Ha wat fijn!

Jippie, ik vroeg aan Leilani of er ergens een mogelijkheid was om op internet te komen, en toen mocht ik even gebruik maken van de laptop die in de gang stond. Dus nu kan ik tenminste toch nog een beetje blijven loggen.

6 augustus 2007:
Mijn eerste nacht in het ziekenhuis weer. Momenteel heb ik twee paracetamol geslikt en ben nog even naar onder gewandeld (een slak loopt sneller nu) om de laatste sigaret te roken. Jean (een oud-collega van me)zat achter de receptie bij de ingang van de eerste hulp, dus hebben we eerst nog wat gekletst. Ik vond hem er heel goed uitzien, nadat hij zoveel kilo's is afgevallen. Mijn complimenten Jean!! Super!
Ook de temesta (tegen de nachtmerries) heb ik al geslikt en hoop ik straks te kunnen slapen...
Eerder op de eerste hulp lukte het niet om het infuus aan te brengen. Mijn aders zijn steeds harder geworden door de chemo en rollen weg. Uiteindelijk lukte het de derde keer weg, maar ik was inmiddels in tranen omdat ik het allemaal niet meer kon vatten. Ik was helemaal op. Ik voelde me ook zo schuldig naar Tommy en Sarah toe, maar de constante pijn had me helemaal uitgeput. Ik trok het niet meer. Nu is het de bedoeling dat ik goede pijnbestrijding ga krijgen en dat die ook onder controle gehouden kan worden.
Voor nu probeer ik te gaan slapen met mijn twee kanjers in gedachten.... Saar en Tom, I love you very very much!

Het is nu inmiddels 4 uur in de nacht (ik sliep pas rond half drie) en ben wakker geschrokken van glasgerinkel. Er is iets op de grond gevallen bij een andere patient en dat gaf zo'n klap dat ik klaarwakker ben geworden. Dat werd dus even 'tied veur un pafke'.

7 augustus 2007:
De eerste nacht is voorbij, ik heb zeer slecht geslapen. Ook mede door het gesnurk van de medepatienten, maar ja, de kunnen er weinig aan doen he. En natuurlijk ook van de pijn. Ik probeer nu in ieder geval tot aan het middageten wakker te blijven zodat ik vanmiddag wat kan slapen, zodat ik een beetje fit ben voor bezoek.
Dr. Erdkamp, de oncoloog is vanmorgen op zijn ronde geweest en zei dat ik hier zeker tot vrijdag bleef omdat ze de pijn nu zo goed mogelijk onder controle willen houden. Want vrijdag word ik toch door de chirurg gezien, hopelijk weet ik dan al wat meer wanneer ik geopereerd wordt.
In de tussentijd ga ik proberen het 'negatieve' om te zetten in het positieve. Het is natuurlijk nooit leuk om in het ziekenhuis te liggen maar nu wil ik het zo zien:
Mmmmmmm lekker, weg van huis, lekker vakantie, niets doen, niet zelf koken, of poetsen, lekker luieren. En als ik dan mijn ogen sluit dan lig ik op een maagdelijk wit palmstrand, met een zacht zomerbriesje dat langs mijn blote voeten kriebelt. Heerlijk toch!!

Om half twee kreeg ik van Frere Jacques een seresta om eens lekker te kunnen ontspannen. Ik beweeg nl veel omdat ik vaak niet weet waar ik met de pijn naar toe moet dus probeer ik continu andere houdingen aan te nemen (wat dan weer zeer uitputtend is). Met als gevolg dat ik van kwart voor twee tot kwart voor 5 flink heb gedoezeld en me daarna een stuk beter voelde.

Het is niet leuk om in een ziekenhuis te liggen, maar het is wel fijn om bekende gezichten te zien. Het is toch heel vertrouwd. Het meeste verplegend personeel kent je en weten je geschiedenis. En ze zijn allemaal heel zorgzaam en lief. En dat maakt dan ook weer een hele hoop goed.

Vanochtend is Anneke nog geweest en dat vond ik erg fijn. In tegenstelling van toen ik in april in het ziekenhuis lag (ik wilde zo min mogelijk bezoek) zo fijn vind ik het nu dat ik bezoek krijg. Maar wel buiten dan he, niet in de kamer, want dan voel ik me ineens het zieke patientje. Maar gewoon lekker buiten, sigaretje roken, lekker klessebessen, mensen bekijken, grapjes maken, lachen.... en even niet teveel aan het ziek-zijn denken.
Vanavond zijn Tommy, Sarah, Anjo, Audrey, Raymond en Eric ook nog geweest. Het was heel gezellig, maar ik werd op een gegeven moment toch wel moe en kreeg veel pijn weer. Verdorie, daar baalde ik dan wel weer van. Maar ik ben toen trouw naar boven gegaan en heb mijn paracetamol en oxynorm geslikt en daarna kwam Leilani me nog mijn temesta brengen.
Ook hebben ze me in de loop van de dag naar een andere kamer gebracht waar ik aan het raam lig (zouden ze dat nog van de vorige keer weten dat ik dat zo fijn vond?)

Ik voel me nu hier in het ziekenhuis een stuk rustiger dan ik ooit eerder heb gehad, ik kan het nu ook accepteren dat het voor mijn eigen bestwil is. En ik ben blij dat ik nu ook even heb kunnen loggen.

Ik wens iedereen een hele fijne nachtrust, liefs Silvia en hopelijk weer tot gauw...