We zullen doorgaan!

Liedjes van vroeger.... die heb ik de laatste dagen veel gedownload. Vooral Nederlandstalig. En dit liedje is zo sterk voor mij momenteel. Doorgaan!!!

Ik heb de afgelopen week in een roes geleefd. Vorige week vrijdag kreeg ik dat afschuwelijke bericht. En tot op heden heeft het ziekenhuis zelf niets van zich laten horen. Maar ik zou Silly niet zijn om daar dan zelf achteraan te gaan. Evenals mijn huisarts, mijn zus en Audrey. Via mijn zus heb ik te horen gekregen dat ik aankomende dinsdag een afspraak heb bij Dr. Peters. Zelf hebben ze de moeite niet genomen om te bellen. Mijn huisarts is vandaag gaan bellen wat er nu eigenlijk allemaal nog ging gebeuren. Hij kreeg Nicole Terbraak aan de telefoon (wat voor een functie dat mens heeft weet ik ook helemaal niet) en die vond dat het allemaal niet zo'n vaart had. En toen heeft mijn huisarts gezegd dat hij Dr. Peters aan de telefoon wilde hebben en dat hij dat wel met hem zou gaan bespreken, maar dat het niet echt de gang van zaken was om mij zo lang te laten wachten. Ik zal dus aanstaande dinsdag over een nieuwe chemo geinformeerd worden en ik zou die dan toch op heel erg korte termijn gaan krijgen (binnen 1 á 2 dagen, dat heeft hij mijn huisarts toegezegd). Ik ben benieuwd wat voor waarheid hier weer in zit. Mijn huisarts doet zijn uiterste best, maar in het ziekenhuis willen ze dus echt niet meewerken. Ik heb al gedacht om uit te wijken naar een ander ziekenhuis, maar je hoort overal hoe ze mensen behandelen als beesten.
Ik heb aankomende dinsdag ook een belafspraak met de arts die ik heb gesproken in het AVL, want achteraf ben ik flink teleurgesteld in dit 'second opinion'. De man had mijn foto's niet eens bekeken, en toen ik hem zei dat de tumor alweer aan het groeien was, moest ik het zelfs nog voor hem op gaan zoeken. Ik dacht dus dat hij mijn dossier had gelezen. Ik moet zeggen dat de service van de assistentes en de koffiejuffrouwen uitstekend waren, maar achteraf gezien was het gesprek met die arts waardeloos. Want als hij de laatste mri-scan bekeken had, had hij gezien dat hij mijn onderste holle ader dicht aan het knijpen was. Dus zo goed had Sittard het dus eigenlijk toch niet gedaan, al was het volgens hem wel zo.
Ik ben echt heel pis, want ze laten mensen gewoon te lang wachten, en in mijn geval nemen ze niet eens de moeite om te bellen. En ik zit hier verdorie me te verbijten omdat ik het gevoel heb dat mijn laatste dagen echt geteld zijn. Wat gaat er gebeuren als die die ader helemaal dicht is geknepen, en geen bloedtoevoer meer heeft?
Maar nu over naar positief nieuws, want we zullen doorgaan!! Ik ben woensdag begonnen met Iscador te spuiten. Dit moet langzaam opgebouwd worden en je kunt er wel wat bijwerkingen van hebben, maar tot nu toe heb ik dat nog niet. Ik hoop dat dit me bespaard blijft.
Ook heb ik het boek van Brandon Bays uitgelezen en heb twee afspraken staan bij Kim Schweizer in Utrecht voor sessies. Brandon heeft zichzelf genezen van een tumor in haar buik, zo groot als een basketbal. Zonder chemo! Ik kan dit gewoon volgen naast de chemo. En ik kijk er ook echt naar uit omdat ik er ook voor de volle 100% achtersta. Ik heb wel zeker een half uur met Kim aan de telefoon gezeten en wat voelde ik me warm worden van binnen. Het voelde ontzettend goed. En ik weet gewoon dat ze mij goed zal begeleiden tijdens mijn healing. Ik verheug me er enorm op.
Ik heb veel mailtjes gekregen, en in meerdere mailtjes stond dat ze me een sterke vrouw vonden. En dat geeft weer kracht. Ik heb vorig weekend het hele weekend in bed gelegen, gehuild, geslapen, gelezen, gehuild, geslapen, gelezen. En zondagavond vond ik het ineens genoeg!!!! Ik had echt zoiets van: Dit helpt ook niet. Oké ik mag even wegkwijnen in het verdriet, want ook dat moet er uit. Maar ik vond het goed zo. Ik heb Audrey toen gebeld om te vragen of ze nog even wilde komen. Ik vertelde haar over de helende reis en dat ik daar werk van ging maken en dat ik weer verder ging met mijn gevecht.
Op een gegeven moment kwam mijn zus ook nog binnen en die wilde me ontvoeren naar Den Bosch zodat ik even op rust kon komen. Ze maakte zich heel erg zorgen omdat ik die middag zo down klonk, en dat zat haar niet lekker. Ik vond het rot dat ze dat hele stuk voor niets was gereden, nouja, niet echt voor niets want we hadden elkaar tenminste weer eventjes gezien. Ook zij weet niet meer wat ze moet doen.
Ik weet dat, als het echt helemaal mis gaat en ik er niet meer zou zijn, er veel mensen zijn die een hele hoop verdriet hebben en zich af gaan vragen: had ik maar dit, of had ik maar dat.... Maar niemand (op het ziekenhuis na dan) kan nu iets doen. Ik vind het al fijn wat er gebeurd. En dat ik ondersteund wordt. Dit had ik in mijn eentje nooit gered. En daar ben ik iedereen ook heel dankbaar voor. Iets wat ik niet in woorden uit kan drukken.
Lieve mensen, bedankt voor jullie reacties, het is moeilijk om hier woorden voor te vinden, ik zou dat zelf ook niet kunnen.
Marij, dat stukje van mijn lichaam kan ik niet omarmen met liefde. Want dat stukje zorgt ervoor dat mijn lichaam langzaamaan gesloopt wordt. Maar ik omarm de rest van mijn lichaam wel met alle liefde die ik heb. En ik hoop echt toch eens te kunnen stoppen met roken, want dat zit me zo dwars en voel ik me zo zwak in. Dat geeft me wel een schuldgevoel naar mijn lichaam toe. Dus hoop ik toch dat ik naar het moment kan toeleven dat ik echt kan stoppen. Dit kan trouwens ook gebeuren tijdens zo'n helende reis. Dus wie weet...

Ik wens jullie allemaal een heel fijn weekend en een dikke peun, Silvia