Rustig....

Ik heb vandaag een laptop van het ziekenhuis kunnen lenen tot aankomende vrijdag! Wat super zeg, de secretaresse van de afdeling had het samen met Angelique voor me geregeld, en ik voel me de koningin te rijk! Nu kan ik eindelijk even alles op mijn gemak lezen en een beetje bijwerken.
Voor mij is het heel belangrijk om dingen op te schrijven omdat ik veel heel snel vergeet. En soms is het best moeilijk, omdat ik niet altijd de gelegenheid heb om te kunnen schrijven.
Afgelopen vrijdagavond ben ik helemaal ingestort 's avonds... Ik wist gewoon niet meer wat ik moest. Ik was bij Anneke, en Marie en Anjo waren ook gekomen omdat ik hun alledrie tegelijk het slechte nieuws wilde vertellen. Op een gegeven moment belde Audrey op en die is toen ook nog gekomen. Ik had inmiddels ook alweer koorts gekregen en we zaten eigenlijk te bespreken wat er ging gebeuren, want het ging niet meer..... En tja, toen ben ik op een gegeven moment opgestaan en ben weggelopen. Ik kon niet meer. Wist niet meer wat ik moest doen. Wist niet meer waar ik naar toe moest, en voelde me gebroken. Ik voelde me machteloos omdat er zoveel mensen waren die machteloos toekeken dat het slechter met me ging, en daardoor ging ik me ook machteloos voelen omdat ik zo erg met hun meevoelde, en ook juist niets kon doen. Ik werd gewoon verscheurd door de pijn, hartepijn. En ook het feit mijn kids me weer konden gaan verliezen, die gedachte was(is) gewoonweg ondraaglijk.
De vier musketiers (Anjo, Audrey, Marie en Anneke) hebben er toen voor gezorgd dat ik weer opgenomen werd. Ik wilde zelf niet meer, want ik had genoeg er van, en er werd toch niet echt veel tegen de pijn gedaan, maar met heel veel overredingskracht was het ze gelukt. En nu ben ik ze er achteraf heel dankbaar voor. Want het geluk wilde dat er een dokter was die zei dat dit zo niet verder kon en dat ze ging zorgen dat een pijnteam kwam. Dit was de eerste keer dat ik op de eerste hulp kwam met het gevoel dat er toch iemand me serieus nam hier. Dr. Krekels nam ook echt de tijd voor me en luisterde goed. Ze is daarna nog op de afdeling geweest en ze zei me dat ze dingen voor me wilde regelen, maar niets kon beloven. En dat vond ik heel fijn om te horen. En ze heeft woord gehouden. Er zijn nu dingetjes geregeld, het is alleen jammer geweest dat ik haar niet eerder ben tegengekomen, want ik merk aan mezelf dat ik nu heel erg op de tijd let. Mijn tijd wordt steeds kostbaarder...
Het weekend heb ik vrij rustig doorgebracht. Ik ben gisteren naar de mis van het ziekenhuis geweest. Ik wilde dat graag een keertje doen, zodoende...
Gisterenavond belde Janny, mijn nichtje mij onverwacht op. Maar wat een verrassing was dat. We hebben wel zeker dik een uur aan de telefoon gehangen. Over van alles hebben we het gehad. En als ik binnenkort naar Den Bosch toe ga, dan ga ik zeer zeker een bakkie koffie bij haar drinken.
Afgelopen nacht heb ik heel slecht geslapen. Ten eerste vroeg ik mijn morfinespuitje en die kreeg ik maar niet, toen ben ik maar in slaap gevallen. Toen na een paar uurtjes wakker werd van de pijn bleek ik nog rechtop te zitten en bed. En ik was te moe om het hoofdeinde te laten zakken, dus had ik me zo klein mogelijk gemaakt en had daardoor maar 2/3 deel het bed in gebruik. Zonder dekbed op of niets. Vanmorgen werd ik dus gebroken wakker. Ik heb zo rond 11 uur geslapen en op een gegeven moment stond Angelique voor mijn neus met Toon en ons Jane. Was weer supergezellig. Ook Auke kwam binnenwaaien, en toen Cerony nog eens! Het was leuk, maar weer veel te vermoeiend voor mij. Ik ben dan ook een doos ook he, ipv dat ik op een bepaald moment zeg: Nu ga ik rusten!, blijf ik gewoon zitten en doe net of niets aan de hand is. Vanavond dus ook weer... Ik ben moe, maar blijf toch gezellig erbij zitten. Nu heb ik met mezelf afgesproken dat ik erg duidelijk ga worden en niet meer over mijn grenzen heen ga, want dat komt mijn revalidatie ook niet ten goede. Ik heb dat net ook tegen een verpleegster gezegd. Ze vinden hier sowieso dat ik te veel van de afdeling weg ben. Maar dat komt ook omdat ik het soms te druk vind op mijn kamertje. De buurvrouw heeft dan zoveel bezoek, die dan heel luiddruchtig praten, zodat ik zelfs mijn eigen gedachten niet meer kan horen... Dus loop ik maar weg dan.... En ik heb me niet altijd gemeld als ik wegging..... Nu doe ik het dus wel, anders weten ze niet waar ik ben.
Vanavond was Audrey nog geweest met Saar, Raymond, Jason, Tommy en........ Sjproet en Plop!! Twee poezekinders van Auke! Och wat wareb ze weer lief en lekker relaxed. Denise van Anjo wilde gelijk ook zo'n poesje. hahahaha. Ja het is ook zo lief om te zien. Op een gegeven moment is iedereen gegaan, en toen heb ik nog even lekker met Marie een bak koffie gedronken in de 'kantine' (zoals Saar het noemt hahahaha) en daarna nog even een sigaretje gerookt en toen heeft Marie me langzaamaan mee naar boven genomen. Onderweg kwamen we Angelique nog tegen (ut medje van de beveiliging ;-). Dus nog meer klessebessen hahahahaha. Toen ik erug kwam op de afdeling merkte ik het wel dat ze het niet zo op prijs stelden dat ik zo lag weg was gebleven.......
Ik zal morgen proberen mijn leven te beteren ....
Mijn oogjes vallen bijna toe..... dat is een teken dat ik moet gaan rusten. Zak da na doen dan ook he hihihihihihi.
Leuk Marij, dat ik de groeten krijg van Erik, daar stond ik dus even met mijn mond voor tandjes (en drop ertussen hhihihihi). Zoiets had ik niet verwacht. Maar vind het wel leuk.
Lieve mensen, ik wens jullie een heel goede nachtrust en een morgen weer gezond op <:-)
Dikke knuf, Silly