Druk, druk, druk.... en vriendschappen en liefde...

Momenteel ben ik even bij Audrey en iedereen hier is goede tijden aan het kijken. Ik ben nooit een fan geweest van soaps dus heb ik even een momentje om weer even te bloggen. Ik heb het de afgelopen dagen zo druk gehad (eindelijk niet eens heel de dag in bed door brengen jippie!!) met boodschappen doen en zo..
Ik heb me al in maanden niet zo goed gevoeld als nu. Zou het door de Tarceva komen? Of zijn het alle verrassingen die nog steeds komen ivm de midweek vakantie van aankomende week? Of is het een mengelmoes van alletwee? Ik hoop dat het van de Tarceva komt... Ik heb toch wel het gevoel dat het aanslaat.
Wat de verrassingen betreft... Ik voel me net een koningin, ik word wel zo ontzettend verwend door alles en iedereen. Het is een onbeschrijfelijk gevoel. Het woord wat het dichtst er bij komt klinkt misschien gek, maar dat is liefde. Zoveel mensen zijn zo begaan met mijn situatie dat ik het af en toe niet kan bevatten. Ik ben nooit zo'n bezoekster geweest en ook bij mij thuis kwam nooit veel bezoek. En toch heb ik zo ontzettend veel mensen om me heen, gewoon overweldigend. En die kracht voel ik steeds meer, steeds harder..
Toen ik vorige week vrijdag Marij zag, toen moest ik zo huilen. Gewoon omdat wij al zo lang vriendinnen zijn en elkaar eigenlijk heel weinig zien. Maar dat is nooit een probleem geweest. De vriendschap is altijd vrijblijvend geweest. Ik weet nog goed toen ik de eerste keer een reiki-behandeling van haar kreeg. Dat is al zeker 12 of 13 jaar geleden (toen was reiki nog niet zo bekend en 'commercieel'). Op mijn salontafel met nog een krukje er bij om mijn voeten op te leggen. Marij had haar draagbare cd-speler meegenomen omdat ik die luxe nog niet had toen. Ik weet nog goed dat Marij zei dat er misschien heel veel emoties los konden komen. Ik heb bij die eerste sessie aan mijn vader gedacht (ik heb hem pas leren kennen toen ik 18 was en eigenlijk vrijwel meteen weer het contact bewust laten verwateren). Ik dacht dat ik veel verdriet, woede en frustratie zou voelen omdat ik me toch in de steek gelaten voelde toen ik baby was. Maar nee, ik voelde dat het goed was. Ook die keer dat ik hoogzwanger was van Saar, toen voelde Marij dat ze zich goed had gedraaid (ze lag in een spagaat met de benen eentje naar boven en eentje naar onder) en dat ze al goed was ingedaald. Hele mooie herinneringen heb ik aan haar sessies.
Maar om op vriendschap terug te komen, ik ben eigenlijk altijd wel een einzelganger geweest. Ik heb nooit iemand echt nodig gehad om me te kunnen amuseren en zo. Maar toch heb ik in de loop der jaren vriendschappen gecreeerd met mensen waarvan ik me nu heel bewust van ben hoe waardevol ze zijn. Allemaal verschillende mensen, maar allemaal zo dierbaar. En ook vrienden die ik er nu nog steeds bij krijg. Zoals Saskia en Chance. Ook hun hebben in die korte tijd een plaatsje in mijn hart kunnen veroveren. Mijn oudste vriend is Robje, en ook al hadden we jaren niets van elkaar gehoord, we zijn elkaar nooit vergeten. En het maffe was dat ik net voordat ik de diagnose kreeg weer contact met hem had opgezocht. En dat ik, ondanks dat ik niet veel contact heb omdat ik vaak te moe ben om te bellen, hun niet vergeet en zij mij ook niet.
Ik heb weer contact met mijn pleegouders en pleegzussen. Dat vind ik ook super. Vroeger hadden we veel ruzie met elkaar, maar nu zijn we volwassen hebben toch een warm en goed gevoel met elkaar. Mijn pleegvader heeft een paar jaar geleden darmkanker gehad en heeft door allerlei complicaties een half jaar in het ziekenhuis moeten liggen en was ook al opgegeven. Maar gelukkig is het allemaal goed gekomen. Daar ben ik erg blij om. Ik was geen makkelijke puber, en had ook vaker ruzie met hem maar ik kan me nog goed herinneren dat we een keer ruzie hadden en mijn pleegouders 's middags naar een rommelmarkt toe gingen. Toen ze terugkwamen had hij een puzzel voor me meegenomen. En dat vond ik wel zo'n lief gebaar. Ondanks dat we die ochtend ruzie hadden had hij toch nog aan me gedacht en niet boos op me gebleven. Dat is liefde... elkaar kunnen vergeven.
Sinds ik de diagnose weet heb ik een paar mensen gebeld waarmee ik het contact had verbroken ivm ruzie of onenigheid. Om hun te vertellen dat ze toch een belangrijk deel in mijn leven geweest zijn en dat ik dat nooit zou vergeten, ook al was het contact er niet meer. Maar ik wilde die dingen gewoon nog uit kunnen spreken voordat het niet meer zou kunnen.
Ik ben blij dat ik mijn grote zus, Angelique weer meer zie... Vorig jaar deden we vaak een spel via msn. Een tijdje geleden vertelde ze me dat ze het eigenlijk deed omdat ze dan toch wat meer contact met me had. Dat is liefde... En ik hou ontzettend veel van haar. En ik ben blij dat ik ze bijna twee weken lang zie nu. Ik verheug me echt op volgende week. Ik heb vandaag al wat boodschapjes gedaan, chocolaatjes voor op tafel in het vakantiehuisje. Kleine kerstkadootjes voor onder de boom... De gezelligheid van een groot gezin.
Audrey, mijn aangenomen dochter (hahahahaha, geintjuh) die me helpt waar ze kan. Die nu een paar weken bij mij blijft logeren om me in de gaten te houden of ik misschien niet toch nog bijwerkingen kan krijgen... Haar man en zoon vinden het niet erg, die vinden het juist fijn... Dat is liefde...
En mijn thuishulpen, die niet op een minuut kijken maar heel flexibel zijn. Niet alleen omdat het hun werk is, maar omdat ze vanuit hun hart begaan zijn met mij. Dat is ook liefde...
Mensen die mij in real life helemaal niet kennen, maar me wel een heel warm hart toedragen... Liefde!
En zo zijn er heel veel mensen die ik kan noemen, maar ik denk dat deze log dan zo lang wordt van hier tot Tokyo dus laat ik het hier even bij.
Ik wens jullie allemaal een hele fijne avond nog.
Heel veel LIEFDELIEFS en dikke knuffels, Silvia