Een goede dag....

Vandaag was eigenlijk de dag van de geplande operatie.... Ik heb er eigenlijk heel weinig bij stil gestaan. Op het moment dat ik hoorde dat hij niet door zou gaan, ben ik eigenlijk al vrij snel weer vooruit gaan denken. En morgen heb ik een afspraak met de oncoloog om te kijken wat nog mogelijk is. Dr. Heeren had nog een eventuele chemo aangekaart, dus dat zal morgen waarschijnlijk wel besproken worden.
Ik ben dus ook al met die iscador begonnen. Tot nu toe heb ik geen last gehad van bijwerkingen. Maar nu verspring ik van dinsdag naar donderdag van 1 mg naar 10 mg. En daar ben ik best wel zenuwachtig voor. Als ik dan bijwerkingen krijg, en ik zou chemo gehad hebben, dan weet ik niet wat voor bijwerkingen bij wat horen. Ook vraag ik me af of ik na de chemo nog wel al die paracetamollen en ibuprofens mag slikken. Nu houden ze de pijn aardig onder controle, maar mag ik ze dan nog wel slikken? Dat zijn allemaal vragen die ik morgen aan de oncoloog ga stellen als hij me chemo voorstelt.
Vandaag een fijne dag gehad met weinig pijn. Toen ik Saar vanmorgen op de fiets (yes, ik fiets gewoon weer yehaaaaa) naar school bracht, bleek dat de leerkrachten een studiedag hadden. Dus zijn we maar we rechtsomkeer gegaan. Ik heb thuis wat zitten rommelen. Ik heb eindelijk van het weekend de kast er uit gezet die me al maanden een doorn in het oog was. Daarvoor in de plaats heb ik een superkastje voor terug van een soort kersenhout, heel degelijk. Voor maar een tientje bij de kringloop! En happy dat ik er mee ben, echt wel! Maar toen werd het dus tijd voor opruimen, want in die grote kast zat dus ook een grote troep. En dat heb ik nu een beetje kunnen scheiden. Het oogt nu een stuk rustiger. En ik heb mijn levensplantje er op staan. Ook heb ik vandaag mijn bureau maar eens opgeruimt. Hahhahaha meer dan de helft kon weg. Ongelooflijk wat een mens een troep kan verzamelen.
Daarna ben ik met Audrey naar Duitsland gegaan om wat boodschappen te doen. En rond kwart voor tien was ik thuis. Nog even snel de vaatwasser aan, nieuwe masjienewas, even mijn pillendoos bijvullen, even dit, even dat... De dag is zo om.
Maar vandaag was weer een dag die ik me nog kan herinneren uit mijn vorige leven. Heel vaak huil ik omdat ik heimwee heb naar mijn oude leventje. Naar het leventje dat niet voor grotendeels uit kanker bestond. En ik weet dat ik dat leven niet meer terug zal krijgen. Ook al zou ik ooit misschien beter worden, dan zal het toch nooit meer hetzelfde zijn. De impact die deze afschuwelijke ziekte heeft is enorm. Maar ik ben wel anders tegen het leven aan gaan kijken. Heel veel dingen interesseren me niet meer, het heeft geen meerwaarde in mijn leven. Wat heel belangrijk voor me is zijn uiteraard mijn kinderen en mijn familie. Maar ook de mensen die nog in me geloven en niet ineens wegblijven omdat ik er schijnbaar te goed uitzie om de pijp uit te gaan. En ja, vandaag ben ik mijn zesde maand in gegaan. Een triomf is in me gekomen. Deze vijf maanden nemen ze me niet meer af. En de rest van de dagen die komen gaan ook niet. Nu durf ik met recht te zeggen dat ik een enorme kracht bezit. Een soort oergevoel om door te gaan, om te blijven vechten voor mijn leven. En ook al zal het zo zijn dat ik er misschien morgen niet meer zou zijn, dan zou het waarschijnlijk mijn tijd geweest zijn om te gaan. Maar dat gevoel heb ik niet. Ik heb nog zoveel te doen, en nog zoveel te ontdekken. En het klinkt misschien heel raar of bizar, maar ik denk er ook vaker aan hoe het zou zijn om aan de gene zijde te zijn. Een soort nieuwsgierigheid. Maar ik ben nog lang niet klaar om te vertrekken hoor. Wel merk ik dat ik spiritueel weer aan het groeien ben (Marij, ik bel je eerdaags toch weer op lieverd, want ik voel gewoon dat het zo moet zijn).
Ik voel me goed, het kan altijd erger. Ik ben dankbaar met de kleine dingetjes, dat ik minder pijn heb, dat ik een goede huisarts heb, dat ik lieve vrienden en zusjes heb, mijn lieve kinderen, mijn kracht...... Wat heb ik nu te klagen? Ik voel me niet alleen, omdat er velen zijn die met me meevoelen en dat is zo'n fantastisch gevoel. En het mooie is dat ik het sinds vijf maanden allemaal zo helder zie en zo bewust meemaak. Het is echt een gift om dat zo te mogen ervaren. Ondanks dat kanker iets heel negatiefs is, zie ik er ook heel veel positieve dingen in. Het heeft mijn ogen wel geopend, en ben dankbaar dat ik bevoorrecht ben om verder te gaan met mijn groei. Alleen nu wel met andere ogen en met een ander gevoel. En juist omdat ik het allemaal zo helder zie en voel, is het vuur in me aan gaan wakkeren om me meer kracht te geven.

Liefs en een dikke knuffel, Silvia

P.s. Sorry, ik ben heel erg achter met mijn mail die ik nog moet beantwoorden. Ik probeer het zo snel mogelijk te doen, maar ik wil niet gaan afraffelen, dus liever een mail met inhoud dat een mail met lucht..... Bedankt voor jullie begrip.