Klavertje vier....

Vorige week vrijdag liep ik in het park, en ik voelde me heel down. Ik had die dag te horen gekregen dat het hoogstwaarschijnlijk allemaal veel erger was dan ze me eerder hadden verteld.
Ik liep dus door het park en vroeg God in gedachten om een teken. In de vorm van een klavertje vier. Maar niks hoor, die dag geen klavertje vier.
Toen ik Sarah vanmorgen naar school bracht, toen vond ik er eentje! Hij is niet helemaal volmaakt, maar dat maakt niets uit. Ik zie het toch als een teken van God.
Als je goed kijkt, dan zie je op het rechterblaadje bovenaan ook nog een klein energiebolletje zitten.







Het zijn de kleine dingen die het leven zo mooi maken.
Anderzijds voel ik me vandaag ook heel verdrietig. Saar vroeg me vanmorgen of ze vandaag ook nog bij mij zou slapen. En ik zei tuurlijk! Maar morgen ga je weer eventjes naar Audrey. En toen vroeg ze waarom ze niet meer bij mij mocht zijn... Dat sneed zo in mijn hart. De tranen rollen nu ook over mijn wangen. Ik heb haar gezegd dat ze zeker weer bij mij komt, maar dat ik even een paar daagjes naar Angelique toe ga en dat zij naar school toe moet. Ik had haar gisteren ook gezegd dat ik op mijn verjaardag naar het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis toe ging in Amsterdam. En toen dacht ze ook dat ik daar moest blijven. Ik heb haar toen uitgelegd dat ze alleen gaan kijken of zij mij wel beter kunnen maken.
Op die momenten haat ik deze rotziekte echt! Want niet alleen mijn leven zit vol onzekerheden nu, maar ook die van mijn kids en van de mensen die van me houden en me nog lang hier willen hebben. Tommy en Sarah nemen het toch wel goed op, dat gelukkig wel. Maar nu is het nog niet echt zichtbaar bij mij, en ik hoop dat dat nog lang zo zal blijven. Ze houden wel rekening met me, en beseffen dat hun moeder ernstig ziek is. Ik had ze helaas iets heel anders mee willen geven voor later. En ik ben blij met elke dag, maar niemand kan het gevoel bij mij wegnemen van het zwaard van damocles wat op me rust. Ik kan natuurlijk morgen ook onder een auto komen, maar dat is iets waar je eigenlijk niet echt over nadenkt. Maar als je ernstig ziek word, dan ga je wel nadenken over het leven. Echt, af en toe is life a bitch!!!
Liefs, Silvia