Er komt geen operatie, de uitzaaiing in de bijnier is inderdaad fors gegroeid. Het is een heel agressieve tumor. Hij is mijn holle ader aan het afknellen.
Momenteel heb ik even geen zin meer om hier te schrijven, voor de derde keer is mijn hoop ontnomen. Ik ga me nu richten op wat ik allemaal nog kan en wil doen.
Ik weet momenteel niet wat de toekomst brengt, ben nu echt helemaal de weg kwijt. Ik wil eerst alles voor mezelf op een rijtje zetten.
Heel veel liefs en een hele dikke knuffel voor iedereen, Silvia
vrijdag 31 augustus 2007
woensdag 29 augustus 2007
Surpriseparty en toch nog Grieken!
Gisteren moest ik om tien voor twaalf bij dr. Heeren zijn. Hij vroeg hoe het gegaan was bij het AVL, waarbij ik alleen maar kon zeggen dat het allemaal goed was wat ze in Sittard al allemaal gedaan hadden. Nu heb ik voor vrijdagochtend nog een afspraak en dan gaan we praten over het hoe en wat en hoe laat van de operatie. Ben heel benieuwd en toch ook wel een beetje bang hoor, maarja, ik zal er toch doorheen moeten.
Toen ik gisteren door Audrey opgehaald werd, toen dacht ik echt dat we naar de Griek toe gingen. En zelfs toen we nog even naar haar toe reden (Tommy zei dat hij nog even weg moest en dat hij wel naar Audrey zou gaan en dat ze hem daar op moesten pikken) en toen Jason mij via het bovenraam aan het filmen was had ik nog niets door... (Hoezo wazig van de morfine??)
Toen ik binnenkwam zag ik als eerste Anneke zitten. Ik dacht dat het niet waar kon zijn! Ipv naar de Griek gaan, was er een supriseparty voor mij georganiseerd! Weheheeeeh, huilen moest ik er van. Ooooh wat was dat een grote verrassing zeg. Ik wist niet meer hoe ik het had. Anneke was er, Miranda, Bep, Anjo, Truus, Janine, MarieJose, Tommy, Saar, Audrey, Raymond, Jason en DJ Fiesta (Marvin). Dit hadden ze schijnbaar op zondag nog even snel bekokstoofd. Goh, dat had ik nog nooit meegemaakt. Meestal vier ik mijn verjaardag niet, en was wel van plan om het dit jaar te doen, als alles achter de rug was.
Alleen kreeg ik later op de avond toch nog verschrikkelijk veel pijn, en was blij dat ik in bed lag. Ook daar ging de pijn niet weg, ook niet toen ik vanmorgen opstond. Het is echt wel nodig dat ik me strikt aan mijn medicijntijden hou. Hoe erg dat ik het ook vind om zoveel troep te slikken... Het helpt me nu wel om normaal te kunnen functioneren. Ik heb vandaag toch nog tot half 4 geslapen, ik was vanmorgen zo'n 1,5 uur wakker geweest, maar voelde me zo beroerd dat ik toch maar weer naar bed ben gegaan.
Ipv Grieks eten kreeg ik dus kippensoep hahaha, en Audrey vond het toch wel zielig omdat ik in mijn vorige blog zo mooi had geschreven dat ik zou gaan Grieken hahaha.
Maar dat heeft ze goedgemaakt. Toen ze vanmiddag kwam vroeg ze of wij mee wilden naar Kentucky Fried Chicken. Maar later bedacht ze zich dat we ook wel konden gaan Grieken. Ik had het eerst met Sarah overlegd (Tommy was niet thuis, die moest op school serveren) want die voelde zich 's morgens niet zo lekker, maar later op de dag ging het gelukkig weer. Dus zijn we alsnog gaan Grieken, ook al was het een dag later. Ik heb echt genoten de afgelopen week, eerst bij Angelique en hier thuis ook nog. Ik sta er nog zo versteld van hoeveel vrienden dat ik heb. Dat was me nog nooit eerder opgevallen, omdat ik nogal op mezelf ben. Ik wil jullie ook nog allemaal hardstikke bedanken, ik heb het super gehad!
Hier een paar fotootjes van gisteren en vandaag.
Een heel mooi gedicht, met alle handtekeningen van degene die er waren. Als je op het plaatje klikt, dan wordt hij vergroot en kun je het gedicht lezen. Ook zie je twee kattenpootjes als je goed kijkt, rechts bovenaan (Van Frutsel en Troela)
Audrey en Sarah, die het gedicht voorlazen. Het gedicht is gemaakt aan de hand van de woorden van Saar en de rijmkunst van Audrey ;-)
Sarah, Jason en Miranda.
Anneke, Bep en Anjo.
Anjo, Truus, Retteketaet Janine en MarieJose.
Ze hadden ook nog iets leuks bedacht. Van iedereen hadden ze een hand en een voet gefotografeert en ik moest raden wat van wie was!!! Die van Tommy en Saar waren goed, er waren er nog een paar goed. Maar ik had maar een heel lage score. Het mooiste was dat zelfs de eigenaren van de handen en voeten heel goed moesten kijken welke van hun was hahahahaha. Ik vond het wel super bedacht, klasse!
Jason, Sarah en Audrey, bij de Griek. Het was heerlijk eten en een heel gezellige sfeer...
De man van Audrey, Raymond...
Zoals ik me de laatste tijd voel, kan ik niet geloven dat ik een kankerpatient ben. Je ziet niets aan me, en ik voel me over het algemeen vrij goed. En ik kan en WIL niet geloven dat mijn leven nog van korte duur is. Nee, daar wil ik gewoon niet aan. Ik zal in de medische bladen komen te staan als een wonder! Ik zei gisteren tegen dr. Heeren dat mijn leven in zijn handen lag tijdens de operatie en dat ik het volste vertrouwen in hem heb!!
I'VE GOT THE POWER!!!!
Liefs en dikke knuffel, Silvia
Toen ik gisteren door Audrey opgehaald werd, toen dacht ik echt dat we naar de Griek toe gingen. En zelfs toen we nog even naar haar toe reden (Tommy zei dat hij nog even weg moest en dat hij wel naar Audrey zou gaan en dat ze hem daar op moesten pikken) en toen Jason mij via het bovenraam aan het filmen was had ik nog niets door... (Hoezo wazig van de morfine??)
Toen ik binnenkwam zag ik als eerste Anneke zitten. Ik dacht dat het niet waar kon zijn! Ipv naar de Griek gaan, was er een supriseparty voor mij georganiseerd! Weheheeeeh, huilen moest ik er van. Ooooh wat was dat een grote verrassing zeg. Ik wist niet meer hoe ik het had. Anneke was er, Miranda, Bep, Anjo, Truus, Janine, MarieJose, Tommy, Saar, Audrey, Raymond, Jason en DJ Fiesta (Marvin). Dit hadden ze schijnbaar op zondag nog even snel bekokstoofd. Goh, dat had ik nog nooit meegemaakt. Meestal vier ik mijn verjaardag niet, en was wel van plan om het dit jaar te doen, als alles achter de rug was.
Alleen kreeg ik later op de avond toch nog verschrikkelijk veel pijn, en was blij dat ik in bed lag. Ook daar ging de pijn niet weg, ook niet toen ik vanmorgen opstond. Het is echt wel nodig dat ik me strikt aan mijn medicijntijden hou. Hoe erg dat ik het ook vind om zoveel troep te slikken... Het helpt me nu wel om normaal te kunnen functioneren. Ik heb vandaag toch nog tot half 4 geslapen, ik was vanmorgen zo'n 1,5 uur wakker geweest, maar voelde me zo beroerd dat ik toch maar weer naar bed ben gegaan.
Ipv Grieks eten kreeg ik dus kippensoep hahaha, en Audrey vond het toch wel zielig omdat ik in mijn vorige blog zo mooi had geschreven dat ik zou gaan Grieken hahaha.
Maar dat heeft ze goedgemaakt. Toen ze vanmiddag kwam vroeg ze of wij mee wilden naar Kentucky Fried Chicken. Maar later bedacht ze zich dat we ook wel konden gaan Grieken. Ik had het eerst met Sarah overlegd (Tommy was niet thuis, die moest op school serveren) want die voelde zich 's morgens niet zo lekker, maar later op de dag ging het gelukkig weer. Dus zijn we alsnog gaan Grieken, ook al was het een dag later. Ik heb echt genoten de afgelopen week, eerst bij Angelique en hier thuis ook nog. Ik sta er nog zo versteld van hoeveel vrienden dat ik heb. Dat was me nog nooit eerder opgevallen, omdat ik nogal op mezelf ben. Ik wil jullie ook nog allemaal hardstikke bedanken, ik heb het super gehad!
Hier een paar fotootjes van gisteren en vandaag.
Een heel mooi gedicht, met alle handtekeningen van degene die er waren. Als je op het plaatje klikt, dan wordt hij vergroot en kun je het gedicht lezen. Ook zie je twee kattenpootjes als je goed kijkt, rechts bovenaan (Van Frutsel en Troela)
Audrey en Sarah, die het gedicht voorlazen. Het gedicht is gemaakt aan de hand van de woorden van Saar en de rijmkunst van Audrey ;-)
Sarah, Jason en Miranda.
Anneke, Bep en Anjo.
Anjo, Truus, Retteketaet Janine en MarieJose.
Ze hadden ook nog iets leuks bedacht. Van iedereen hadden ze een hand en een voet gefotografeert en ik moest raden wat van wie was!!! Die van Tommy en Saar waren goed, er waren er nog een paar goed. Maar ik had maar een heel lage score. Het mooiste was dat zelfs de eigenaren van de handen en voeten heel goed moesten kijken welke van hun was hahahahaha. Ik vond het wel super bedacht, klasse!
Jason, Sarah en Audrey, bij de Griek. Het was heerlijk eten en een heel gezellige sfeer...
De man van Audrey, Raymond...
Zoals ik me de laatste tijd voel, kan ik niet geloven dat ik een kankerpatient ben. Je ziet niets aan me, en ik voel me over het algemeen vrij goed. En ik kan en WIL niet geloven dat mijn leven nog van korte duur is. Nee, daar wil ik gewoon niet aan. Ik zal in de medische bladen komen te staan als een wonder! Ik zei gisteren tegen dr. Heeren dat mijn leven in zijn handen lag tijdens de operatie en dat ik het volste vertrouwen in hem heb!!
I'VE GOT THE POWER!!!!
Liefs en dikke knuffel, Silvia
maandag 27 augustus 2007
Antoni van Leeuwenhoek en mijn 40 lentes...
Het is alweer bijna 5 maanden geleden dat ik het verschrikkelijke nieuws hoorde.... En ik weet nog heel goed dat ik dacht dat ik de 40 niet meer zou halen. En tadaaa, vandaag ben ik toch 40 jaar geworden. Ik ben geen dertiger meer, maar een rijp meloentje whahahahaha. En de tijd is heel snel gegaan, en ik voel me ontzettend goed eigenlijk. Ik kan weer fatsoenlijk (en veel) eten, ik kan heel goed uit de voeten, ik praat nog goed, kan weer beter typen, heb het niet zo vaak benauwd en zelfs de vermoeidheid valt momenteel wel mee. Alhoewel ik vandaag wel erg moe ben, maar dat komt door het feit dat ik afgelopen nacht maar 4,5 uur heb geslapen. Gisterenavond (nacht) belde Tommy me nog om te zeggen dat hij thuis was gekomen van zijn werk. En hij was dus gelijk de eerste die me feliciteerde. Dat vond ik heerlijk!
Vandaag ben ik dus naar het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis geweest.....
Nog maar 44 km van Amsterdam af. We hadden ook geluk wat files betreft. We waren rond kwart over 7 vertrokken...
Eindelijk waren we in Amsterdam en hoefden we alleen nog maar de bordjes te volgen... De TomTom was een beetje dronken, want die gaf ons de verkeerde richting aan pfffff...
Eindelijk! We waren er, ook al was het een uur te vroeg (09.00 uur). Helemaal slaapdronken nog wilde ik me in laten schrijven, maar de receptioniste zei dat het over een uurtje wel kon en dat we nog even lekker een bakkie koffie konden gaan drinken. Ik had zin in iets hartigs, en nam een ham/kaasbroodje en een stukje appeltaart, die overheerlijk was. Intussen keek ik wat rond in de hal en daar zag ik een hele mooie tekst staan:
Het bleek dus ook een soort ruimte te zijn om te kunnen nadenken, kaarsje op te steken, iets in het wensenboek te schrijven, even tot jezelf te kunnen komen... Kortom een ruimte die eigenlijk in geen enkel ziekenhuis zou mogen ontbreken. Ik ben benieuwd of er in het nieuwe ziekenhuis van Sittard/Geleen ook een soort ruimte komt waar je even tot jezelf kunt komen....
In de ruimte zelf...... Er zijn ook een paar energiebollen op te zien, wat ik dus pas zag toen ik de foto op de pc zette. Het voelde er voor mij ook vredig aan, ondanks dat ik heel veel energie voelde. Het tweede kaarsje van links had ik aangestoken en Angelique had het uiterst rechtse kaarsje aangestoken. De ronde donkere plaatjes die op de muur zitten zijn overigens tekens vanuit allerlei religies en stromingen. Erg mooi gemaakt.
Het wensboek, waar Angelique en ik allebei wat in hebben geschreven. Er stond ook een boekenkastje in de ruimte, waar nog meerdere wensenboeken lagen van voorgaande jaren. Het deed me heel erg goed dat het ziekenhuis dit zo heeft gedaan, zodat je wens niet zomaar zonder meer wordt 'weggegooid' zodra het boek vol was....
Intussen was het 10 uur en besloten we maar terug te gaan naar de receptie. Maar intussen had Angelique stiekem een kadootje voor me gehaald toen ik in mooie ruimte zat. Ik kreeg een brok in mijn keel:
De tekst: Voor mijn heel bijzondere ZUS. Ik denk altijd vol liefde aan je...
Een kadootje (net als de magneet met een spreuk over zussen) die ik altijd zal koesteren. Oh god, wat zal ik haar (hun allen) weer missen als ik weer in Sittard beb morgen. Maar nu wil ik daar nog niet aan denken, want ik ben nog steeds hier bij hun....
Oké, we gingen dus terug om me in te laten schrijven. Goh zeg, dat ging goed zeg. Ze maakten zelfs een foto voor het dossier. En ze lieten niets aan het toeval over. Er werd van alles aan me gevraagd.
We konden daarna doorlopen naar balie 4 waar ik mijn dossier van Sittard af moest geven en daar konden we wachten. Ondertussen kregen we ook nog koffie. Ik heb echt met verbazing zitten kijken. Dit was allemaal zo anders als dat ik was gewend van een ziekenhuis. Ik vond het er heel sociaal aan toe gaan. Omdat ik een nogal dik dossier had, duurde het iets langer voordat ik werd opgeroepen. Ik zou eigenlijk bij Dr. van de Heuvel komen, maar ik kwam dus bij Dr. Burgers terecht, een longarts. Hij heeft mijn dossier bekeken en heeft me heel goed uitgelegd hoe het werkte me Petscan, MRIscan en CTscan (dit was voor mij helemaal nieuw wat hij me vertelde), en zei dat ze bij mij er omheen gedraaid hadden. Dit was overigens niet negatief bedoeld naar de specialisten in Sittard, want hij zei me wel dat ik alle mogelijke onderzoeken had gehad die er te krijgen waren. Toen ik zijn mening vroeg hoe hij er over dacht (operatie bijnier en zo) zei hij dat ze zo in Sittard door moesten gaan. Dat was gewoon het beste wat ze konden doen. Alleen hij heeft me wel de duidelijkheid en vooral eerlijkheid gegeven die ik in Sittard vaker heb gemist. Hij heeft er geen doekjes omheen gewonden en zei dat er in geen enkel boek stond dat ik zou genezen. Maar dat het wel in de medische bladen zou komen te staan indien dat toch zou gebeuren. Waar het op neer kwam was dat er wonderen bestaan. En hij vond dat ik vooral positief moest blijven. En dat ik toch moest proberen om te stoppen met roken... Ik zei dat ik dat alsnog ging proberen, maar dat ik me zelf niets zou verwijten als het me niet zou lukken. Want ik moet het gewoon los gaan laten en niet krampachtig met die k*tsigaretten bezig blijven...
Al met al vond ik het een heel bevredigend gesprek. Hij zou het blijven volgen, maar ik zou niet terug hoeven te komen voor een vervolgafspraak (gelukkig, want ik ben nog steeds bang in auto's met lange afstanden).
En toen gingen we weer op weg naar huis.... Nogmaar 44 km en dan zouden we weer in Den Bosch zijn... Heerlijk! Waar de vlaai en de visite al waren aan het wachten....
Mama kwam, en die gaf me drie mooie stenen. Een bergcrystal, een rozenkwarts en een amethist. Ze had ze in een zijden doek gewikkeld. Erg mooie stenen, die ze eerst nog goed door de wierook had gehaald (ik rook het zelfs nog!):
Van Toon en Angelique en de kids kreeg ik een lekkere verzorgingsset van Dove en een zakje zoethout, voor als ik ging stoppen met roken. Ook had ik nog een mooie horloge gekregen (Erg design hihi)en een tas met Mickey Mouse er op. En van Jaanie had ik een lekker stuk chocola gekregen en een rijstevlaai. Maar dan zal ik toch moeten wachten totdat mijn stoelgang weer een beetje op gang komt, want dat is een ellende nu.
Audrey, Raymond, Sarah, Tommy, Jason en Marvin waren vanuit Sittard gekomen en dat vond ik zo fijn! Op mijn verjaardag zag ik mijn kids toch nog, het was heel gezellig en ben Audrey ook heel dankbaar dat ze dat heeft gedaan. Morgen gaan we uit eten bij de Griek, en schijnt dan nog een verrassing op me te wachten zei Tommy, dus ik ben heel benieuwd. Ik verheug me er al op.
Al met al was me het dagje wel, heel veel positieve dingen, mensen om me heen die veel van me houden. Mensen om me heen waar ik veel van houd.
Ik heb trouwens ook veel smsjes gekregen, maar heb ze niet kunnen beantwoorden omdat ik momenteel heel erg rekening moet houden met mijn beltegoed. Maar hopelijk kan ik ze morgen allemaal persoonlijk bedanken.
Het is alweer bijna twaalf uur, en het is een lange log geworden. En dat, terwijl ik niet eens over zaterdagavond heb geschreven. Ik ben toen op het feestje van Rob geweest. En ik had Rob al dik 20 jaar niet meer gezien. Het was zo emotioneel om hem weer te zien, en ook Sonja zijn vrouw, en de vier mooie kinderen die ze hebben. Maar binnenkort gaan we elkaar toch weer zien, en dan zal ik zeker flink uitweiden in mijn log. Sonja, nog een keertje van harte bedankt voor het oog ;-)
Ik ga nu langzamerhand naar bed toe, morgen moet ik er weer vroeg uit want dan moet ik om 10 voor 12 bij Dr. Heeren in Sittard zijn.
Ik wens jullie een heel goede nachtrust toe, en hele mooie dromen, liefs, Silvia XXX
Vandaag ben ik dus naar het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis geweest.....
Nog maar 44 km van Amsterdam af. We hadden ook geluk wat files betreft. We waren rond kwart over 7 vertrokken...
Eindelijk waren we in Amsterdam en hoefden we alleen nog maar de bordjes te volgen... De TomTom was een beetje dronken, want die gaf ons de verkeerde richting aan pfffff...
Eindelijk! We waren er, ook al was het een uur te vroeg (09.00 uur). Helemaal slaapdronken nog wilde ik me in laten schrijven, maar de receptioniste zei dat het over een uurtje wel kon en dat we nog even lekker een bakkie koffie konden gaan drinken. Ik had zin in iets hartigs, en nam een ham/kaasbroodje en een stukje appeltaart, die overheerlijk was. Intussen keek ik wat rond in de hal en daar zag ik een hele mooie tekst staan:
Het bleek dus ook een soort ruimte te zijn om te kunnen nadenken, kaarsje op te steken, iets in het wensenboek te schrijven, even tot jezelf te kunnen komen... Kortom een ruimte die eigenlijk in geen enkel ziekenhuis zou mogen ontbreken. Ik ben benieuwd of er in het nieuwe ziekenhuis van Sittard/Geleen ook een soort ruimte komt waar je even tot jezelf kunt komen....
In de ruimte zelf...... Er zijn ook een paar energiebollen op te zien, wat ik dus pas zag toen ik de foto op de pc zette. Het voelde er voor mij ook vredig aan, ondanks dat ik heel veel energie voelde. Het tweede kaarsje van links had ik aangestoken en Angelique had het uiterst rechtse kaarsje aangestoken. De ronde donkere plaatjes die op de muur zitten zijn overigens tekens vanuit allerlei religies en stromingen. Erg mooi gemaakt.
Het wensboek, waar Angelique en ik allebei wat in hebben geschreven. Er stond ook een boekenkastje in de ruimte, waar nog meerdere wensenboeken lagen van voorgaande jaren. Het deed me heel erg goed dat het ziekenhuis dit zo heeft gedaan, zodat je wens niet zomaar zonder meer wordt 'weggegooid' zodra het boek vol was....
Intussen was het 10 uur en besloten we maar terug te gaan naar de receptie. Maar intussen had Angelique stiekem een kadootje voor me gehaald toen ik in mooie ruimte zat. Ik kreeg een brok in mijn keel:
De tekst: Voor mijn heel bijzondere ZUS. Ik denk altijd vol liefde aan je...
Een kadootje (net als de magneet met een spreuk over zussen) die ik altijd zal koesteren. Oh god, wat zal ik haar (hun allen) weer missen als ik weer in Sittard beb morgen. Maar nu wil ik daar nog niet aan denken, want ik ben nog steeds hier bij hun....
Oké, we gingen dus terug om me in te laten schrijven. Goh zeg, dat ging goed zeg. Ze maakten zelfs een foto voor het dossier. En ze lieten niets aan het toeval over. Er werd van alles aan me gevraagd.
We konden daarna doorlopen naar balie 4 waar ik mijn dossier van Sittard af moest geven en daar konden we wachten. Ondertussen kregen we ook nog koffie. Ik heb echt met verbazing zitten kijken. Dit was allemaal zo anders als dat ik was gewend van een ziekenhuis. Ik vond het er heel sociaal aan toe gaan. Omdat ik een nogal dik dossier had, duurde het iets langer voordat ik werd opgeroepen. Ik zou eigenlijk bij Dr. van de Heuvel komen, maar ik kwam dus bij Dr. Burgers terecht, een longarts. Hij heeft mijn dossier bekeken en heeft me heel goed uitgelegd hoe het werkte me Petscan, MRIscan en CTscan (dit was voor mij helemaal nieuw wat hij me vertelde), en zei dat ze bij mij er omheen gedraaid hadden. Dit was overigens niet negatief bedoeld naar de specialisten in Sittard, want hij zei me wel dat ik alle mogelijke onderzoeken had gehad die er te krijgen waren. Toen ik zijn mening vroeg hoe hij er over dacht (operatie bijnier en zo) zei hij dat ze zo in Sittard door moesten gaan. Dat was gewoon het beste wat ze konden doen. Alleen hij heeft me wel de duidelijkheid en vooral eerlijkheid gegeven die ik in Sittard vaker heb gemist. Hij heeft er geen doekjes omheen gewonden en zei dat er in geen enkel boek stond dat ik zou genezen. Maar dat het wel in de medische bladen zou komen te staan indien dat toch zou gebeuren. Waar het op neer kwam was dat er wonderen bestaan. En hij vond dat ik vooral positief moest blijven. En dat ik toch moest proberen om te stoppen met roken... Ik zei dat ik dat alsnog ging proberen, maar dat ik me zelf niets zou verwijten als het me niet zou lukken. Want ik moet het gewoon los gaan laten en niet krampachtig met die k*tsigaretten bezig blijven...
Al met al vond ik het een heel bevredigend gesprek. Hij zou het blijven volgen, maar ik zou niet terug hoeven te komen voor een vervolgafspraak (gelukkig, want ik ben nog steeds bang in auto's met lange afstanden).
En toen gingen we weer op weg naar huis.... Nogmaar 44 km en dan zouden we weer in Den Bosch zijn... Heerlijk! Waar de vlaai en de visite al waren aan het wachten....
Mama kwam, en die gaf me drie mooie stenen. Een bergcrystal, een rozenkwarts en een amethist. Ze had ze in een zijden doek gewikkeld. Erg mooie stenen, die ze eerst nog goed door de wierook had gehaald (ik rook het zelfs nog!):
Van Toon en Angelique en de kids kreeg ik een lekkere verzorgingsset van Dove en een zakje zoethout, voor als ik ging stoppen met roken. Ook had ik nog een mooie horloge gekregen (Erg design hihi)en een tas met Mickey Mouse er op. En van Jaanie had ik een lekker stuk chocola gekregen en een rijstevlaai. Maar dan zal ik toch moeten wachten totdat mijn stoelgang weer een beetje op gang komt, want dat is een ellende nu.
Audrey, Raymond, Sarah, Tommy, Jason en Marvin waren vanuit Sittard gekomen en dat vond ik zo fijn! Op mijn verjaardag zag ik mijn kids toch nog, het was heel gezellig en ben Audrey ook heel dankbaar dat ze dat heeft gedaan. Morgen gaan we uit eten bij de Griek, en schijnt dan nog een verrassing op me te wachten zei Tommy, dus ik ben heel benieuwd. Ik verheug me er al op.
Al met al was me het dagje wel, heel veel positieve dingen, mensen om me heen die veel van me houden. Mensen om me heen waar ik veel van houd.
Ik heb trouwens ook veel smsjes gekregen, maar heb ze niet kunnen beantwoorden omdat ik momenteel heel erg rekening moet houden met mijn beltegoed. Maar hopelijk kan ik ze morgen allemaal persoonlijk bedanken.
Het is alweer bijna twaalf uur, en het is een lange log geworden. En dat, terwijl ik niet eens over zaterdagavond heb geschreven. Ik ben toen op het feestje van Rob geweest. En ik had Rob al dik 20 jaar niet meer gezien. Het was zo emotioneel om hem weer te zien, en ook Sonja zijn vrouw, en de vier mooie kinderen die ze hebben. Maar binnenkort gaan we elkaar toch weer zien, en dan zal ik zeker flink uitweiden in mijn log. Sonja, nog een keertje van harte bedankt voor het oog ;-)
Ik ga nu langzamerhand naar bed toe, morgen moet ik er weer vroeg uit want dan moet ik om 10 voor 12 bij Dr. Heeren in Sittard zijn.
Ik wens jullie een heel goede nachtrust toe, en hele mooie dromen, liefs, Silvia XXX
zaterdag 25 augustus 2007
Lotgenoten en een dagje Scheveningen...
Dagelijks kijk ik ook bij de loggen van lotgenoten. En als een lotgenoot weer een onderzoek heeft, is het altijd spannend wat de uitslag is. En gisteren was het heel dubbel. Riet heeft geen goede uitslag gekregen, en had ik het daar gisteren ontzettend moeilijk mee. Bij haar is het in juni dit jaar ontdekt, dus nog best kort geleden dat ze het wist, en nu gelijk slecht nieuws er bovenop. Het heeft me erg aangegrepen. Hendrike daarentegen heeft heel goed nieuws gekregen. Haar arts beschouwt haar als een wonder. En zoiets is super om te lezen. Maar tegelijkertijd ook heel dubbel, als je van de ene weblog naar de andere weblog surft. Hoe mooi dat het leven kan zijn, zo meedogenloos kan het ook zijn. Ik heb het geloof ik al eens eerder geschreven, ik vind wel dat als je weet dat je niet meer lang te leven hebt je in een bepaald opzicht een bevoorrecht mens bent. Tenminste, zo ervaar ik het. Want sinds de diagnose denk ik anders, voel ik anders, heel veel dingen zijn minder belangrijk als dat ze leken. Maar ook kan ik mijn eigen crematie een heel eigen scenario geven. Gewoon zoals ik het wil. Ook lotgenootje Iris heeft een slechte uitslag gekregen. Haar log van 24 augustus geeft ook weer waarom ik vind dat ik bevoorrecht ben... Een buurtgenoot van haar is doodgereden. Patsboem, weg is het leven. Voordat ik de diagnose kreeg, dacht ik wel vaker aan de dood, maar niet op deze manier. Ik heb er nooit bij stil gestaan dat het leven eigenlijk heel betrekkelijk is, en dat je inderdaad maar onder een auto hoeft te komen (om maar een cliché aan te halen). Nu ben ik er achter gekomen dat mijn leven me eigenlijk heel lief is, en dat ik geniet van de mooie momenten. Dat wil niet zeggen dat er geen slechte momenten zijn, maar ik kijk er anders tegen aan. Ik ben heel blij dat ik nu de goede pijnmedicatie heb, want dat bracht me heel veel slechte momenten en dat vond ik verschrikkelijk. Nu is het allemaal veel beter te verdragen. En kan ik ook echt genieten...
Angelique had een verrassing voor mij in petto. Ik had haar een tijdje geleden gezegd dat het mijn wens was om de zee nog een keertje te zien. Vandaag heeft ze mijn wens uit laten komen! We zijn met zijn viertjes naar Scheveningen gegaan (eigenlijk met zijn vijven, want Danger was ook mee geweest. Angelique, Jany, Maryjet en ik hebben daar lekker genoten van de zon. Het was niet eens zo druk, dus dat was geweldig! Angelique en ik zijn nog een stuk de boulevard op gewandeld. Samen met Danger erbij. Ook die heeft genoten, hij wist niet wat hem overkwam, al dat zand. Voor zo'n klein beessie moet het wel op zoiets als een Sahara voorstellen, zo groot als het strand was.
Als alles achter de rug is, dan heb ik me voorgenomen om met Sarah en Flicka ook naar zee te gaan. Ik weet zeker dat ze dat ook super zullen vinden. Maar eerst maar eens beter worden!!
Voor mij was het al veertien jaar geleden dat ik de zee had gezien, dus ik heb echt genoten. Samen gespeeld met Danger, lekker geluierd in de peperdure strandstoelen die je kon huren. Ik ben zelfs nog een beetje verkleurd. Ondanks dat het best hard waaide was het niet koud. Angelique en ik hebben nog herinneringen opgehaald van vroeger, toen we nog klein waren. We gingen altijd naar Hoek van Holland toe, en ik kan me nog herinneren dat we een campinghuisje hadden in Heemstede, vanuit daar gingen we naar zee en dat we daar alikruiken zochten. Ik had toen zelfs nog een zeepaardje gevonden dat aangespoeld was op het strand. Ook nu heb ik weer wat schelpjes gezocht die ik meeneem naar huis.
Jany in gevecht met Maryjet, ons Jane had gewonnen hahahahaha!
Straks ga ik nog naar een heeeeeeeeeeele oude vriend van me. Niet dat ie zo oud is (ik moet oppassen met wat ik schrijf, want ik weet dat hij dit ook leest hahaha), maar ik ken hem al dik 20 jaar en heb hem eigenlijk ook al zo lang niet meer gezien. Ik verheug me er op om hem en zijn hele gezin te zien.
Ik wens iedereen een hele fijne zaterdagavond toe.
Sas, succes met Bella, hopelijk kan ik haar ook eens bij jullie bewonderen.
Audrey, geef de kids een dikke knuffel van me, en tot maandag. Duim voor me!
Veel liefs, en een dikke peun, Silvia
Angelique had een verrassing voor mij in petto. Ik had haar een tijdje geleden gezegd dat het mijn wens was om de zee nog een keertje te zien. Vandaag heeft ze mijn wens uit laten komen! We zijn met zijn viertjes naar Scheveningen gegaan (eigenlijk met zijn vijven, want Danger was ook mee geweest. Angelique, Jany, Maryjet en ik hebben daar lekker genoten van de zon. Het was niet eens zo druk, dus dat was geweldig! Angelique en ik zijn nog een stuk de boulevard op gewandeld. Samen met Danger erbij. Ook die heeft genoten, hij wist niet wat hem overkwam, al dat zand. Voor zo'n klein beessie moet het wel op zoiets als een Sahara voorstellen, zo groot als het strand was.
Als alles achter de rug is, dan heb ik me voorgenomen om met Sarah en Flicka ook naar zee te gaan. Ik weet zeker dat ze dat ook super zullen vinden. Maar eerst maar eens beter worden!!
Voor mij was het al veertien jaar geleden dat ik de zee had gezien, dus ik heb echt genoten. Samen gespeeld met Danger, lekker geluierd in de peperdure strandstoelen die je kon huren. Ik ben zelfs nog een beetje verkleurd. Ondanks dat het best hard waaide was het niet koud. Angelique en ik hebben nog herinneringen opgehaald van vroeger, toen we nog klein waren. We gingen altijd naar Hoek van Holland toe, en ik kan me nog herinneren dat we een campinghuisje hadden in Heemstede, vanuit daar gingen we naar zee en dat we daar alikruiken zochten. Ik had toen zelfs nog een zeepaardje gevonden dat aangespoeld was op het strand. Ook nu heb ik weer wat schelpjes gezocht die ik meeneem naar huis.
Jany in gevecht met Maryjet, ons Jane had gewonnen hahahahaha!
Straks ga ik nog naar een heeeeeeeeeeele oude vriend van me. Niet dat ie zo oud is (ik moet oppassen met wat ik schrijf, want ik weet dat hij dit ook leest hahaha), maar ik ken hem al dik 20 jaar en heb hem eigenlijk ook al zo lang niet meer gezien. Ik verheug me er op om hem en zijn hele gezin te zien.
Ik wens iedereen een hele fijne zaterdagavond toe.
Sas, succes met Bella, hopelijk kan ik haar ook eens bij jullie bewonderen.
Audrey, geef de kids een dikke knuffel van me, en tot maandag. Duim voor me!
Veel liefs, en een dikke peun, Silvia
donderdag 23 augustus 2007
Lekker in Den Bosch...
Gisteren ben ik met Audrey mijn dossier gaan halen in het ziekenhuis. We zijn naar vier plaatsen moeten gaan om het dossier compleet te krijgen. Bij de laatste plaats moest ik zelfs geld betalen. Omdat ik het zelf kwam halen zei de baliemedewerkster, en iedere afdeling heeft zo zijn eigen regeltjes. Zo zie je maar weer dat de samenwerking in een ziekenhuis niet altijd even soepeltjes verloopt. Heb er verder maar geen woorden meer aan vuil gemaakt, het sterkte me des te meer om maandag naar het AVL te gaan.
Wat heel raar is trouwens is dat ik sinds de chemo bang ben in auto's. Niet voor kleine stukjes, maar over de snelweg en zo.. Herkend iemand dit misschien? Ik vind het zeer vervelend omdat ik toch vaker een langere afstand in de auto zit. Gisteren heb ik achterin gezeten met een boekje in mijn hand zodat ik niets kon zien. Dat hielp gelukkig goed. Bedankt voor het wegbrengen Audrey en Raymond!
Vandaag is Raymond jarig, dus ik moet strakkies even een kaartje gaan sturen (nu zit het nog vers in mijn geheugen, over een uur ben ik vergeten, erg he).
Gisterenavond ben ik mijn dossier gaan doorlezen. De tumoren waren gekrompen op 2 juli. Maar ik las verderop dat hij toch weer gegroeid was. Wat eigenlijk wel raar is, omdat ik 19 juli mijn laatste chemo heb gehad. Eerst was de long 4,5 cm bij 3,5 cm, toen op 2 juli 3,5 cm bij 2,6 cm en na de laatste ct op 30 juli 3,5 cm bij 2,6 cm. Dus is hij toch 0,1 cm gegroeid. De bijnier was eerst 5,5 cm bij 3,7 cm, toen op 2 juli 4,2 cm bij 3 cm en na de laatste ct op 30 juli 4,9 cm bij 3,1 cm. Dat is dus 0,7 cm bij 0,1 cm. Dus op die paar dag tijd is hij toch snel gegroeid. Ze hebben me ook nooit verteld hoe agressief de tumor is, dus ik schrik hier behoorlijk van. Hopelijk nestelt het kreng zich niet voor 10 september om de holle ader heen, want dan is er niets meer aan te doen.
Vandaag werd ik pas om half drie wakker... Ik was gisteren rond 1 uur naar bed gegaan, dus ik heb het wel nodig gehad. Net had ik nog mijn temp opgenomen, want ik voelde me raar. En ik had alweer koorts, 38.9. Ik snap er niets van, want elke keer als er dan bloed geprikt wordt, is er geen ontsteking te vinden. Wel zijn de waarden iets verhoogd, maar schijnbaar niet zo hoog dat het alarmerend is. Dat is ook een vraag die ik aan de arts in het AVL voor zal leggen. Ik kan niet wachten tot het maandag is!
Verder heb ik even niets meer te vertellen, ik geniet gewoon even van het niets doen (ik zit nog in mijn pyama hahaha).
Ik wens iedereen een fijne dag toe! Liefs, Silvia
Wat heel raar is trouwens is dat ik sinds de chemo bang ben in auto's. Niet voor kleine stukjes, maar over de snelweg en zo.. Herkend iemand dit misschien? Ik vind het zeer vervelend omdat ik toch vaker een langere afstand in de auto zit. Gisteren heb ik achterin gezeten met een boekje in mijn hand zodat ik niets kon zien. Dat hielp gelukkig goed. Bedankt voor het wegbrengen Audrey en Raymond!
Vandaag is Raymond jarig, dus ik moet strakkies even een kaartje gaan sturen (nu zit het nog vers in mijn geheugen, over een uur ben ik vergeten, erg he).
Gisterenavond ben ik mijn dossier gaan doorlezen. De tumoren waren gekrompen op 2 juli. Maar ik las verderop dat hij toch weer gegroeid was. Wat eigenlijk wel raar is, omdat ik 19 juli mijn laatste chemo heb gehad. Eerst was de long 4,5 cm bij 3,5 cm, toen op 2 juli 3,5 cm bij 2,6 cm en na de laatste ct op 30 juli 3,5 cm bij 2,6 cm. Dus is hij toch 0,1 cm gegroeid. De bijnier was eerst 5,5 cm bij 3,7 cm, toen op 2 juli 4,2 cm bij 3 cm en na de laatste ct op 30 juli 4,9 cm bij 3,1 cm. Dat is dus 0,7 cm bij 0,1 cm. Dus op die paar dag tijd is hij toch snel gegroeid. Ze hebben me ook nooit verteld hoe agressief de tumor is, dus ik schrik hier behoorlijk van. Hopelijk nestelt het kreng zich niet voor 10 september om de holle ader heen, want dan is er niets meer aan te doen.
Vandaag werd ik pas om half drie wakker... Ik was gisteren rond 1 uur naar bed gegaan, dus ik heb het wel nodig gehad. Net had ik nog mijn temp opgenomen, want ik voelde me raar. En ik had alweer koorts, 38.9. Ik snap er niets van, want elke keer als er dan bloed geprikt wordt, is er geen ontsteking te vinden. Wel zijn de waarden iets verhoogd, maar schijnbaar niet zo hoog dat het alarmerend is. Dat is ook een vraag die ik aan de arts in het AVL voor zal leggen. Ik kan niet wachten tot het maandag is!
Verder heb ik even niets meer te vertellen, ik geniet gewoon even van het niets doen (ik zit nog in mijn pyama hahaha).
Ik wens iedereen een fijne dag toe! Liefs, Silvia
dinsdag 21 augustus 2007
Alweer goed nieuws!
Vanmorgen bij de chirurg geweest en ja hoor, het is niets! Nouja, niets... het zijn in ieder geval geen uitzaaiingen! Dus nu gaat ie me toch opereren. Voor eerst alleen eerst de bijnier. Ik vroeg hem nog waarom nu ineens wel en geen kijkoperatie, waar hij het vorige week over had.. Hij zei dat dat wel kon, maar omdat dat dan toch de tijd nodig had om te herstellen wilde hij het liever niet omdat ik al die tijd geen chemo zou krijgen. Dus daar stemde ik wel mee in. Want anders krijgt dat kreng strakkies nog de tijd om meer van mijn lichaam over te nemen. Om de dooie dood niet dus!!!!!
Ik word 10 september geopereerd. Maar eerst ga ik aanstaande maandag toch nog naar het AVL! Ik wil gewoon absoluut die second opinion hebben nu. Want ik heb zoveel wazige dingen meegemaakt dat ik nu toch nog even die zekerheid nodig heb van een deskundige arts die niets met het ziekenhuis hier te maken heeft. De chirurg stond er ook voor 100% achter, hij zou hetzelfde gedaan hebben in mijn situatie.
Wat het enge hiervan wel is, is dat hij nog nooit in een geval als mij (tamelijk uitzonderlijk en nogal uniek volgens hun zeggen) heeft geopereerd. Dit is de eerste keer voor hem. Ik kan het natuurlijk heel zwart gaan zien en denken dat hij misschien niet weet wat hij gaat doen. Maar ik kan het ook zo zien: de eerste keer.. dan zal hij waarschijnlijk niets aan het toeval overlaten. De operatie moet echt microscopisch gebeuren, er mag absoluut niets van dat kreng overblijven. Ik heb dus voor die laatste optie gekozen. Mijn zus zei zelfs: "Zou God je al die tijd hebben laten lijden om je alsnog dit aan te doen?" En daar kan ik me ook wel in vinden. Desalniettemin ben ik doodsbang. Want het is geen groteteenoperatie.
Wat hij ook heeft gezegd is dat mijn kans op volledige genezing veel minder is dan 90%. (Dus hij had het niet over de operatie). Hij had ook kunnen zeggen fifty/fifty, dus klinkt minder dan 90% toch beter.
Ik zou eigenlijk vandaag naar Den Bosch toe gaan, maar aangezien ik mijn dossier nog niet heb en pas morgen krijg ga ik morgen.
Ik heb vanavond bij Audrey gegeten (en een hazeslaapje gehouden), en morgen brengt ze me samen met Raymond naar Den Bosch. NOU BLONDER DAN ONS KUN JE NIET ZIJN HOOR!!! Luister: Raymond was op internet een routeplanner aan het zoeken van Sittard tot aan mijn zus. En ik wist weer een andere weg, maar die kon ik niet echt goed uitleggen aan hem, dus zei ik hem dat hij maar die routeplanner moest volgen.
Toen ik thuis was belde Audrey me op. "Ja, zegt ze, Raymond zei ineens dat we de routeplanner helemaal niet nodig hadden, want jij gaat toch ook mee!!!!"
We hebben in een deuk gelegen. Echt niet meer normaal. Dat is nou echt weer typisch iets voor ons. Wij maken dit zo vaak mee. En dan kunnen we niets anders dan ons zelf uitlachen. Dat heb ik trouwens ook met een andere vriendin van mij, Marian. We hebben al zo vaak dingen meegemaakt die je eigenlijk alleen in lachfilms meemaakt. Kostelijk gewoon. En dat zijn nu die leuke dingen die me voor altijd bij zullen blijven. Marian, weet je nogt toen ik ineens naast de auto lag, of toen we naar de school van Tommy en Eric gingen maar jij wilde het vliegend doen? Hahahahahahaha.
Ik heb de laatste maanden veel voor mijn kiezen gehad, en ik ben ook best sterk gebleven op de laatste paar weken na. Weer veel huilbuien en zo, en nog steeds opvliegers die ik krijg, ik zag de dood alweer om het hoekje loeren. Maar vandaag heb ik toch weer een sprankje hoop gekregen en dat doet goed. Ik heb me de laatste weken echt een jojo gevoeld. De ene dag goed nieuws en zat ik op woeste hoogten van blijdschap, en de andere dag kreeg ik weer slecht nieuws en wat ik in de put van The Ring.... Van nature ben ik vrij optimistisch, maar de afgelopen weken waren zo zwaar, dat ik het echt niet meer zag zitten. Nu zal het ook voor een deel wel aan de pijn gelegen hebben, en gelukkig is dat ook voor een deel van de baan. Het is nu uit te houden (en oeps, ik vergeet alweer dat ik een half uur geleden mijn tabletten moest slikken). Maar ook de verschillende berichten zijn me niet goed bekomen.
Vanmorgen was Angelique trouwens nog meegegaan naar de chirurg, en ze hadden hun nieuwste gezinslid ook meegenomen, kijk eens wat een dotje!:
En hier slaapt ie! Hij luistert trouwens naar de naam DANGER! hihi
Ik wens iedereen een heel fijne dag, en sterkte voor degene die het nodig hebben.
Liefs, Silly XXX
Ik word 10 september geopereerd. Maar eerst ga ik aanstaande maandag toch nog naar het AVL! Ik wil gewoon absoluut die second opinion hebben nu. Want ik heb zoveel wazige dingen meegemaakt dat ik nu toch nog even die zekerheid nodig heb van een deskundige arts die niets met het ziekenhuis hier te maken heeft. De chirurg stond er ook voor 100% achter, hij zou hetzelfde gedaan hebben in mijn situatie.
Wat het enge hiervan wel is, is dat hij nog nooit in een geval als mij (tamelijk uitzonderlijk en nogal uniek volgens hun zeggen) heeft geopereerd. Dit is de eerste keer voor hem. Ik kan het natuurlijk heel zwart gaan zien en denken dat hij misschien niet weet wat hij gaat doen. Maar ik kan het ook zo zien: de eerste keer.. dan zal hij waarschijnlijk niets aan het toeval overlaten. De operatie moet echt microscopisch gebeuren, er mag absoluut niets van dat kreng overblijven. Ik heb dus voor die laatste optie gekozen. Mijn zus zei zelfs: "Zou God je al die tijd hebben laten lijden om je alsnog dit aan te doen?" En daar kan ik me ook wel in vinden. Desalniettemin ben ik doodsbang. Want het is geen groteteenoperatie.
Wat hij ook heeft gezegd is dat mijn kans op volledige genezing veel minder is dan 90%. (Dus hij had het niet over de operatie). Hij had ook kunnen zeggen fifty/fifty, dus klinkt minder dan 90% toch beter.
Ik zou eigenlijk vandaag naar Den Bosch toe gaan, maar aangezien ik mijn dossier nog niet heb en pas morgen krijg ga ik morgen.
Ik heb vanavond bij Audrey gegeten (en een hazeslaapje gehouden), en morgen brengt ze me samen met Raymond naar Den Bosch. NOU BLONDER DAN ONS KUN JE NIET ZIJN HOOR!!! Luister: Raymond was op internet een routeplanner aan het zoeken van Sittard tot aan mijn zus. En ik wist weer een andere weg, maar die kon ik niet echt goed uitleggen aan hem, dus zei ik hem dat hij maar die routeplanner moest volgen.
Toen ik thuis was belde Audrey me op. "Ja, zegt ze, Raymond zei ineens dat we de routeplanner helemaal niet nodig hadden, want jij gaat toch ook mee!!!!"
We hebben in een deuk gelegen. Echt niet meer normaal. Dat is nou echt weer typisch iets voor ons. Wij maken dit zo vaak mee. En dan kunnen we niets anders dan ons zelf uitlachen. Dat heb ik trouwens ook met een andere vriendin van mij, Marian. We hebben al zo vaak dingen meegemaakt die je eigenlijk alleen in lachfilms meemaakt. Kostelijk gewoon. En dat zijn nu die leuke dingen die me voor altijd bij zullen blijven. Marian, weet je nogt toen ik ineens naast de auto lag, of toen we naar de school van Tommy en Eric gingen maar jij wilde het vliegend doen? Hahahahahahaha.
Ik heb de laatste maanden veel voor mijn kiezen gehad, en ik ben ook best sterk gebleven op de laatste paar weken na. Weer veel huilbuien en zo, en nog steeds opvliegers die ik krijg, ik zag de dood alweer om het hoekje loeren. Maar vandaag heb ik toch weer een sprankje hoop gekregen en dat doet goed. Ik heb me de laatste weken echt een jojo gevoeld. De ene dag goed nieuws en zat ik op woeste hoogten van blijdschap, en de andere dag kreeg ik weer slecht nieuws en wat ik in de put van The Ring.... Van nature ben ik vrij optimistisch, maar de afgelopen weken waren zo zwaar, dat ik het echt niet meer zag zitten. Nu zal het ook voor een deel wel aan de pijn gelegen hebben, en gelukkig is dat ook voor een deel van de baan. Het is nu uit te houden (en oeps, ik vergeet alweer dat ik een half uur geleden mijn tabletten moest slikken). Maar ook de verschillende berichten zijn me niet goed bekomen.
Vanmorgen was Angelique trouwens nog meegegaan naar de chirurg, en ze hadden hun nieuwste gezinslid ook meegenomen, kijk eens wat een dotje!:
En hier slaapt ie! Hij luistert trouwens naar de naam DANGER! hihi
Ik wens iedereen een heel fijne dag, en sterkte voor degene die het nodig hebben.
Liefs, Silly XXX
maandag 20 augustus 2007
Klavertje vier....
Vorige week vrijdag liep ik in het park, en ik voelde me heel down. Ik had die dag te horen gekregen dat het hoogstwaarschijnlijk allemaal veel erger was dan ze me eerder hadden verteld.
Ik liep dus door het park en vroeg God in gedachten om een teken. In de vorm van een klavertje vier. Maar niks hoor, die dag geen klavertje vier.
Toen ik Sarah vanmorgen naar school bracht, toen vond ik er eentje! Hij is niet helemaal volmaakt, maar dat maakt niets uit. Ik zie het toch als een teken van God.
Als je goed kijkt, dan zie je op het rechterblaadje bovenaan ook nog een klein energiebolletje zitten.
Het zijn de kleine dingen die het leven zo mooi maken.
Anderzijds voel ik me vandaag ook heel verdrietig. Saar vroeg me vanmorgen of ze vandaag ook nog bij mij zou slapen. En ik zei tuurlijk! Maar morgen ga je weer eventjes naar Audrey. En toen vroeg ze waarom ze niet meer bij mij mocht zijn... Dat sneed zo in mijn hart. De tranen rollen nu ook over mijn wangen. Ik heb haar gezegd dat ze zeker weer bij mij komt, maar dat ik even een paar daagjes naar Angelique toe ga en dat zij naar school toe moet. Ik had haar gisteren ook gezegd dat ik op mijn verjaardag naar het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis toe ging in Amsterdam. En toen dacht ze ook dat ik daar moest blijven. Ik heb haar toen uitgelegd dat ze alleen gaan kijken of zij mij wel beter kunnen maken.
Op die momenten haat ik deze rotziekte echt! Want niet alleen mijn leven zit vol onzekerheden nu, maar ook die van mijn kids en van de mensen die van me houden en me nog lang hier willen hebben. Tommy en Sarah nemen het toch wel goed op, dat gelukkig wel. Maar nu is het nog niet echt zichtbaar bij mij, en ik hoop dat dat nog lang zo zal blijven. Ze houden wel rekening met me, en beseffen dat hun moeder ernstig ziek is. Ik had ze helaas iets heel anders mee willen geven voor later. En ik ben blij met elke dag, maar niemand kan het gevoel bij mij wegnemen van het zwaard van damocles wat op me rust. Ik kan natuurlijk morgen ook onder een auto komen, maar dat is iets waar je eigenlijk niet echt over nadenkt. Maar als je ernstig ziek word, dan ga je wel nadenken over het leven. Echt, af en toe is life a bitch!!!
Liefs, Silvia
zondag 19 augustus 2007
Zondag = rustdag
Vanmorgen was ik al heel vroeg wakker. Zo rond half 8 deed ik mijn ogen open en kreeg ze ook niet meer dicht. Dus heb ik gewacht totdat de wekker ging zodat ik mijn pilletjes kon slikken. En de televisie maar aangezet. Animal Planet! En dat heb ik erg gemist in het ziekenhuis, want dat hebben ze niet in hun keuzemenu van de tv staan. Ik merkte wel toen ik wakker werd dat ik weer pijn in mijn rug/flank had waar de tumor van de long zit. Misschien is mijn bed toch niet helemaal goed? Ik heb al twee aanbiedingen gekregen voor een ziekenhuisbed. Misschien moet ik er toch maar eens over gaan denken om het toch wel te doen. Ik kan dat bed natuurlijk dan wel zo 'versieren' dat het niet meer op een ziekenhuisbed lijkt. Want ik vind ziekenhuisbedden depri... Maar wat pijn betrof ging het toch wel redelijk. Toch maar even afwachten hoe het verder gaat.
Af en toe heb ik moeite met de tijden om pilletjes te slikken. Want het is verdeeld over 9 keer per dag, en heb het zelf ingekrompen naar 7 keer per dag. Om 8 uur 's morgens de eerste lading en om 22 uur 's avonds de laatste lading. En morgen moet ik naar de pijnpoli dus kan ik daar vragen of ik het nog meer in kan krimpen, want ik ben zo ontzettend vergeetachtig. Ik heb maar 5 wekkers op mijn telefoon staan, dus misschien kan ik samen met hun tot een oplossing komen.
Van de week heb ik van Angelique een digitale camera gekregen. Superblij ben ik er mee, want ik maak heel graag foto's. Helaas kon ik in het ziekenhuis niet veel foto's maken omdat er nog foto's op stonden die Angelique nog moest hebben, en er zat geen geheugenkaartje bij. Heb er toch een paar gemaakt.
Dit is een heel klein binnentuintje, waar zich ook een rookprieel bevind. Ik vond het altijd fijn om daar te zijn, omdat het zo rustig en vredig is:
Dit is de hoofdingang, waar ik ook menig uurtje heb doorgebracht om te kunnen roken en daar te zijn met mijn bezoek:
Gisteren ben ik nog naar Anjo geweest, en daar heb ik natuurlijk ook nog wat foto's gemaakt. Hier is er eentje van Flicka en Djakko, broer en zus:
Dat was het weer even voor vandaag. Ik probeer zoveel mogelijk te rusten nu, en ik hoop toch dat die pijn van voorbijgaande aard is. Dinsdag hoor ik meer van de chirurg, ik hoop dat ik deze keer het hele gesprek kan uitzitten.
Angelique, ik hoop niet dat je het erg vind dat ik je af en toe beveiligingskip noem? Ik vond het trouwens ook jammer dat ik je niet meer gezien had. En hopelijk doen we dat ook niet meer op die lokatie ;-)
Ik wens iedereen een heel fijne zondag toe, liefs, Silvia
Af en toe heb ik moeite met de tijden om pilletjes te slikken. Want het is verdeeld over 9 keer per dag, en heb het zelf ingekrompen naar 7 keer per dag. Om 8 uur 's morgens de eerste lading en om 22 uur 's avonds de laatste lading. En morgen moet ik naar de pijnpoli dus kan ik daar vragen of ik het nog meer in kan krimpen, want ik ben zo ontzettend vergeetachtig. Ik heb maar 5 wekkers op mijn telefoon staan, dus misschien kan ik samen met hun tot een oplossing komen.
Van de week heb ik van Angelique een digitale camera gekregen. Superblij ben ik er mee, want ik maak heel graag foto's. Helaas kon ik in het ziekenhuis niet veel foto's maken omdat er nog foto's op stonden die Angelique nog moest hebben, en er zat geen geheugenkaartje bij. Heb er toch een paar gemaakt.
Dit is een heel klein binnentuintje, waar zich ook een rookprieel bevind. Ik vond het altijd fijn om daar te zijn, omdat het zo rustig en vredig is:
Dit is de hoofdingang, waar ik ook menig uurtje heb doorgebracht om te kunnen roken en daar te zijn met mijn bezoek:
Gisteren ben ik nog naar Anjo geweest, en daar heb ik natuurlijk ook nog wat foto's gemaakt. Hier is er eentje van Flicka en Djakko, broer en zus:
Dat was het weer even voor vandaag. Ik probeer zoveel mogelijk te rusten nu, en ik hoop toch dat die pijn van voorbijgaande aard is. Dinsdag hoor ik meer van de chirurg, ik hoop dat ik deze keer het hele gesprek kan uitzitten.
Angelique, ik hoop niet dat je het erg vind dat ik je af en toe beveiligingskip noem? Ik vond het trouwens ook jammer dat ik je niet meer gezien had. En hopelijk doen we dat ook niet meer op die lokatie ;-)
Ik wens iedereen een heel fijne zondag toe, liefs, Silvia
zaterdag 18 augustus 2007
Aardbeving in Peru
Een lotgenootje van me AliasIris was een wereldreis begonnen, maar helaas is daar vroegtijdig een eind aan gekomen doordat het niet zo goed met haar ging. In Lima heeft ze in een ziekenhuis gelegen, en ze was nog maar net terug in Nederland toen dit gebeurde. Ze heeft hierbij een oproep geplaatst om een log te wijden aan de aardbeving.
Lieve Iris/Marcia, bij deze mijn log voor alle mensen in Peru...
Dodental aardbeving Peru opgelopen tot 510
PISCO/LIMA - Reddingswerkers in Peru waren in de nacht van donderdag op vrijdag naarstig op zoek naar overlevenden van de verwoestende aardbeving van woensdag. In de bijzonder zwaar getroffen stad Pisco werd nog een man levend onder het puin vandaan gehaald.
Voor veel slachtoffers komt hulp te laat; zij kunnen alleen nog maar dood worden geborgen. In veel ziekenhuizen en mortuaria is geen plaats meer; de lijken liggen daarom op straat. Naschokken blijven voor paniek zorgen.
De ergste natuurramp in Peru van de afgelopen decennia heeft aan ongeveer 450 mensen het leven gekost. Alleen al in de zuidelijke kustregio Ica raakten 80.000 mensen dakloos.
De zware aardebeving in het Zuid-Amerikaanse land heeft ook onherstelbare schade toegebracht aan archeologische voorwerpen en natuurlijke monumenten in de zuidelijke kustregio. Muren en ramen van musea in de zuidelijke kustprovincie Ica en op het schiereiland Paracas stortten in door de hevige trillingen. Daardoor zijn diverse archeologische objecten en mummies van pre-hispanische culturen onherstelbaar beschadigd.
Paracas
In het bij toeristen bekende natuurreservaat Nationaal park Paracas, dat op de werelderfgoedlijst van de Unesco staat, zijn veel rotsformaties beschadigd. De allerbekendste rots, De Kathedraal, is zelfs helemaal verdwenen, aldus een woordvoerder van het park.
De beving van woensdagavond had een kracht van 8,0 op de schaal van Richter. Een beving van deze kracht komt zelden voor. De Peruaanse regering riep donderdag de noodtoestand uit. President Alan García betuigde zijn medeleven met de families van de slachtoffers.
De beving, die volgens ooggetuigen twee minuten duurde, veroorzaakte grote paniek bij de bevolking. De schok richtte grote schade aan in kustgebieden op enkele honderden kilometers ten zuiden van Lima. In de hoofdstad zelf sprongen ramen en viel de stroom uit.
Ica
Het zwaarst getroffen is de regio Ica met de steden Pisco en Chincha en de provinciehoofdstad Ica. Volgens de burgemeester van Pisco (55.000 inwoners) is zijn stad voor 70 procent verwoest. "De straten zijn bezaaid met honderden lijken en de ziekenhuizen liggen vol met gewonden", meldde burgervader Juan Mendoza.
Samen met collega's riep Mendoza in een noodkreet de regering op hen te hulp te schieten. "We hebben geen water en er is geen communicatie mogelijk. We hebben medicijnen nodig, levensmiddelen en alle hulp die men ons kan geven."
Mini-tsunami's
De aardbeving in Peru heeft vrijdag enkele kleine tsunami's in Japan veroorzaakt. De hoogste golf die werd gemeten, aan de oostkust van de archipel, was slechts twintig centimeter hoog, maakte het nationale weerinstituut vrijdag bekend.
De golven kwamen aangerold over de grote Oceaan, na de aardbeving met een kracht van 8,0 op de schaal van Richter in het Zuid-Amerikaanse Peru (donderdag). De meteorologische dienst trok een uitgegeven tsunamialarm aan het einde van de middag (lokale tijd) weer in.
Dergelijke kleine vloedgolven doen zich geregeld voor in Japan. Het Oost-Aziatische land wordt zelf ook vaak getroffen door aardbevingen.
Lieve Iris/Marcia, bij deze mijn log voor alle mensen in Peru...
Dodental aardbeving Peru opgelopen tot 510
PISCO/LIMA - Reddingswerkers in Peru waren in de nacht van donderdag op vrijdag naarstig op zoek naar overlevenden van de verwoestende aardbeving van woensdag. In de bijzonder zwaar getroffen stad Pisco werd nog een man levend onder het puin vandaan gehaald.
Voor veel slachtoffers komt hulp te laat; zij kunnen alleen nog maar dood worden geborgen. In veel ziekenhuizen en mortuaria is geen plaats meer; de lijken liggen daarom op straat. Naschokken blijven voor paniek zorgen.
De ergste natuurramp in Peru van de afgelopen decennia heeft aan ongeveer 450 mensen het leven gekost. Alleen al in de zuidelijke kustregio Ica raakten 80.000 mensen dakloos.
De zware aardebeving in het Zuid-Amerikaanse land heeft ook onherstelbare schade toegebracht aan archeologische voorwerpen en natuurlijke monumenten in de zuidelijke kustregio. Muren en ramen van musea in de zuidelijke kustprovincie Ica en op het schiereiland Paracas stortten in door de hevige trillingen. Daardoor zijn diverse archeologische objecten en mummies van pre-hispanische culturen onherstelbaar beschadigd.
Paracas
In het bij toeristen bekende natuurreservaat Nationaal park Paracas, dat op de werelderfgoedlijst van de Unesco staat, zijn veel rotsformaties beschadigd. De allerbekendste rots, De Kathedraal, is zelfs helemaal verdwenen, aldus een woordvoerder van het park.
De beving van woensdagavond had een kracht van 8,0 op de schaal van Richter. Een beving van deze kracht komt zelden voor. De Peruaanse regering riep donderdag de noodtoestand uit. President Alan García betuigde zijn medeleven met de families van de slachtoffers.
De beving, die volgens ooggetuigen twee minuten duurde, veroorzaakte grote paniek bij de bevolking. De schok richtte grote schade aan in kustgebieden op enkele honderden kilometers ten zuiden van Lima. In de hoofdstad zelf sprongen ramen en viel de stroom uit.
Ica
Het zwaarst getroffen is de regio Ica met de steden Pisco en Chincha en de provinciehoofdstad Ica. Volgens de burgemeester van Pisco (55.000 inwoners) is zijn stad voor 70 procent verwoest. "De straten zijn bezaaid met honderden lijken en de ziekenhuizen liggen vol met gewonden", meldde burgervader Juan Mendoza.
Samen met collega's riep Mendoza in een noodkreet de regering op hen te hulp te schieten. "We hebben geen water en er is geen communicatie mogelijk. We hebben medicijnen nodig, levensmiddelen en alle hulp die men ons kan geven."
Mini-tsunami's
De aardbeving in Peru heeft vrijdag enkele kleine tsunami's in Japan veroorzaakt. De hoogste golf die werd gemeten, aan de oostkust van de archipel, was slechts twintig centimeter hoog, maakte het nationale weerinstituut vrijdag bekend.
De golven kwamen aangerold over de grote Oceaan, na de aardbeving met een kracht van 8,0 op de schaal van Richter in het Zuid-Amerikaanse Peru (donderdag). De meteorologische dienst trok een uitgegeven tsunamialarm aan het einde van de middag (lokale tijd) weer in.
Dergelijke kleine vloedgolven doen zich geregeld voor in Japan. Het Oost-Aziatische land wordt zelf ook vaak getroffen door aardbevingen.
Zeer positief... dat geeft toch hoop en kracht...
Zevenjarig meisje overwint drie tumoren in drie jaar
Hoewel ze pas net zeven werd, heeft Chloe Harrison de voorbije drie jaar haar portie leed wel gehad: sinds eind 2003 werd het meisje liefst driemaal geveld door kankergezwellen in nieren, maag en longen. “Maar ze gaf nooit op,” zegt haar moeder nu Chloe genezen verklaard is. “Nooit heeft ze geklaagd, en ze was moediger dan haar hele familie samen.” Nu sprankelen haar bruine oogjes weer van levenslust, maar dat is de voorbije jaren wel anders geweest. Chloe’s mama Debra (37) merkte in november 2003 voor het eerst dat er iets niet klopte. “Ze had last van krampen en kortademigheid. Astma, zo besloten de dokters.” Maar in juli 2004 ging het plotseling snel bergaf. Debra: “Ze was er verschrikkelijk aan toe, en geen dokter kon verklaren wat er aan de hand was. Uiteindelijk kwamen we bij een specialist terecht, en toen die aan haar buikje voelde konden we aan z’n grimmige blik zien dat er iets grondig mis was. Chloë had een tumor op haar rechternier, zei hij. Onze wereld stortte in elkaar.” Tijdens een operatie verwijderden chirurgen een kwaadaardig gezwel ter grootte van een meloen, samen met de rechternier van het meisje. “Hij was enorm,” zegt Chloe’s mama. “Chloe keek naar mij, met tranen in de ogen. Ze was doodsbang maar tegelijkertijd ook vastberaden om haar niet zonder slag of stoot gewonnen te geven.” Na de operatie en een langdurige therapie zag het leven er even weer rooskleuriger uit voor Chloe. Maar niets was minder waar: nog geen jaar later, in april 2005, vonden artsen verschillende kleine gezwellen in Chloe’s longen. “We gingen letterlijk kapot,” zegt de mama. “De kanker had weer toegeslagen, en zelfs nog harder deze keer. Want volgens de dokters was het aannemelijk dat ze hetzelfde jaar nog zou sterven. En tóch weigerde Chloe zich over te geven aan de ziekte: ze vocht keihard terug.” In november 2005 verwijderden chirurgen de longtumoren. De operatie werd een succes genoemd. Hoewel... amper een maand later keerde de kanker voor een derde keer terug, opnieuw in de longen én in haar maag. Twee nieuwe, succesvolle operaties volgden en na een laatste scan in december 2006 werd Chloe eindelijk volledig ‘tumorvrij’ verklaard. Wat de artsen nooit voor mogelijk hadden gehouden, was gebeurd: een klein zevenjarig meisje had drie uiterst agressieve kankers overwonnen.Mama Debra: “Ze heeft het nooit opgegeven, altijd is ze positief blijven denken. Daar heeft ze haar leven aan te danken.
Hoewel ze pas net zeven werd, heeft Chloe Harrison de voorbije drie jaar haar portie leed wel gehad: sinds eind 2003 werd het meisje liefst driemaal geveld door kankergezwellen in nieren, maag en longen. “Maar ze gaf nooit op,” zegt haar moeder nu Chloe genezen verklaard is. “Nooit heeft ze geklaagd, en ze was moediger dan haar hele familie samen.” Nu sprankelen haar bruine oogjes weer van levenslust, maar dat is de voorbije jaren wel anders geweest. Chloe’s mama Debra (37) merkte in november 2003 voor het eerst dat er iets niet klopte. “Ze had last van krampen en kortademigheid. Astma, zo besloten de dokters.” Maar in juli 2004 ging het plotseling snel bergaf. Debra: “Ze was er verschrikkelijk aan toe, en geen dokter kon verklaren wat er aan de hand was. Uiteindelijk kwamen we bij een specialist terecht, en toen die aan haar buikje voelde konden we aan z’n grimmige blik zien dat er iets grondig mis was. Chloë had een tumor op haar rechternier, zei hij. Onze wereld stortte in elkaar.” Tijdens een operatie verwijderden chirurgen een kwaadaardig gezwel ter grootte van een meloen, samen met de rechternier van het meisje. “Hij was enorm,” zegt Chloe’s mama. “Chloe keek naar mij, met tranen in de ogen. Ze was doodsbang maar tegelijkertijd ook vastberaden om haar niet zonder slag of stoot gewonnen te geven.” Na de operatie en een langdurige therapie zag het leven er even weer rooskleuriger uit voor Chloe. Maar niets was minder waar: nog geen jaar later, in april 2005, vonden artsen verschillende kleine gezwellen in Chloe’s longen. “We gingen letterlijk kapot,” zegt de mama. “De kanker had weer toegeslagen, en zelfs nog harder deze keer. Want volgens de dokters was het aannemelijk dat ze hetzelfde jaar nog zou sterven. En tóch weigerde Chloe zich over te geven aan de ziekte: ze vocht keihard terug.” In november 2005 verwijderden chirurgen de longtumoren. De operatie werd een succes genoemd. Hoewel... amper een maand later keerde de kanker voor een derde keer terug, opnieuw in de longen én in haar maag. Twee nieuwe, succesvolle operaties volgden en na een laatste scan in december 2006 werd Chloe eindelijk volledig ‘tumorvrij’ verklaard. Wat de artsen nooit voor mogelijk hadden gehouden, was gebeurd: een klein zevenjarig meisje had drie uiterst agressieve kankers overwonnen.Mama Debra: “Ze heeft het nooit opgegeven, altijd is ze positief blijven denken. Daar heeft ze haar leven aan te danken.
Weer thuis....
Het was heerlijk om weer thuis wakker te worden. Lekker in mijn eigen bedje, mijn eigen douche en toilet. Goh, wat heb ik dat gemist!
Ik ben gisteren na ontslag eerst naar de apotheek gegaan om zelf een apotheek te gaan beginnen (zo lijkt het dan hahaha). Toen vroeg ik Audrey om even naar de kringloop te gaan. Even gewoon iets heel anders. En dat was leuk! Gewoon even neuzen tussen andere oude spulletjes ipv een oud ziekenhuis. (Medio 2008 komt er een nieuw ziekenhuis hier).
Daarna naar huis gegaan om daar de tijd af te wachten om Saar te halen. Heb ik gelijk even mijn koppie laten zien aan Meneer Jan, de nieuwe meneer van Saar.
Jason had voor mij speciaal bruine bonensoep gemaakt, super gewoon. En hij was ook nog te eten (Jason dacht zelf van niet, maar ik vond van wel). En toen heeft Audrey me naar huis gebracht, waarna ik vervolgens even naar Anjo wilde gaan om Flicka te zien. Maar ze was niet thuis, dus toen maar naar Marie Jose. Die was er wel en daar heb ik een tijdje geklessebest. Ik ben toen naar het pleintje bij ons gegaan, waar Anneke al zat met haar Goldie Nash. Even lekker gezeten, Anjo kwam er ook nog bij met Flicka en Djakko. Toen ik naar huis wilde gaan begon Flicka flink te huilen en te doen en ik moest echt mijn vingers in mijn oren stoppen en doorlopen ipv haar toch mee naar huis te nemen.
Thuis heb ik nog gewacht totdat Tommy thuis kwam van zijn werk en ben toen naar bed gegaan. Ik wilde toen een dvd-tje kijken, maar bleek dat er geen ondertiteling bij zat. Jammer, dan maar een keer in de huiskamer kijken.
Vandaag ga ik rustig aan doen, beetje wassen, beetje boodschappen.
Sarah gaat vanavond bij Anjo en Denise slapen.
Ik heb weer alle lieve berichtjes gelezen in mijn gastenboek en bij de reacties. Wat fijn toch, het doet me zo goed.
Ook de mensen die me nu aan alle kanten helpen, daar ben ik zo dankbaar voor. En dan realiseer ik me dat ik zo rijk ben, ondanks mijn ziekte en ondanks dat ik geld heb hahahahaha. Daar kan toch niets bovenop hoor.
Ik wens iedereen een heel fijn weekend toe!
P.s. Yvon, heet jouw vriendin misschien beveiligingskip? Ik wil je ook ontzettend veel sterkte wensen!! (En trouwens alle lotgenoten en iedereen die het nodig heeft...)
Ik ben gisteren na ontslag eerst naar de apotheek gegaan om zelf een apotheek te gaan beginnen (zo lijkt het dan hahaha). Toen vroeg ik Audrey om even naar de kringloop te gaan. Even gewoon iets heel anders. En dat was leuk! Gewoon even neuzen tussen andere oude spulletjes ipv een oud ziekenhuis. (Medio 2008 komt er een nieuw ziekenhuis hier).
Daarna naar huis gegaan om daar de tijd af te wachten om Saar te halen. Heb ik gelijk even mijn koppie laten zien aan Meneer Jan, de nieuwe meneer van Saar.
Jason had voor mij speciaal bruine bonensoep gemaakt, super gewoon. En hij was ook nog te eten (Jason dacht zelf van niet, maar ik vond van wel). En toen heeft Audrey me naar huis gebracht, waarna ik vervolgens even naar Anjo wilde gaan om Flicka te zien. Maar ze was niet thuis, dus toen maar naar Marie Jose. Die was er wel en daar heb ik een tijdje geklessebest. Ik ben toen naar het pleintje bij ons gegaan, waar Anneke al zat met haar Goldie Nash. Even lekker gezeten, Anjo kwam er ook nog bij met Flicka en Djakko. Toen ik naar huis wilde gaan begon Flicka flink te huilen en te doen en ik moest echt mijn vingers in mijn oren stoppen en doorlopen ipv haar toch mee naar huis te nemen.
Thuis heb ik nog gewacht totdat Tommy thuis kwam van zijn werk en ben toen naar bed gegaan. Ik wilde toen een dvd-tje kijken, maar bleek dat er geen ondertiteling bij zat. Jammer, dan maar een keer in de huiskamer kijken.
Vandaag ga ik rustig aan doen, beetje wassen, beetje boodschappen.
Sarah gaat vanavond bij Anjo en Denise slapen.
Ik heb weer alle lieve berichtjes gelezen in mijn gastenboek en bij de reacties. Wat fijn toch, het doet me zo goed.
Ook de mensen die me nu aan alle kanten helpen, daar ben ik zo dankbaar voor. En dan realiseer ik me dat ik zo rijk ben, ondanks mijn ziekte en ondanks dat ik geld heb hahahahaha. Daar kan toch niets bovenop hoor.
Ik wens iedereen een heel fijn weekend toe!
P.s. Yvon, heet jouw vriendin misschien beveiligingskip? Ik wil je ook ontzettend veel sterkte wensen!! (En trouwens alle lotgenoten en iedereen die het nodig heeft...)
vrijdag 17 augustus 2007
Ontslag....
Vandaag mag ik lekker naar huis! De pijn is zo goed als onder controle, alleen komt die longpijn nog telkens terug, maar gelukkig niet zo heftig als voorheen. Nu hoop ik ook dat het blijft zoals het is. Niet meer naar het ziekenhuis voor de pijn. Wel ben ik behoorlijk suffig en slaap ontzettend veel. Vannacht werd ik weer wakker van de buurvrouw. Ze verteld hele verhalen in haar slaap, en sinds gisteren is er een nieuwe patient bij gekomen in de kamer naast ons en die houd ook flink wat dialogen in zijn slaap hahaha. Ik ben toen maar naar beneden gesjeesd om een sigaret te roken en om te kijken of ik ergens een beveiligingskip zag rondkakelen. Maar helaas, ze was er niet. Wel kwam ik een andere vrouw tegen en met haar heb ik vier sigaretjes rond gekletst. Jammer dat ik haar ook niet eerder gezien had (zij mij wel, ik val ook zo op in mijn turkoise badjas hahaha).
Dit is de eerste keer dat ik tijdens het verblijf van het ziekenhuis voelde dat ik serieus genomen werd. Nu ga ik hier ook met een beter gevoel weg. Dus dat is ook wel lekker. Aankomende maandag moet ik tussen 9 en 12 naar het pijnteam toe (toe maar, ze maken er nu echt werk van!) en dinsdag krijg ik de uitslag van de mri-scan. Die was overigens ook heel goed gegaan. Alleen een infuusje zetten was weer moeilijk, zoals gewoonlijk. En ipv gewoon inademen, deed ik dus heel diep inademen, dat kwam ze me even tussendoor zeggen. Na afloop zei ze dat het heel erg goed gegaan was, en vooral met dat ademen. Nu maar wachten op de uitslag. De zaalarts stelde al voor om me in te lichten daarover, maar dat heb ik resoluut van tafel geveegd!!!! Ik wil nu alleen nog bericht krijgen van de chirurg en van niemand anders meer, wat dit betreft.
Nu ga ik toch nog even snel een dutje doen voordat Audrey me komt halen hihihihi.
Dikke knuffel en liefs, Silvia
Dit is de eerste keer dat ik tijdens het verblijf van het ziekenhuis voelde dat ik serieus genomen werd. Nu ga ik hier ook met een beter gevoel weg. Dus dat is ook wel lekker. Aankomende maandag moet ik tussen 9 en 12 naar het pijnteam toe (toe maar, ze maken er nu echt werk van!) en dinsdag krijg ik de uitslag van de mri-scan. Die was overigens ook heel goed gegaan. Alleen een infuusje zetten was weer moeilijk, zoals gewoonlijk. En ipv gewoon inademen, deed ik dus heel diep inademen, dat kwam ze me even tussendoor zeggen. Na afloop zei ze dat het heel erg goed gegaan was, en vooral met dat ademen. Nu maar wachten op de uitslag. De zaalarts stelde al voor om me in te lichten daarover, maar dat heb ik resoluut van tafel geveegd!!!! Ik wil nu alleen nog bericht krijgen van de chirurg en van niemand anders meer, wat dit betreft.
Nu ga ik toch nog even snel een dutje doen voordat Audrey me komt halen hihihihi.
Dikke knuffel en liefs, Silvia
dinsdag 14 augustus 2007
Slaap lekker......
Ik heb heel veel geslapen vandaag. Dat heeft me wel goed gedaan. Vanmorgen had dr. Erdkamp zijn ronde, en hij had me weinig te melden, maar ik meende wel spijt in zijn stem te horen dat ik hier weer lag ivm de pijn. Hij vertelde me wel dat ik binnenkort een gesprek heb met dr. Peeters om alles op een rijtje te gaan zetten. Ik hoop dan wel dat Angelique daar ook bij kan zijn. Want zij hoort en onthoud beter dan ik. Vooral nu, omdat ik weer stijf sta van de tabletten. De pijn is wel wat verminderd, maar de pijn in de long blijft hardnekkig volhouden. En dat is juist de vervelendste pijn. Ik hoop echt dat het toch wel deze week onder controle komt. Ik voel me zo machteloos, en weet momenteel ook niet wat ik moet doen. Het enigste wat ik kan doen is wachten. En donderdag weer onder de scan te gaan. Ik hoop dat die vlekken op mijn lever niets ernstigs zijn, en dat het maar gewoon goedaardige vlekjes zijn (zoals dr. Kint toen zei). Ik moet het maar allemaal over me heen laten komen, voor zover het lukt.
Chance, ik heb toevallig een tijdje geleden de DVD van the Secret gekregen, en van de week wilde ik hem gaan kijken, maar was toch iets te gespannen om hem te kijken. Maar ik denk dat ik het strakkies nog eens ga proberen. Want het lijkt me een heel mooie documentaire (dank je Ans). En ook dat verhaal over die vrouw komt me heel bekend voor. Ik heb 4 maanden geleden een boek gekregen van iemand, en wat jij vertelde leek heel veel op dat boek. Alleen is het ook weer zo dat ik het boek ook nog niet gelezen heb omdat ik nog niet aan lezen toe was. Maar ik vind het wel heel frappant dat jij nu met twee dingen aan komt zetten waar ik zelf ook al een tijdje mee bezig was om er iets mee te doen. Toeval bestaat niet, zeggen ze. Maar ik denk niet dat dit voor niets gebeurd.
Ik zag je gisteren of eergisteren trouwens nog fietsen voor het ziekenhuis, maar helaas kan ik niet zo hard schreeuwen hahaha. Volgende keer moet je maar kijken naar een felle turkoise of oranje badjas, dan drinken we een bakkie koffie... Want er is er maar eentje die zo rondloopt LOL.
Vanavond kwam alleen Tommy op bezoek, dat was wel even leuk. Hij komt sowieso elke dag wel eventjes, en wouw, dan voel ik me weer toppie he. Mijn grote zoon blijft komen, en ik ben gewoon heel trots op hem hoe hij zich er doorheen slaat.
En heel onverwachts kwam Sarah me ook nog een nachtzoen brengen. Ik had tegen Audrey gezegd dat ze niet hoefde te komen omdat ook zij wel een keer die rust verdiend om niet elke keer naar het ziekenhuis te hoeven gaan. Maar toch was het weer een aangename verrassing dat ze toch even Saar een nachtkus liet brengen... :-)
Ik vind het nu echt heel fijn om bezoek te krijgen (maar bel eventjes van tevoren, voor het geval dat ik slaap of zo), en om op wat voor manier dan steun te krijgen. Of het nu via een reactie hier is, of een mailtje of een smsje... het geeft me kracht. En ik vind het heerlijk om de reacties te lezen en te weten dat er mensen zijn die blijven lezen en willen blijven weten hoe het met me gaat. Dat geeft zo'n warm blij gevoel. Dat heb ik nooit voor mogelijk gehouden. En ook nu weer, hoe iedereen aan het regelen is hoe, wat en wanneer Sarah opgevangen word. Het gaat allemaal zo relaxed en met zoveel liefde. Audrey kende mijn verdere vriendinnen niet echt, en andersom ook niet. En als ik nu zie hoe ze in overleg bepaalde dingen doen.... dat vind ik echt super. Ik hoef me geen zorgen te maken om Saar of om Tommy. En ik zie gewoon dat het hardstikke goed gaat met de kids.
Allemaal heel erg bedankt, al is dat nog zacht uitgedrukt wat ik voel hierbij.... Maar jullie weten wat en hoe ik het bedoel...
Carole King - You've Got A Friend
When you're down in troubles
And you need some love and care
And nothing, nothing is going right
Close your eyes and think of me
And soon i will be there
To brighten up even your darkest night
You just call out my name
And you know wherever I am
I'll come running to see you again
Winter, spring, summer or fall
All you got to do is call
And I'll be there
Yes I will
You've got a friend
If the sky above you
Grows dark and full of clouds
And that old north wind begins to blow
Keep your head together
And call my name out loud
Soon you'll hear me knocking at your door
You just call out my name
And you know wherever I am
I'll come running to see you again
Winter, spring, summer or fall
All you have to do is call
And I'll be there
Ain't it good to know that you've got a friend
When people can be so cold
They'll hurt you and desert you
And take your soul if you let them
Oh, but don't you let them
You just call out my name
And you know wherever I am
I'll come running to see you again
Winter, spring, summer or fall
All you have to do is call
And I'll be there
You've got a friend
Chance, ik heb toevallig een tijdje geleden de DVD van the Secret gekregen, en van de week wilde ik hem gaan kijken, maar was toch iets te gespannen om hem te kijken. Maar ik denk dat ik het strakkies nog eens ga proberen. Want het lijkt me een heel mooie documentaire (dank je Ans). En ook dat verhaal over die vrouw komt me heel bekend voor. Ik heb 4 maanden geleden een boek gekregen van iemand, en wat jij vertelde leek heel veel op dat boek. Alleen is het ook weer zo dat ik het boek ook nog niet gelezen heb omdat ik nog niet aan lezen toe was. Maar ik vind het wel heel frappant dat jij nu met twee dingen aan komt zetten waar ik zelf ook al een tijdje mee bezig was om er iets mee te doen. Toeval bestaat niet, zeggen ze. Maar ik denk niet dat dit voor niets gebeurd.
Ik zag je gisteren of eergisteren trouwens nog fietsen voor het ziekenhuis, maar helaas kan ik niet zo hard schreeuwen hahaha. Volgende keer moet je maar kijken naar een felle turkoise of oranje badjas, dan drinken we een bakkie koffie... Want er is er maar eentje die zo rondloopt LOL.
Vanavond kwam alleen Tommy op bezoek, dat was wel even leuk. Hij komt sowieso elke dag wel eventjes, en wouw, dan voel ik me weer toppie he. Mijn grote zoon blijft komen, en ik ben gewoon heel trots op hem hoe hij zich er doorheen slaat.
En heel onverwachts kwam Sarah me ook nog een nachtzoen brengen. Ik had tegen Audrey gezegd dat ze niet hoefde te komen omdat ook zij wel een keer die rust verdiend om niet elke keer naar het ziekenhuis te hoeven gaan. Maar toch was het weer een aangename verrassing dat ze toch even Saar een nachtkus liet brengen... :-)
Ik vind het nu echt heel fijn om bezoek te krijgen (maar bel eventjes van tevoren, voor het geval dat ik slaap of zo), en om op wat voor manier dan steun te krijgen. Of het nu via een reactie hier is, of een mailtje of een smsje... het geeft me kracht. En ik vind het heerlijk om de reacties te lezen en te weten dat er mensen zijn die blijven lezen en willen blijven weten hoe het met me gaat. Dat geeft zo'n warm blij gevoel. Dat heb ik nooit voor mogelijk gehouden. En ook nu weer, hoe iedereen aan het regelen is hoe, wat en wanneer Sarah opgevangen word. Het gaat allemaal zo relaxed en met zoveel liefde. Audrey kende mijn verdere vriendinnen niet echt, en andersom ook niet. En als ik nu zie hoe ze in overleg bepaalde dingen doen.... dat vind ik echt super. Ik hoef me geen zorgen te maken om Saar of om Tommy. En ik zie gewoon dat het hardstikke goed gaat met de kids.
Allemaal heel erg bedankt, al is dat nog zacht uitgedrukt wat ik voel hierbij.... Maar jullie weten wat en hoe ik het bedoel...
Carole King - You've Got A Friend
When you're down in troubles
And you need some love and care
And nothing, nothing is going right
Close your eyes and think of me
And soon i will be there
To brighten up even your darkest night
You just call out my name
And you know wherever I am
I'll come running to see you again
Winter, spring, summer or fall
All you got to do is call
And I'll be there
Yes I will
You've got a friend
If the sky above you
Grows dark and full of clouds
And that old north wind begins to blow
Keep your head together
And call my name out loud
Soon you'll hear me knocking at your door
You just call out my name
And you know wherever I am
I'll come running to see you again
Winter, spring, summer or fall
All you have to do is call
And I'll be there
Ain't it good to know that you've got a friend
When people can be so cold
They'll hurt you and desert you
And take your soul if you let them
Oh, but don't you let them
You just call out my name
And you know wherever I am
I'll come running to see you again
Winter, spring, summer or fall
All you have to do is call
And I'll be there
You've got a friend
maandag 13 augustus 2007
Rustig....
Ik heb vandaag een laptop van het ziekenhuis kunnen lenen tot aankomende vrijdag! Wat super zeg, de secretaresse van de afdeling had het samen met Angelique voor me geregeld, en ik voel me de koningin te rijk! Nu kan ik eindelijk even alles op mijn gemak lezen en een beetje bijwerken.
Voor mij is het heel belangrijk om dingen op te schrijven omdat ik veel heel snel vergeet. En soms is het best moeilijk, omdat ik niet altijd de gelegenheid heb om te kunnen schrijven.
Afgelopen vrijdagavond ben ik helemaal ingestort 's avonds... Ik wist gewoon niet meer wat ik moest. Ik was bij Anneke, en Marie en Anjo waren ook gekomen omdat ik hun alledrie tegelijk het slechte nieuws wilde vertellen. Op een gegeven moment belde Audrey op en die is toen ook nog gekomen. Ik had inmiddels ook alweer koorts gekregen en we zaten eigenlijk te bespreken wat er ging gebeuren, want het ging niet meer..... En tja, toen ben ik op een gegeven moment opgestaan en ben weggelopen. Ik kon niet meer. Wist niet meer wat ik moest doen. Wist niet meer waar ik naar toe moest, en voelde me gebroken. Ik voelde me machteloos omdat er zoveel mensen waren die machteloos toekeken dat het slechter met me ging, en daardoor ging ik me ook machteloos voelen omdat ik zo erg met hun meevoelde, en ook juist niets kon doen. Ik werd gewoon verscheurd door de pijn, hartepijn. En ook het feit mijn kids me weer konden gaan verliezen, die gedachte was(is) gewoonweg ondraaglijk.
De vier musketiers (Anjo, Audrey, Marie en Anneke) hebben er toen voor gezorgd dat ik weer opgenomen werd. Ik wilde zelf niet meer, want ik had genoeg er van, en er werd toch niet echt veel tegen de pijn gedaan, maar met heel veel overredingskracht was het ze gelukt. En nu ben ik ze er achteraf heel dankbaar voor. Want het geluk wilde dat er een dokter was die zei dat dit zo niet verder kon en dat ze ging zorgen dat een pijnteam kwam. Dit was de eerste keer dat ik op de eerste hulp kwam met het gevoel dat er toch iemand me serieus nam hier. Dr. Krekels nam ook echt de tijd voor me en luisterde goed. Ze is daarna nog op de afdeling geweest en ze zei me dat ze dingen voor me wilde regelen, maar niets kon beloven. En dat vond ik heel fijn om te horen. En ze heeft woord gehouden. Er zijn nu dingetjes geregeld, het is alleen jammer geweest dat ik haar niet eerder ben tegengekomen, want ik merk aan mezelf dat ik nu heel erg op de tijd let. Mijn tijd wordt steeds kostbaarder...
Het weekend heb ik vrij rustig doorgebracht. Ik ben gisteren naar de mis van het ziekenhuis geweest. Ik wilde dat graag een keertje doen, zodoende...
Gisterenavond belde Janny, mijn nichtje mij onverwacht op. Maar wat een verrassing was dat. We hebben wel zeker dik een uur aan de telefoon gehangen. Over van alles hebben we het gehad. En als ik binnenkort naar Den Bosch toe ga, dan ga ik zeer zeker een bakkie koffie bij haar drinken.
Afgelopen nacht heb ik heel slecht geslapen. Ten eerste vroeg ik mijn morfinespuitje en die kreeg ik maar niet, toen ben ik maar in slaap gevallen. Toen na een paar uurtjes wakker werd van de pijn bleek ik nog rechtop te zitten en bed. En ik was te moe om het hoofdeinde te laten zakken, dus had ik me zo klein mogelijk gemaakt en had daardoor maar 2/3 deel het bed in gebruik. Zonder dekbed op of niets. Vanmorgen werd ik dus gebroken wakker. Ik heb zo rond 11 uur geslapen en op een gegeven moment stond Angelique voor mijn neus met Toon en ons Jane. Was weer supergezellig. Ook Auke kwam binnenwaaien, en toen Cerony nog eens! Het was leuk, maar weer veel te vermoeiend voor mij. Ik ben dan ook een doos ook he, ipv dat ik op een bepaald moment zeg: Nu ga ik rusten!, blijf ik gewoon zitten en doe net of niets aan de hand is. Vanavond dus ook weer... Ik ben moe, maar blijf toch gezellig erbij zitten. Nu heb ik met mezelf afgesproken dat ik erg duidelijk ga worden en niet meer over mijn grenzen heen ga, want dat komt mijn revalidatie ook niet ten goede. Ik heb dat net ook tegen een verpleegster gezegd. Ze vinden hier sowieso dat ik te veel van de afdeling weg ben. Maar dat komt ook omdat ik het soms te druk vind op mijn kamertje. De buurvrouw heeft dan zoveel bezoek, die dan heel luiddruchtig praten, zodat ik zelfs mijn eigen gedachten niet meer kan horen... Dus loop ik maar weg dan.... En ik heb me niet altijd gemeld als ik wegging..... Nu doe ik het dus wel, anders weten ze niet waar ik ben.
Vanavond was Audrey nog geweest met Saar, Raymond, Jason, Tommy en........ Sjproet en Plop!! Twee poezekinders van Auke! Och wat wareb ze weer lief en lekker relaxed. Denise van Anjo wilde gelijk ook zo'n poesje. hahahaha. Ja het is ook zo lief om te zien. Op een gegeven moment is iedereen gegaan, en toen heb ik nog even lekker met Marie een bak koffie gedronken in de 'kantine' (zoals Saar het noemt hahahaha) en daarna nog even een sigaretje gerookt en toen heeft Marie me langzaamaan mee naar boven genomen. Onderweg kwamen we Angelique nog tegen (ut medje van de beveiliging ;-). Dus nog meer klessebessen hahahahaha. Toen ik erug kwam op de afdeling merkte ik het wel dat ze het niet zo op prijs stelden dat ik zo lag weg was gebleven.......
Ik zal morgen proberen mijn leven te beteren ....
Mijn oogjes vallen bijna toe..... dat is een teken dat ik moet gaan rusten. Zak da na doen dan ook he hihihihihihi.
Leuk Marij, dat ik de groeten krijg van Erik, daar stond ik dus even met mijn mond voor tandjes (en drop ertussen hhihihihi). Zoiets had ik niet verwacht. Maar vind het wel leuk.
Lieve mensen, ik wens jullie een heel goede nachtrust en een morgen weer gezond op <:-)
Dikke knuf, Silly
Voor mij is het heel belangrijk om dingen op te schrijven omdat ik veel heel snel vergeet. En soms is het best moeilijk, omdat ik niet altijd de gelegenheid heb om te kunnen schrijven.
Afgelopen vrijdagavond ben ik helemaal ingestort 's avonds... Ik wist gewoon niet meer wat ik moest. Ik was bij Anneke, en Marie en Anjo waren ook gekomen omdat ik hun alledrie tegelijk het slechte nieuws wilde vertellen. Op een gegeven moment belde Audrey op en die is toen ook nog gekomen. Ik had inmiddels ook alweer koorts gekregen en we zaten eigenlijk te bespreken wat er ging gebeuren, want het ging niet meer..... En tja, toen ben ik op een gegeven moment opgestaan en ben weggelopen. Ik kon niet meer. Wist niet meer wat ik moest doen. Wist niet meer waar ik naar toe moest, en voelde me gebroken. Ik voelde me machteloos omdat er zoveel mensen waren die machteloos toekeken dat het slechter met me ging, en daardoor ging ik me ook machteloos voelen omdat ik zo erg met hun meevoelde, en ook juist niets kon doen. Ik werd gewoon verscheurd door de pijn, hartepijn. En ook het feit mijn kids me weer konden gaan verliezen, die gedachte was(is) gewoonweg ondraaglijk.
De vier musketiers (Anjo, Audrey, Marie en Anneke) hebben er toen voor gezorgd dat ik weer opgenomen werd. Ik wilde zelf niet meer, want ik had genoeg er van, en er werd toch niet echt veel tegen de pijn gedaan, maar met heel veel overredingskracht was het ze gelukt. En nu ben ik ze er achteraf heel dankbaar voor. Want het geluk wilde dat er een dokter was die zei dat dit zo niet verder kon en dat ze ging zorgen dat een pijnteam kwam. Dit was de eerste keer dat ik op de eerste hulp kwam met het gevoel dat er toch iemand me serieus nam hier. Dr. Krekels nam ook echt de tijd voor me en luisterde goed. Ze is daarna nog op de afdeling geweest en ze zei me dat ze dingen voor me wilde regelen, maar niets kon beloven. En dat vond ik heel fijn om te horen. En ze heeft woord gehouden. Er zijn nu dingetjes geregeld, het is alleen jammer geweest dat ik haar niet eerder ben tegengekomen, want ik merk aan mezelf dat ik nu heel erg op de tijd let. Mijn tijd wordt steeds kostbaarder...
Het weekend heb ik vrij rustig doorgebracht. Ik ben gisteren naar de mis van het ziekenhuis geweest. Ik wilde dat graag een keertje doen, zodoende...
Gisterenavond belde Janny, mijn nichtje mij onverwacht op. Maar wat een verrassing was dat. We hebben wel zeker dik een uur aan de telefoon gehangen. Over van alles hebben we het gehad. En als ik binnenkort naar Den Bosch toe ga, dan ga ik zeer zeker een bakkie koffie bij haar drinken.
Afgelopen nacht heb ik heel slecht geslapen. Ten eerste vroeg ik mijn morfinespuitje en die kreeg ik maar niet, toen ben ik maar in slaap gevallen. Toen na een paar uurtjes wakker werd van de pijn bleek ik nog rechtop te zitten en bed. En ik was te moe om het hoofdeinde te laten zakken, dus had ik me zo klein mogelijk gemaakt en had daardoor maar 2/3 deel het bed in gebruik. Zonder dekbed op of niets. Vanmorgen werd ik dus gebroken wakker. Ik heb zo rond 11 uur geslapen en op een gegeven moment stond Angelique voor mijn neus met Toon en ons Jane. Was weer supergezellig. Ook Auke kwam binnenwaaien, en toen Cerony nog eens! Het was leuk, maar weer veel te vermoeiend voor mij. Ik ben dan ook een doos ook he, ipv dat ik op een bepaald moment zeg: Nu ga ik rusten!, blijf ik gewoon zitten en doe net of niets aan de hand is. Vanavond dus ook weer... Ik ben moe, maar blijf toch gezellig erbij zitten. Nu heb ik met mezelf afgesproken dat ik erg duidelijk ga worden en niet meer over mijn grenzen heen ga, want dat komt mijn revalidatie ook niet ten goede. Ik heb dat net ook tegen een verpleegster gezegd. Ze vinden hier sowieso dat ik te veel van de afdeling weg ben. Maar dat komt ook omdat ik het soms te druk vind op mijn kamertje. De buurvrouw heeft dan zoveel bezoek, die dan heel luiddruchtig praten, zodat ik zelfs mijn eigen gedachten niet meer kan horen... Dus loop ik maar weg dan.... En ik heb me niet altijd gemeld als ik wegging..... Nu doe ik het dus wel, anders weten ze niet waar ik ben.
Vanavond was Audrey nog geweest met Saar, Raymond, Jason, Tommy en........ Sjproet en Plop!! Twee poezekinders van Auke! Och wat wareb ze weer lief en lekker relaxed. Denise van Anjo wilde gelijk ook zo'n poesje. hahahaha. Ja het is ook zo lief om te zien. Op een gegeven moment is iedereen gegaan, en toen heb ik nog even lekker met Marie een bak koffie gedronken in de 'kantine' (zoals Saar het noemt hahahaha) en daarna nog even een sigaretje gerookt en toen heeft Marie me langzaamaan mee naar boven genomen. Onderweg kwamen we Angelique nog tegen (ut medje van de beveiliging ;-). Dus nog meer klessebessen hahahahaha. Toen ik erug kwam op de afdeling merkte ik het wel dat ze het niet zo op prijs stelden dat ik zo lag weg was gebleven.......
Ik zal morgen proberen mijn leven te beteren ....
Mijn oogjes vallen bijna toe..... dat is een teken dat ik moet gaan rusten. Zak da na doen dan ook he hihihihihihi.
Leuk Marij, dat ik de groeten krijg van Erik, daar stond ik dus even met mijn mond voor tandjes (en drop ertussen hhihihihi). Zoiets had ik niet verwacht. Maar vind het wel leuk.
Lieve mensen, ik wens jullie een heel goede nachtrust en een morgen weer gezond op <:-)
Dikke knuf, Silly
zondag 12 augustus 2007
Heel eventjes...... snik!
Ik wil deze blog even heel kort houden. Ik heb vrijdag de chirurg gesproken, er blijkt nu ineens veel meer aan de hand te zijn en dat er van het begin af aan ook vlekken in de lever te zien waren, waarvan sommige verdwenen/gekrompen zijn op de foto's van de tweede petscan. Ik loop inmiddels al weken, zo niet maanden te zeuren over mijn lever. Raar dat ik er nu pas iets van hoor. Ook is het zo dat ik ook nog een kijkoperatie zou moeten krijgen willen ze zeker weten dat ik uitzaaiingen heb in de lymfen bij de longen (ruggenwervel of borstkas). Dus mijn hoop is dus helemaal met de grond gelijk gemaakt, en is de diagnose nog hetzelfde als 10 april, met nog wat extra's zelfs. Ik ga dus never nooit meer naar Marja Portz toe, want al was misschien was het haar bedoeling niet, maar als ze niet weet dat er nog meer kon zijn, had ze haar mond moeten houden en me 11 juli geen hoop moeten geven. Dit vind ik gewoon bizar en beestachtig!
Verder lig ik sinds vrijdagavond weer in het ziekenhuis, alweer vanwege pijnbestrijding, maar nu gaan ze er echt iets aan doen. Maar omdat ik nu best wel moe ben, wil ik in een latere log verder over de gang van zaken uitwijden.
Wel kan ik zeggen dat ik helemaal op ben, en dat ik door al die grove fouten behoorlijk de weg kwijt ben en weinig vertrouwen nog heb in dit ziekenhuis. En er zijn gelukkig heel veel mensen hier in het ziekenhuis die heel aardig zijn en die me heel goed opvangen/met me meeleven. Heel erg bedankt aan de verpleging, baliemedewerkers ;-) en bewaking.
Ik vind het alleen jammer dat juist de gespecialiseerde zorg zo laks met de mensen hier om gaan. Nog fftjes en dan ga ik naar het AVL! En ik verwacht niets, maar kan alleen maar hopen!
Liefs, Silvia
Jane, bedankt voor je ruggensteuntje, maar ik krijg hem ook niet open... :-(
Verder lig ik sinds vrijdagavond weer in het ziekenhuis, alweer vanwege pijnbestrijding, maar nu gaan ze er echt iets aan doen. Maar omdat ik nu best wel moe ben, wil ik in een latere log verder over de gang van zaken uitwijden.
Wel kan ik zeggen dat ik helemaal op ben, en dat ik door al die grove fouten behoorlijk de weg kwijt ben en weinig vertrouwen nog heb in dit ziekenhuis. En er zijn gelukkig heel veel mensen hier in het ziekenhuis die heel aardig zijn en die me heel goed opvangen/met me meeleven. Heel erg bedankt aan de verpleging, baliemedewerkers ;-) en bewaking.
Ik vind het alleen jammer dat juist de gespecialiseerde zorg zo laks met de mensen hier om gaan. Nog fftjes en dan ga ik naar het AVL! En ik verwacht niets, maar kan alleen maar hopen!
Liefs, Silvia
Jane, bedankt voor je ruggensteuntje, maar ik krijg hem ook niet open... :-(
donderdag 9 augustus 2007
Weer hoop aan de horizon...
Vandaag is mijn huisarts langs geweest, want ik wilde vanmorgen echt weg uit het ziekenhuis. Vannacht was ik wakker geworden van de hoofdpijn en de koorts. Nog steeds 39.2! Alweer was er bloed afgenomen voor kweek. Dus ik moet afwachten op de uitslag.
Toen ik vanmorgen wakker werd, vroeg ik aan een verpleegster of ze mijn temp op wilde nemen. Ja, zeiden ze, de verpleegster zou zo komen..... Tot drie keer toe had ik het gevraagd en toen heb ik het zelf maar gedaan. 38.7, dus nog steeds koorts. Ik vroeg toen om mijn morfinepleister want die moest vernieuwd worden. Ja, zeiden ze, ik zal de verpleegster roepen. Dus ik wachten en wachten. Op een gegeven moment ben ik naar de balie gelopen en vroeg het weer. Die verpleger wees de verpleegster aan die bij mijn kamer hoorde. En die vertelde me dus dat ik die pas om twee uur kreeg... En toen heb ik gevraagd of ze me dat niet heel eventjes hadden kunnen zeggen. En toen zei ik tussen neus en lippen door dat ik ook nog koorts had. Nou zeg, het was niet de bedoeling dat patienten dat zelf gingen doen. Waarop ik antwoordde dat ik het al drie keer eerder had gevraagd en toen liep ik weg om verder maar niet in discussie te gaan met haar. Ik heb mijn telefoon gepakt, mijn sigaretten en ben toen naar onder gegaan. Ik heb Audrey en Angelique gebeld om te zeggen dat ik naar huis toe zou komen, want ik vond het echt geen manier van doen meer. Audrey heeft toen mijn huisarts gebeld en die raadde me toch aan om te blijven omdat ik zo'n hoge koorts had. Oke, van mijn huisarts nam ik het wel aan. En hij zou ook nog langskomen om 13:00 uur.
Toen hij kwam vertelde hij me dat hij telefonisch contact had gehad met de zaalarts gisteren en dat ze heel boos was dat hij haar belde. Op een gegeven moment had ze zelfs de telefoon opgegooid! Ik was helemaal verbijsterd dat 'collega's' zo met elkaar omgingen. De huisarts vroeg me of ik een gesprek met haar wilde, en ik heb ja gezegd omdat ik dit toch opgeklaard wilde hebben. De huisarts had haar opgewacht en ze hebben buiten de kamer nog met elkaar gesproken en later kwamen ze binnen. Ze is op haar beslissing terug gekomen, dus ben ik van het weekend toch nog hier. Want ze wilt nu weten hoe het gaat en hoe vaak ik om morfine vraag om te kijken hoe het met de pijn is. Ze keek alleen mij aan... Op het moment dat mijn huisarts iets zei, dan draaide ze gewoon haar hoofd weg. Echt, dit had ik nog nooit meegemaakt! Gewoon te gek voor woorden! Maar goed, voor mij is het nu voor zoverre opgelost dat ze me nu wel serieuzer nam. En ik neem een hele grote pet af voor mijn huisarts dat hij gekomen is en een gesprek met haar aanging. Het is gewoon een kanjer. Vanaf het moment dat ik de diagnose (morgen 4 maanden geleden) kreeg heeft hij me zo ontzettend goed bijgestaan. Elke week op huisbezoek en zo. Ja, ik ben echt heel blij met hem.
Nog meer goed nieuws is dat het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis heeft gebeld om de afspraak van 10 september te verzetten naar 27 augustus! Dus 2 weken eerder! Ik heb weer even een denkbeeldig dansje gedaan hahahahaha.
Vanavond zijn Marie, Anjo, Ronja, Audrey, Raymond, Saar en.... Jason (!)(is de zoon van Audrey) geweest. Wow dat vond ik geweldig, dat hij mee kwam. Het was lekker druk, maar echt gezellig druk. En weer kreeg ik dat gelukszalige gevoel over me van al die mensen die zo lief voor en met me zijn. De warmte en liefde die ik voel. Anneke was vanmiddag al gekomen, we hebben koffie gedronken en lekker gekletst.
Audrey was sowieso al bijna de hele dag bij me om me te steunen en op een gegeven moment vroeg ze of ze ook een bed mocht bij mij op de kamer hahahahahahaha.
Ondanks dat de dag niet leuk begon is hij (tot nu toe) wel heel fijn geeindigt.
Lieve mensen, kanjers, lotgenoten, ik ben zo blij met jullie allemaal. En jullie steun geeft me zoveel kracht dat ik er mee door kan gaan.
En ook de mensen die toch elke keer weer een berichtje in mijn gastenboek schrijven..... SUPER!!!! dit maak deze minder leuke tijd een stuk draagzamer.
Hele dikke knuf en kus, Silvia
P.s. Sas, ik was gisteren heel blij dat je weer belde (ik weet dat je het druk hebt). Ik had het echt gemist ;-)
Toen ik vanmorgen wakker werd, vroeg ik aan een verpleegster of ze mijn temp op wilde nemen. Ja, zeiden ze, de verpleegster zou zo komen..... Tot drie keer toe had ik het gevraagd en toen heb ik het zelf maar gedaan. 38.7, dus nog steeds koorts. Ik vroeg toen om mijn morfinepleister want die moest vernieuwd worden. Ja, zeiden ze, ik zal de verpleegster roepen. Dus ik wachten en wachten. Op een gegeven moment ben ik naar de balie gelopen en vroeg het weer. Die verpleger wees de verpleegster aan die bij mijn kamer hoorde. En die vertelde me dus dat ik die pas om twee uur kreeg... En toen heb ik gevraagd of ze me dat niet heel eventjes hadden kunnen zeggen. En toen zei ik tussen neus en lippen door dat ik ook nog koorts had. Nou zeg, het was niet de bedoeling dat patienten dat zelf gingen doen. Waarop ik antwoordde dat ik het al drie keer eerder had gevraagd en toen liep ik weg om verder maar niet in discussie te gaan met haar. Ik heb mijn telefoon gepakt, mijn sigaretten en ben toen naar onder gegaan. Ik heb Audrey en Angelique gebeld om te zeggen dat ik naar huis toe zou komen, want ik vond het echt geen manier van doen meer. Audrey heeft toen mijn huisarts gebeld en die raadde me toch aan om te blijven omdat ik zo'n hoge koorts had. Oke, van mijn huisarts nam ik het wel aan. En hij zou ook nog langskomen om 13:00 uur.
Toen hij kwam vertelde hij me dat hij telefonisch contact had gehad met de zaalarts gisteren en dat ze heel boos was dat hij haar belde. Op een gegeven moment had ze zelfs de telefoon opgegooid! Ik was helemaal verbijsterd dat 'collega's' zo met elkaar omgingen. De huisarts vroeg me of ik een gesprek met haar wilde, en ik heb ja gezegd omdat ik dit toch opgeklaard wilde hebben. De huisarts had haar opgewacht en ze hebben buiten de kamer nog met elkaar gesproken en later kwamen ze binnen. Ze is op haar beslissing terug gekomen, dus ben ik van het weekend toch nog hier. Want ze wilt nu weten hoe het gaat en hoe vaak ik om morfine vraag om te kijken hoe het met de pijn is. Ze keek alleen mij aan... Op het moment dat mijn huisarts iets zei, dan draaide ze gewoon haar hoofd weg. Echt, dit had ik nog nooit meegemaakt! Gewoon te gek voor woorden! Maar goed, voor mij is het nu voor zoverre opgelost dat ze me nu wel serieuzer nam. En ik neem een hele grote pet af voor mijn huisarts dat hij gekomen is en een gesprek met haar aanging. Het is gewoon een kanjer. Vanaf het moment dat ik de diagnose (morgen 4 maanden geleden) kreeg heeft hij me zo ontzettend goed bijgestaan. Elke week op huisbezoek en zo. Ja, ik ben echt heel blij met hem.
Nog meer goed nieuws is dat het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis heeft gebeld om de afspraak van 10 september te verzetten naar 27 augustus! Dus 2 weken eerder! Ik heb weer even een denkbeeldig dansje gedaan hahahahaha.
Vanavond zijn Marie, Anjo, Ronja, Audrey, Raymond, Saar en.... Jason (!)(is de zoon van Audrey) geweest. Wow dat vond ik geweldig, dat hij mee kwam. Het was lekker druk, maar echt gezellig druk. En weer kreeg ik dat gelukszalige gevoel over me van al die mensen die zo lief voor en met me zijn. De warmte en liefde die ik voel. Anneke was vanmiddag al gekomen, we hebben koffie gedronken en lekker gekletst.
Audrey was sowieso al bijna de hele dag bij me om me te steunen en op een gegeven moment vroeg ze of ze ook een bed mocht bij mij op de kamer hahahahahahaha.
Ondanks dat de dag niet leuk begon is hij (tot nu toe) wel heel fijn geeindigt.
Lieve mensen, kanjers, lotgenoten, ik ben zo blij met jullie allemaal. En jullie steun geeft me zoveel kracht dat ik er mee door kan gaan.
En ook de mensen die toch elke keer weer een berichtje in mijn gastenboek schrijven..... SUPER!!!! dit maak deze minder leuke tijd een stuk draagzamer.
Hele dikke knuf en kus, Silvia
P.s. Sas, ik was gisteren heel blij dat je weer belde (ik weet dat je het druk hebt). Ik had het echt gemist ;-)
woensdag 8 augustus 2007
Te vroeg gejuicht.....
Gisteren zei dr. Erdkamp nog dat de pijn onder controle moest zijn, vandaag krijg ik te horen dat (van een zaalartsin) de pijn waarschijnlijk niet bestreden kon worden. En dat ik vrijdag na het gesprek met de chirurg al naar huis kan. Ze vond dat ik zelf heel goed wist wat ik met de pijnbestrijding kon doen.......
Een paar uur later krijg ik weer koorts, 39,2 en blijken de leverwaarden, de ontstekingswaarden en nog een andere waarde verhoogd te zijn....
Ben ik nu gek aan het worden? Hoe vrolijk dat ik me gisteren geestelijk voelde, een deel van de vrolijkheid heeft die zaalartsin stiekem van me afgenomen....
~ Wordt vervolgd ~
Heel veel liefs, Sil (ik ga nu weer snel naar bed, want de pijn houd ik nu echt niet meer uit. doei doei)
Een paar uur later krijg ik weer koorts, 39,2 en blijken de leverwaarden, de ontstekingswaarden en nog een andere waarde verhoogd te zijn....
Ben ik nu gek aan het worden? Hoe vrolijk dat ik me gisteren geestelijk voelde, een deel van de vrolijkheid heeft die zaalartsin stiekem van me afgenomen....
~ Wordt vervolgd ~
Heel veel liefs, Sil (ik ga nu weer snel naar bed, want de pijn houd ik nu echt niet meer uit. doei doei)
dinsdag 7 augustus 2007
Ha wat fijn!
Jippie, ik vroeg aan Leilani of er ergens een mogelijkheid was om op internet te komen, en toen mocht ik even gebruik maken van de laptop die in de gang stond. Dus nu kan ik tenminste toch nog een beetje blijven loggen.
6 augustus 2007:
Mijn eerste nacht in het ziekenhuis weer. Momenteel heb ik twee paracetamol geslikt en ben nog even naar onder gewandeld (een slak loopt sneller nu) om de laatste sigaret te roken. Jean (een oud-collega van me)zat achter de receptie bij de ingang van de eerste hulp, dus hebben we eerst nog wat gekletst. Ik vond hem er heel goed uitzien, nadat hij zoveel kilo's is afgevallen. Mijn complimenten Jean!! Super!
Ook de temesta (tegen de nachtmerries) heb ik al geslikt en hoop ik straks te kunnen slapen...
Eerder op de eerste hulp lukte het niet om het infuus aan te brengen. Mijn aders zijn steeds harder geworden door de chemo en rollen weg. Uiteindelijk lukte het de derde keer weg, maar ik was inmiddels in tranen omdat ik het allemaal niet meer kon vatten. Ik was helemaal op. Ik voelde me ook zo schuldig naar Tommy en Sarah toe, maar de constante pijn had me helemaal uitgeput. Ik trok het niet meer. Nu is het de bedoeling dat ik goede pijnbestrijding ga krijgen en dat die ook onder controle gehouden kan worden.
Voor nu probeer ik te gaan slapen met mijn twee kanjers in gedachten.... Saar en Tom, I love you very very much!
Het is nu inmiddels 4 uur in de nacht (ik sliep pas rond half drie) en ben wakker geschrokken van glasgerinkel. Er is iets op de grond gevallen bij een andere patient en dat gaf zo'n klap dat ik klaarwakker ben geworden. Dat werd dus even 'tied veur un pafke'.
7 augustus 2007:
De eerste nacht is voorbij, ik heb zeer slecht geslapen. Ook mede door het gesnurk van de medepatienten, maar ja, de kunnen er weinig aan doen he. En natuurlijk ook van de pijn. Ik probeer nu in ieder geval tot aan het middageten wakker te blijven zodat ik vanmiddag wat kan slapen, zodat ik een beetje fit ben voor bezoek.
Dr. Erdkamp, de oncoloog is vanmorgen op zijn ronde geweest en zei dat ik hier zeker tot vrijdag bleef omdat ze de pijn nu zo goed mogelijk onder controle willen houden. Want vrijdag word ik toch door de chirurg gezien, hopelijk weet ik dan al wat meer wanneer ik geopereerd wordt.
In de tussentijd ga ik proberen het 'negatieve' om te zetten in het positieve. Het is natuurlijk nooit leuk om in het ziekenhuis te liggen maar nu wil ik het zo zien:
Mmmmmmm lekker, weg van huis, lekker vakantie, niets doen, niet zelf koken, of poetsen, lekker luieren. En als ik dan mijn ogen sluit dan lig ik op een maagdelijk wit palmstrand, met een zacht zomerbriesje dat langs mijn blote voeten kriebelt. Heerlijk toch!!
Om half twee kreeg ik van Frere Jacques een seresta om eens lekker te kunnen ontspannen. Ik beweeg nl veel omdat ik vaak niet weet waar ik met de pijn naar toe moet dus probeer ik continu andere houdingen aan te nemen (wat dan weer zeer uitputtend is). Met als gevolg dat ik van kwart voor twee tot kwart voor 5 flink heb gedoezeld en me daarna een stuk beter voelde.
Het is niet leuk om in een ziekenhuis te liggen, maar het is wel fijn om bekende gezichten te zien. Het is toch heel vertrouwd. Het meeste verplegend personeel kent je en weten je geschiedenis. En ze zijn allemaal heel zorgzaam en lief. En dat maakt dan ook weer een hele hoop goed.
Vanochtend is Anneke nog geweest en dat vond ik erg fijn. In tegenstelling van toen ik in april in het ziekenhuis lag (ik wilde zo min mogelijk bezoek) zo fijn vind ik het nu dat ik bezoek krijg. Maar wel buiten dan he, niet in de kamer, want dan voel ik me ineens het zieke patientje. Maar gewoon lekker buiten, sigaretje roken, lekker klessebessen, mensen bekijken, grapjes maken, lachen.... en even niet teveel aan het ziek-zijn denken.
Vanavond zijn Tommy, Sarah, Anjo, Audrey, Raymond en Eric ook nog geweest. Het was heel gezellig, maar ik werd op een gegeven moment toch wel moe en kreeg veel pijn weer. Verdorie, daar baalde ik dan wel weer van. Maar ik ben toen trouw naar boven gegaan en heb mijn paracetamol en oxynorm geslikt en daarna kwam Leilani me nog mijn temesta brengen.
Ook hebben ze me in de loop van de dag naar een andere kamer gebracht waar ik aan het raam lig (zouden ze dat nog van de vorige keer weten dat ik dat zo fijn vond?)
Ik voel me nu hier in het ziekenhuis een stuk rustiger dan ik ooit eerder heb gehad, ik kan het nu ook accepteren dat het voor mijn eigen bestwil is. En ik ben blij dat ik nu ook even heb kunnen loggen.
Ik wens iedereen een hele fijne nachtrust, liefs Silvia en hopelijk weer tot gauw...
6 augustus 2007:
Mijn eerste nacht in het ziekenhuis weer. Momenteel heb ik twee paracetamol geslikt en ben nog even naar onder gewandeld (een slak loopt sneller nu) om de laatste sigaret te roken. Jean (een oud-collega van me)zat achter de receptie bij de ingang van de eerste hulp, dus hebben we eerst nog wat gekletst. Ik vond hem er heel goed uitzien, nadat hij zoveel kilo's is afgevallen. Mijn complimenten Jean!! Super!
Ook de temesta (tegen de nachtmerries) heb ik al geslikt en hoop ik straks te kunnen slapen...
Eerder op de eerste hulp lukte het niet om het infuus aan te brengen. Mijn aders zijn steeds harder geworden door de chemo en rollen weg. Uiteindelijk lukte het de derde keer weg, maar ik was inmiddels in tranen omdat ik het allemaal niet meer kon vatten. Ik was helemaal op. Ik voelde me ook zo schuldig naar Tommy en Sarah toe, maar de constante pijn had me helemaal uitgeput. Ik trok het niet meer. Nu is het de bedoeling dat ik goede pijnbestrijding ga krijgen en dat die ook onder controle gehouden kan worden.
Voor nu probeer ik te gaan slapen met mijn twee kanjers in gedachten.... Saar en Tom, I love you very very much!
Het is nu inmiddels 4 uur in de nacht (ik sliep pas rond half drie) en ben wakker geschrokken van glasgerinkel. Er is iets op de grond gevallen bij een andere patient en dat gaf zo'n klap dat ik klaarwakker ben geworden. Dat werd dus even 'tied veur un pafke'.
7 augustus 2007:
De eerste nacht is voorbij, ik heb zeer slecht geslapen. Ook mede door het gesnurk van de medepatienten, maar ja, de kunnen er weinig aan doen he. En natuurlijk ook van de pijn. Ik probeer nu in ieder geval tot aan het middageten wakker te blijven zodat ik vanmiddag wat kan slapen, zodat ik een beetje fit ben voor bezoek.
Dr. Erdkamp, de oncoloog is vanmorgen op zijn ronde geweest en zei dat ik hier zeker tot vrijdag bleef omdat ze de pijn nu zo goed mogelijk onder controle willen houden. Want vrijdag word ik toch door de chirurg gezien, hopelijk weet ik dan al wat meer wanneer ik geopereerd wordt.
In de tussentijd ga ik proberen het 'negatieve' om te zetten in het positieve. Het is natuurlijk nooit leuk om in het ziekenhuis te liggen maar nu wil ik het zo zien:
Mmmmmmm lekker, weg van huis, lekker vakantie, niets doen, niet zelf koken, of poetsen, lekker luieren. En als ik dan mijn ogen sluit dan lig ik op een maagdelijk wit palmstrand, met een zacht zomerbriesje dat langs mijn blote voeten kriebelt. Heerlijk toch!!
Om half twee kreeg ik van Frere Jacques een seresta om eens lekker te kunnen ontspannen. Ik beweeg nl veel omdat ik vaak niet weet waar ik met de pijn naar toe moet dus probeer ik continu andere houdingen aan te nemen (wat dan weer zeer uitputtend is). Met als gevolg dat ik van kwart voor twee tot kwart voor 5 flink heb gedoezeld en me daarna een stuk beter voelde.
Het is niet leuk om in een ziekenhuis te liggen, maar het is wel fijn om bekende gezichten te zien. Het is toch heel vertrouwd. Het meeste verplegend personeel kent je en weten je geschiedenis. En ze zijn allemaal heel zorgzaam en lief. En dat maakt dan ook weer een hele hoop goed.
Vanochtend is Anneke nog geweest en dat vond ik erg fijn. In tegenstelling van toen ik in april in het ziekenhuis lag (ik wilde zo min mogelijk bezoek) zo fijn vind ik het nu dat ik bezoek krijg. Maar wel buiten dan he, niet in de kamer, want dan voel ik me ineens het zieke patientje. Maar gewoon lekker buiten, sigaretje roken, lekker klessebessen, mensen bekijken, grapjes maken, lachen.... en even niet teveel aan het ziek-zijn denken.
Vanavond zijn Tommy, Sarah, Anjo, Audrey, Raymond en Eric ook nog geweest. Het was heel gezellig, maar ik werd op een gegeven moment toch wel moe en kreeg veel pijn weer. Verdorie, daar baalde ik dan wel weer van. Maar ik ben toen trouw naar boven gegaan en heb mijn paracetamol en oxynorm geslikt en daarna kwam Leilani me nog mijn temesta brengen.
Ook hebben ze me in de loop van de dag naar een andere kamer gebracht waar ik aan het raam lig (zouden ze dat nog van de vorige keer weten dat ik dat zo fijn vond?)
Ik voel me nu hier in het ziekenhuis een stuk rustiger dan ik ooit eerder heb gehad, ik kan het nu ook accepteren dat het voor mijn eigen bestwil is. En ik ben blij dat ik nu ook even heb kunnen loggen.
Ik wens iedereen een hele fijne nachtrust, liefs Silvia en hopelijk weer tot gauw...
zaterdag 4 augustus 2007
Veel gebeurd...
Er is deze week veel gebeurd. Het is begonnen met de breuk met Will vorige week. We kregen onenigheid en toen heeft hij bepaalde uitspraken gedaan die voor mij onvergeeflijk waren. En niet alleen naar mij toe, maar ook naar zijn eigen zoon en naar mijn zus toe. (Wat er is gebeurd doet hier niet terzake, degene die het mogen weten, die weten het).
Ik heb in al die jaren veel van hem geaccepteerd, maar wat vorige week is gebeurd heeft echt de doodsteek gegeven. En ik ben er best van onder de indruk. Waarom het nu net in deze periode moet gebeuren en zo. Hij heeft vier maanden lang vaak (niet altijd dus) voor me klaar gestaan. Maar een mens kan maar tot een bepaalde grens gaan en dan is het op.
Door die gebeurtenis ben ik best wel dieper in de dip komen te zitten dan ik al was. Maar goed, ik sla me er wel door heen. Iets anders is er toch niet, dus ga ik gewoon verder.
Tommy is een paar dagen naar Angelique gegaan om op rust te komen en even afstand te nemen van de situatie. Maar uiteindelijk is hij donderdag toch mee terug gekomen.
Wij waren dus donderdag heel verwachtingsvol naar Marja, de oncoloogverpleegkundige gegaan. En eigenlijk heeft ze ons alleen een datum en de naam van de chirurg gegeven. En gezegd dat nu alleen de bijnier verwijderd wordt. Ze zei ook dat het de laatste keer was dat ik bij haar hoefde te komen en dat nu alles in handen van de chirurg ligt.
Toen ik thuiskwam was ik doodmoe en ben in tranen uitgebarst. Angelique wilde blijven, maar ik wilde alleen zijn. Ik moest dit toch even verwerken. Een kleine maand geleden kon nog alles verwijderd worden en nu praatten ze ineens over alleen de bijnier en het eventueel bestralen van de long. En nu moet ik wachten tot aankomende vrijdag. Dan kan ik bij de chirurg terecht en die zal me dan........ ik weet niet wat er dan zal gebeuren. Ik heb zoveel meegemaakt al in dit ziekenhuis, en snap gewoonweg niet dat ze mensen eerst hoop geven en dan eigenlijk weer een deel hoop wegnemen. Vanaf het begin af aan is het allemaal verwarrend geweest. De één zei dit, de ander dat. En nu weet ik helemaal niet meer waar ik aan toe ben. Marja had 11 juli gezegd dat, als ik eenmaal de ct-scan gehad zou hebben, het in een stroomversnelling zou gaan. En nu moet ik een dikke week wachten voordat ik weet wat en wanneer. Ik vroeg haar hoe het dan zat met mijn long, omdat deze natuurlijk nu verder kan gaan groeien... Ze haalde haar schouders maar een beetje op. Ze kon me daar geen antwoord op geven, alleen dat er drie weken tussen een chemo en een operatie moest zitten. Ze zei me wel dat ik heel uniek was omdat ik geen uitzaaiingen heb in omliggende organen en zo. Dat kwam niet vaak voor. Maar nu krijg ik het idee dat ze eigenlijk zelf niet weten wat ze er mee aan moeten. Ik heb helaas die donderdag ook nog de afspraak met het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis afgezegd. En later kon ik me wel voor mijn kop slaan. Het duurt allemaal te lang, dit had ik (en velen anderen met me) niet verwacht.
Daarbij komt nog bij dat ik veel pijn blijf houden. Vanaf de derde chemo is de pijn niet meer weggegaan. En oke, nu weet ik dat het komt dat de tumor aan het krimpen was/is. Maar een pretje is het niet, want vaker kan ik niet lang achter de pc, lang staan, zitten, elke keer verliggen. Ik slik nu driemaal daag ibuprofen, heb ook nog steeds morfinepleisters. Maar het gaat gewoon niet weg. Gisteren had ik eindelijk een dag dat ik weinig pijn had. Maar nu vandaag is het weer niet te harden. Dan ga ik van vermoeidheid maar slapen, en als ik wakker ben doe ik maar niets. Hoe minder ik doe, des te beter. En dat is voor iemand als ik, die altijd heel actief is geweest, heel frustrerend. Ik heb echt het gevoel dat dat kreng een heel stuk van mijn leven heeft afgepakt. En na vier maanden ben ik gewoon dood en doodmoe. Weet ik niet meer waar ik het zoeken moet.
Ik weet dat het niet het gezelligste logje is wat er is, maar ook dit is Silvia en ook dit moet ik van me aftypen. Ik heb nu wel weer de reacties op actief gezet, eerder kon ik het even niet.
Ik wil toch iedereen een heel fijn en zonnig weekend wensen. En als het even kan, dan ga ik morgen met Saar naar de speeltuin want daar is ze al in weken niet geweest.
Liefs, Silvia
Ik heb in al die jaren veel van hem geaccepteerd, maar wat vorige week is gebeurd heeft echt de doodsteek gegeven. En ik ben er best van onder de indruk. Waarom het nu net in deze periode moet gebeuren en zo. Hij heeft vier maanden lang vaak (niet altijd dus) voor me klaar gestaan. Maar een mens kan maar tot een bepaalde grens gaan en dan is het op.
Door die gebeurtenis ben ik best wel dieper in de dip komen te zitten dan ik al was. Maar goed, ik sla me er wel door heen. Iets anders is er toch niet, dus ga ik gewoon verder.
Tommy is een paar dagen naar Angelique gegaan om op rust te komen en even afstand te nemen van de situatie. Maar uiteindelijk is hij donderdag toch mee terug gekomen.
Wij waren dus donderdag heel verwachtingsvol naar Marja, de oncoloogverpleegkundige gegaan. En eigenlijk heeft ze ons alleen een datum en de naam van de chirurg gegeven. En gezegd dat nu alleen de bijnier verwijderd wordt. Ze zei ook dat het de laatste keer was dat ik bij haar hoefde te komen en dat nu alles in handen van de chirurg ligt.
Toen ik thuiskwam was ik doodmoe en ben in tranen uitgebarst. Angelique wilde blijven, maar ik wilde alleen zijn. Ik moest dit toch even verwerken. Een kleine maand geleden kon nog alles verwijderd worden en nu praatten ze ineens over alleen de bijnier en het eventueel bestralen van de long. En nu moet ik wachten tot aankomende vrijdag. Dan kan ik bij de chirurg terecht en die zal me dan........ ik weet niet wat er dan zal gebeuren. Ik heb zoveel meegemaakt al in dit ziekenhuis, en snap gewoonweg niet dat ze mensen eerst hoop geven en dan eigenlijk weer een deel hoop wegnemen. Vanaf het begin af aan is het allemaal verwarrend geweest. De één zei dit, de ander dat. En nu weet ik helemaal niet meer waar ik aan toe ben. Marja had 11 juli gezegd dat, als ik eenmaal de ct-scan gehad zou hebben, het in een stroomversnelling zou gaan. En nu moet ik een dikke week wachten voordat ik weet wat en wanneer. Ik vroeg haar hoe het dan zat met mijn long, omdat deze natuurlijk nu verder kan gaan groeien... Ze haalde haar schouders maar een beetje op. Ze kon me daar geen antwoord op geven, alleen dat er drie weken tussen een chemo en een operatie moest zitten. Ze zei me wel dat ik heel uniek was omdat ik geen uitzaaiingen heb in omliggende organen en zo. Dat kwam niet vaak voor. Maar nu krijg ik het idee dat ze eigenlijk zelf niet weten wat ze er mee aan moeten. Ik heb helaas die donderdag ook nog de afspraak met het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis afgezegd. En later kon ik me wel voor mijn kop slaan. Het duurt allemaal te lang, dit had ik (en velen anderen met me) niet verwacht.
Daarbij komt nog bij dat ik veel pijn blijf houden. Vanaf de derde chemo is de pijn niet meer weggegaan. En oke, nu weet ik dat het komt dat de tumor aan het krimpen was/is. Maar een pretje is het niet, want vaker kan ik niet lang achter de pc, lang staan, zitten, elke keer verliggen. Ik slik nu driemaal daag ibuprofen, heb ook nog steeds morfinepleisters. Maar het gaat gewoon niet weg. Gisteren had ik eindelijk een dag dat ik weinig pijn had. Maar nu vandaag is het weer niet te harden. Dan ga ik van vermoeidheid maar slapen, en als ik wakker ben doe ik maar niets. Hoe minder ik doe, des te beter. En dat is voor iemand als ik, die altijd heel actief is geweest, heel frustrerend. Ik heb echt het gevoel dat dat kreng een heel stuk van mijn leven heeft afgepakt. En na vier maanden ben ik gewoon dood en doodmoe. Weet ik niet meer waar ik het zoeken moet.
Ik weet dat het niet het gezelligste logje is wat er is, maar ook dit is Silvia en ook dit moet ik van me aftypen. Ik heb nu wel weer de reacties op actief gezet, eerder kon ik het even niet.
Ik wil toch iedereen een heel fijn en zonnig weekend wensen. En als het even kan, dan ga ik morgen met Saar naar de speeltuin want daar is ze al in weken niet geweest.
Liefs, Silvia
vrijdag 3 augustus 2007
Sorry...
Heb veel dingen meegemaakt van de week die ik eerst een plaats heb moeten geven (nog moet geven). Als ik morgen tijd heb, dan ga ik zeker weer loggen, maar ik moet zeggen dat ik de laatste dagen heel moe ben en af en toe te veel pijn heb om te lang achter de pc te kunnen zitten (een laptop zou nu een mooie uitkomst bieden, maar zijn helaas zo duur).
Ik wens iedereen in ieder geval alvast een heel fijn weekend toe!
Liefs, Silvia XXX
Ik wens iedereen in ieder geval alvast een heel fijn weekend toe!
Liefs, Silvia XXX
Abonneren op:
Posts (Atom)