Even time out....

Wegens persoonlijke omstandigheden ben ik niet in staat om weblog berichten te schrijven. Ik hoop dat ik donderdag capabel genoeg ben om weer te beginnen, want dan ben ik bij de oncoloogverpleegkundige geweest.
Liefs, Silvia

Nog een maandje....

En dan word ik 40! Goh wat klinkt dat oud zeg! Ik voel me nog een bloempje van 18 hahahahaha. Een paar maanden geleden durfde ik niet te hopen dat ik dat zou halen. Toen dacht ik dat ik al zeker flink zieker en uitgemergelder en 'doodser' zou zijn. Maar niets is minder waar! Ik voel me goed! Heb er echt weer zin in. En iedereen blijft zeggen dat ik er goed uitzie, en dat ik mijn haren nog heb (is dat dan echt zo'n wonder, ik zal toch niet de enigste zijn?)
Vandaag heb ik voor de eerste keer weer zelf wat gepoetst in huis. En ik voel het natuurlijk wel, maar het was ook weer een overwinning. Maar ik moet wel blijven zorgen dat ik op tijd paracetamol slik, want anders is het weer mis. Het kreng blijft protesteren, maar daar laat ik me niet door koeieneren. We krijgen hem wel klein.
Morgen komen Sas en Jessica met aanhang. Gaan we lekker Grieken. Saartje die blijft bij Amal slapen, ze sprong net een gat in de lucht. Garum, ze heeft niet echt kunnen genieten van deze vakantie, want het weer was niet mooi, en ik lag meer in bed dan wat anders. Afgelopen week heb ik 's avonds vaker een spelletje met haar gedaan. Zwemmen kon ook al niet omdat ik van de week na al die maanden toch maar weer ongesteld was geworden. Het is niet eerlijk, EN opvliegers hebben, en ongesteld zijn. Maar ik zie het als een goed teken. Mijn lichaam is weer een beetje de oude aan het worden dus.
Een tijdje geleden kreeg ik een mail van mijn nichtje, Francien. Ik heb vandaag eindelijk terug geschreven. Ook zij heeft kanker. Borstkanker. Maar ze zou de 16e geopereerd worden, en ik ben heel benieuwd hoe het haar verlopen is. Ze moet nog wel 35 keer bestraald worden. Lijkt me ook erg vermoeiend om 35 keer achter elkaar af te moeten reizen voor iets wat niet lang duurt. Ik hoop dat ze het volhoud.
Nu nog even een mooi plaatje wat Jany heeft bewerkt voor mij met Photoshop. Dank je wel Jane, nu kan ik vannacht weer lekker slapen hahahahaha.

Ik heb net nog even snel mijn foto-album bijgewerkt. De foto's van het internaat staan er nu op. Van de week ga ik de foto's van Saar en mijn doop er ook nog op zetten.
Liefs, Silvia

Alfred Jodokus Kwak!!!!!

Ik ben vandaag zo vrolijk, zo vrolijk, zo vrolijk, ik ben vandaag zo vrolijk, zo vrolijk was ik nooit!!!
Zojuist belde Maya om me de uitslag van de MRI-scan door te bellen. En er is helemaal niets gevonden in mijn hersens! Wat een super geweldig nieuws weer! Nu kan de operatie door gaan!
Ik heb gelijk Angelique opgebeld om het te vertellen. Ze was al blij want Jany moest ook naar het ziekenhuis omdat zij ook elke keer ergens pijn had. Maar er was ook gelukkig niets aan de hand, haar lichaam is nog in de groei dus hoogstwaarschijnlijk zijn het nog een beetje groeipijnen.
Dus hebben we hier volop vreugde.
Nu maandag nog de CT-scan, waarvoor ik van te voren 600 ml van één of ander goedje moet drinken. Ik hoop dat het me lukt en dat ik niet alles uitspuug.
En dan hoor ik 2 augustus wat ze gaan doen.
Ik wens iedereen een heel fijne dag toe! Knuffels, Sil

De MRI-scan...

Ik heb vannacht erg slecht geslapen. Toen ik eenmaal indoezelde rond 3 uur, werd ik wakker door Saar die een nachtmerrie had en huilend wakker werd. Toen ik uiteindelijk toch weer in slaap sukkelde werd ik rond 4 uur wakker van een nachtmerrie die ik zelf had. Misschien kan iemand mij hier mee helpen, want dit is een nachtmerrie waar ik al jarenlang last van heb.
Ik lig te slapen in bed. Dan word ik wakker en zoek het lichtknopje. Maar het licht gaat niet aan. En overal in huis waar ik het licht aan wil doen, blijft het licht uit. Ook voel ik hierbij een heel negatieve kracht en moet ik zorgen dat ik uit de flat kom. Maar ik word altijd wakker voordat ik de flat uit kom.
Wat zou dat toch kunnen betekenen dat ik nooit ergens in huis licht aan kan maken, het gebeurd ook altijd als ik slaap tijdens mijn droom. Ik lig ook altijd in bed. Ook altijd in de flat waar ik in woon. (Ik weet dat dat iets met je eigen psyche te maken heeft)
Wie weet, misschien kan iemand mij hier een beetje mee helpen, want ik vind het zo raar dat hij terug blijft komen.
Maar goed, ik was inmiddels daarna toch weer in slaap gekomen tot de wekker om half 7 afliep. Ik had om 4 uur inmiddels al twee paracetamol geslikt tegen de pijn. Dus zou ik er om 8 uur weer twee kunnen pakken. Ook had ik dus op aanraden van Maya twee temesta's genomen. Mijn goeie god zeg, toen dat begon te werken zwalkte ik als een dronkenman het ziekenhuis binnen. Ik had een beetje last van evenwichtsstoornissen en sprak met een beetje dubbele tong. Audrey heeft zich rot gelachen. Het mafste was nog wel dat ik gewoon helemaal bij bewustzijn was, dus elke zwier en zwaai bewust meemaakte. Maar ik vond het niet erg, want daardoor heb ik de mri wel zonder problemen kunnen doorstaan. Op een gegeven moment moest de verpleegkundige nog wat contrastvloeistof inspuiten, wat niet helemaal van een leien dakje ging. Een blauwe plek en een dikke bloeduitstorting aan de binnenkant van mijn elleboog is het resultaat. En omdat daar het prikken niet lukte, heeft ze me maar in mijn hand geprikt. Omdat ik een beetje van de wereld was heb ik het gelukkig allemaal niet zo goed meegekregen. Ik was allang blij dat het achter de rug was, en de verpleegster was ook erg aardig en sociaal, in tegenstelling als wat ik vorige week voorgeschoteld kreeg.
Anjo, een vriendin, heeft een kleine Jackie erbij gekregen en ik ga strakkies maar even op kraamvisite. Lijkt me geweldig, ze had me al een fotootje gestuurd, maar nu nog in het eggie zien he.
Dit is Spikey
Fijne avond allemaal! XXX

PSP, Mark Wahlberg

Heb eigenlijk weinig te vertellen. Morgen krijg ik de MRI-scan opnieuw. Met paracetamol en temesta moet het toch zeker gaan lukken. Ik zal in ieder geval wel zeggen dat ze me niet tijdens de scan moet zeggen dat ik misschien iets beweeg, om een paniekaanval te voorkomen. Ik doe mijn uiterste best, en meer kan ik niet doen.
Ik ben weer begonnen met Paint Shop Pro, heel zoetjesaan. Heerlijk om er weer mee bezig te zijn, alleen kan ik niet lang achter de pc blijven zitten, dat doet nog te veel zeer.
Ik heb dit plaatje speciaal voor mijn nichtje Jany gemaakt, ze is nu al dik een week gestopt met roken en ik vind het super van haar! Volhouden he lieverd!
Hier is je beloofde schatje ;-) (Klik er op en hij wordt heeeeeeel BIG!!)

Slecht geslapen...

Hoe goed dat ik me gisteren voelde, zo slecht heb ik geslapen. Met een hele rare droom wakker geworden, en nu heb ik spierpijn in mijn nek. Ik zal waarschijnlijk de hele nacht wel verkeerd gelegen hebben. Gisteren had ik nauwelijks pijn, maar toen ik in bed ging liggen voelde ik heel vaag toch de pijn weer opkomen, en nu voel ik het duidelijk. Heb ik denk ik toch iets te vroeg gejuicht. En ik denk dat ik er ook aan moet wennen dat de ene dag de andere niet is. Maar gisteren voelde ik me bijna als voordat ik voor de eerste keer naar het ziekenhuis moest. Dus dat is toch wel fijn, want ik wist niet meer of ik me ooit nog wel goed en fit zou voelen. Dus die dagen zullen dus toch gaan komen. Maar ik denk dat ik iets te enthousiast geweest ben..
Dus doe ik het vandaag maar rustig aan.
Ik wens iedereen een heel fijn weekend toe!
Liefs, Silvia

Laatste chemo gehad??

Goodmorning everyone! Hier is het nog stil in huis. Vind het wel lekker, heb ik even de tijd voor mezelf.
Gisteren de laatste chemo gehad van kuur 4. En hopelijk ook de laatste van allemaal. Nu wordt het allemaal erg spannend. Aankomende woensdag de MRIscan, de maandag er op de CTscan van mijn longen en buik (als er niets gevonden is in de MRI) en dan moet ik donderdags 2 augustus weer bij Maya komen voor alle uitslagen. De 5e kuur van de chemo staat wel alvast gepland voor de 3e augustus, maar dat hangt helemaal van de MRI af. Is alles goed, dan wordt de chemo verruild voor operatie van het weghalen van beiden tumoren. En daar ga ik voor!
Gisteren ben ik met Flicka even naar het winkelcentrum gewandeld om een cadeautje te kopen voor Angelique, want die was jarig. Een fotolijstje (waar ze alweer een foto van onzen Jane in kan zetten hahaha), een hele mooie set kaarsen met de elementen er op (metaal, water, vuur, lucht en aarde) en een verwensetje van dokter Kneipp voor in en na het bad. Jany, deze is wel alleen voor je moeder bestemd he, niet inpikken hoor hahahaha!
Maarja zeg, kreeg ik ook nog twee cadeautjes van haar, een armband met daarop schelpjes en zo, een madonna en een hele dikke 'onthoofde' lachende boeddhakop. En een heel mooi magneetje, waar ik heel trots op ben:








Jany is bij Saartje gebleven terwijl Angeliue meeging naar de chemo. Angelique wist niet dat Audrey ook nog zou komen. Audrey zou komen omdat ze het leuke idee bedacht had om veertig dagen voordat ik veertig wordt mij te beginnen met bestoken met "één cadeautje voor elke dag". En gisteren was dus dag 1. En ze vond het leuk om Angelique ook iets te kopen voor haar verjaardag, dus toen ze kwam, kwam er eerst een reusachtige bos bloemen voordat je Audrey zag. Dus ik begon al te lachen en Angelique begreep er niets van. Totdat ze zich omdraaide. Was erg leuk om te zien.
Ik kreeg mijn eerste cadeautje:
Een geluksdoosje, waar allemaal briefjes in zitten. Elke dag een briefje trekken mag ik. Ik had gisteren: een lekker etentje. Dus ik vroeg gelijk al wanneer hahaha. Auke, we houden allebei van Grieks he hihihihihihihi. (Nu mag ik natuurlijk een pita gyros gaan halen bij de friture whoehoehoe). Ik vind het echt super Audrey en vraag me toch af waar jij altijd van die leuke ideetjes vandaan haalt.
Na de chemo gingen we nog even naar de bakker toe, want in Den Bosch hadden ze gevraagd of Angelique lekkere vlaai mee wilde nemen. Dus gingen we naar Martens toe. Dat is echt een mekka voor taarteters hoor. Ze kon in het begin niet echt kiezen. En wie kwamen we toen nog eens tegen? Audrey, want ze had geen brood in huis hahaha.
Thuis hebben Jany en Angelique nog de beroemde spagetti van Will gegeten en zijn toen weer richting Den Bosch vertrokken. Ik zat nog te twijfelen om mee te gaan, maar vond het ook wel fijn om weer als beetje mens na al die dagen thuis te zijn. (Alhoewel ik ontiegelijke heimwee heb). Ik heb me inmiddels ook al in laten schrijven bij de woningbouwvereniging in Den Bosch. Ook al gereageerd op een leuk huisje, maar dat zal wel niet want volgens mij hebben ze het inschrijfgeld nog niet afgeboekt. Maar ik wil in de toekomst toch zeker weer terug naar Den Bosch.
Ik ga nu mijn tweede cadeautje uitpakken, en een briefje pakken voor deze dag. Oh wat is dat spannend zeg hihihihi.
Wat leuk zeg, een piramydekaarsje!
en de wens van vandaag is: Geen verdriet.
Dank je wel Audrey, wat lief zeg!






Ik kan ook niet vaak genoeg zeggen dat ik zo blij ben met berichtjes, ruggensteuntjes en weten dat er mensen aan me denken en die me alle geluk en goede gezondheid wensen.. Dat geeft weer elke keer dat porretje in de rug en het klopje op de schouder. Ik heb van de week van iemand twee dvd's gekregen, zomaar! En binnenkort zal ik haar ook wel van dichterbij ontmoeten en zulk soort dingen doet zo goed.
En Chance, hahaha ik moet wel lachen, al jaren woon ik hier en zag ik je vaker bij je ouders maar nu door toevalligheden komen we met elkaar aan de praat en nu lees ik je bij mijn reacties. Dat vind ik gewoon super. Ik moet binnenkort weer eens naar de fotocomp. gaan, kijken wat je nu weer hebt gedaan met photoshop!
Over photoshop gesproken.. dat doet me denken aan Paint Shop Pro... ik geloof dat ik daar gisteren ook al over geschreven had, maar voor liefhebbers die willen leren hoe je leuk een foto kunt bewerken op een speelse manier. Hier is het adres van het forum, je moet je wel aanmelden maar mijn ervaring is dat als je het eenmaal door hebt, dat je snel de kans krijgt om verslaafd te worden hahahaha.

Klik op het plaatje en dan op forum en je bent er! Veel succes en ik hoop jullie daar tegen te komen, zou me super lijken.
Nu ga ik even afsluiten, gelukkig voel ik me na deze chemo niet ziek (op de opvliegers en vermoeidheid na) dus kan ik weer lekker van de dag gaan genieten.
Liefs en knuffels, Sil

Eindelijk weer!

Eindelijk lukt het me weer om normaal achter de pc te zitten. Ik weet niet wat het is, maar het lijkt of elke chemo een stuk zwaarder wordt. De pijn is sinds de één na laatste chemo niet meer weggegaan, dus dacht ik dat die krengen weer flink aan het groeien waren. Maar niet dus, ze geven gewoon doodskreten omdat ze kapot gemaakt worden. En dat ging dit keer ook niet van een leien dakje. Erg veel pijn.
Ik had dinsdag (als ik me niet vergis) de MRI-scan gekregen. Maar ik was nog erg ziek en had veel pijn in mijn rug. Op zich dacht ik dat het wel ging, maar op een gegeven moment tikte de verpleger tegen mijn been aan dat ik niet moest bewegen. En toen ging het fout. Ik durfde niet eens meer adem te halen, en begon dus te hyperventileren en raakte helemaal in paniek. Ze hebben me toen uit de scan gehaald en me terug gestuurd naar het loket om een nieuwe afspraak te maken. Maar die stuurden me weer door naar Maya. En die wilden me weer terug sturen. (Hoezo van het kastje naar de muur sturen).
Heb nu wel een nieuwe afspraak. Volgende week woensdag mag ik weer. Maar ik ben dan wel gewapend met twee paracetamollen en twee temesta's.
Ik had Maya nog gebeld en gevraagd waarom ik geen paracetamol mocht. Dat was puur omdat paracetamol de koorts die ik eventueel zou kunnen krijgen te onderdrukken. En ik krijg na elke 1e dag van de chemo koorts. Maar elke keer als ik naar het ziekenhuis ging (op de eerste keer na) mocht ik weer naar huis, want dan bleek eigenlijk alles wel in orde te zijn. Ik kreeg dan wel antibiotica mee maar dat was dan twee keer inderdaad voor een ontsteking, maar 1 keertje ook uit voorzorg (jippie, nog meer gif in mijn arme lijf). Dus heb ik besloten om de pijn maar te bestrijden met paracetamol en dat werkt goed. Zolang de pijn uit te houden is pak ik niets, maar zodra het niet meer gaat dan slik ik ze. Want de morfine wilt gewoon niet werken.
Vandaag mag ik weer lurken. Gelukkig alleen met 1 medicijn (ik vergeet altijd welke van de twee het is). En van deze ben ik gelukkig nog niet ziek geweest, dus daar ga ik nu dus ook van uit.
Ik was vanmorgen al heel vroeg opgestaan, kon niet meer slapen. En ik vond het heerlijk om weer eens gewoon door huis te kunnen lopen. Heb een plantje verpot, de afwasmachine ingeruimd (Ja zelfs dat was een genot na al die dagen) en ben eens naar het nieuwe Paint Shop Pro forum gaan kijken. Ik ben gewoon weer erg blij dat ik me weer een beetje mens voel en hopelijk is dit de laatste chemo die ik krijg. Als er geen uitzaaiingen zijn gevonden tijdens de MRI, dan kan ik over een tijdje weer gewoon doorgaan met leven zoals voorheen. Alhoewel ik wel denk dat ik hier nooit overheen zal komen. Dit heeft een enorme impact op mijn leven en sta versteld van mijn eigen kracht om me er toch door heen te slaan, maar het heeft me wel een knauw gegeven en ik zal niet snel meer iets als vanzelfsprekend ervaren.
Ik ben blij dat ik weer een beetje heb kunnen schrijven, want ook dat heb ik gemist. Gewoon.... de simpele kleine dingetjes in het leven..
Heel veel knuffels en liefs, Silvia

Ziek

Even een klein berichtje... Ik ben weer heel erg ziek van de chemo, zodoende dat het me niet lukt om te schrijven.
Ik wens jullie allemaal een heel fijn weekend toe!
Liefs, Silvia

Yeeeehaaaaaaaaaa!!!!!!

Ik ben wel zo superblij!!! Hier had ik dus echt niet op durven hopen!
We zaten te wachten in de wachtkamer, en ik zag Maya, de oncoloogverpleegkundige al lopen en ik zag de oncoloog zelf ook nog. Ze verdwenen allebei door hetzelfde deurtje. En om klokslag 5 voor twaalf kwam Maya ons halen. Nou, ik had dus geweldig de zenuwen omdat dr. Peeters, de oncoloog er ook bij was. En toen zei Maya: "Nu wil je het natuurlijk wel weten he". En ze lachte zelfs een klein beetje. En toen ze zei dat de chemo had aangeslagen toen had ik het niet meer! Even een paar traantjes wegpinken.
De long is met 1/3 gekrompen en de bijnier zelfs nog meer. En het volgende plan hadden ze voor me bedacht: Morgen ga ik gewoon door met lurken, dit is de vierde chemo inmiddels. In die tussentijd krijg ik een ct-scan en een mri-scan om voor 100% uit te sluiten dat ik geen metastasen heb in de hersens. Is dat niet het geval dan gaan ze me zo snel mogelijk opereren. De bijnier en ook de long!!! Ik vroeg nog waarom ze dan in het begin zeiden dat mijn long niet geopereerd kon worden en zo. Het bleek dat ze bang waren dat hij al was uitgezaaid naar omringende lymfeklieren (volgens mij zou dat te zien moeten zijn op de pet-scan, maar goed, ik ben geen specialist).
"Heb je al bloed geprikt?", vroeg Maya. Ik keek haar verbaasd aan, en vroeg waarom. En toen daagde het me ineens. Tuurlijk! Morgen lurken, en dan moeten de bloedplaatjes van te voren gecontroleerd zijn hahahaha. Dus dat ben ik ook nog gaan doen (en ben nu glad vergeten om te bellen voor de uitslag).
Ze heeft me nog veel meer verteld, maar pfff het was te veel info ineens. Het belangrijkste staat hier boven. Yehaaaa.
Ik heb aaneensluitend een longfunctie moeten doen, wat eigenlijk al in het begin had moeten gebeuren, maar het ging toen allemaal zo snel. En niet alle testen kon ik doen omdat ik te veel pijn had (de pijn is onverklaarbaar, want ik heb geen ontstekingen of zo en de tumoren zijn toch echt gekrompen hoor). Maar het was voldoende om het door te kunnen geven aan de longarts.
Toen ik thuiskwam heb ik geslapen tot half 8, want ik werd me een partij moe toen ze me de uitslag vertelde. Ik had me echt voorgesteld dat ik een gat in de lucht zou springen en een flinke energiestoot zou krijgen. Maar dat is dus uitgebleven. In mijn gedachten heb ik 10 meter hoog gesprongen, nog wel meer zelfs :-).

Alle kaarsjes, gedachten, wensen, kaartjes en cadeautjes enz. hebben erg geholpen. Ik heb er niet alleen voor gestaan. Ik heb mede dankzij jullie ook heel veel kracht weten te behouden (want de laatste tijd voelde ik me echt niet lekker meer) en ik kan in geen woorden uitdrukken hoe belangrijk dat voor me is geweest, en ook in de toekomst nog steeds belangrijk voor me zal zijn... Heel erg bedankt allemaal!
Gisteren heeft iemand me verwenst (omdat ik mijn mening gaf) met het bericht: God straft onmiddelijk, en veel succes morgen! En als die persoon mijn weblog nu zou kunnen lezen, dan weet die ook gelijk dat God ook beloont...
En ik dank God op mijn blote knietjes voor dit! Mijn dag kan niet meer stuk!

Heel veel liefs, en knuffels, Silvia

Slapeloze nacht

Alweer een slapeloze nacht met gelukkig iets minder pijn.
Zou het zo zijn dat mijn intuitie een loppje met me neemt door de oververmoeidheid? Dat ik door de stress zoveel pijn heb dat ik waanideen krijg? Of zou het van de morfine komen. (Als ik de bijwerkingen lees, dan schrik ik).
Ik ben in mijn hele leven nog nooit zo bang of zo onzeker geweest.
Ondanks de pijnen en mijn gevoel hoop ik nog steeds een goed uislag te krijgen. Gewoon omdat ik het niet weet dus eigenlijks niets kan zeggen (ondanks mijn gevoel).
Ik weet gewoon niet meer dat ik moet denken en voelen. En de datum van de uitslag komt schrikbarend snel dichterbij (ik verveel me geen minuut, heb het veel te druk) maar anderzijds duurt het ook weer zo ontzettend lang.
Het liefste zou ik daar morgen om 5 voor 12 helemaal niet willen zijn. Omdat dat het uur van de waarheid zal zijn. Dit is gewoon veel te heavy.
Ik heb zo ontzettend veel meegemaakt in mijn leven, heb veel moeten vechten maar er altijd wel weer bovenop gekomen. Maar nooit is zoiets slopender en bedreigender geweest als de laatste paar maanden. En het gekke is dat ik er volgens iedereen steeds beter uit ga zien.
Oké, nog 1 nachtje....
Steken jullie morgen een kaarsje voor me aan om 5 voor 12?......
Ik hou van jullie en heel erg bedankt! XXX
Vanavond ga ik weer over op de orde van de afgelopen dagen, heb nog veel te pennen ;-)

Liefs, Silly

In bed lekker film kijken en lange haren sparen...

Hardstikke bedankt voor het branden van het kaarsje. Met mijn vriendin gaat het redelijk goed, haar mond trekt al weer bij en ze krijgt weer gevoel in mijn lippen.

Woensdagavond ben ik samen met Will en Sarah uit eten gegaan bij de Griek. Tommy moest werken en ik heb toen heel onverwacht een foto van hem gemaakt. Hij staat niet graag op de foto, maar nu had ik de kans!! Kijk eens aan wat een kanjer ;-)

Donderdag ben ik weer naar Den Bosch toe gegaan. Allemaal wat later dan gepland, en helaas ga ik maandag al weer terug omdat Jutta dan komt. Er zijn nog dingen die geregeld moeten worden en het liefst voordat ik de uitslag krijg. Als de uitslag niet goed is denk ik niet dat ik de eerste dagen ergens zin in zal hebben en als ie goed uitvalt, dan mag ik donderdag gelijk weer gaan lurken (en daar hoop ik nu dus heel erg op!) En omdat ik dan weer strontziek zal worden zal ik dan ook wel geen energie hebben om bepaalde dingen te doen. Maar goed, er zullen nog vaker tijden zijn dat ik naar Angelique toe ga.

Donderdagavond zijn we met de vrouwen lekker film gaan kijken met zijn viertjes in een tweepersoonsbed. Was supergezellig. De films waren niet echt je van het, eentje met Nicolas Cage (meestal vind ik hem wel een lekker ding, maar dit keer vond ik hem niet echt de man waar ik mijn pantoffeltjes onder zijn bed zou willen zetten hihihihi).
Gezellig met zijn viertjes in bed :D

Gisterenmiddag was ik weer pas om half twee wakker! Echt de hele klok rond geslapen. En inmiddels ook weer de morfinepleisters verhoogd naar alweer 75 mg (!). En ook maar weer begonnen met de tabletjes,want de pijn is toch weer met de tijd erger geworden. Een heel slecht teken.
Gisterenavond had Angelique hair-extensions bij me aangebracht, en jeetje, wat een ander persoon zeg, met die lange haren. Maar helaas was het van korte duur, want ik had er de hele nacht nacht niet van kunnen slapen. Elke kraaltje voelde ik zitten. En vanmorgen om half 6 heeft ze ze er maar weer uit gehaald. Wat een zalig gevoel was dat. Maar ook weer heel erg zonde. Ik vond het hardstikke leuk om toch nog een keer lange haren te hebben. Maar nu gaat ze kijken hoe ze ze met klemmetjes toch in mijn haren kan krijgen,zodast ik ze er ook zelf uit kan halen als ik last er van zou hebben. Hier drie fotootjes van ik met lange haren :D :D :D



Ach wie weet... misschien komt het toch wel ooit zo ver...
Nu zo voor de uitslag durf ik niets meer te zeggen. Ja toch wel, ik voel dat de uitslag niet positief zal uitvallen. Ik heb er vanmorgen nog met Angelique over gehad. Ik wil wel dat ze toch nog wat anders gaan proberen hoor. Ze mogen echt niet zomaar gaan zeggen dat ik nu al uitbehandeld ben. En ik heb ook al het één en ander met haar besproken over mijn uitvaart. Mijn wensen en zo...

Vanmorgen zijn Angelique en ik naar Oisterwijk gereden. Ik heb daar op internaat Sint Catharinenberg gezeten en ik wilde het nog een keertje zien. Dat was een wens die ik al jaren had. En vanmorgen is die wens eindelijk in vervulling gegaan. Toen we de straat inreden toen zag ik al dat ze de aangrenzende HAVO Durendael hadden platgegooid, en tevens ook het stukje internaat waar wij verbleven. Ik heb allemaal foto's geschoten voordat ik de oprijlaan al op ging. We belden aan bij het klooster maar er deed niemand open. En toen kwam er een zustertje van achter een gebouwencomplex (waar vroeger dus het internaat stond) aanlopen om te vragen wat we kwamen doen. Ik legde het uit en vroeg haar of ze Zuster Fenancia nog kende... Die kende ze inderdaad en die zou ze wel even gaan roepen! Ik stond perplex, want ik dacht dat ze allang overleden was (ooit eens gehoord, meende ik). We mochten wachten in de kapel (ja, degene waar ik 28 jaar geleden liedjes moest zingen) terwijl zij de zuster zou halen. Toen ze aankwam geloofde ik mijn ogen niet! Ze was geen spatje veranderd. Ze liep nog even kwiek. Ze herkende me nog, ze gaf me bijles in biologie in de 'wilde tuin'. Ze heeft ons een rondleiding gegeven door de tuinen, want dat vond ik toch wel heel belangrijk omdat ik daar vroeger veel vertoefde. Het was voor mij heel emotioneel, maar wel op een positieve manier. Voordat we weer weggingen, uitte ik mijn teleurstelling dat ik het internaat zelf niet meer had kunnen zien. Nou, ze had nog wel wat aanzichtkaarten met het internaat er op. Daar was ik dus superblij mee, en zodra ik ze gescand heb, dan zal ik ze, samen met de foto's die ik zelf heb gemaakt op de website zetten. Ik heb ook nog ergens een oud fotootje van mij van in de tijd dat ik er zelf zat. Dus die zal ik dan ook even gaan zoeken.
Ik heb haar bewust niets verteld over mijn ziekte, maar toen we weggingen, keek ze me aan en wenste me heel veel sterkte. En tot twee keer toe wenste ze me dat. Toen ik dat later nog eens aanhaalde bij Angelique bleek zij dat ook al zo frappant te vinden. Ik vond het geweldig om deze zuster (de allerliefste zuster die ik ken) terug te zien. Ja, het was een hele mooie dag voor mij geweest....
Dank je wel Liek, voor mee te gaan...
Dank je wel Zuster Fenancia voor de rondleiding...

Fijn weekend allemaal XXX, liefs, Sil

Wie brand er een kaarsje mee?

Voor een hartsvriendin van mij die gisteren een TIA heeft gehad. Ze is pas 36 jaar, en zet zich altijd in voor alles en iedereen.
Het maakt niet uit hoe je het doet, of dat je een reactie plaatst (het kan altijd anoniem, zolang het maar in het teken van het kaarsje staat). Ik zou het zeer op prijs stellen, want zo'n vriendin als deze gun ik velen....
Hardstikke bedankt!
Liefs, Silvia XXXX

Pet-scan en een geboorte..

Eergisteren heb ik de petscan gekregen. Het ging al fout op het moment dat er een breed glimlachende verpleegster binnenkwam om te zeggen dat het transport mislukt was (het moet uit Belgie komen). En ze bleef maar doorlachen...:-(. Ik kon gelukkig net op mijn vinger wegtrekken voordat ik de bloedprik kreeg. Aiai, ik ben zo benauwd voor prikken en spuiten. We moesten maar even wachten in de wachtkamer om te kijken wat er ging gebeuren nu. Dus zijn we maar even een kaarsje op gaan steken in de kapel. Toen we terug kwamen, zeiden ze dat we om 11 uur terug konden komen. Dus zijn we maar naar Audrey toe gegaan om daar even de laatste 2 dl te drinken die ik die ochtend niet gehaald had. Audrey ging tosti's eten, en ze was zo lief om de tosti's niet op tafel te zetten. Want ik moest nog steeds nuchter blijven.
Om 11 uur waren we terug. Ik moest vast op het bedje gaan liggen, en Audrey mocht er gelukkig nog bij blijven totdat ze gingen beginnen. Dat heeft ook nog eens drie kwartier geduurd en eindelijk om kwart voor twaalf kwamen ze me het vloeistof inspuiten. Ik zei tegen de verpleegster dat het infuus niet goed zat, maar ze streed het af omdat het bloed terugliep. Maar het zat me niet lekker. Na drie kwartier op het bedje te hebben gelegen kwamen ze me halen voor naar de bus te gaan. Een erg comfortabel ritje was het niet, het leek wel of ze express door alle kuilen heen reed. Ik was al niet vrolijk en daar werd ik niet vrolijker door. Binnen in de bus werd ik voorgesteld aan de 'fotograaf' en zijn assistente. Hele aardige mensen. Ook heel bezorgd, want op een gegeven moment kwam de fotograaf even kijken of het nog wel ging. Maar het lukte wel goed, want ik was bijna in slaap gevallen.
Tijdens de scan voelde ik allemaal nattigheid langs me afvloeien. En toen het onderzoek gedaan was kwam de fotograaf tot de conclusie dat het infuus had gelekt! (Volgens de verpleegster zat hij toch goed, had ze me gezegd).Hopelijk was er toch genoeg vloeistof binnengekomen voor goede foto's. Een arts verzekerde me van wel. Dus nu is het afwachten tot de 11e. Ik heb mijn gsm al zachtjes staan, wil er niet te veel over praten, want denken doe ik er al heel de dag over. En met praten schiet ik elke keer helemaal vol.
Toen ik thuiskwam was Jutta al druk bezig met de was te strijken. Wat een schat van een thuishulp heb ik toch.
Om drie uur kwam Manuela ons halen om te zwemmen. Saar was helemaal door het dolle heen. Ze genoot ontzettend. Ik heb de meeste tijd in het bubbelbad gezeten, daar was het voor mij het beste uit te houden, omdat daar het water het warmst was. Maar ik was blij dat we weer konden gaan douchen en naar huis konden gaan.
Ik wilde heel vroeg naar bed toe gaan, ik had om 7 uur mijn pyama al aan. En ben toen lekker op de bank gaan liggen. Rond half 11 ging de telefoon. Audrey! De bevalling van haar poes was begonnen. Dus niks vroeg naar bed! Raymond kwam me halen, want ik wilde er perse bij zijn. Toen we aankwamen was de eerste al geboren. Blubber is de naam hihihihi. Hij was er zo uitgeblubbert. Op een gegeven moment kreeg Frutsel weer een paar stuiptrekkingen en hoppa, daar kwam nummer twee! (naam nog onbekend, die mag Jason uitzoeken). Troela, de andere poes (die ook zwanger blijkt te zijn) kwam heel voorzichtig eventjes kijken, maar ging toen snel weg. Ze bleef wel in de buurt liggen. Na een tijdje begon ze weer met stuiptrekkingen en toen kwam scheetje! Die naam komt zo omdat ze eerst een flinke scheet liet, voordat het kitten eruit kwam. Een donkergrijze gestreepte, de tweede is groot gevlekt, en de derde is diep zwart. Het was schitterend om te zien. Audrey en ik dachten alletwee dat er nog eentje aankwam omdat ze nog zo'n dikke buik had. Maar dat bleek dus niet. Ik denk gewoon dat de darmpjes en alles weer terug op zijn plaats moest komen.
Moeder Frutsel en haar kindjes maken het goed. Het was een heel mooi moment. En toen ik Audrey gisteren belde, was ze nog steeds in een roes...

Mama Frutsel met haar babies... ~zucht wat mooi...~

Blubber
Pitsj
Scheetje











Wat een dotjes zijn ze he.

Ik ga vanavond voor een paar dagen naar Den Bosch. Ik ga in ieder geval even naar Oisterwijk, wat jeugdsentiment ophalen.

Ik wens iedereen een heel fijne dag toe, liefs, Silvia

Gemma

Gisterenavond toen ik met Sarah Flicka uit ging laten kwamen we een jong egeltje tegen. Ze rolde zich helemaal op, want Flicka stoof er gelijk op af, om vervolgens weer terug te deinzen hahaha. Ze is daarna terug gerend naar de bosjes, waar ze veilig beschut zou zijn. Maar ik zou geen Silvia heten om snel een kiekje te maken van het leuke diertje.
Saar en ik waren gisterenavond helemaal alleen, Tommy was werken en Will was op een feestje. We hebben lekker achter de pc gezeten. Zij op de hare, ik op de mijne. Maar we waren wel hetzelfde spelletje aan het spelen. Het heet Bog City Adventure - San Francisco, je moet daar allemaal dingetjes op een plaatje zoeken. Erg verslavend spelletje <:D

Vandaag niet veel gedaan. Toen ik Flicka uit ging laten ben ik even bij Anjo op de koffie gegaan. Flicka die gaat daar vanaf dinsdag logeren, als ik naar Den Bosch toe ben. Anjo heeft zelf ook een hondje, het broertje van Flicka. Ja, zegt ze, als ze een dikke buik krijgt dan mag jij het zelf houden hahahaha. Maar dat zou incest zijn, en niet verstandig. Maar Flicka is gelukkig twee maandjes geleden loops geweest dus zal het wel niet zo'n vaart lopen. (Links is Jacko, rechts is Flicka)
Vanmiddag ben ik met Will nog even bij de Gemmakapel geweest om een kaars op te steken en om weer nieuwe noveenkaarsen te halen. Die branden hier dag en nacht. Ik was nog nooit eerder bij de Gemma geweest. De moeder van Will ging er heen toen Tommy geboren was om één of andere talisman te halen die ik aan zijn matrasje moest spelden. Een mooi kerkje, heel eenvoudig, geen poespas.
We kwamen daar Dieter en tante Lenie nog tegen. En ze knepen me even bemoedigend in mijn arm.

We zouden eigenlijk nog een ijsje gaan eten in Duitsland, maar helaas zat er een dikke spijker in een band van de auto, dus helaas doen we dat een andere keer.
Morgen is de pet-scan. Ik ben behoorlijk zenuwachtig, heb ook veel pijn en ben flink benauwd. Nu hoop ik dat het van de spanningen komt. Maar ik maak me er toch wel zorgen om. De huisarts is ook op vakantie en komt pas de 13e terug. En ik krijg de 11e de uitslag. Ik weet dat het niet positief klinkt, maar ik ben er erg bang voor. Gewoon omdat ik veel meer pijn heb (de morfine gaat ook weer lekker omhoog) en benauwd ben. Ook heb ik meer slijm. Maar voor hetzelfde geld is dat normaal. Maarja.. dat zullen we de 11e pas weten. Ik heb wel besloten om mijn telefoon vaak op 'stil' te zetten om mezelf te ontzien. Ik merk dat ik nu al moeite heb om gesprekken aan te gaan, heb geen zin om het altijd en eeuwig over mijn ziekte te hebben. En toch komt dat telkens weer ter sprake. Af en toe voel ik me net een porseleinpoppetje. Omdat mensen zo supervoorzichtig met me omgaan. En om te zeggen dat dat niet hoeft heeft geen zin. Want het gebeurd gewoon automatisch. Ach, het ligt ook gewoon bij mezelf. Ik kan het ook niet accepteren dat ik zo ziek ben, daar ben ik nog veel te jong voor. Vaker vraag ik me af of ik ook zo zou reageren als een dierbare van mij deze rotziekte zou hebben. En dan kan ik alleen maar ja zeggen. Niet alleen mijn wereld staat op zijn kop, maar ook van mijn dierbaren en vrienden...

Steek morgenvroeg om 8 uur een kaarsje aan en denk aan me... Dank je wel...

Liefs, Silvia