Er is een tijd van komen en een tijd van gaan....

Hoe blij je kan zijn dat een dierbare een tijdje bij je is, zo verdrietig en leeg kun je je voelen als die dierbare weer weggaat. Ook al weet je dat je die persoon toch wel weer zal zien.....
Angelique vertrekt vanmiddag weer naar het bourgondische brabant toe en ik heb er nu al de hele nacht niet van kunnen slapen.
Het was de eerste keer dat ze hier hadden gelogeerd, en dat was zo ontzettend fijn. Maarja.... ze kan haar huishouden in Den Bosch ook niet in de steek laten. Ze kan haar dochter (die niet mee kon komen omdat ze naar school moest) ook niet te lang alleen laten, want dan krijgen ze allemaal heimwee naar elkaar.
Maar ik ben heel blij met deze afgelopen dagen, die gevuld waren met (helaas voor mij) slapen, maar ook veel kletsen, en lekker wat winkelen (lekkere thee kopen bij de aldi in Duitsland) en 's nachts de nachtdienst wakker houden met ons geratel hahahaha. En dat neemt niemand ons meer af.
Ik heb een gedichtje voor haar, mijn grootste vriendin, geschreven, wat uitdrukking geeft aan mijn gevoel naar haar toe, ze behoort dan ook tot één van de belangrijkste mensen in mijn leven..



Angelique, mijn lieve zus

Ik wil je even zeggen, dat ik heel erg blij met je ben.
Al zeg ik het dan wel niet met zoveel woorden,
ik doe het heel gewoontjes met mijn (digitale) pen.

De oudste ben je, en op zich lijkt dat niet zo bijzonder,
maar weet één ding wel, dat ik je enorm bewonder,
om je geduld, je goede zin en je vaak goede raad.

Je bent altijd opgewekt, en maakt tijd voor iedereen,
ik er heel erg trots op om jou zusje te zijn.
Want zo eentje als jij, zo is er maar één!

Ja, voor nu en voor altijd, we zijn twee zussen,
en niets of niemand komt daar tussen…

Lieve Angelique, I love you....bedankt……

En dan nu weer over op de orde van de dag...
Gisteren ben ik in het ziekenhuis geweest, en het begon al goed. Ik meldde me aan bij de receptie en de receptioniste wist me te vertellen dat ik woensdag de afspraak had om 11 uur. Ik zei dat dat echt niet zo was en dat ik donderdag de 24e moest melden. Het zou uitgezocht worden wist ze me te vertellen en of we maar even in de wachtkamer wilde zitten. Daar kwam een andere receptioniste ons halen en ook zij zei dat de afspraak op die woensdag was. Ik heb haar toen mijn afsprakenkaartje laten zien en zei erbij dat zij notabene de receptioniste was geweest die de afspraak had. En toen ze haar eigen handschrift zag, kon ze er ook niets anders meer van maken. Ze zei heel voorzichtig dat de enigste mogelijkheid nog was dat ik maandag terug zou komen. Dat werkte op mij in als een rode lap bij een stier. Ik had sowieso al de hele tijd de stress omdat ik er heilig van overtuigd was dat hij gegroeid zou zijn, aan de hand van de uitbreidende pijn. En toen zei ze dat ze het toch maar even ging overleggen dan. Ik zou bij Dr. Erdkamp of Dr. Jonkers terecht kunnen. En het geluk was met mij dat ik bij Dr. Jonkers terecht kon. Alhoewel ze internist is, kon ze me toch de uitslag geven.
We kwamen binnen in haar kantoor en ze vroeg aan mij hoe het met me ging. En ik zei dat ik tegen haar dat ik dacht dat ZIJ me ging vertellen hoe het met mij ging hahaha. Ze kon er wel om lachen. En ze was wat aan het kijken op de pc en tot mijn allerstomste verbazing zei ze me dat de tumor zich al sinds oktober zich stil hield. Sinds die tijd waren de scans onveranderd gebleven! Maar ik kon dus niet gelijk een gat in de lucht springen, want ik had dat 11 juli ook meegemaakt en daar had ik nog steeds naweeen van. Maar ik was ook erg moe omdat ik weinig geslapen had. Later op de dag, eigenlijk in de avond begon ik me toch steeds opgewekter te voelen door het goede nieuws. Ik kreeg er weer 6 weken bij om dan weer een nieuwe scan te ondergaan.
Ik was er heilig van overtuigd dat de tumor weer gegroeid was, want de pijn had zich in die tijd zich meer uitgebreid. Maar Dr. Jonkers kon verder geen afwijkingen vinden aan de hand van de foto's. Ik vroeg haar of zij misschien wist hoe het kwam dat ik toch beduidend meer pijn had gekregen de laatste weken, maar zij moest me helaas een antwoord schuldig blijven.
Ik was afgelopen dinsdag wel bij de pijnpoli geweest en daar hebben we het nog gehad over het dichtbranden van de zenuw in mijn nek, zodat ik geen pijn meer zou voelen op mijn rug (maar dus ook geen warm en koud meer zou kunnen voelen!!) Dr. van Dongen zei me dat die optie in ieder geval open bleef, voor het geval dat ik me in een later stadium toch bedenken. Ook het lokaal verdoven van de pijnplekken op mijn rug bracht de nodige consequenties met zich mee. Want ze zouden dan op die plek alcohol in de bloedvaten spuiten en die bloedvaatjes zouden hierdoor behoorlijk worden beschadigd. Dus dit was ook geen optie.
Hij keek naar de medicijnen die ik slikte en zag dat ik Palladon SR slikte en vroeg me hoeveel ik daar van slikte. Ik zei dat dat alleen was als ik echt veel pijn had. Maar nu kwam ik er dus achter dat die SR stond voor Slow Release! Geen wonder dat ik dus dacht dat ze niet hielpen. Hij heeft me nu Palladon IR voorgeschreven, en de IR staat voor Immidiately Release, dus deze was de snelwerkende morfine die ik al die tijd al gehad dacht te hebben. Maar goed, ik heb ze nu, dus nu kan de pijn nog effectiever bestreden worden. Ik heb van de week een paar heftige stress-situaties meegemaakt en ben er daardoor ook achter gekomen dat dit ook een aanleiding was om een acute pijnaanval te krijgen. Nu was ik wel ontzettend blij dat mijn zus en de nachtdienst er was en dat ik niet alleen met de pijn zat.
Ik was gisteren ook nog eventjes snel naar het ziekenhuisrestaurantje gegaan om het goede nieuws aan Janine te vertellen, maar we konden helaas geen koffie daar drinken omdat de parkeermeter al te laat was (omdat ik bij de afdeling oncologie 3 kwartier tot een uur heb kunnen wachten voordat ze me verder konden helpen!!) Volgende keer beter Janine!

Inmiddels zijn Toon en Angelique alweer naar Den Bosch vertrokken en ben ik maar heel ijverig verder gegaan met mijn weblog zodat ik niet na hoef te denken. Het is gelijk zo stil hier, terwijl het hele rustige mensen zijn. Maar ik mis ze nu al... Hellup, het wordt eigenlijk hoog tijd om daar naar toe te verkassen, maar dat gaat niet vanwege Tommy. Volgend schooljaar zou eventueel wel kunnen omdat hij dan naar de Rooipannen in Eindhoven verder gaat leren. En Den Bosch ligt dichterbij Eindhoven dan Sittard... Maar ja, het is nog niet zo ver en we zien het dan allemaal wel weer.

Zooooo, ik heb er alweer een hele lange blog van gemaakt zeg. Maar ik had nog zoveel te schrijven. En niet alleen in mijn weblog, maar ook in mijn eigen privédagboek. Een dagboek waar alleen de kids en Angelique het recht later hebben om dat te lezen. Want sommige dingen zijn te privé om hier neer te schrijven.

Ik wens iedereen een superfijn weekend toe! Liefs, Silvia (die weer een klein lichtpuntje aan de horizon ziet stralen!)

..................

Dit liedje speelt eigenlijk al maanden in mijn hoofd. De tekst klopt niet helemaal, want er is geen "hij" in mijn leven, er is wel een kreng in mijn leven, die langzamerhand de overhand krijgt. Maar de rest klopt wel, ik ben het gewoon eventjes moe.... en heel wanhopig....
Maar ondanks dat, heel veel knuffels, love you allemaal, liefs Silvia



Een stukje tekst wat voor mij een stukje verwoord, maar niet helemaal precies maar wat ik eigenlijk aan wil geven is dat ik me heel alleen voel met mijn ziekte en dat ik me net zo gefrustreerd en wanhopig voel als de mensen die me zo ontzettend graag willen helpen..... Het is hier zo eenzaam... Ik heb de tekst een beetje aangepast...

Laat me alleen, alleen met al m'n verdriet
't Is beter dat ik nu geen mensen zie
Niemand, niemand, niemand die me troosten kan
Ik verloor m'n toekomst en m'n doel
Laat me alleen, alleen met al m'n verdriet
Een glimlach, dat wordt pure parodie
Iemand, iemand, iemand die gelukkig was
En verloor, begrijpt wat ik nu voel

Je bet een sterke vrouw
Dat zegt iedereen in mijn omgeving
Maar ik weet: dat is niet helemaal waar
Deze tranen drogen niet
Dit gevoel gaat nooit voorbij
Want verdriet om de liefde voor mijn kinderen
Is nu te zwaar om mee te dragen
Omdat ik weet dat eens de dag komt,
dat ik ze het in dit leven niet meer kan laten voelen en zien...

Laat me alleen, zeur niet tegen mij
Ik mis mezelf, de oude Silly, de wond is nog te vers
Als ik alleen ben voel ik het verlies steeds dichtbij komen

P.s. vanochtend is mijn ziekenhuisbed gekomen met een vezelmatras. Ik hoop dat deze de pijn ook wat zal verlichten. Het is niet zo dat ik mijn leven nu helemaal zwart zie, want dit bed bijv. is ook heel fijn om te hebben (dus toch positief), alhoewel het ook weer een stukje definitiever lijkt (het negatieve ervan)..... Ik hoop dat ik er goed op kan slapen, dan is dat stukje negativiteit in me weer omgedraaid in positiviteit.

Nog één nachtje slapen.....

En dan krijg ik weer een scan. Ik ben sinds gisterenavond dat vieze drankje weer aan het drinken. En volgens mij is het een bijwerking van de Tarceva, maar mijn hele tong is nu rauw. Ik had daar al wel eerder last, maar nu lijkt het des te erger worden met dat drankje. Gelukkig is morgen alles weer voorbij.
Sinds twee dagen heb ik ook slaapdienst in huis. Van 23:00 tot 07:00 is er dan iemand in huis zodat ik niet alleen met de kids ben. Het geeft me wel een heel fijn gevoel. Want voor hetzelfde geld loopt het ineens allemaal mis. Want ook begint de pijn zich uit te breiden, en dat is voor mij een teken dat de tumor aan het groeien is. En de pijn komt nu toch steeds sneller terug.
Ik heb gelukkig voor volgende week dinsdag een afspraak op de pijnpoli, zodat mijn pijnmedicatie bijgespijkerd kan worden.
Er zijn nu ook vaker dagen dat ik het niet meer zie zitten. Niet dat ik de hoop verloren heb, maar ik ben gewoon zo moe van het vechten. Al negen maanden lang is het niets anders dan voorzichtig zijn, vechten tegen de kanker, alle bijwerkingen van de chemo's maar voor lief nemen... En dan nog proberen een goede moeder te zijn (blijven), terwijl ik niet eens genoeg energie heb om met mezelf in het reine te komen.... Af en toe is het gewoon heel bitter en wrang.
Willem heeft me zaterdags al gebeld, maar helaas had ik mijn telefoon op stil staan. Ik heb hem maandag eindelijk te pakken gekregen en hebben we een uur aan de telefoon gehangen. Maar op een gegeven moment was ik zo moe dat ik maar heb afgehaakt. Ik vond het wel jammer, want ik vond het heel fijn om weer een stem uit het 'verleden' te horen. En als ik het achteraf allemaal bekijk heb ik toch aan Willem een hele lieve vriend gehad, maar ja, ik was een eigenwijs en volgens mij ben ik dat nog steeds. Ik neem niet snel iets zomaar klakkeloos aan (denkende aan de oncoloog bijv.) en probeer zelf ook altijd mee te denken en creatief te zijn. Ten slotte ken ik mijn lichaam het beste, dus wil ik af en toe wel eens mijn kont tegen de krib aan gooien en lekker eigenwijs zijn.
Ik heb trouwens nog een 'groet uit het verleden' gehad. En daar was/ben ik ook zeer blij mee. Sommige mensen kunnen misschien uit je leven verdwijnen, maar ik heb gemerkt dat ze op een gegeven moment toch weer op kunnen duiken. Gewoon, omdat er toch indrukken zijn achtergelaten. Bij Roel (waarvan ik een lief mailtje heb gekregen) voelde ik het wel zo. Ook al hadden we elkaar 4 jaar niet gezien (en vier jaar geleden was het echt heel stomtoevallig dat we elkaar tegen het lijf aan liepen) toch is hij ook iemand die ik nooit vergeten ben. Dus mijn bezoek aan Roermond is het dubbel en dwars waard geweest.
Het kan trouwens zijn dat ik in herhaling begin te vallen, ik merk dat ik dat met praten ook heb. Ik vind het best wel irritant, maar kan er volgens mij ook niets tegen doen helaas.
Ik ga mijn nestje opzoeken, zodra de nachtwacht er is en hoop dat ik de hele nacht door kan slapen. Want ook dat heb ik de laatste tijd weinig gekund. De afgelopen twee nachten is wel begrijpelijk omdat er toch een vreemd persoon in mijn huis was, en dat zal ook moeten wennen. Maar daar voor had ik ook al wat meer last er van dat ik 's nachts wakker werd.
Ik ben in ieder geval flink moe, en ga nu nog even mijn tabletjes pakken...

Hele dikke knuffels en kusjes, Silvia

Gedichtje...

Mijn lieve nichtje Jany had dit gedichtje in mijn gastenboek geplaatst. Ik vind het een heel mooi gedicht, en ben er ook heel blij mee. Dikke kus voor jou Jany SMAK!
Ik heb altijd wel in God/een kracht gelooft, maar heb nooit in de kerk geloofd. Dit gedicht is puur, zonder poespas. Gewoon het geloven en verder niets, geen materialisme of het kapitalisme.....
Ik heb hem bewerkt met PSP (het was alweer zo lang geleden dat ik iets met PSP had gedaan. Klik op de afbeelding om hem in volledige grootte te kunnen zien..



Liefs en knuffie, Silvia

Roermond...... pijn hebben en bang zijn...

Het is inmiddels alweer vier uur in de morgen. Ik kan de slaap niet vatten. Ohja, er was wel een moment dat mijn ogen dichtvielen, maar ik wilde toch nog even achter de pc kruipen om wat te doen. Zo heb ik al de indexpagina van mijn vakantie gemaakt. Daar ben ik heel blij mee, want ik wil dat verslag gewoon klaar hebben. Ook heb ik er foto's van laten maken bij het kruidvat om er een fotoboek van te maken met tekst en alles er bij. Het was de eerste keer dat ik via internet foto's had besteld. Maar tjee heej, dat is super makkelijk. Daar zal ik vaker gebruik van maken.
Afgelopen vrijdag ben ik met Manuela in Roermond uit gaan eten. Ik wilde nog graag een keertje naar de Italiaan, Da Mauro, gaan. De eigenaar kende ik nog van toen ik zelf 20 jaar geleden in Roermond woonde. Ik heb er zelfs in die tijd nog een paar dagen als afwashulp gewerkt, en hij serveerde toen destijds. Toen we de auto hadden geparkeerd zijn we een klein beetje omgelopen want ik wilde Manuela persé laten zien waar ik gewoond had. Een indrukwekkend statig huis met 8 kamers (4 verdiepingen) dat in 1887 gebouwd is, en onder de monumentenzorg valt. Toen ik er woonde was het precies 100 jaar oud. Het huis was ondergronds verbonden met de kerk die pal tegenover ons huis stond. Het schijnt dat er een wirwar van ondergrondse gangen waren die gebruikt werden in de tweede wereldoorlog. Vroeger woonden er geestelijken in. Ik heb daar met Willem samen gewoond. Ik vond het heel emotioneel om het huis weer te zien.
Het was sowieso heel raar om weer in Roermond te zijn, en toen we het restaurant binnenkwamen, wilde ik ze toch even begroeten. Zelfs Maurice werkt er nog, en was geen spat veranderd (ik vond hem toen een leuk en lekker ding hihi). Helaas was het heel druk, ik had graag even willen kletsen met hun. Maar het loopt goed (toppie gedaan Mark!!), en het eten is er ontzettend lekker. Dus als jullie ooit in Roermond zijn en de magen nog gevuld moeten hebben...... ik beveel het van harte aan.
Nadat we gegeten hadden wilde ik nog even naar Café Locus toe. En, hahaha, sommige dingen veranderen nooit. Het leek bijna alsof ik weer twintig jaar terug was in de tijd. Aan de bar zat een man. Die zei vriendelijk goedenavond en babbelde nog wat. Ik vroeg hem hoe hij heette, en toen hij zijn naam zei vroeg ik of hij mij nog kende. Ja, hij herkende me nog wel. Aan de tafel zat een man en die vroeg of ik diegene was die toen met Pepijn (ex-vriendje) was. En toen was het ijs gebroken. Ik vroeg natuurlijk hoe het met die, die en die ging.... Bij de meesten hoorde ik dat ze inmiddels al overleden waren. Toen vroeg ik of ze Willem ook nog kenden. En ja hoor, die kende ze nog wel. Er hing zelfs een foto aan de muur waar hij ook op stond. Er ging heel wat door me heen toen ik hem op die foto zag staan, hij was nl. een heel lieve jongen, maar ik wilde mijn vrijheid toen. Willem was destijds mijn vriend waarmee ik van Den Bosch naar Neer verhuisde en later naar Roermond waar we de gelukkige bewoners van het huis werden wat ik hierboven beschreven had. (Jammer genoeg was ik vergeten een foto er van te maken). De vrouw acher de bar, Magda, kende Willem ook en zei dat hij regelmatig in het café kwam. Ik heb haar toen gevraagd of ze een bericht voor hem achter kon laten met mijn telefoonnummer erbij. Rond een uur of 11 zijn we weer huiswaarts gegaan. Ik heb toen nog snel even een foto gemaakt van het stadhuis.

Het was een heel fijne avond, lekker gezellig met Manuela erbij, maar genoeg is genoeg. Ik kreeg in het café al ontzettende rugpijn, maar ik durfde geen pijnstillers te nemen omdat ik wat alcohol had gedronken, maar wilde niet gelijk al naar huis, dit wilde ik graag en dat zou me ook niet afgepakt worden.
We hadden een stukje omgereden, mijn schuld want we hadden links moeten gaan ipv rechts hahaha, we waren al een paar kilometer van Weert af voordat we er achter kwamen. Dus hadden we niet alleen sightseeing in Roermond, maar ook een stukje noord-limburg hahahahaha.
Eénmaal thuis bij Manuela heb ik alsnog al mijn tabletten geslikt, maar helaas bleef de pijn. Elke keer als ik indoezelde werd ik weer wakker van de pijn. Op een gegeven moment heb ik maar een palladon gepakt en hèhè eindelijk...... om half zeven sliep ik eindelijk in voor een paar uurtjes. Ik heb toen tot half 4 geslapen. Manuela had me toen thuis afgezet en zou me rond half 7 weer halen omdat ik nog wat boodschappen moest doen. En om half 6 ben ik thuis toch weer in slaap gevallen totdat de bel ging om half 8. Het was een beetje uitgelopen bij Manuela dus gingen we snel even naar Albert Hein om een brood te halen en verder nog naar Duitsland om nog meer boodschappen te halen. Ik was wel heel bij dat ik thuis was... Manuela is later nog even terug gekomen om Flicka uit te laten, want dat was toch even te veel voor mij. En vandaag komt Amal eindelijk weer eens op bezoek. Want elke keer als we wat af wilden spreken lukte het niet. Er kwam altijd wat tussen. Maar nu komt ze toch. Ik ben heel blij dat k Manuela en Amal weer wat vaker zie. Met Manuela is het uiteindelijk ook goed gekomen, het bleek gelukkig geen tia te zijn, maar een gezichtsverlamming (zie de log van 4 juli). Sarah heeft dit 1,5 jaar geleden ook meegemaakt en het bleek door een virus te komen. Alleen konden ze niet zeggen welke.....
Zo, mijn ogen beginnen gelukkig eindelijk weer dicht te vallen (ik heb inmiddels al twee uur over deze log gedaan pffff, maar wilde hem af hebben.), dus ga ik maar lekker slapen. Eerst ga ik mijn tabletten slikken, het is wel wat vroeg, maar ik kan het me niet veroorloven om weer een flinke pijnaanval te krijgen want dit was al de tweede van deze week. Echt afschuwelijk. Ik had van de week bijna Manuela gebeld om te vragen of ze voor mij even naar een coffeeshop wilde gaan om een weedjoint te halen. Maar toch maar niet gedaan, want voor het zelfde geld raak ik dan helemaal in paniek. Want ik heb vanaf deze week ook geregeld angstaanvallen. Ook huil ik heel veel omdat ik mijn kinderen niet in de steek wil laten. Grrrr wat haat ik deze ziekte!!! Ik durf niet meer alleen te zijn 's nachts. En maandag komt Petra (ook werkzaam bij omnizorg en doet voornamelijk slaapdiensten) om kennis te maken en vervolgens te starten met slaapdienst. Omdat de tumor ook mijn lever in aan het groeien is ben ik heel bang voor bloedingen. En ik wil niet dat ik dan alleen met de kids ben als zoiets voorvalt. Ook moet ik de dokter bellen om te kijken hoe ik met die angstaanvallen om kan gaan, want ik wil niet dat het mijn leven gaat beheersen. Het is heel reeel dat zoiets kan gebeuren en maak ik me toch flink zorgen.
Aankomende donderdag heb ik weer een ct-scan. Ik slik dan inmiddels 6 weken Tarceva. Ik ben heel benieuwd wat er uit komt, maar wil het eigenlijk ook liever niet horen. Ik voel dat de tumor toch verder is gegroeid, en misschien dat er nog wel uitzaaiingen er bij zijn gekomen. En als dat zo is, dan ben ik totally uitbehandeld.... Ik hoop dat mijn intuitie het deze keer heel erg mis heeft.... maar ik ben er bang voor..
Eind van volgende week krijg ik ook een ziekenhuisbed voor binnen, bij het raam zodat ik ook naar buiten kan kijken....

Ohjee, het is inmiddels al kwart voor zeven. Bekant 3 uur aan deze log gewerkt zeg! Ik ga Flicka maar eerst uitlaten voordat ik een gat in de dag slaap. Oeioei, ik wil niet dat mijn ritme gaat veranderen. Ik zal morgen maar wat strenger voor mezelf worden en niet gaan liggen als ik moe ben, want anders slaap ik 's nachts misschien weer niet en dat wil ik niet hoor!! Ik wens in ieder geval iedereen een heel fijne zondag toe! Liefs en knuffies, Silvia

P.s. Willem had me al gebeld, jippie! Maar het lullige was dat ik sliep en de telefoon op stil had staan. Maar vanavond ga ik hem bellen. Oh wat leuk zeg, ik hoop hem binnenkort weer eens te kunnen zien....
Nou, doei doei smak smak

Rust in Vrede Marcia....

Vanochtend is een lotgenoot, Marcia, in blogwereld beter bekend als AliasIris in haar slaap overleden. Het ging de laatste tijd vrij snel bergafwaarts...

In juli zou ze samen met haar partner, Raymond, in drie maanden tijd de wereld rond reizen. Helaas werd de reis afgebroken omdat er metastasen waren gevonden in haar hersenen. Ze is toen in Lima nog behandeld (bestraald) en is toen terug gegaan naar Nederland.

Ik ben heel blij dat ik Marcia heb leren kennen, ook al was het via internet. Ik las haar blog regelmatig en moest vaak lachen om haar direkte, onverbloemde uitspraken en haar aanstekelijke humor. Een vrouw met een krachtig karakter....
Ondanks dat ik wel aan zag komen dat het niet meer lang zou duren schokte me het toch heel erg om het bericht te lezen. Het is net alsof er een film wordt afgespeeld. Ik kan me niet voorstellen om ooit nog een bericht van haar te mogen lezen.
Ik heb vannacht niet kunnen slapen en heb veel nagedacht over het 'leven na de dood'. Daar wilde ik eigenlijk een log over schrijven. Maar nu ben ik even helemaal perplex. Vanmorgen ben ik nog snel even aangewipt op haar site om te kijken hoe het met haar was en heb nog een berichtje achter gelaten. Niet wetende dat mijn volgende berichtje vol met verdriet zou zitten.....

Marcia, kanjer, rust in vrede meid. De strijd is gestreden en ik hoop voor je dat daarboven nog geen algeheel rookverbod is.....

Raymond, ik wens jou en de hele familie er omheen heel veel sterkte toe.

Liefs en een hele dikke knuffel, Silvia

Een zonnige dag...

Het is alweer donderdag. De tijd vliegt!
Ik ben alweer anderhalve week in Den Bosch en helaas ga ik morgen weer terug. Eigenlijk wil ik helemaal niet meer terug naar Sittard, ik wil bij mijn eigen familie blijven. Maarja, ik heb mijn leven in Sittard opgebouwd... En ik voel toch dat ik niet helemaal klaar ben voor de grote stap.

Met kerstavond begon het al.. Ik was moe en wilde alleen maar slapen. Dat heb ik dus ook gedaan. Met de eerste kerstdag ben ik heel even er uit gegaan om te douchen en heb een half uurtje binnen gezeten voor te gourmetten. De hele familie was er dus wilde ik er ook bij zijn. Maar na drie kleine stukjes vlees had ik het al gezien. Ik ben toen weer terug naar bed gegaan en ben er toen eigenlijk ook niet meer uit gekomen. Heb tot oudejaarsdag in bed gelegen. Ik had het de hele tijd warm/koud/warm/koud. En ik heb gewoon gehuild van de rillingen en de kou\als ik er weer even uit was. Ook kon ik geen kopje meer omhoog tillen, zo verslapt was ik. En dit had ik in al die maanden nog niet mee gemaakt. Zo vies ziek. Ja, ik voelde me echt heel vies, want ik heb in die dagen niets gegeten. Alleen water gedronken voor de medicijnen. En als ik begon te transpireren, rook ik helemaal naar medicijn. Afschuwelijk gewoon. Maar gelukkig voelde ik me met oudejaarsdag weer wat fitter. Ik had trouwens die dagen dat ik in bed lag helemaal geen pijn.
's Avonds met oudjaar brak ineens de pijn los, terwijl ik mijn pijnmedicatie toch op tijd in had genomen de hele tijd. En de pijn ging niet weg. Dus heb ik met oudjaar ook weer de hele avond in bed gelegen. Pas om 5 voor twaalf ben ik opgestaan om Tommy te bellen (die was inmiddels alweer in Sittard) en om verder iedereen gelukkig nieuwjaar te wensen. Toen begon de pijn ook eindelijk langzaam weg te zakken.
Al met al was het niet de kerstweek waar ik me op had verheugd, maar ik was wel bij mijn familie en dat vond ik het voornaamste.

Het is hier in Den Bosch een heerlijke zonnige dag, ondanks dat het vriest. Ik zit nog lekker in mijn pyama en ben niet van plan om veel te doen. Misschien straks nog even wat Noveenkaarsen halen in de stad en een kaarsje opsteken in de Sint Jan. En misschien nog wat Paint Shop Pro-en. Daar ben ik gisteren weer een beetje mee begonnen. Maar toch merk ik dat ik niet lang achter de pc kan zitten. Ik heb nu gelukkig wel een hele mooie nieuwe laptop, maar ik heb hem in bed nog niet gebruikt, want dan moet ik ook in een bepaalde houding zitten en juist dan voel ik mijn rug en borst goed.....

Ik wens iedereen in ieder geval een hele fijn dag toe!
Liefs en knuffel, Silvia