Veel gebeurd...

Er is deze week veel gebeurd. Het is begonnen met de breuk met Will vorige week. We kregen onenigheid en toen heeft hij bepaalde uitspraken gedaan die voor mij onvergeeflijk waren. En niet alleen naar mij toe, maar ook naar zijn eigen zoon en naar mijn zus toe. (Wat er is gebeurd doet hier niet terzake, degene die het mogen weten, die weten het).
Ik heb in al die jaren veel van hem geaccepteerd, maar wat vorige week is gebeurd heeft echt de doodsteek gegeven. En ik ben er best van onder de indruk. Waarom het nu net in deze periode moet gebeuren en zo. Hij heeft vier maanden lang vaak (niet altijd dus) voor me klaar gestaan. Maar een mens kan maar tot een bepaalde grens gaan en dan is het op.
Door die gebeurtenis ben ik best wel dieper in de dip komen te zitten dan ik al was. Maar goed, ik sla me er wel door heen. Iets anders is er toch niet, dus ga ik gewoon verder.
Tommy is een paar dagen naar Angelique gegaan om op rust te komen en even afstand te nemen van de situatie. Maar uiteindelijk is hij donderdag toch mee terug gekomen.
Wij waren dus donderdag heel verwachtingsvol naar Marja, de oncoloogverpleegkundige gegaan. En eigenlijk heeft ze ons alleen een datum en de naam van de chirurg gegeven. En gezegd dat nu alleen de bijnier verwijderd wordt. Ze zei ook dat het de laatste keer was dat ik bij haar hoefde te komen en dat nu alles in handen van de chirurg ligt.
Toen ik thuiskwam was ik doodmoe en ben in tranen uitgebarst. Angelique wilde blijven, maar ik wilde alleen zijn. Ik moest dit toch even verwerken. Een kleine maand geleden kon nog alles verwijderd worden en nu praatten ze ineens over alleen de bijnier en het eventueel bestralen van de long. En nu moet ik wachten tot aankomende vrijdag. Dan kan ik bij de chirurg terecht en die zal me dan........ ik weet niet wat er dan zal gebeuren. Ik heb zoveel meegemaakt al in dit ziekenhuis, en snap gewoonweg niet dat ze mensen eerst hoop geven en dan eigenlijk weer een deel hoop wegnemen. Vanaf het begin af aan is het allemaal verwarrend geweest. De één zei dit, de ander dat. En nu weet ik helemaal niet meer waar ik aan toe ben. Marja had 11 juli gezegd dat, als ik eenmaal de ct-scan gehad zou hebben, het in een stroomversnelling zou gaan. En nu moet ik een dikke week wachten voordat ik weet wat en wanneer. Ik vroeg haar hoe het dan zat met mijn long, omdat deze natuurlijk nu verder kan gaan groeien... Ze haalde haar schouders maar een beetje op. Ze kon me daar geen antwoord op geven, alleen dat er drie weken tussen een chemo en een operatie moest zitten. Ze zei me wel dat ik heel uniek was omdat ik geen uitzaaiingen heb in omliggende organen en zo. Dat kwam niet vaak voor. Maar nu krijg ik het idee dat ze eigenlijk zelf niet weten wat ze er mee aan moeten. Ik heb helaas die donderdag ook nog de afspraak met het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis afgezegd. En later kon ik me wel voor mijn kop slaan. Het duurt allemaal te lang, dit had ik (en velen anderen met me) niet verwacht.
Daarbij komt nog bij dat ik veel pijn blijf houden. Vanaf de derde chemo is de pijn niet meer weggegaan. En oke, nu weet ik dat het komt dat de tumor aan het krimpen was/is. Maar een pretje is het niet, want vaker kan ik niet lang achter de pc, lang staan, zitten, elke keer verliggen. Ik slik nu driemaal daag ibuprofen, heb ook nog steeds morfinepleisters. Maar het gaat gewoon niet weg. Gisteren had ik eindelijk een dag dat ik weinig pijn had. Maar nu vandaag is het weer niet te harden. Dan ga ik van vermoeidheid maar slapen, en als ik wakker ben doe ik maar niets. Hoe minder ik doe, des te beter. En dat is voor iemand als ik, die altijd heel actief is geweest, heel frustrerend. Ik heb echt het gevoel dat dat kreng een heel stuk van mijn leven heeft afgepakt. En na vier maanden ben ik gewoon dood en doodmoe. Weet ik niet meer waar ik het zoeken moet.
Ik weet dat het niet het gezelligste logje is wat er is, maar ook dit is Silvia en ook dit moet ik van me aftypen. Ik heb nu wel weer de reacties op actief gezet, eerder kon ik het even niet.
Ik wil toch iedereen een heel fijn en zonnig weekend wensen. En als het even kan, dan ga ik morgen met Saar naar de speeltuin want daar is ze al in weken niet geweest.
Liefs, Silvia