Ik krabbel weer omhoog!!!!

Ik vind het nog steeds moeilijk te bevatten, wil het ook niet geloven. Mensen die me in 'real life' kennen, willen er ook niet aan. Ik zie er te goed uit voor een kankerpatient. Ik loop nog, praat nog, ben vrij alert, heb mijn haren nog steeds, ben niet vermagerd...... Het gaat er gewoon niet in bij mij. En toch zei de oncoloog het... MAAR.....
Ik heb vandaag gebeld met de arts in Belgie en heb hem de situatie al huilend uitgelegd. Hij vond het moeilijk om er door te telefoon over te praten en zei me zo snel mogelijk naar Belgie te komen. Helaas is hij volgende week de hele week weg, maar zei dat ik 19 november om twaalf uur in Genk kon komen. Dus gloort er toch weer wat hoop aan de horizon. Het feit dat hij me al wilt zien en spreken geeft me weer meer hoop. Natuurlijk kan hij met dezelfde diagnose komen, maar dat weten we alleen als hij de foto's heeft bekeken. Ik vind het supergaaf dat dit allemaal zomaar kan, en zo snel.
Ik ben de hele week al huilerig, en zou willen dat er ipv 60 minuten in een uur, 60 uren in een minuut zouden gaan. Mijn hart breekt bij de gedachte dat Tommy en Sarah zonder mij moeten leven. Het doet zo'n enorme pijn, dat kan ik niet omschrijven en het doet alle pijnen die ik ook heb gevoeld teniet. De oncoloog wilde me niet laten bestralen omdat mijn darmen er zitten en zo. Nou verdomme, ik heb darm zat, dus als er wat beschadigd wordt, dan neem ik dat voor lief. Al zou het een stoma worden. Alles beter dan sterven!!!
Vanmiddag waren Jutta, Marjo en Jeanette van de thuiszorg er om te bespreken hoe het verder moest. Ze gaan in ieder geval meer uren aanvragen. Sarah wordt vanaf aanstaande maandag naar school gebracht en gehaald door Jutta en Marjo. Het lukt me niet om 's morgens op te staan. Ik slaap zo'n 15 tot 20 uur per dag, en als de vermoeidheid toeslaat, dan moet ik maken dat ik in mijn bed kom. Ik kan er niets tegen doen. En ik vind het verschrikkelijk. Maar gelukkig heb ik de goede mensen om me heen die me helpen, en dan heb ik het niet alleen over de thuiszorg. Ik mag me (en ik blijf in herhaling vallen, maar ik kan het niet vaak genoeg zeggen) zegenen met mijn sociale netwerk. Alleen heb ik gemerkt dat ik niets meer hoor van sommige mensen en dat kwetst me best wel. En nu hoorde ik vandaag van Audrey dat sommige mensen me niet meer durven te bellen of te bezoeken omdat ze bang zijn om me te storen of zo.... En dat vind ik heel erg, juist omdat ik het toch nodig heb. Als het me te vermoeiend is of zo, dan kan ik het toch zeggen? Nu moet ik heel eerlijk bekennen dat ik zelf ook niet veel er aan doe om mijn sociale contacten te onderhouden maar dat komt omdat ik zoveel moe ben. Als ik dan wakker ben, dan wil ik er ook voor Saar en Tommy zijn. Maar ik merk dat ik me toch vaker wat alleen voel. Maar het rottige van de situatie is dat ik niets meer kan plannen omdat ik te vaak vermoeid ben.
Eergisteren zijn Manuela en Jacqueline op bezoek geweest, dat deed me heel erg goed. Het is toen ook wat later geworden dan we alle drie gepland hadden. Maar ik was heel blij dat ze gekomen waren. Binnenkort gaat Manuela weer eens couscous maken dus dan ben ik ook van de partij (hoop ik). En gisteren ben ik bij Amal geweest en heb daar weer de overheerlijke marokkaanse kip gegeten. Gelukkig ontbreekt het me niet aan mijn eetlust. Ik begin weer wat aan te komen dus daar ben ik heel blij om.
Vanavond ben ik naar de 'coladisco' gegaan om weer even er uit te zijn. Sarah was er al eerder met Manuela omdat ik met Duveltje naar de dierenarts moest.
Dus ik heb niet echt stil gezeten op de momenten dat ik niet sliep en ben ook blij dat ik toch weer wat dingetjes ondernomen heb, want ik vond het heel frustrerend om alleen maar thuis of bij Audrey te zijn en verder niets meer.
Ik heb vandaag ook nog met de huisarts gesproken, en die komt maandag langs. Ik begin dan ook weer met een nieuwe kuur Iscador. Ik ga dan ook leren hoe ik de spuitjes zelf moet zetten, want ik kan er mee door blijven gaan. Als het goed is zal de vermoeidheid dan ook verminderen, ik hoop daar ook heel sterk op. En ook hoop ik natuurlijk dat mijn geheugen weer wat beter wordt want ook dat is de laatste weken sterk achteruit gegaan.
Maar goed... het is weer een hele blog geworden.. Lieve mensen, ik bedank jullie voor de hartverwarmende reacties hier, en ook in mijn gastenboek. Ik heb ook nog gezien dat ik ontzettend veel email heb gekregen. Ik heb ze nog niet allemaal gelezen maar hoop dat ik dit weekend kan doen en hoop dan ook nog mailtjes te kunnen beantwoorden..... Niet boos zijn als het me niet lukt... Ik teer echt op de reacties die ik krijg en hoop nog veel reacties te krijgen. Het doet me zo goed... af en toe rollen de tranen me zo over de wangen dat ik gewoon weg moet lopen van de pc, niet van verdriet maar omdat ik de warmte van de berichten voel.. En dat doet goed, en ik word er altijd heel emotioneel van.
Ik ga nu weer mijn bedje op zoeken, want ik ben al lang weer over mijn grens heen gegaan, maar wilde toch even wat laten horen.
Ohja, nog bedankt mensen voor het geven van jullie adressen (smak, kus)

Hier nog even twee fotootjes van vanavond van Saar en Melissa, die samen aan het biljarten zijn bij de coladisco :-))




Ik wens iedereen een heel fijn weekend, en warme groetjes, Silvia XXX