Ik wil deze blog even heel kort houden. Ik heb vrijdag de chirurg gesproken, er blijkt nu ineens veel meer aan de hand te zijn en dat er van het begin af aan ook vlekken in de lever te zien waren, waarvan sommige verdwenen/gekrompen zijn op de foto's van de tweede petscan. Ik loop inmiddels al weken, zo niet maanden te zeuren over mijn lever. Raar dat ik er nu pas iets van hoor. Ook is het zo dat ik ook nog een kijkoperatie zou moeten krijgen willen ze zeker weten dat ik uitzaaiingen heb in de lymfen bij de longen (ruggenwervel of borstkas). Dus mijn hoop is dus helemaal met de grond gelijk gemaakt, en is de diagnose nog hetzelfde als 10 april, met nog wat extra's zelfs. Ik ga dus never nooit meer naar Marja Portz toe, want al was misschien was het haar bedoeling niet, maar als ze niet weet dat er nog meer kon zijn, had ze haar mond moeten houden en me 11 juli geen hoop moeten geven. Dit vind ik gewoon bizar en beestachtig!
Verder lig ik sinds vrijdagavond weer in het ziekenhuis, alweer vanwege pijnbestrijding, maar nu gaan ze er echt iets aan doen. Maar omdat ik nu best wel moe ben, wil ik in een latere log verder over de gang van zaken uitwijden.
Wel kan ik zeggen dat ik helemaal op ben, en dat ik door al die grove fouten behoorlijk de weg kwijt ben en weinig vertrouwen nog heb in dit ziekenhuis. En er zijn gelukkig heel veel mensen hier in het ziekenhuis die heel aardig zijn en die me heel goed opvangen/met me meeleven. Heel erg bedankt aan de verpleging, baliemedewerkers ;-) en bewaking.
Ik vind het alleen jammer dat juist de gespecialiseerde zorg zo laks met de mensen hier om gaan. Nog fftjes en dan ga ik naar het AVL! En ik verwacht niets, maar kan alleen maar hopen!
Liefs, Silvia
Jane, bedankt voor je ruggensteuntje, maar ik krijg hem ook niet open... :-(
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
7 opmerkingen:
sjattie
geef de moed niet op door al die rot dingen die je meemaakt.
tis oneerlijk en zelf gemeen om je hoop te geven en het weer af te pakken, maar toch er kan nog van alles gebeuren...de wonderen zijn de wereld nog niet uit.
zodra de pijn onder ontrole is , kan en moet je echt weer heel positief gaan denken.
blijven hopen en zeker niet de moed opgeven
zet je angsten aan de kant en zorg en denk niet meer teveel aan anderen maar nu echt aan jezelf
sorry ff hard zijn....jij wil beter worden dus vecht er weer met volle kracht voor
en wij ...familie naasten vrienden en heel veel bekenden helpen je mee jezelf sterk te houden.
be strong super silly
hele dikke kussss audrey
Hoi Silvia,
Wat een grote wirwar.Ik raak er een beetje de kluts van kwijt, laat staan jij die het moet ondergaan. Wat heeft jou levensopdracht hier mee voor ??
Wat moet ervan geleerd worden ??
Moed houden of aanvaarden ??
Vechten of loslaten ??
Wat een strijd.
Mijn gedachten en hart zijn bij jou en laten je ook niet los.
Liefs Marij
Ps. Veel groeten en sterkte van Erik Pisters, die trof op een feestje. Hij had van jou situatie gehoord.
Sil,
Het is een grote doolhof aan het worden he.
Houd je vast aan je wens: je kinderen zien opgroeien en vecht daar voor, ondanks alles wat je meemaakt.
sterkte de komende tijd, en hopelijk krijg je de pijn onder controle.
kus, sas
Hoi meisje ,
Probeer , ondanks de tegenslagen en de laksheid van dit ziekenhuis toch een POSITIEVE INSTELLING TE HOUDEN , ik weet dat vooral de pijn dit belemmerd.
Ik heb eens een documentaire gezien "the secret" en ook veel "verhalen" gelezen hoe enkele mensen op miraculeuze wijze genazen van hun ziektes(ook kanker) , door eenvoudigweg mentaal de hele ziekte uit te bannen met POSITIEF DENKEN ....
Het is zelfs BEWEZEN door de Kwantum-Mechanica (sub-atomaire wetenschap) dat de menselijke geest de fysieke wereld beinvloed , dus ook JOU geest beinvloed JOU LICHAAM .....
Ik had een "verhaaltje" gelezen van een vrouw die heel strikt was in deze denkwijze ....ze had terminaal kanker en besloot ZICH ZELF te genezen ...uiteraard bleef ze wel haar medicatie slikken , maar dit was dan ook het enige wat haar aan haar ziekte herinnerde.
Verder bande ze ALLES WAT MET KANKER te maken had UIT HAAR LEVEN , zelfs haar lotgenoten...
Want ondanks dat haar lotgenoten elkaar en haar steun gaven , was deze steun in feite een HERRINERING AAN HAAR KANKER en dat wilde ze dus niet.
Enfin , ze leefde haar leven met haar vriend zonder negatieve invloeden van buitenaf om haar kanker te "VOEDEN" en deed dit 3 maanden lang ....
In die 3 maanden deed ze alleen maar leuke dingen en keek veel films met humor s"avonds , ook keek ze geen nieuwsberichten meer (toch alleen maar slecht nieuws).
Elke dag stelde ze zich ook voor hoe "HAAR SOLDAATJES" in haar lichaam elke dag steeds meer de "slechte soldaatjes(kanker dus)" versloegen.
Na die 3 maanden ging ze voor haar check-up naar haar ziekenhuis en de doktoren stonden voor een raadsel , DE TUMORS WAREN VERDWENEN ....
In dit geval bleek dus dat het beste medicijn , hoe clichè ook ..LACHEN en een positieve instelling WAS.
Kzal voor je blijven bidden Sil en dat jij ook mag genezen van je ziekte ....
STAY POSITIVE !!!!!!!!!!!!!
EN VERSLA DIE ZIEKTE !!!!!
XXX
CHANCE
Hoi Silvia
Laat je er aub. niet onder krijgen. Dat zouden ze wel willen. Wij vechten allemaal met jou mee. Dat weet je. Groetjes en knuffel.
J en J
Hoi Sil,
Ik heb je verhaal gelezen en ik wordt er verdrietig van ook van die verpleegster ik denk dat die op de verkeerde plek zit in het ziekenhuis.Ik zal je postieve energie sturen en ik hoop dat je nu weer eens beter nieuws krijgt hè meid.
HEEL VEEL STERKTE en een Hartegroet van Ans
LIeve silvia .
Ik vind het heel erg voor je ,en vind het niet kunnen hoe het ziekenhuis met je omgaat !
Hopenlijk kan het AVL wat voor je doen ,of in elk geval je beter begeleiden.
Maar geef het niet op !
Blijf doorgaan ! Voor jezelf en voor je kinderen !
Er gebeuren veel dingen die eigenlijk onmogelijk zijn.
En de chemo is wel aangeslagen !
Als je er behoefte aan hebt mag je me altijd mailen ,dat weet je !
Veel liefs hendrike.
Een reactie posten