Andere vooruitzichten....

Vanmorgen heb ik onderhand het hele ziekenhuis gezien. Ik moest om 10 voor 11 bloedprikken, en pas om 10 voor 12 bij Dr. Peters zijn. In die tussentijd hadden Audrey en ik nog lekker een broodje gegeten in het restaurantje. Toen nog even naar de kerk om een noveen aan te steken en snel een sigaretje roken in het rokersprieeltje. We kwamen ook maar net op tijd aan bij dr. Peters. Hij vroeg hoe het ging, en ik zei dat het wel slechter ging. Dat vond hij ook, aan mijn gezicht af te lezen.... Ik vertelde hem hoe ik de laatste drie weken ben doorgekomen (sommige dingen wist hij al omdat hij uiteraard zaalronde had toen ik in het ziekenhuis lag). Maar ik vertelde hem ook dat de pijn weer was toegenomen en dat ik een vermoeden had dat ik uitzaaiingen had. Hij heeft me nagekeken en vroeg me toen of ik deze chemo nog wilde, of liever eerst een scan maken. Dat liet ik me dus geen twee keer zeggen, omdat ik het gevoel had dat het ziektebeeld wat ik heb puur aan de chemo lag. Ik vroeg hem hoe lang het dan zou duren wanneer ik onder de scan kon gaan. Nou, dat was volgende week al, en hij wilde een pet/ct-scan. Dus werd het dinsdag. Als mijn vermoedens juist waren en ik zou uitzaaiingen hebben (in het bot, waar dr. Peters aan dacht) dan zou ik bestraald kunnen worden om de pijn weg te nemen, maar waarschijnlijk ook de uitzaaiingen (als ik dit goed begrepen heb). Ik heb 6 november weer een nieuwe afspraak met hem, en ik moet van tevoren toch bloed prikken omdat er wel kans is dat ik dan toch chemo krijg. Hoe en wat en of het dezelfde chemo is weet ik nog niet.
Dr. Peters deed heel vriendelijk en ik kreeg eindelijk weer het gevoel dat ik weer voor vol aangezien werd. Dat vind ik toch wel heel fijn, en zo heb ik het ook het liefst, want een aardig woordje kost niets en kan zoveel betekenen voor de ander.
Ook raadde hij me aan om even bij de pijnpoli langs te gaan om te kijken wat er nog gedaan kon worden. Er waren twee mogelijkheden: Een chordotomie, dat houd in dat er in een nekwervel een zenuwbaan zal worden geblokkeerd. Dit is onomkeerbaar. En de complicaties zijn niet mis. Er kan natuurlijk een andere zenuwbaan geraakt worden, maar feit is ook dat je niets meer voelt dus je kunt je verwonden zonder dat je het merkt. Ook kun je er hersenvliesontsteking van krijgen (al komt dit niet vaak voor)Evenwichtsstoornissen (heb ik al lichtelijk). Ik kan krachtverlies in de benen krijgen, dus zomaar komen te vallen. En ik heb al veel mensen gehoord die gevallen zijn en hun heup hebben gebroken. Nee dank je, laat maar. Hij zei me trouwens ook (toen ik vanwege de pijn in het ziekenhuis lag) dat dit eigenlijk bedoeld was voor mensen die eigenlijk opgegeven zijn. Dat zei ik hem ook terug en ik zei dat ik mezelf nog niet had opgegeven. Dus die optie verviel al. (Mocht het echt nodig zijn, kan ik er op terug komen). De tweede mogelijkheid is nog meer morfine, het heet Palladon. En deze liggen nu dus ook in mijn nachtkastje. Ik begin er pas morgen aan omdat ik de eerste tablet in wil nemen als ik klaarwakker ben. Ik weet nl niet hoe ik hier op reageer.

Omdat ik geen chemo kreeg ben ik donderdag maar naar Den Bosch gegaan. Alles goed geregeld, ik krijg mijn spuitjes gezet door de huisarts van mijn moeder. Dus dat is ook een zorg minder. Ik ben ook al heel erg blij dat deze chemo niet doorging. Toen ik in Den Bosch aankwam, stond er al een heel welkomstcomité klaar. Mama was er, Jany, Angelique, Toon, Tony en Isabel, en later kwam Jaanie ook nog eventjes. Ik voelde me net als ik op een feestje was. Gewoon... lekker gelukkig. Het is ook behoorlijk laat geworden (ik snap nu echt niet waar ik die energie vandaan heb hoor, het zal wel aan die dexamethason liggen die ik vanmorgen toch nog heb geslikt).
Saar was ook heel blij dat ze haar familie weer zag. Haar tweede mama en haar 'zusje' Jany. Ja, ik ben weer echt thuis gekomen. Wat een fijn gevoel is dat toch zeg.
Ik heb nu net op de pc weer Paint Shop Pro er op gezet, zodat ik weer wat kan doen van het weekend. (als ik tijd heb heet dat). Hier heb ik vast weer een klein dingetje gemaakt van twee topmodels: Jany en Sarah. Wat een heerlijke meiden zijn het toch, en ze zijn zo dol op elkaar. Dat doet me heel goed. Dat is voor mij een hele zorg minder.
Ik had Tommy vanavond ook nog even gebeld, maar daar ging het ook wel goed mee. Maar toch..... ik mis hem heel erg. Er zijn nog zoveel dingen die ik met hem wil bespreken, maar hij is zo'n gesloten boek. Ik hoop dat ik ooit tot hem door kan breken. Zijn en Saar's geluk gaat me boven alles.

Het wordt echt wel tijd om naar bed te gaan, maar eerst nog de topmodels laten zien, ik ben erg trots op mijn dochter en petekind hihi


Ik ga lekker mijn bedje opzoeken, nog wat lezen, dat doe ik hier graag als ik in bed lig.
Heel veel liefs, Silvia....