Ik zag het licht! (Of deed mijn bed dat??)

Sittard in de ochtend deze week, een schitterende
Lieve lotgenootjes, ik vond het weer fijn om reacties van jullie te zien en te weten dat jullie ook aan me dachten. Ik heb ook veel aan jullie gedacht, helaas is het nog niet gelukt om jullie logs te lezen, maar dat hoop ik toch weer te kunnen. Dank je wel lieve meiden! Dikke kus en knuffels!

Vanmorgen stond ik weer op met een ontiegelijke pijnaanval. De oorzaak was het luchtbed dat gisteren bezorgd was. Het zou confortabel moeten liggen bij mij, maar ik voelde me vanmorgen net prinses op de erwt.
Ik had Marjo vanmorgen dan ook gevraagd om het luchtbed van het (ziekenhuis)bed af te halen. Dat was één keer, maar niet weer.
De hele dag heb ik er last van gehad. De huisarts was vanmiddag ook nog langs geweest en toen zijn uiteindelijk de waterlanders ook gekomen. Ik voelde me zo enorm ellendig. Ik heb hem ook verteld dat ik heel erg vermoeid was en dat het vechten ook steeds moeizamer ging. Gewoon door de pijn en vermoeidheid is mijn vechtlust grotendeels verdwenen. En vooral als ik in een pijnaanval zit, kan het me ook allemaal niets meer schelen.
Ik ben vanmiddag wel weer in bad gegaan, zij het met bibberende knietjes... Gisteren was ik bijna verdronken in bad omdat ik zo vermoeid was. Dat was een heel heavy ervaring, en zeker omdat ik begin van de week ook een soortgelijk ervaring had waarbij ik dood had kunnen zijn. Echt shockerend en confronterend. Maar gelukkig heb ik een hele goede engelbewaarder, en ik heb God wel duizenden malen bedankt.
Maar goed, ik ben er nog dus is er nog geen man (vrouw) over boord.
Ik had dus zo'n pijn en zelfs met een heet bad ging het niet weg. Ik heb veel in het ziekenhuisbed gelegen, maar op een gegeven ogenblik heb ik huilend Angelique gebeld of ze me kwam halen, want ik dacht echt dat ik mijn laatste dagen tegemoet ging. Ik had het ook heel erg benauwd. En elke keer als ik weer in zo'n aanval zit, dan zou ik het liefst dood willen zijn. Dit verwoord ik zo, zodat jullie ongeveer een indruk hebben hoe heavy het wel niet is. Ik ben van mezelf een vrij sterk personage, die niet snel opgeeft. Maar het duurt te lang nu en de pijnaanvallen gaan zich nu steeds sneller opvolgen. De huisarts had me ook een nieuw medicijn voorgeschreven, maar dat bleek een verkeerde optie te zijn omdat ik daar suffer dan suf van werd. Ik heb toen het slikken van dat medicijn gelijk gestopt. Nu gaat het weer. Ik ben ook aan het afbouwen van de haldol die ik ook voorgeschreven kreeg zo'n drie weken geleden omdat ik er helemaal doorheen was. Het heeft me geholpen en ik hoop dat ik strakkies zonder dat medicijn verder kan gaan.
Ik vind het in ieder geval al fijn dat ik af en toe weer iets in mijn weblog kan schrijven, want dat vond ik altijd wel leuk om te doen. Ik vind het ook heel erg dat ik vaak niet meer met mijn grote hobby, Paint Shop Pro, bezig kan zijn omdat ik dan vaker langer achter de pc zit dan goed voor me is (hobby of verslaving hahaha).
Dus Carla, kom me maar halen hihihihihi.
Ik heb nu wel weer twee mooie panorama's bewerkt, en ik ben er trots op.
En nu wordt het tijd om mijn bed weer op te zoeken. Wordt het mijn eigen bed of het ziekenhuisbed??

Veel liefs en dikke knuffels, Silvia

Oja, ik wens ook iedereen een heel fijn weekend.XXX

Thuiszorg...... oftwel zorg in huis...

Ik heb per week in totaal 7 thuishulpen. En dan is er nog een standby. Dit is een geschenk uit de hemel. Ik mag God op mijn blote knietjes danken voor de lieve dames die hier rondlopen/slapen.
Voor mij is het een heel moeilijk punt geweest, zo'n thuiszorg. Niet voor de dames, maar voor mezelf. Bij elke thuishulp meer, zie ik steeds hoe minder zelfstandig dat ik ben aan het worden. En dat is geen prettig gevoel. Alhoewel ik wel heel blij ben dat ik 's nachts niet meer bang hoef te zijn om alleen de nacht door te hoeven brengen. Er is altijd wel een engel van een thuishulp die dan over me waakt.
Ik ben altijd heel zelfstandig geweest. Alles wat ik zelf kon doen, liet ik dan ook niet over aan een ander.
En nu..... tsja... het is zo moeilijk om te zeggen dat het steeds slechter gaat. Steeds meer moet ik uit handen geven. En ik ben heel erg eigenwijs. Nog steeds heb ik het motto: Als ik het zelf kan, dan doe ik het ook. Ik zou graag willen dat ik sterke en opgewekte blogs kon blijven schrijven, maar dat gaat nu eenmaal niet meer zo goed.
Mijn pleisters zijn inmiddels opgehoogd naar 500 mg, en daarbij slik ik nog de nodige opiaten om de pijn te onderdrukken, dan nog de gewone pijnstillers die tevens mijn koorts (wat ik ook erg vaak heb) onderdrukken.
Sommige pijnen blijven nu continu zeuren. Sinds een paar weken heb ik ontiegelijk veel last van mijn rechterschouder. Daar is niets aan te doen, de pijn dringt gewoon door alle pijnmedicatie heen. En moet ik gewoon altijd op mijn rug of op mijn linkerzij slapen. Nu heb ik drie schatten van vrouwen die over me waken dat ik dus niet te lang op mijn rechterzijde zal blijven liggen.
Toch was het in het begin heel moeilijk om iemand in huis te hebben, als je slaapt ben je veel kwetsbaarder. Maar dat gevoel ben ik gelukkig nu kwijt. Hoe kan het ook anders met die Florence Nightingales die rond mijn bed zwieren en zweven.

Het is inmiddels 28 februari, en ik doe al vier dagen over deze log. Ik wil zo graag, maar het gaat niet altijd. Het liefst zou ik elke dag wel weer een beetje willen schrijven, maar dat lukt niet. Als ik 's avonds wil schrijven, dan vallen mijn ogen al dicht als ik het geschrevene van deze log eerst nog even teruglees. Maar nu is het nog ochtend en maak deze log af.
Wat ik kan zeggen: Lang leve de thuiszorg!
Ik weet wel dat ik het goed getroffen heb, en dat dit niet overal zo is. En dat vind ik zo jammer. De thuiszorg waar ik bij zit is heel sociaal en kijken er niet op als ze 5 minuten langer moeten blijven als ik nog niet klaar ben met mijn verhaal te vertellen of als ze nog even snel Flicka uitlaten. En aan deze thuiszorg zouden menige thuiszorg een voorbeeld aan kunnen nemen. Bij hun voel ik me nog steeds mens, terwijl ik hier voor een thuiszorg had die me zag als nummer......

Liefs en een warme knuffel, Silvia

Beslissing genomen....

Ik heb voor mezelf de beslissing genomen om voorlopig niet meer te webloggen. Er gebeurd momenteel te veel en de momenten dat ik kan/wil gaan webloggen worden steeds schaarser. Ik weet dat er best veel bezoekers zijn, maar als iemand iets wilt weten, dan kan die persoon me mailen. Linksbovenaan zie je de link daar voor. Ik kan niet zeggen dat ik zoveel antwoorden terug kan sturen, dat kan wel eens wat langer duren omdat het me ook veel energie kost. De afgelopen week (weken) hebben me zoveel energie gekost dat ik echt helemaal uitgeput ben. De huisarts is gisteren langs gekomen en heeft me een nieuw medicijn voorgeschreven. Het gaat gewoon niet meer, ik ben helemaal uitgeput.
Mijn lieve zus komt woensdag wel, om me te ondersteunen dus alleen ben ik gelukkig niet. De schat!
Ik hoop op jullie begrip, en mocht je willen mailen..... verwacht niets terug, maar ik zal echt proberen om terug te mailen, als het in mijn macht ligt.

Liefdevolle groeten, Silvia

Weer thuis...

We zijn weer thuis. Maar eerst zijn we nog langs de supermarkt in Duitsland gegaan om die overheerlijke yoghurtjes te kopen die ik zo gemist had. Angelique en Jany hebben nog eerst de boodschappen mee uitgeladen en naar boven gebracht, daarna zijn ze gelijk weer gegaan, anders zou het zo laat worden eer ze thuis zouden zijn.
Nu zijn Saar en ik alleen, Tommy komt wat later thuis.
Het gevoel van eenzaamheid overvalt me als een tsunami. De tranen staan me nu hoog, maar heb me net even in de auto al wat laten gaan, in de hoop dat niemand het zou zien omdat het donker was. Maar helaas.....
Ik huil niet graag in het bijzijn van anderen en al helemaal niet bij mijn kinderen of mijn familie, maar af en toe hou ik het niet meer en dan komen ze vanzelf. Dan probeer ik mezelf zo snel mogelijk te vermannen. Natuurlijk, deze gevoelens horen er ook bij, maar toch zijn het gevoelens die niemand graag laat zien. Want op die momenten laat je je kwetsbare kant zien...
Maar goed.... Ik ben nu wel moe, want ik heb twee slapeloze nachten gehad deze week. Ik hoop toch dat dit toch niet te vaak voor gaat komen. Ik heb dat nog nooit gehad, maar nu heb ik dat wel eens vaker. Ik ben dan wel moe, maar op de één of andere manier ben ik dan heel rusteloos en lukt het me, ondanks de vermoeidheid, niet om in slaap te vallen. Ik denk dat ik dan het punt van oververmoeidheid heb bereikt...
Ik hoop dat ik nu een paar uur lekker rustig kan slapen. De laatste tijd wordt ik 's nachts ook meestal wel een keertje wakker. Gelukkig kost het me geen moeite om daarna gelijk weer in slaap te vallen. Hahaha, de nachtzusters zeiden me zelfs wel eens dingen over mij die ik gedaan/gezegd zou hebben terwijl ik dat helemaal niet meer weet. Zolang ze me niet uit gaan horen is het goed LOL LOL LOL.
Nou, ik wens iedereen een goede nacht en een hele fijne zondag.
Veel liefs, Silvia XXX

Laatste nacht alweer :-(

Het is mijn laatste nacht alweer van de vakantie in Den Bosch. Ik heb alleen de eerste nacht goed geslapen. Daarna was het weer niets anders dan pijn, pijn en nog eens pijn. Dus alweer ophoging van de pleisters, zoals ik al in de vorige blog schreef. Nu heb ik vanmiddag in een ander bed geslapen en nu gaat het al een stuk beter. En morgen slaap ik alweer in mijn eigen bed. Dat vind ik het fijnste van het thuiskomen. Nee, eerst komt Tommy natuurlijk, maar die zie ik pas later.
Vandaag heb ik eindelijk mijn nicht Jannie gezien, na dertig jaar of zo....!! Ik vond het heel leuk om haar weer te zien. Ze had ook nog een lief kadootje meegebracht voor me. Een engeltje met een birthstone er in. Die krijgt ook een mooi plaatsje op mijn altaartje...

Dank je wel lieve Jannie
Ik vind het heel leuk om mensen uit het verleden te ontmoeten. Zo wil ik dolgraag nog mijn pleegfamilie (incluis pleegzusen) zien, en Wllem uit Neer. En zo zijn er nog wel een paar, maar ik ben weer moe aan het worden, dus vergeetachtiger. Maar wil nog niet slapen omdat ik morgen weer moet gaan.... Ik weet dat ik het dan weer heel moeilijk zal krijgen. Elke keer wordt het moeilijker om weer terug te gaan. Maar ik moet wel.... Tommy wilt in Sittard blijven.... Dus ik ook!
Gisterenavond was ik nog even naar mama toe gegaan, maar ik werd ineens niet lekker dus kon Toon me gelijk weer ophalen. Dat vond ik wel jammer, want ik was maar heel eventjes bij haar. Maar beter heel eventjes dan helemaal niet hè.
Hoe ik mijn dagen heb doorgebracht.... veel slapen/op bed liggen. Filmpje kijken, het liefste thrillers of horror (geen bloedkoppenfilms, want daar hou ik niet van). Gisteren ben ik met Angelique nog even naar de supermarkt gegaan om te kijken of ze nog lekkere yoghurtjes hadden, maar helaas, ik heb nog niets kunnen vinden wat zich kan meten met de yoghurtjes van Rewe in Duitsland. Dus dat wordt meteen boodschapjes doen als ik thuis kom. Maar allereerst kijk ik op de schoolkalender van Sarah wanneer ze weer vakantie heeft. Want dan gaat Sil weer pleitos hoor. Ik kan nu niet vaak genoeg bij mijn zus zijn. Als ik thuis kom in Sittard duurt het me een paar dagen om te acclimatiseren, en elke keer duurt het wat langer...
Ik begin weer in herhaling te vallen zie ik. Dat komt omdat ik een heerlijk muziekje aan het luisteren ben van BZN. Dat zijn echt van die meezingers en dat is nou net iets wat ik op dit uur van ochtend beter niet kan doen (bijna 6 uur), maar ik swing gewoon een beetje mee op de stoel hihihi.
Het is heel raar, dit is al de tweede slapeloze nacht die ik heb. En dat terwijl ik keikapot ben. Maar ik weet dat ik over een paar uur weer naar huis toe wordt gebracht, en ik denk dat ik daarom nog zo lang mogelijk alles nog bewust mee wil maken hier... Het is niet dé manier... maar wat moet ik dan doen?
En wat mijn nog meer verbazing geeft is dat ik momenteel geen pijn voel. Tenminste... het is pijn die uit te houden is. Terwijl ik vanmorgen niet meer kon van de pijn. En toen zei ik tegen Angelique dat ik het maar raar vond dat ik vaker zoveel uren sliep en dan wakker werd zonder pijn. Ik bedoel, als ik 's avonds naar bed ga en mijn laatste medicijnen van de dag op heb, dan slaap ik vaker 10 tot 12 uur achter elkaar. Soms wel langer. En het komt dan ook vaker voor dat ik dan nog geen pijn heb als ik wakker ben. Maar overdag moet ik echt om de 4 uur mijn pillen blijven slikken want anders gaat het fout. Ik snap hier gewoon niets meer van.
Het lijkt wel of mijn lichaam niet meer van mij is. Mijn lichaam doet wat het zelf wilt. Nu vraag ik aan lotgenoten of ze dit herkennen, dit gevoel.
Ik kan mijn temperatuur ook zelf moeilijk regelen. Ik ben nu al twee dagen achter elkaar wakker geworden met koorts, en het zou me niets verbazen als ik 's nachts ook vaker koorts heb, gezien de natte pyamajasjes en haren die ik dan heb. Ik schrik hier dan vaker van wakker en in een bijna panische aanval wil ik mijn pyama zo snel mogelijk uit om een andere warme droge aan te trekken. Mijn haren doe ik dan in een elastiekje omhoog, want ook dat voelt zo vies. Ik kan dan wel huilen van dat vieze gevoel. Dit heb ik allemaal nog nooit eerder meegemaakt. Mijn lichaam is in die 10 maanden erg veranderd. Oké, ik weet dat veel te wijten is aan al die rommel die ze me in hebben gespoten, de chemo's en alle chemische rotzooi voor al die scans. Ik denk dat er meer kapot is gegaan dan mezelf lief is. Ik hoop dat ik daar nog ooit overheen zal komen. Maar dat zal de toekomst uit moeten wijzen.....
Nu kruip ik toch nog maar voor een uurtje het bed in, hopelijk verslaap ik me niet voor mijn eerste lading medicamenten.
Ik wens iedereen een heel fijne zaterdag toe!

Liefs, Silvia

Saar is er ook weer!

Angelique en ik zijn vanmiddag Sarah gaan halen. Terwijl ik al vanaf zaterdag in Den Bosch was, bleef zij bij haar hartsvriendinnetje, Melissa, slapen. Want Saar is gek van carnaval. En dat heeft ze dus een beetje kunnen vieren. En ze is gisteren ook naar Kinderstad Heerlen geweest. Dat is een overdekte speeltuin.
Maar na die dagen ben ik altijd weer blij als ik ze even weer in mijn armen kan sluiten.
Ik moest ook nog even wat spullen thuis halen die ik vergeten was, zoals mijn nierwarmer en gelverwarmers. En mijn digipas voor de bank.
Toen ik thuis aankwam, was het aardedonker. Ik zag een beweging van de bank in de slaapkamer, en ik vroeg aan Tommy waarom hij op de bank aan het slapen was. Bleek het een vriend van Tommy, Bryan, te zijn! Hahahaha, Tommy en Priscilla lagen gewoon in Tommy's kamer.
Tommy hoorde me dus, en hij kwam snel naar binnen en omhelsde me en gaf me een kus op mijn wang. "Ben je er weer", vroeg hij, "Wow, wel cool dat ik je zie mam".
Maar ik zei hem dat ik alleen wat spulletjes kwam halen. Maar van binnen gloeide ik van liefde. Een tijdje geleden was de band tussen Tommy en mij niet zo geweldig. Ik kreeg het idee dat het hem niet echt wat interesseerde, maar achteraf lag dit aan mezelf. Ik zag met mijn botte kop niet dat hij dit op zijn eigen manier aan het verwerken was. En aangezien hij niet zo'n prater was..... Ook denk ik wel dat zijn vader ook invloed had, in de tijd dat hij hier nog logeerde om mij te 'ondersteunen'. Want ondanks dat ik erg vaak doodziek was van de chemo's, maakte hij vaker opmerkingen waardoor ik me een lui mens voelde. En dat was dus niet prettig. En ik denk dat Tommy daar ook wel wat van mee heeft gekregen. Maar sinds december laat hij me steeds vaker merken dat hij ontzettend veel van me houd en me niet wilt missen. En dat kan ik dan uit de kleinste dingetjes halen. Er is een tijd geweest dat ik hem niet mocht knuffelen. En nu doet hij het vaak uit zichzelf. Je wilt dan niet weten hoe ik me voel. Zo intens gelukkig. Ik realiseer me dat het voor hun ontzettend moeilijk is, want ze weten nooit wat ze aantreffen als ze s'middags uit school komen. De laatste tijd is het vaker dat ik dan in het bed in de woonkamer lig omdat ik veel te moe ben, of veel pijn heb. Terwijl ik me liever zou bezighouden met het helpen van Sarah's huiswerk of luisteren naar de verhalen van Tommy (zelfs daar ben ik soms te moe voor).
Ik heb vannacht weer een slapeloze nacht gehad, en een half uurtje geleden zat ik te knikkebollen achter de laptop. Angelique zat tegenover mij aan de keukentafel en die had er wel lol in om me zo te zien (Lijkt me ook geen gezicht, het zou misschien leuk zijn als filmpje voor één of ander funniest home video hahaha).
Nu ben ik alleen thuis. Sarah is met Angelique mee om naar het kickboksen van Jany te kijken. Ze had zelf net thuis ook al geoefend, en heb daar snel een fotootje van gemaakt hihihihi

Mooi hè, die twee meiden bij elkaar. Jany heeft me ook beloofd dat ze heel goed voor Sarah zou zijn en ze beschouwt haar eigenlijk al als haar kleine zus. Dat is zo lief om te zien, hoe die twee met elkaar om gaan. Jany mist Tommy ook vaker, maar ja, die gaat al zoveel zijn eigen gang. Sinds hij een vriendin heeft zie ik hem zelf ook veel minder, en dat is toch een kwestie van loslaten. En oei oei oei, dat is moeilijk zeg. Maar het lukt gelukkig wel aardig.
Maar goed, ik ben dan nu alleen thuis, maar dat klopt ook niet helemaal want ik heb gezelschap van Rakker, de buitenhond en Danger, het schoothondje. Maar die ligt al potsierlijk op een kussentje te slapen. Maar daar jaag ik hem strakkies weg, want daar moet mijn hoofd op liggen hihihihihi.
Ik heb trouwens vandaag de morfinepleister weer op kunnen hogen. Nee, ik geloof de laatste uitslag in die zin niet, dat ze iets over het hoofd hebben gezien. De ct-scan was wel goed, maar ik denk dat er in mijn lichaam toch meer aan de hand is dan op die scan te zien is. De pijnen in mijn gewrichten worden steeds erger en ik moet steeds meer morfine pakken om de pijn de kop in te drukken. Mijn nichtje (die laatst een borstbesparende operatie heeft ondergaan) heeft een morfinepleister van 25 mg, waar ze op slaapt als doornroosje, en dan kom ik aan met al 300 mg morfine.... En hoe suf ik me daar van voel vaker. Maarja, het is niet anders nu. Als het helpt tegen de pijn.....
Ik ga nu mijn hoofd op het kussen leggen, met Danger naast me. Het is toch zo'n goeie waakhond (grin grin)

Hij is wel een scheetje hè, een hardstikke goede waakHOND hihihihi

Ik wens iedereen een heel fijne avond en slaap lekker voor strakkies SMAK
Liefs, Silvia XXX

Mijn tweede naggie alweer...

Vanmorgen om 6 uur werd ik wakker van het geluid van de pc. Ik had nl. gisterennacht een dvd opgezet en ben in slaap gevallen, dus vanmorgen pas werd ik wakker van het melodietje van de menupagina van de film. Ik had een beetje pijn, dus had ik gelijk mijn medicijnen maar in genomen. En ben weer lekker in slaap gevallen. Maar om 8 uur schoot ik weer wakker. De wekker op mijn telefoon liep af! En mijn telefoon lag binnen in de kamer, dus moest ik echt maken dat ik binnenkwam om hem het zwijgen op te leggen. En toen maar weer het bedje ingekropen, ik heb trouwens het vezelmatras wat ik geleend heb via de thuiszorg, meegenomen zodat ik hier ook confortabel zou liggen. En dat deed ik dus echt wel! Ik heb het tot half twee volgehouden. Ik(!), die vroeger een ochtendmens was, komt nu dr bed niet meer uit. Ik vind het heerlijk om te slapen, maar dit gaat toch wel heel ver. Ik kan dat niet goed accepteren, maar weet dat het niet anders is hè. Van pijn word ik moe... Zoooo ontzettend moe....
En nu ben ik ook weer zoooooo moe. Maar ik wilde perse kijken naar wat de onthulling was van Joran van der Sloot. Nou, ik hoop dat de politie hem eerder heeft dan anderen. Ik heb het idee dat ie anders weleens gelyncht zou kunnen worden. Wat een arrogant, klein, misselijkmakend stuk schorem.
Maar zoals ik zei, ik ben heeeeeel moe, dus ik ga nu ook naar bed toe, nog een poging wagen om de film te kijken. (hihihi zzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz)

Kusjes en knuffels, Silly

Jeuk of pijn?

Vaak hoor ik mensen zeggen dat je beter pijn dan jeuk kunt hebben. Maar ik vraag me af of dat wel zo is.... Jeuk kun je meestal wegkrabben (ligt natuurlijk aan de jeuk en de oorsprong van waar het vandaan komt). Maar pijn kun je niet wegkrabben. Als ik er over nadenk, dan denk ik toch dat pijn erger is dan jeuk.
Ik heb gemerkt dat ik vaker pijnaanvallen krijg die ik met geen mogelijkheid wegkrijg. Ik kan dan slikken wat ik wil, maar niets helpt.
Afgelopen week stond bij mij de pijn en vermoeidheid extreem hoog in het teken. Vrijdag was het zelfs zo erg dat, toen Sarah door Marjo naar school werd gebracht, ik gelijk weer het bed in dook. Na drieen werd ik wakker doordat Marja Saar weer thuis kwam brengen. Ik kon mijn ogen en oren niet geloven dat ik al die tijd heb geslapen!!! En ja hoor, weer ontzettend veel pijn. Ik heb er zelfs mee gehuild, zo erg was het. Ik heb toen mijn medicijnen ingenomen en nog eens een portie morfinepillekes erbij. Ik vroeg Marjo of ze mij een bad wilde maken. En het ongelovelijke is dat ik geen pijn meer had na het bad. Petra, de "nachtwacht" zei dat dat wel mogelijk was omdat heet water de bloedvaten uit laat zetten.
Maar ik heb niet altijd even zin in een bad. Als ik er even inlig, dan gaat het wel. Maar ik vind het afdouchen en alles er bij zo vermoeiend.
Vandaag stond ik ook weer op met ontzettend veel pijn, maar helaas ging het ook niet weg in bad. Het enigste verschil is dat ik vrijdag twee morfinepillen erbij mee heb geslikt. Dus misschien dat het daar aan ligt. Een kwestie van testen dus.
Ik ben sinds vandaag weer bij Angelique. Ik heb op de heenreis lekker op de achterbank gelegen en mijn ogen toe gedaan. Binnen een zucht en een vloek waren we ook dan weer in Den Bosch. Daar ging mijn slaapje verder op de bank, en nu zijn mijn ogen alweer zo moe dat ik straks alweer het zandmannetje zal zien.
Hetgeen waar ik het meeste last van heb is op de de eerste plaats de vermoeidheid en op de tweede plaats de pijn. Als ik die twee dingetjes niet zou hebben, dan zou ik een overgelukkig mens zijn. Het is heel moeilijk om positief te blijven als je dag in en dag uit pijn hebt, en door die pijn uitgeput raakt.
In het begin, toen ik deze weblog starte, schreef ik bijna dagelijks. Maar sinds enkele maanden word het steeds minder. Gewoon omdat ik de energie er niet voor op kan brengen. En dat vind ik heel erg jammer. Eerder zat ik dagelijks achter de pc, en ik dacht dat een laptop een uitkomst zou zijn. Nu is dat ook wel, maar ik had meer van mezelf verwacht. En tja, ik kan het helaas niet waar maken.
Ik hoop dat dat nog eens terug komt...
Voor nu wens ik jullie allemaal een heel fijn weekend en voor degene die carnaval gaan vieren: Alaaf!!!!
Kusjes, Sil