Gemma

Gisterenavond toen ik met Sarah Flicka uit ging laten kwamen we een jong egeltje tegen. Ze rolde zich helemaal op, want Flicka stoof er gelijk op af, om vervolgens weer terug te deinzen hahaha. Ze is daarna terug gerend naar de bosjes, waar ze veilig beschut zou zijn. Maar ik zou geen Silvia heten om snel een kiekje te maken van het leuke diertje.
Saar en ik waren gisterenavond helemaal alleen, Tommy was werken en Will was op een feestje. We hebben lekker achter de pc gezeten. Zij op de hare, ik op de mijne. Maar we waren wel hetzelfde spelletje aan het spelen. Het heet Bog City Adventure - San Francisco, je moet daar allemaal dingetjes op een plaatje zoeken. Erg verslavend spelletje <:D

Vandaag niet veel gedaan. Toen ik Flicka uit ging laten ben ik even bij Anjo op de koffie gegaan. Flicka die gaat daar vanaf dinsdag logeren, als ik naar Den Bosch toe ben. Anjo heeft zelf ook een hondje, het broertje van Flicka. Ja, zegt ze, als ze een dikke buik krijgt dan mag jij het zelf houden hahahaha. Maar dat zou incest zijn, en niet verstandig. Maar Flicka is gelukkig twee maandjes geleden loops geweest dus zal het wel niet zo'n vaart lopen. (Links is Jacko, rechts is Flicka)
Vanmiddag ben ik met Will nog even bij de Gemmakapel geweest om een kaars op te steken en om weer nieuwe noveenkaarsen te halen. Die branden hier dag en nacht. Ik was nog nooit eerder bij de Gemma geweest. De moeder van Will ging er heen toen Tommy geboren was om één of andere talisman te halen die ik aan zijn matrasje moest spelden. Een mooi kerkje, heel eenvoudig, geen poespas.
We kwamen daar Dieter en tante Lenie nog tegen. En ze knepen me even bemoedigend in mijn arm.

We zouden eigenlijk nog een ijsje gaan eten in Duitsland, maar helaas zat er een dikke spijker in een band van de auto, dus helaas doen we dat een andere keer.
Morgen is de pet-scan. Ik ben behoorlijk zenuwachtig, heb ook veel pijn en ben flink benauwd. Nu hoop ik dat het van de spanningen komt. Maar ik maak me er toch wel zorgen om. De huisarts is ook op vakantie en komt pas de 13e terug. En ik krijg de 11e de uitslag. Ik weet dat het niet positief klinkt, maar ik ben er erg bang voor. Gewoon omdat ik veel meer pijn heb (de morfine gaat ook weer lekker omhoog) en benauwd ben. Ook heb ik meer slijm. Maar voor hetzelfde geld is dat normaal. Maarja.. dat zullen we de 11e pas weten. Ik heb wel besloten om mijn telefoon vaak op 'stil' te zetten om mezelf te ontzien. Ik merk dat ik nu al moeite heb om gesprekken aan te gaan, heb geen zin om het altijd en eeuwig over mijn ziekte te hebben. En toch komt dat telkens weer ter sprake. Af en toe voel ik me net een porseleinpoppetje. Omdat mensen zo supervoorzichtig met me omgaan. En om te zeggen dat dat niet hoeft heeft geen zin. Want het gebeurd gewoon automatisch. Ach, het ligt ook gewoon bij mezelf. Ik kan het ook niet accepteren dat ik zo ziek ben, daar ben ik nog veel te jong voor. Vaker vraag ik me af of ik ook zo zou reageren als een dierbare van mij deze rotziekte zou hebben. En dan kan ik alleen maar ja zeggen. Niet alleen mijn wereld staat op zijn kop, maar ook van mijn dierbaren en vrienden...

Steek morgenvroeg om 8 uur een kaarsje aan en denk aan me... Dank je wel...

Liefs, Silvia