23 juni 2007, nadenken....

Afgelopen dagen een flinke dip gehad. Door hetgeen wat de radioloog zei, en het feit dat ik een brief kreeg van het UWV waarin stond dat ik me moest gaan melden bij één of ander re-integratiebureau. Terwijl ik per 3 mei 2007 gewoon weer in de wao kwam. Het mooie (maffe) is dat alle twee de brieven door dezelfde man zijn geschreven. Eerst de herziening van de wao en nu ineens die re-integratie. Wat ik niet snap is dat het UWV erg hun best doet om mensen uit de wao te krijgen, maar vervolgens mensen helemaal gek en overspannen maken met hun acties. Maar goed, ik ga dus NIET naar een re-integratiebureau!!!!
Gisteren belde de huisarts nog op en hij heeft getracht iemand te pakken krijgen in het ziekenhuis, maar niemand was te bereiken. Dus maandag belt ie me terug en hopelijk heeft hij dan wel contact met de oncoloog gehad of met de radioloog (om te vragen waarom hij mij zonodig bepaalde heeft gezegd). Hij bevestigde mijn verhaal wel omdat hij de uitslag binnen had. Maar zei er ook bij dat de radioloog graag had dat ik gezien werd door de oncoloog (goh, het was toch hoogstwaarschijnlijk goedaardig????)
Afgelopen donderdag is Saar gekomen. Ze blijft tot maandag. Ik ben donderdag naar school gegaan om te vragen of ze vrijdag naar school toe mocht komen. Dat was uiteraard geen probleem. Toen ik het schoolplein afliep kwam juf Jacqueline me nagerend om te zeggen dat de kinderen in de klas hadden gevraagd of Saar mee mocht met schoolreisje. Dus heb ik Angelique gebeld om te vragen of zij dat kon doorgeven aan de andere school, dat ze een dagje later zou komen. Het is gewoon fantastisch wat een begrip ze op beide scholen hebben. En zo super hoe ik zag hoe blij de kinderen in de klas waren dat Saar vrijdag op school was. Het was echt feest daar.

Saar met haar beste vriendinnetje Melissa (links) en Majda (rechts).
Saar gaat over, en Melissa blijft helaas zitten. Dus Melissa huilen omdat Saar over ging, en Saar wilde blijven zitten omdat Melissa ook bleef zitten. Echt ontroerend, zo'n dikke vriendschap.

Nu even een stukje wat ik vannacht heb opgeschreven omdat ik niet kon slapen:
04:15 uur
Het is 4 uur in de ochtend en ik kan weer eens niet slapen. Het komt steeds vaker voor. Ik heb nooit veel gepiekerd als ik in bed lag. Meestal was ik zo doodmoe dat ik vrij snel in slaap viel. Maar dat lijkt nu verleden tijd.Overdag lukt het me vrij goed om te kunnen relativeren. Maar op het moment dat ik in bed lig en helemaal alleen ben, dan lijkt het wel of ik helemaal omgeven ben met kanker. Net alsof ik in een luchtbel vol met kanker zit. Dan ga ik piekeren over hoe lang ik nog heb te leven, wat ik nog kan/moet regelen (wat ik dus steeds uit blijf stellen), hoe het met Tommy en Saar verder zal gaan. Vooral dat laatste maakt me gek. En zo intens verdrietig.
Ik zal nooit zeggen: Waarom ik? Iedereen krijgt nl. zijn portie wel en zelfmedelijden en zelfbeklag staat niet in mijn woordenboek. Maar ik denk wel: Waarom mijn kinderen? Ze zijn nog zo jong en hebben me nog zo hard nodig. Ik weet dat ze goed opgevangen zullen worden, maar niemand kan hun gemis naar mij toe wegnemen. En dat verdienen ze gewoonweg niet. Ik voel me dan zo ontzettend machteloos.
En dat maakt dat de nachten vaak ondraaglijk zijn, en dan hoop ik dat het weer zo snel mogelijk ochtend is en dat ik heb kunnen slapen....

Vandaag met Saar en Will naar de rommelmarkt geweest hier in de wijk. Het was gezellig, ben heel veel mensen tegen gekomen. Maar was ook weer blij dat ik thuis was. Want het is vermoeiend als er zo veel mensen naar je toe komen en vragen hoe het momenteel is. Meestal lach ik dan maar en zeg dat het vrij redelijk gaat.. Ik kan nl. niet 20 keer hetzelfde gaan vertellen, dat is ook de reden waarom ik deze weblog ben begonnen. Want af en toe heb ik het gevoel dat ik niet meer Silvia heet, maar dat mijn naam nu Kanker is. Het is allemaal goed bedoeld, en dat snap ik ook wel, maar ik wil heel zorgzaam met mijn energie omgaan en dat lukt dan niet...

Ik heb op die rommelmarkt nog een paar houten katten gekocht (die spaar ik nl.) en ik vind mijn laatste aanwinst (die grote) waanzinnig! Het schilderijtje rechts heeft Saar net gemaakt. En voor op de foto staat een wierookbrandertje, ook met een houten kat er op! Dus wat dat betreft kan mijn dag niet meer stuk.


Nu ga ik lekker met Saar badderen, en probeer op tijd naar bed te gaan. Morgen is Audrey jarig en dan wil ik toch wel een beetje fit zijn.

Liefs, Silvia