Nachtbraken......

Ik lig dus alweer vanaf maandagnacht in het ziekenhuuis. Het was ook te mooi om waar te zijn. Bijna geen last van bijwerkingen, maar die kwamen dus opzetten nadat ik mijn vorige logbericht had geschreven en ik af wilde sluiten om naar bed te gaan. Mijn temperatuur liep heel snel op en ik had op een gegeven moment een hartslag van 140 bpm. Errug teveel dus. Maar ik voelde me al het hele weekend erg hyper, door de dexamethason.
In het ziekenhuis aangekomen werden de standaard onderzoeken op de seh uitgevoerd, en ook nog eens een hartfilmpje. Later bleek dus dat mijn bloedwaarden een stijgende lijn hadden en werd me een infuus aangeraden. Nu had ik sinds na de eerste chemo geen infuus meer gehad omdat deze altijd verstopt raakte. De diensdoende arts wilde toch echt perse een infuus in en geen pillen geven. Ik raakte helemaal in paniek en weigerde. Ik wilde niet weer die hel meemaken die ik al eerder had meegemaakt. Maar toch, nadat een ik tijdje had gedacht heb ik toch nog een keer met hem rond de tafel gezeten en hij heeft me beloofd dat het infuus er gelijk uit zou gaan zodra hij verstopt zou raken. Op die voorwaarde wilde ik het dus nog een keer proberen.En wonder boven worden lukte het! We zijn nu alweer bijna drie dagen verder en het infuus zit nog steeds en heeft zich nog niet laten verstoppen. Wouw, dat was echt een opluchting.
Maar afgelopen middag kwam de zaalarts langs en die zei dat de bloedwaarden nog steeds aan het stijgen waren, dus sloeg de antibiotica niet goed aan. Omdat het ook een kwestie van tijd is blijf ik deze antibiotica krijgen en krijg ik vrijdag opnieuw het bloed geprikt. Als dan blijkt dat de bloedwaarden dan toch gedaald zijn, dan mag ik hopelijk naar huis toe. Soms heeft het tijd nodig om de kweek af te wachten. Ik heb me er bij neergelegd dat ik hier nu ben, dus laat het allemaal over me heen komen nu. En dat werkt het beste. Ik heb de eerste twee nachten op afdeling 14 doorgebracht, en daar kende het verplegend personeel me nog wel, dat was leuk. Toen ik vanmiddag weer op afdeling 18 kwam voelde ik me weer lekker thuis. Ik werd ook heel lief verwelkomd. Dat doet toch lekker goed, hahaha ik ben kind aan huis daar LOL. Ze kennen nu ook mijn nukken, en dat ik heel mondig ben en het wordt nu ook wel aangenomen.
En Leilani was weer zo lief om me even op internet te laten, want ik kon niet slapen. Nu hoop ik het strakkies wel te kunnen, maar eerst nog even een ijsje eten. Van deze chemo lijkt het wel of ik een hele sahara in mijn keel heb zitten. En hoeveel ik ook drink, het droge warme gevoel gaat niet weg, dus dan maar waterijsjes. Audrey had ze vanmiddag samen met Saar gekocht.
Angelique kwam ook nog met Toon en mama. Van Toon kreeg ik een heel mooi houten kruisje, deze hangt nu ook boven mijn bed. Ook heb ik een paar mooie bidplaatjes uit mogen kiezen. En van mama kreeg ik een steen. Ik weet de naam niet meer van de steen. Maar toen ik hem in mijn hand hield, werd hij ontzettend warm en de warmte bleef heel lang in de steen zitten. Echt een warmtesteen dus. Ik heb hem nu ook naast me in bed liggen. Helaas kan ik hier geen foto,s uploaden dus kan hem niet laten zien. Maar goed, ik ben allang blij dat ik weer even heb kunnen bloggen.

Ik wens iedereen een heel fijne dag toe!
Liefs, Silvia XXX