Dat was het dan.....

Volgens de arts van hier heb ik nog maar een paar dagen op deze wereld. Ik wil iedereen die mijn logboek heeft gelezen (of niet)heel erg bedanken uit de grond van mijn hart.
Dit is mijn laatste log. Mijn zus, zal laten weten hoe het het nu verder gaat....



And now, the end is near;
And so I face the final curtain.
My friend, I'll say it clear,
I'll state my case, of which I'm certain.

I've lived a life thats full.
I've traveled each and evry highway;
And more, much more than this,
I did it my way.

Regrets, I've had a few;
But then again, too few to mention.
I did what I had to do
And saw it through without exemption.

I planned each charted course;
Each careful step along the byway,
But more, much more than this,
I did it my way.

Yes, there were times, Im sure you knew
When I bit off more than I could chew.
But through it all, when there was doubt,
I ate it up and spit it out.
I faced it all and I stood tall;
And did it my way.

I've loved, I've laughed and cried.
I've had my fill; my share of losing.
And now, as tears subside,
I find it all so amusing.

To think I did all that;
And may I say - not in a shy way,
No, oh no not me,
I did it my way.

For what is a man, what has he got?
If not himself, then he has naught.
To say the things he truly feels;
And not the words of one who kneels.
The record shows I took the blows -
And did it my way!

____________________________________________________________________________

Nog even dit: Tommy is geslaagd! Ik ben blijf trots op mijn kanjer!
En mijn lieve meid heeft het ook erg goed gedaan, ze komt er ook wel!
Lieve kids, ik kan er niets meer er aan toevoegen dat ik ontzettend trots op jullie ben, veel van jullie houd en over jullie waak....

Circle of life

Vorige week had Angelique bij mij geslapen (het is een geweldig iets dat hier iemand bij mij kan logeren!!!) We hebben het fijn gehad samen en veel gekletst. Bijv. over de cirkel in het leven. Je gaat dood om weer geboren te worden... Waar begint het en waar stopt het? Nooit, denk ik. Ik denk dat ieder zijn eigen taak hier heeft te volbrengen en als je je taak niet helemaal goed hebt volbracht, je terug komt. Maar blijf je terug komen? Mag je ooit eens rusten? Ik ben best nieuwsgierig er naar. Ik kijk ook vaker op bde-websites om te kijken wat mensen daarover te schrijven hebben.
Eigenlijk lees ik dan telkens hetzelfde, alleen zijn de details anders. Een enkele keer wordt het negatief belicht, maar daar lees ik natuurlijk overheen. Ik wil alleen maar positieve en hartverwarmende dingen horen/lezen.

Morgen ben ik alweer 8 weken in de Hospice. Ik heb best veel moeite gehad om te wennen, want toch voel ik het alsof ik steeds meer van mezelf af moet staan. Een groot deel van mijn onafhankelijkheid, terwijl ik hier toch heel vrij ben. En iedereen is hier ontzettend lief en behulpzaam...
Maar nu ook, op dit moment: Het onweert en bliksemt. Vanuit mijn flat kon ik dat heel mooi en hemelsbreed zien. Nu kijk ik uit een raampje en zie bijna niets. En dat zijn dan toch momenten dat ik volschiet....
Hoe het met me gaat? Redelijk. Qua pijn heb ik gelukkig minder klagen, maar de vermoeidheid is fors toegenomen. De huisarts van hier probeert dat tegen te gaan met ritalin. Ik hoop dat het lukt...
Warm eten lukt niet meer. Pap of soep lukt nog wel, maar een aardappeltje niet meer. Ik ben ook heel erg afgevallen. Ik ga niet meer op de weegschaal staan, want dan weet ik dat ik heel depressief ga worden. Gisteren bekeek ik mijn gezicht eens goed in de spiegel en toen zag ik het "doodskopje" er al aankomen... En ja hoor, daar kwamen de waterlanders ook weer. Ik had zo gehoopt dat ik op gewicht zou blijven, zodat mijn kinderen dit als herinnering kon bewaren, maar ik moet er aan geloven. Die kalorie drankjes is ook geen optie van mij, ik krijg daar kotsneigingen van.

Leuk nieuws is dat Sarah van het weekend bij me gelogeerd heeft. Ondanks dat ik niet veel met haar heb kunnen ondernemen, vond ze het heel fijn om bij me te zijn. En ze zegt dan al heel wijs:"Mama het maakt niet uit dat je moe bent, ga maar lekker even slapen."
Tommy mis ik eigenlijk wel. Hij komt zo'n 1 keer per week. Maar vaker denk ik aan hem en dan mis ik hem zo.... Hij heeft nu vakantie en ik ben heel benieuwd of hij geslaagt is. Ik weet eigenlijk niet wanneer hij het hoort.

Maar goed, om weer op Sarah terug te komen. Gisteren is ze hier lekker in het bubbelbad geweest en het was lachen gieren brullen. En ook heeft ze samen met Margriet, een vrijwilligster, wentelteefjes mogen bakken. Met een echte schort aan hihi.







Zoals je ziet heeft ze heerlijk gesmuld! Volgend weekend komt ze weer logeren. Toen ik voor de eerste keer over het hospice hoorde wilde ik niet gaan omdat mijn plaats bij mijn kinderen moest zijn. Maar nu is het goed gecombineerd. En daar moet ik Audrey, Raymond en Jason heel erg voor bedanken want zonder hen was het niet gelukt. Bij deze dus: Heel erg bedankt!

Mijn bezoek begint nu ook te slinken omdat ik de laatste tijd mezelf niet meer ben en vaker een negatieve toon aansla. En dat doet pijn. Ik zou graag willen dat mijn vrienden/vriendinnen daar doorheen konden prikken. Ik heb de energie niet, maar missen doe ik jullie allemaal... Ik kan niet persoonlijk worden omdat ik niemand wil kwetsen als zijn/haar naam er niet bij zou staan (sorry, mijn geheugen weer).

Nog 1 leuk iets voordat ik ga afsluiten (de vermoeidheid slaat weer toe). Saar, Audrey en liepen door het park. Hun liepen al wat door, maar ik keek naar het gras en de klavers en ja hoor, het klavertje vier sprong er uit. Ik attendeerde hun er op en al gauw vonden ze er ook. Ik had er twee gevonden. Ik heb ze uitgedeeld en ik kreeg en eentje terug van Audrey. Deze zit nu inmiddels in een zijvakje van mijn portomonee.



Ik wens iedereen een fijne nachtrust en veel knuffel en kusjes XXX
Liefs, Silvia