Voor mij is het een heel moeilijk punt geweest, zo'n thuiszorg. Niet voor de dames, maar voor mezelf. Bij elke thuishulp meer, zie ik steeds hoe minder zelfstandig dat ik ben aan het worden. En dat is geen prettig gevoel. Alhoewel ik wel heel blij ben dat ik 's nachts niet meer bang hoef te zijn om alleen de nacht door te hoeven brengen. Er is altijd wel een engel van een thuishulp die dan over me waakt.
Ik ben altijd heel zelfstandig geweest. Alles wat ik zelf kon doen, liet ik dan ook niet over aan een ander.
En nu..... tsja... het is zo moeilijk om te zeggen dat het steeds slechter gaat. Steeds meer moet ik uit handen geven. En ik ben heel erg eigenwijs. Nog steeds heb ik het motto: Als ik het zelf kan, dan doe ik het ook. Ik zou graag willen dat ik sterke en opgewekte blogs kon blijven schrijven, maar dat gaat nu eenmaal niet meer zo goed.
Mijn pleisters zijn inmiddels opgehoogd naar 500 mg, en daarbij slik ik nog de nodige opiaten om de pijn te onderdrukken, dan nog de gewone pijnstillers die tevens mijn koorts (wat ik ook erg vaak heb) onderdrukken.
Sommige pijnen blijven nu continu zeuren. Sinds een paar weken heb ik ontiegelijk veel last van mijn rechterschouder. Daar is niets aan te doen, de pijn dringt gewoon door alle pijnmedicatie heen. En moet ik gewoon altijd op mijn rug of op mijn linkerzij slapen. Nu heb ik drie schatten van vrouwen die over me waken dat ik dus niet te lang op mijn rechterzijde zal blijven liggen.
Toch was het in het begin heel moeilijk om iemand in huis te hebben, als je slaapt ben je veel kwetsbaarder. Maar dat gevoel ben ik gelukkig nu kwijt. Hoe kan het ook anders met die Florence Nightingales die rond mijn bed zwieren en zweven.
Het is inmiddels 28 februari, en ik doe al vier dagen over deze log. Ik wil zo graag, maar het gaat niet altijd. Het liefst zou ik elke dag wel weer een beetje willen schrijven, maar dat lukt niet. Als ik 's avonds wil schrijven, dan vallen mijn ogen al dicht als ik het geschrevene van deze log eerst nog even teruglees. Maar nu is het nog ochtend en maak deze log af.
Wat ik kan zeggen: Lang leve de thuiszorg!
Ik weet wel dat ik het goed getroffen heb, en dat dit niet overal zo is. En dat vind ik zo jammer. De thuiszorg waar ik bij zit is heel sociaal en kijken er niet op als ze 5 minuten langer moeten blijven als ik nog niet klaar ben met mijn verhaal te vertellen of als ze nog even snel Flicka uitlaten. En aan deze thuiszorg zouden menige thuiszorg een voorbeeld aan kunnen nemen. Bij hun voel ik me nog steeds mens, terwijl ik hier voor een thuiszorg had die me zag als nummer......
Liefs en een warme knuffel, Silvia
8 opmerkingen:
Hey lieve Sylvia,
Fijn weer een berichtje van je te lezen. Ja, het is heel moeilijk om dingen die je zelf altijd gedaan hebt uit handen te moeten geven. Maar soms is het beter, om meer tijd over te houden voor dingen die nog belangrijker zijn. Ik hoop dat de pijn nog wat wil zakken, dan voel je jezelf ook weer wat beter.
Veel sterkte,
Liefs en een dikke knuffel.
Marjolijn.
Lieve Silvia,
Fijn om toch weer iets van je te horen. Ik denk elke dag wel even aan je en snap maar al te goed dat het zwaar voor je is. Wat ontzettend fijn om te horen dat je zoveel goeie zorg om je heen hebt en je jezelf er ook steeds beter aan over kan geven.
Een lieve dikke digitale hug voor jou.
Liefs
Gaby
hey silly
fijn om weer wat van je te lezen..
jammer dat je zoveel pijn hebt en dat die niet te bestrijden is...
gelukkig heb je goede thuiszorg die ( ondanks je zelfstandigheid) toch op jou manier veel uit je handen nemen....
ik kan wel gaan roepen "geniet" enz enz maar kan je echt genieten als je zoveel pijn en slaap hebt?
het enige wat ik kan doen is bidden en hopen met me kaarsjes en wierook dat vele wensen die voor jou zijn bedoeld ook daadwerkelijk uitkomen....
liefs en n warme groet oet de baandert
He lieve Silly,
ik kijk toch maar geregeld op je blog en zo zie je, dan tref ik je toch weer hier. Fijn toch om op deze manier iets van je te horen, ook al begrijp ik heel goed dat het inmiddels een hele klus voor je is om te typen.
Sil meid ik zou zeggen, niet zo eigenwijs, want al die hulp is er juist, zodat jij je energie in de voor jou op dat moment andere, goede dingen nog kunt steken. Het is ook heel moeilijk denk ik om je daar aan over te geven, maar wijffie doen.
Ik vind het erg voor je, dat de pijn niet onder controle te krijgen is.
Mooi dat jij zoveel lieve mensen om je heen hebt lopen, want dat is goud waard voor jou op het moment.
Heel veel liefs en knuffels XXX Carla
Lieve Silvia ,
Fijn om wat van je te lezen ,ik denk regelmatig aan je.
Ja ,moeilijk als je merkt dat je achteruit gaat ,wel fijn dat alles zo goed geregeld is. Dat is wel heel erg belangrijk.
Veel sterkte ,liefs hendrike
Hallo Silvia
Blij dat we weer even lezen hoe het met je gaat.
Fijn dat je zo'n goede hulpen om je heen hebt.Hopenlijk gaat de pijn toch eens wat minder worden.
Sterkte dikke knuffel
J en J
Ha , die sil :)
Twas gisteren bij jou toch best wel gezellig hoor , ondanks dat je zo vermoeid was hadden we toch leuke gesprekken ...(vooral over Corky Wilders, hahaha)
Thanx nog voor dat overheerlijke chocolaatje van Rouseau .... *kheb er gelijk wel weer een extra vetrol bij ..., maar ja ...hahaha*
Ik hoop dat de pijn aan je schouder al wat minder is en dat ze maar gauw iets vinden tegen al die pijntjes die jou lichaam teisteren....
Anyway ..... keep it up !!!
en we spreken ons weer ....
XXX
Chance
Het is fijn om weer wat van je te lezen. Ook bij mij ben je dagelijks in mijn gedachten. Vind het erg rot voor je dat je zoveel pijn hebt en dat de pijnmedicatie niet helpt hier tegen.Hopelijk wordt de pijn toch minder. Sterkte!
Liefs,
Jacqueline
Een reactie posten