slaapdiensten) om kennis te maken en vervolgens te starten met slaapdienst. Omdat de tumor ook mijn lever in aan het groeien is ben ik heel bang voor bloedingen. En ik wil niet dat ik dan alleen met de kids ben als zoiets voorvalt. Ook moet ik de dokter bellen om te kijken hoe ik met die angstaanvallen om kan gaan, want ik wil niet dat het mijn leven gaat beheersen. Het is heel reeel dat zoiets kan gebeuren en maak ik me toch flink zorgen.
Aankomende donderdag heb ik weer een ct-scan. Ik slik dan inmiddels 6 weken Tarceva. Ik ben heel benieuwd wat er uit komt, maar wil het eigenlijk ook liever niet horen. Ik voel dat de tumor toch verder is gegroeid, en misschien dat er nog wel uitzaaiingen er bij zijn gekomen. En als dat zo is, dan ben ik totally uitbehandeld.... Ik hoop dat mijn intuitie het deze keer heel erg mis heeft.... maar ik ben er bang voor..
Eind van volgende week krijg ik ook een ziekenhuisbed voor binnen, bij het raam zodat ik ook naar buiten kan kijken....

Ohjee, het is inmiddels al kwart voor zeven. Bekant 3 uur aan deze log gewerkt zeg! Ik ga Flicka maar eerst uitlaten voordat ik een gat in de dag slaap. Oeioei, ik wil niet dat mijn ritme gaat veranderen. Ik zal morgen maar wat strenger voor mezelf worden en niet gaan liggen als ik moe ben, want anders slaap ik 's nachts misschien weer niet en dat wil ik niet hoor!! Ik wens in ieder geval iedereen een heel fijne zondag toe! Liefs en knuffies, Silvia

P.s. Willem had me al gebeld, jippie! Maar het lullige was dat ik sliep en de telefoon op stil had staan. Maar vanavond ga ik hem bellen. Oh wat leuk zeg, ik hoop hem binnenkort weer eens te kunnen zien....
Nou, doei doei smak smak